Η κοινωνία συνέχιζε να προσπαθεί να ανέβει την ανηφόρα, φορτωμένη με όλα τα βάρη που της έριξαν η νοοτροπία της, αλλά και η απληστία κάποιων. Μετά το οικονομικό πλήγμα των απολύσεων, όλοι έστρεψαν το βλέμμα τους και τις ελπίδες τους στην ανάκαμψη των κρατικών οργανισμών και επιχειρήσεων. Ούτε όμως από εκεί ερχόταν φως. Οι διάφοροι κρατικοί οργανισμοί και επιχειρήσεις, παρότι κατάφεραν να απαλλαχθούν από τα βαρίδια των προνομιακών εργαζομένων - κηφήνων δεν έδειχναν σημεία ανάκαμψης, ούτε έγιναν πιο παραγωγικοί και κερδοφόροι. Αντίθετα, συνέχιζαν να αιμορραγούν οικονομικά, οπότε προτάθηκε ως μόνη λύση, ως ultimum refugium(;), να πωληθούν σε ιδιώτες, μήπως εκείνοι είχαν ... καλύτερη τύχη στην εξυγίανση τους και στην κερδοφορία τους. Πέραν τούτου, κυκλοφορούσε ευρέως το επιχείρημα ότι με το τίμημα των πωλήσεων, θα μπορούσαν να ελαφρυνθούν τα βάρη που είχε επωμιστεί, θέλοντας και μη, η κοινωνία. Έτσι, λοιπόν πωλήθηκαν, σχετικά εύκολα δεδομένης της προηγούμενης μείωσης του προσωπικού τους, πολλοί κρατικοί οργανισμοί και επιχειρήσεις, με "μπροστάρηδες" όσους κατείχαν ή εκμεταλλεύονταν φυσικό πλούτο ή υποδομές της χώρας.
Η επί σκοπό κέρδους διαχείριση των πρώην κρατικών οργανισμών και επιχειρήσεων είχε ως αποτέλεσμα την αύξηση των τιμών στα προϊόντα ή τις υπηρεσίες τους. Λαμβάνοντας όμως υπόψη ότι ανάμεσα στους εκποιηθέντες - πρώην - κρατικούς οργανισμούς και επιχειρήσεις συμπεριλαμβάνονταν οι πάροχοι προϊόντων και υπηρεσιών κοινής ωφέλειας - όπως το ηλεκτρικό ρεύμα, το νερό, οι συγκοινωνίες, παρατηρήθηκε το φαινόμενο ένα μέρος της κοινωνίας να αποκοπεί από αυτές τις παροχές, αδυνατώντας να πληρώσει το τίμημα τους.
Επιπλέον όμως, σταδιακά οι αυξήσεις αυτές άρχισαν να περνούν και στις τιμές άλλων προϊόντων, αφού η αύξηση π.χ. της τιμής του ηλεκτρικού ρεύματος, αύξησε αντίστοιχα το κόστος παραγωγής τροφίμων. Σιγά σιγά λοιπόν μια μερίδα της κοινωνίας άρχισε να αποκόπτεται, για οικονομικούς λόγους, και από άλλα αγαθά, πολλά εκ των οποίων αφορούσαν στην κάλυψη βασικών αναγκών. Με την καλπάζουσα ανεργία, όλο και περισσότερο άνθρωποι σπρώχνονταν πέρα από την κόκκινη γραμμή της φτώχειας και οι κοινωνικές αδικίες άρχισαν να γίνονται απειλητικές για την ενότητα του κοινωνικού ιστού.
Από την άλλη πλευρά, για μια ακόμη φορά το όποιο κέρδος υπήρξε από τις πωλήσεις των κρατικών οργανισμών και επιχειρήσεων διοχετεύθηκε για την αποπληρωμή συσωρρευμένων χρεών και εξανεμίστηκε προτού φτάσει στη βάση της κοινωνικής πυραμίδας, αν υποθέσουμε ότι υπήρχε πρόθεση διάχυσης του στην κοινωνία.
Στον θανατηφόρο όμως φαύλο κύκλο της ύφεσης, εισήλθαν πλέον κοινωνικά στρώματα που ούτε μπορούσαν να διανοηθούν ότι η τύχη τους επεφύλασσε τέτοια μεταχείριση. Οι παραγωγικές μονάδες και ιδίως αυτές που απευθύνονταν για την πώληση των προϊόντων τους στους εσωτερικούς καταναλωτές, άρχισαν να βλέπουν το κόστος της παραγωγής να αυξάνεται με γεωμετρική πρόοδο και να είναι για το λόγο αυτό υποχρεωμένοι, ακόμη και αφότου μείωσαν τα περιθώρια κέρδους τους, να αυξήσουν την τιμή του προϊόντος τους, με αποτέλεσμα όλο και λιγότεροι καταναλωτές να μπορούν να το αγοράσουν. Επιπλέον, σε αρκετές περιπτώσεις είχαν να συναγωνιστούν πολυεθνικές εταιρείες, με τεράστια κεφαλαιακή βάση από πίσω τους, πρόσβαση και σε άλλες αγορές και κόστος παραγωγής μειωμένο εξαιτίας της μεταφοράς των παραγωγικών δομών τους σε χώρες με χαμηλά αμοιβόμενη εργασία. Μη βλέποντας λοιπόν άλλοι λύση για τη συγκράτηση του κόστους των προϊόντων τους, οι εγχώριες επιχειρήσεις άρχισαν λοιπόν να πιέζουν για ακόμη μεγαλύτερη απελευθέρωση της αγοράς εργασίας και κατάργηση των όποιων προστατευτικών διατάξεων υπήρχαν.
Το αίτημα τους ικανοποιήθηκε, με την ανοχή και της κοινωνίας, η οποία παραπαίοντας ανάμεσα στην απελπισία και στο φόβο, αποδεχόταν πλέον σχεδόν τα πάντα. Για μια ακόμη φορά, το πρόβλημα που δημιουργήθηκε ήταν μεγαλύτερο από αυτό που θεωρητικά επιλύθηκε, καθόσον ένα νέο κύμα ανεργίας κτύπησε την κοινωνία, αυξάνοντας κατακόρυφα των αριθμών των ανέργων και συνεπώς των στερούμενων εισοδήματος. Χωρίς εισόδημα, ή με πενιχρό τέτοιο, και αυτό υπό το κράτος της ανασφάλειας και της αβεβαιότητας, όλο και λιγότεροι καταναλωτές μπορούσαν να αγοράσουν τα προϊόντα της τοπικής βιομηχανίας, η οποία αντί να δει ανάκαμψη βυθίστηκε περαιτέρω στην ύφεση. Έτσι αρκετές παραγωγικές μονάδες έκλεισαν ή πτώχευσαν αδυνατώντας πλέον να ανταπεξέλθουν στα νέα οικονομικά δεδομένα, πυροδοτώντας ακόμη υψηλότερη ανεργεία και φτώχεια.
Υπαρχει μια παρανοηση εδω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚανενας δεν ζητησε να σταματησει η ΔΕΗ να ειναι δημοσια και να γινει ιδιωτικη. (1)
Εκεινο που ζηταμε ειναι να υπαρξουν *πολλες* ΔΕΗ, σε ανταγωνισμο μεταξυ τους.
Ο ανταγωνισμος ριχνει τις τιμες. Η ανοδος των τιμων που προβλεπεις στο ποστ σου γινεται απο μονοπωλια, οχι απο ανταγωνιζομενες εταιρειες.
Παρε για παραδειγμα τον ΟΤΕ. Οσο ηταν κρατικος οι υπηρεσιες του ηταν αθλιες και οι τιμες του πανυψηλες.
Τωρα που υπαρχουν 5 ΟΤΕδες οι υπηρεσιες εχουν βελτιωθει παρασαγγας και οι τιμες αποτελουν κλασμα των παλαιων.
Στο ποστ κανεις την επαγωγη κρατος => ιδιωτικη επιχειρηση => αυξηση τιμων => εξαθλιωση πληθυσμου
Το σωστο θα ηταν μονοπωλιο (κρατικο η ιδιωτικο) => πολλες επιχειρησεις σε ελευθερο ανταγωνισμο => μειωση τιμων => αυξηση της συνολικης ευημεριας.
* * *
(1) Ακομα και αν διατηρησουμε το μονοπωλιο της ΔΕΗ και "απλα" μετατρεψουμε την ΔΕΗ απο δημοσιο τομεα σε ιδιωτικο, και παλι κερδος θα ειναι.
Και μονο οτι δεν θα μπαινουν οι κομματικοι εγκαθετοι στα ποστα, και μονο το οτι τα εργα δεν θα δινονται σε λαμογια-εργολαβους θα ειναι αρκετο για να ριξει τις τιμες.
Μμμ δεν είμαι τόσο σίγουρη ότι μπορεί να λειτουργήσει αποδοτικά η "μετατροπή" της ΔΕΗ σε ιδιωτική διότι : α) αν μετατραπεί τότε θα καταργηθούν οι όποιες κοινωνικές διατάξεις υπάρχουν, όπως οι χαμηλότερες χρεώσεις για ευπαθείς ομάδες πληθυσμού, πολύτεκνους και χαμηλών εισοδημάτων, β) διότι μπορεί να ανοίξει η αγορά παραγωγής ρεύματος, αλλά τι γίνεται με τη μεταφορά του ρεύματος, αφού η ΔΕΗ μόνο έχει αυτή τη στιγμή το δίκτυο και γ) πόσος ανταγωνισμός μπορεί να επιτευχθεί - και αντίστοιχα χαμηλότερες τιμές και καλύτερες υπηρεσίες - όταν η κάθε άλλη δεη θα πρέπει για τη μεταφορά να περιμένει την ΔΕΗ (μην ξεχνάς ότι ακόμη και σήμερα στην αγορά τηλεπικοινωνιών, όλοι οι πάροχοι είναι υποχρεωμένοι να περιμένουν τον ΟΤΕ για την πραγματοποίηση των συνδέσεων).
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι μπορεί κανείς να μην ζήτησε να γίνει ιδιωτική η ΔΕΗ (που προσωπικά έχω καταλάβει το αντίθετο), αλλά πιστεύεις ότι τελικά δεν θα πωληθεί η ΔΕΗ;
Μήπως έχει παρακολουθήσει τελευταία τα δημοσιεύματα που αφορούν την απελευθέρωση της αγοράς λιγνίτη, πως συγχέουν την αγορά λιγνίτη με την αγορά ενέργειας για να καταλήξουν στο συμπέρασμα ότι η ΔΕΗ πρέπει να πωλήσει ή να εκμισθώσει μακροχρόνια τα ορυχεία; Εγώ εκεί βλέπω ένα λογικό (και νομικό) άλμα, διότι είναι άλλο η αγορά λιγνίτη και άλλο η αγορά ενέργειας κι αν κάποιος θέλει να εισέλθει στην πρώτη γιατί πρέπει η ΔΕΗ να του παραχωρήσει (έστω και με αντάλλαγμα) τη δική της πηγή (έτοιμη και εν λειτουργία) και δεν πάει να στήσει εξ αρχής ένα ορυχείο;
Σε σχέση δε με την επαγωγική σκέψη περί ανταγωνισμού, μου επιτρέπεις να έχω κάποιες επιφυλάξεις, διότι αν ο ανταγωνισμός λειτούργουσε σωστά, τότε οι επιχειρήσεις θα έτρωγαν η μια τις σάρκες της άλλης (όχι ότι θα με χάλαγε, αλλά δεν πιστεύω ότι αυτό θα γίνει). Συνεπώς, την ίδια σκέψη εγώ την βλέπω κάπως έτσι : πολλές επιχειρήσεις σε "ανταγωνισμό" => μείωση κερδών => συγχωνεύσεις.
Μμμμμμμμμμμμμμμμμμ...............για μισό λεπτό....
ΑπάντησηΔιαγραφήΕδώ διακρίνω δύο διαφορετικές (μεταξύ τους) ιστορίες.
Η πρώτη έχει να κάνει με τις πάσης λογής και φύσεως δημόσιες επιχειρήσεις. Αρκούντως μπλεγμένο.
Κατ' αρχήν η πώληση τέτοιων εταιριών αποτελεί μια από τις μεγαλύτερες ομολογίες κρατικής ανικανότητος: δεν μπορούμε να τις εξυγιάνουμε άρα τις πουλάμε (έχοντας πρώτα φορτωθεί στο δημόσιο έλλειμα το δικό τους φυσικά).
Το πρόβλημα δεν έγκειται τόσο στις ΔΕΚΟ όσο στον γενικότερο τρόπο που λειτουργεί το κράτος: αυτό τους άφησε όλους ανεξέλεκγκτους να κάνουν ό,τι γουστάρουν και πλέον πρέπει να βρει βιώσιμη λύση προχθές (ούτε καν χθες).
Υπό φυσιολογικές συνθήκες το να έχει και το κράτος τέτοιες παροχές δεν είναι αρνητικό, όταν όμως δεν μπορεί να ελέγξει κανέναν τότε άστα να πάνε. Δεν ξέρω αν είδες πρόσφατα ένα σκηνικό με τον πρόεδρο της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ που όταν μίλαγε καθόταν όρθια σε στάση προσοχής η αρμόδια υπουργός Μπιρμπίλη και δεν άρθωνε καν λέξη. Αυτά είναι τα προβλήματα που πρέπει να επιλυθούν. Και όλες τις ΔΕΚΟ να πουλήσει το κράτος, κανένα πρόβλημα δεν θα λυθεί. Απλά θα μπει κάτω από το χαλάκι με τις άλλες σκόνες.
Το δεύτερο τώρα: το ότι δεν δουλεύει ο ανταγωνισμός στην Ελλάδα είναι μια μεγάλη ιστορία. Στο εξωτερικό ας πούμε, επειδή το ε΄χω ζήσει για αρκετό καιρό, όταν τα μαγαζιά κάνουν εκπτώσεις, κάνουν πραγματικές εκπτώσεις. Ούτε κουτοπονηριές του στυλ ανεβάζω 20% την τιμή και την κατεβάζω 30% και φαίνεται έκπτωση 30%, ούτε κρύβουν το "καλό πράμα" για να ξαναβγεί μετά τις εκπτώσεις, ούτε φυσικά έχουν καρτέλ που ρυθμίζουν τις τιμές. Ξέρεις πόσα ελληνικά προϊόντα πωλούνται στο εξωτερικό φθηνότερα απ'ό,τι στην Ελλάδα; Μιλάμε για παράννοια. Δεν παίζει ρόλο, λοιπόν, μόνο η όπια αύξηση στο ρεύμα ή το πετρέλαιο ή δεν ξέρω κι εγώ που αλλού. Εϊναι και η γενικότερη νοοτροπία μας που μας αλλάζει τα φώτα.
Αγαπητέ Άδη, αυτό που εσύ λες έλεγχο για τις ΔΕΚΟ, εγώ το γενικεύω υπό το πρίσμα της βιώσιμης λειτουργίας τους, υπό την έννοια ότι δεν μπορεί κανείς εχέφρων άνθρωπος να περιμένει ότι οι ΔΕΚΟ θα λειτουργήσουν αποτελεσματικά και κερδοφόρα, όταν οι κάθε λογής πολιτικάντηδες τις αντιμετωπίζουν ως το τσιφλίκι του παππού τους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε ότ,ι αφορά τώρα τον ανταγωνισμό, συμφωνώ ότι στην Ελλάδα εφευρίσκουμε διάφορες κουτοπονηριές για να φανεί ότι κάτι κάνουμε, χωρίς να κάνουμε τίποτα, όπως σε όλα τα άλλα έτσι και στον ανταγωνισμό είμαστε του φαίνεσθαι και όχι του είναι. Άσε που δεν υπάρχει και αποτελεσματικός έλεγχος, οπότε άστα να πάνε. Γενικότερα όμως, ο ανταγωνισμός έχει έναν απώτατο όριο, την απώλεια κερδών. Όταν οι επιχειρήσεις φτάσουν στο σημείο να χάνουν λεφτά από τον ανταγωνισμό θα πρέπει να βρουν μια λύση και συνήθως αυτή η λύση δεν είναι προς όφελος του καταναλωτή.
@Jolly Roger,
ΑπάντησηΔιαγραφήεχμ.. "*πολλες* ΔΕΗ"..; Οπως π.χ. λεγαμε και για τις αεροπορικες εταιρειες.. να γινουν δυο για να διαλεγουμε τα φτηνοτερα εισιτηρια; που τις εχει τωρα και τις δυο ο κ. Βγενοπουλος και κανονιζει.. Τι κανονιζει; να ρημαξει την Ηπειρο. Αντι για 3 δρομολογια στη διαρκεια της μερας, τα εκανε το εξης 1 (δυο πτησεις με 15' λεπτα της ωρας διαφορα μεταξυ τους) και η τιμη απλου εισιτηριου Αθηνα-Γιαννενα πηδηξε στα 164,5 ευρω. Μαλιστα. Αυτο θα πει ιδιωτικο.. καρτελ! Και να παρακαλαμε μη τα κοψει και τελειως λογω αντιπαραγωγικοτητας... Ασταδιαλα λεμε :Ρ
Αγαπητή Ροδιά, το παράδειγμα που αναφέρεις βρίσκεται στον πυρήνα του επιχειρήματος μου, ότι υπάρχουν υπηρεσίες και προϊόντα που σε περίπτωση περιέλευσης τους στην ιδιωτική πρωτοβουλία, υπάρχει το σοβαρό ενδεχόμενο να δημιουργήσουν μεγαλύτερες ανωμαλίες και στρεβλώσεις στην οικεία αγορά, από αυτές που πρόκειται να επιλύσουν, ιδίως στο μέτρο που οι στρεβλώσεις που υπάρχουν - για όσο είναι "κρατικές" οι επιχειρήσεις - δεν συνδέονται με το αντικείμενο της επιχειρήσεως, αλλά με τη διαχείριση της κρατικής επιχειρήσεως.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι αερομεταφορές ήταν πολύ της μόδας μέχρι την πώληση της ΟΑ - και μάλλον εξαιτίας της πώλησης της - τελικά άνοιξε - περαιτέρω, διότι ήταν περίπου ανοικτή, εφόσον δραστηριοποιούνταν και άλλες εταιρείες με πρωταγωνιστή την Aegean - και κατέληξε στο κλείσιμο, μετά την απόφαση περί συγχώνευσης των OA και Aegean, οι οποίες ειρήσθω εν παρόδω συγκεντρώνουν περίπου το 90% της εσωτερικής κίνησης. Ακόμη και ο αμρόδιος επίτροπος έχει ομολογήσει ότι αντιμετωπίζουν πρόβλημα με το θέμα αυτής της συγχώνευσης - η οποία άρθηκε προς έλεγχο ενώπιον της ευρωπαϊκής επιτροπής ανταγωνισμού (όπου τα μερίδια αγοράς κάθε μιας εκ των συγχωνευόμενων εταιρειών μειώνονται, σε σχέση με την αγορά της Ελλάδας μεμονωμένα).
Το πρόβλημα, eskarina, είναι ότι πίσω απ'όλα βρίσκεται ο προβληματικός παράγοντας του Κράτους. Αν το Κράτος λειτουργούσε, ακόμη και οι προβληματικές ΔΕΚΟ / εταιρίες / επιχειρήσεις / αγορές / κλπ θα λειτουργούσαν απείρως καλύτερα και οι καταναλωτές εμ τη σειρά τους θα είχαν πολύ λιγότερα προβλήματα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάντως ξέρεις τι μου κάνει τεράστια εντύπωση: αν οι κυβερνητικοί τα συζητούσαν όλ'αυτά έστω και κατά το ήμισυ απ'όσο τα συζητάμε εμείς, θα είχαν λυθεί ένα σωρό προβλήματα...
Ανευ πλάκας αυτό.
Άδη, όχι το κράτος γενικά, αλλά το ελληνικό κράτος ειδικά (καλά, καλά, δεν γίνονται μόνο στην Ελλάδα, αλλά νομίζω ότι εμείς μπορούμε να θεωρηθούμε πρωταθλητές σε ορισμένα πράγματα).
ΑπάντησηΔιαγραφήΑφου λοιπόν αυτοί δεν τα συζητούν αρκετά, μήπως να γίνουμε εμείς κυβέρνηση που τα συζητάμε;
Μην μου το θυμίζεις διότι ακόμη περιμένω τα ενιαία ενωτικά ψηφοδέλτια του Σ.Ε.Κ.Σ. που είχε δεσμευθεί να φτιάξει ο προφέτας. Έτσι μου'ρχεται να επανενεργοποιήσω τη Μ.Ο.Υ.Φ.Α.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕδώ έκανε κόμμα η Ντορίτσα, τι λέμε μετά. Τέλος πια στις μπαγιάτικες δυσωδίες των παλαιών κομμάτων. Ζήτων στις νέες δυσωδίες των φρέσκων προσώπων.