Κυριακή 21 Νοεμβρίου 2010

Το παραμύθι ενός ορθόδοξου τρόπου σκέψης (μέρος Πρώτο)

Μια φορά και έναν καιρό, ήταν μια μέτρια  επιστήμονας, ολίγον φυγόπονη, αλλά κατέχουσα τις απαραίτητες προσβάσεις, ώστε να καταφέρει να διοριστεί σύμβουλος σε μια επιχείρηση του ευρύτερου δημόσιου τομέα. Εκεί λοιπόν δεν χρειάζονταν να δουλεύει πολύ, διότι δεν είχε σημασία το αν είσαι παραγωγικός  (το γιατί αυτό δεν είχε σημασία, είναι το θέμα άλλου παραμυθιού), όπως επίσης δεν χρειάζονταν να γυαλίζει τα βέλη στη φαρέτρα της (aka επικαιροποίηση γνώσεων) τακτικά ή μπορεί και σχεδόν ποτέ, διότι δεν είχε σημασία ούτε το να είσαι αποτελεσματικός. Παρά τις χαλαρές απαιτήσεις της εργασίας της, αμείβονταν πλουσιοπάροχα, σε σύγκριση με άλλους συναδέφλους της, ιδίως αυτούς που αφελώς πίστεψαν ότι στην πιάτσα θα έπιαναν την καλή, έστω και με μεγάλη προσπάθεια. Η χαλαρότητα της εργασίας της - που ουδόλως συνάδει με το αντικείμενο της - και οι πλούσιες αμοιβές της, της έδιναν τη δυνατότητα να διάγει μια άνετη ζωή, αλλά κατεδεικνύαν το προφανές, ήτοι ότι δεν άξιζε τις απολαβές και ότι εν ολίγοις ζούσε σχεδόν παρασιτικά σε βάρος αυτών που άμεσα ή έμμεσα την πλήρωναν. 

Όταν, κάποια ημέρα, τα οικονομικά δεδομένα ιδίως αυτών που εμμέσως την πλήρωναν, ήτοι των φορολογουμένων, ζορίστηκαν, τότε έγινε στόχος, διότι αποκαλύφθηκε το προφανές, ήτοι ότι πληρώνονταν πολλά και απέφερε / άξιζε λίγα. Υπό την επήρεια λοιπόν του self interest (βασικός συμπαντικός νόμος, αν θέλετε την άποψη μου), το οποίο πάντα βοηθά η κοντόφθαλμη οπτική και η εγκεφαλική μπουγάδα, οι φορολογούμενοι άρχισαν να πιστεύουν - ή να "πείθονται" - ότι θα ήταν ωφέλιμο, να την απολύσουν και, μαζί με εκείνη, όλους τους παρόμοιους κηφήνες, διότι σε αυτή την περίπτωση, θα εξοικονομούνταν χρήματα και θα εξυγιαίνονταν η παραπαίουσα (θανούσα, αν πάλι θέλετε τη γνώμη μου) οικονομία. 

Έτσι, λοιπόν, ένα μαύρο πρωινό, απελύθησαν όλοι οι κηφήνες του ευρύτερου δημόσιου τομέα (παρά τις φωνές που ήθελαν να απολυθεί αδιακρίτως τουλάχιστον το 50% των  δημοσίων υπαλλήλων, είτε ήταν κηφήνες ή όχι, διότι εν τέλει υπερίσχυσαν οι φωνές της "λογικής" που ήθελαν να απολυθούν μόνο όσοι δεν ήταν χρήσιμοι ή παραγωγικοί). Χωρίς μισθό, άρα χωρίς εισόδημα, αυτοί οι απολυμένοι έπρεπε να βρουν έναν τρόπο να επιβιώσουν. Κατέληξαν λοιπόν να αναζητήσουν εργασία στην ελεύθερη αγορά, η οποία όμως έτσι κατακλύστηκε από την υπερ-προσφορά. Η υπερ-προσφορά αυτή λοιπόν, άρχισε να βάζει πονηρές ιδέες σε κάποιους που σκέφτηκαν ότι θα μπορούσαν να πείσουν τους δικούς τους εργαζόμενους ότι θα πρέπει να εργάζονται με λιγότερα χρήματα, για το καλό της ανταγωνιστικότητας πάντα, αλλιώς θα έπρεπε να βρεθεί ένας άλλος τρόπος, π.χ. να προσληφθούν άλλοι που η ανελαστική δαπάνη μισθοδοσίας τους θα ήταν μικρότερη (και δόξα σε όποιον θεό κι αν πιστεύει κανείς, υπήρχαν αρκετοί στην αγορά). Κάπως έτσι,  κάποιοι απολυμένοι βρήκαν δουλειά, αλλά με πολύ λιγότερα χρήματα σε σύγκριση με όσα έπαιρναν αυτοί τους οποίους αντικατέστησαν (σε σύγκριση με όσα έπαιρναν εκείνοι πριν απολυθούν, χαίρε βάθος αμέτρητο), αλλά άρχισαν να μειώνονται και οι απολαβές των ήδη εργαζομένων, προκειμένου να μην αντικατασταθούν. Παράλληλα, όμως οι απολυμένοι - πρώην κηφήνες - δεν είχαν πια τα οικονομικά μέσα να διατηρήσουν όχι μόνο το βιοτικό επίπεδο που είχαν πριν την απόλυση τους,, αλλά  ούτε να καλύψουν τις στοιχειώδεις ανάγκες τους, πολύ περισσότερο λοιπόν δεν είχαν την οικονομική άνεση να κάνουν τις αγορές που έκαναν πριν. Άρχισε λοιπόν να επηρεάζεται το εμπόριο, που είδε να χάνονται υποψήφιοι αγοραστές και συνεπώς χρήμα. Οι  εργαζόμενοι συνάδελφοι των πρώην κηφήνων, όμως, έχασαν και αυτοί χρήματα, διότι εξαναγκάστηκαν να αποδεχθούν μειώσεις των απολαβών τους και συνεπώς αναγκάστηκαν να ξοδεύουν λιγότερα σε αγορές προϊόντων και υπηρεσιών, με αποτέλεσμα ένα ακόμη πλήγμα στο εμπόριο.

Από εκεί λοιπόν που όλοι ήλπιζαν ότι θα εξοικονομηθούν χρήματα, ξαφνικά δημιουργήθηκε ένα νέο μέτωπο οικονομικής δυσπραγίας, το οποίο σταδιακά και προϊόντος του χρόνου, άρχισε να επηρεάζει , με τη μορφή ντόμινο, περισσότερες μορφές δραστηριότητας, ώσπου στο τέλος κανείς δεν έμεινε εκτός του θανατηφόρου κύκλου. 

Τότε ήταν που άρχισαν οι  δεύτερες σκέψεις... Ήταν τελικά αποτελεσματική και τελέσφορη η απόλυση των κηφήνων; Στους εκφραζόμενους ενδοιασμούς, υπήρχε πάντα η καταλυτική απάντηση : Τουλάχιστον γλυτώσαμε ένα σκασμό λεφτά που τους δίναμε. Ομολογουμένως, ήταν δύσκολο να αρνηθεί κανείς ότι όντως εξοικονομήθηκαν τα χρήματα που έπαιρναν σε απολαβές. Κάποιοι όμως άρχισαν να ρωτούν που πήγαν τα χρήματα που εξοινονομήθηκαν και αν διατέθηκαν υπέρ των φορολογουμένων. Ξεκίνησε τότε μια μεγάλη συζήτηση, κυρίως σε δημόσιο επίπεδο (του τύπου "το είπε η τηλεόραση") στην οποία αναπτύχθηκαν αδιάψευστες "αλήθειες", όπως ότι στην οικονομική συγκυρία που απαίτησε την απόλυση των κηφήνων, τα χρήματα που εξοικονομήθηκαν δεν  είναι εφικτό να διατεθούν υπέρ των φορολογουμένων, αλλά έπρεπε να διατεθούν για την αποπληρωμή συσσωρευμένων χρεών. Κάποιοι αγανακτισμένοι φορολογούμενοι άρχισαν να διαμαρτύρονται διότι ούτε από τα χρήματα που εξοικονομήθηκαν ωφελήθηκαν, ούτε τα χρήματα αυτά βοήθησαν για να βελτιωθεί η γενικότερη οικονομική κατάσταση, αλλά αντίθετα η αγορά ασφυκτιούσε περισσότερο, ενώ τέλος, οι δημόσιες υπηρεσίες υπολειτουργούσαν - όπως πάντα - τώρα όμως από έλλειψη προσωπικού.

Τίποτα δεν φαινόταν να παίρνει καλύτερο δρόμο και έτσι οι διαμαρτυρίες ολοένα αυξάνονταν, για να έρχεται πάντα η απάντηση ότι σε λίγο οι θυσίες θα αρχίσουν να αποδίδουν και η κατάσταση θα βελτιωθεί. Έτσι όλοι συνέχισαν να κάνουν υπομονή.
to be continued...

GatheRate

27 σχόλια:

  1. Βασικά... μάλλον πιο πολύ σε σενάριο επιστημονικής φαντασίας που βασίστηκε σε πραγματικά γεγονότα ταιριάζουν αυτά που λες, παρα΄σε παραμύθι...

    Η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν πολλά ενδιαφέροντα δεδομένα όπως ότι ουδείς δημόσιος υπάλληλος έκλεψε τα λεφτά που του δίνουν, ή ότι ουδείς προσελήφθη στο δημόσιο πραξικοπηματικά. Καλώς ή κακώς όμως αυτό δεν αλλάζει και κάποια άλλα δεδομένα όπως ότι το δημόσιο είναι τεράστιο και οι απολύσεις καλώς ή κακώς είναι αναπόφευκτες, αργά ή γρήγορα.

    Το ότι τα πάντα είναι συγκοινωνούντα δοχεία, παράδοξο μεν αλλά αληθινότατο. Πχ, ο μισθός του δημοσίου υπαλλήλου (ο κανονικός λέω, όχι ο παραφουσκωμένος) αποτελεί τυφλοσούρτη για τους υπολοίπους του ιδιωτικού τομέα. Ταυτόχρονα, οι απολύσεις και από τους 2 τομείς δημιουργούν προβλήματα στην αγορά, όπου στη συνέχεια δημιουργούνται προβλήματα στην μισθοδοσία του δημοσίου ένεκα χαμηλότερου τζίρου κλπ. Αυτό φέρνει (κατά τα υπάρχοντα) μειώσεις, περικοπές κλπ στο δημόσιο και περαιτέρω απολύσεις στον ιδιωτικό τομέα, ως επίσης και κρίση στην αγορά (την κανονική). Γουέλκομ το ύφεση.

    Δεν το συζητάμε ότι το δημόσιο έγινε έτσι από την άρρωστη νοοτροπία που μας διακατέχει όλους. Η αυτή νοοτροπία όμως φαίνεται με τον ακόμη χειρότερο τρόπο στον ιδιωτικό τομέα ακριβώς με αυτό που περιγράφεις, ότι ένεκα της υπερπροσφοράς δυναμικού οι εργοδότες ρίχνουν τους μισθούς ως μέσον εκβιασμού (αν δεν γουστάρεις να τα πάρεις εσύ, ξέρω δεκάδες άλλους που τα θέλουν).

    Μμμμμ... τελικά είχε δεν είχα, το γύρισα σε ταινία τρόμου... :)

    Συμπτωματικά ή όχι, σήμερα στον Φϊλαθλο γράφει ένα από τα καλύτερά του κείμενα ο Ηλίας Μπαζίνας, που εμπλέκεται σε πολλά με αυτά που γράφεις. Θα σου συνιστούσα να το διαβάσεις (είναι στο πρωτοσέλιδο).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Είναι αυτό που έχεις αναρτήσει;

    Το κείμενο αυτό γράφτηκε την Παρασκευή, αλλά διορθώθηκε και δημοσιεύθηκε σήμερα. Ευελπιστώ ότι αποτελεί το πρώτο από μια σειρά κειμένων με τα οποία θα δίνω τη δική μου οπτική γωνία για κάποια θέματα, σε σχέση κυρίως με τις παπάτζες που ακούω από επίσημα και ανεπίσημα χείλη. Προφανώς και δεν διεκδικω δάφνες οικονομικού ή πολιτικού αναλυτή, ούτε διαφωτιστή, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορώ να σκεφτώ και να υπολογίσω τις συνέπειες των λύσεων που προτείνονται ή σπρώχνονται προς εφαρμογή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Η αναποδη λογικη θα ηταν να διορισουμε αλλο 1 εκατομμυριο στο δημοσιο, ωστε να ανεβουν (και) οι μισθοι στον ιδιωτικο τομεα. Ολοι μαζι θα καταναλωνουν τους παχυλους μισθους που θα παιρνουν και ετσι θα τελειωσει η υφεση.

    Δεν ειναι δικη μου αυτη η προταση, την εκανε ο κος Τσιπρας.
    Το αν την εννοουσε σοβαρα, δεν ξερω.

    Ακομα πιο extreme λογικη: χαρισε σε ολους απο 1 εκατομμυριο ευρω για να γλυτωσουμε την υφεση.

    Γενικα πιστευω οτι το επιδομα ανεργιας ειναι μια Πολυ Καλη Εφευρεση.
    Η κοινωνια οφειλει να εξασφαλιζει σε ολους ανεξαιρετως (ακομα και στους παρανομους μεταναστες) ενα μινιμουμ και *αξιοπρεπες* επιπεδο διαβιωσης.
    Αυτο το μινιμουμ μπορει να ονομαστει επιδομα ανεργιας, κοινωνικη προνοια, η οπως αλλιως θελουμε.
    Το δικαιουται οποιος ανθρωπος ζει σ αυτην την χωρα, ανεξαρτητα απο φυλο, φυλη, θρησκεια και χρωμα δερματος.
    (θα ελεγα μαλιστα οτι το δικαιουνται και ολα τα ζωα που ζουν σ αυτην την χωρα, αλλα παει μακρυα η κουβεντα).

    Απο εκει και μετα, οποιος δουλευει *παραγωγικα*, θα παιρνει περισσοτερα απο το μινιμουμ. Οι υπολοιποι οχι.

    Το να χρησιμοποιουμε μισθο + μονιμοτητα στο δημοσιο σαν "αντιδοτο" για την ανεργια, το θεωρω αυτοκτονικο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Αγαπητέ πειρατή, στο μέτρο που με αυτή την ανάρτηση προσπαθώ να καταδείξω τα αρνητικά του ενός ακραίου σεναρίου, δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι υπεραασπίζομαι το άλλο άκρο. Κατά την άποψη μου, τα άκρα, όπως και τα δίπολα, είναι επικίνδυνα. Δεν χρειάζεται να γίνουν προσλήψεις, όπως δεν χρειάζονται να γίνουν απολύσεις. Ορθολογικός καταμερισμός εργασίας πρέπει να γίνει. Είναι γνωστό ότι πολλές υπηρεσίες πάσχουν από έλλειψη προσωπικού, ενώ άλλες έχουν πλεόνασμα εργαζομένων. Γιατί δεν είναι λογικό και αποτελεσματικό να μεταταχθούν οι πλεονάζοντες από τη μια υπηρεσία στην άλλη;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Τον χθεσινό Μπαζίνα μπορείς να τον βρεις εδώ: http://sport24.gr/newspapers/Sport/o_filathlos/o_filathlos.647169.html

    Δε νομίζω να έχει να κάνει με το αν διεκδικείς τις όποιες δάφνες ή όχι το να παραθέτεις τη γνώμη σου. Γνώμες εκφράζουμε όλοι άλλωστε.
    Μου φαίνεται ότι κάτι δεν έθεσα σωστά στο αρχικό μου σχόλιο: το σενάριο επιστημονικής φαντασίας που ανέφερα δεν σήμαινε ότι αυτά που λες δεν ισχύουν (άλλωστε φαίνεται στην συνέχεια ότι σχεδόν σε όλα υπερθεματίζω). Πήγαινε ως αντιπαραβολή στο "παραμύθι" του τίτλου, για να καταλήξει στην ταινία τρόμου του επιλόγου. :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Αγαπητέ Άδη, δεν έθεσες εσύ κάτι λάθος. Αντίθετα, επέλεξα, με αφορμή την απάντηση στο σχόλιο σου, να διατυπώσω ένα κεκαλυμμένο disclaimer (όπως λέμε και στα ελληνικά) διότι δεν θα ήθελα να μετατραπεί η συζήτηση σε debate οικονομικών θεωριών. Αντίθετα ήθελα να μείνει σε επίπεδο παρατηρήσεων πολιτών.

    Επί της ουσίας τώρα, σαφώς και τα πάντα επικοινωνούν και συγκοινωνούν.Για το λόγο αυτό πιστεύω ότι το πρόβλημα πρέπει να λύνεται λαμβάνοντας υπόψη τους συσχετισμούς που έχουν διαμορφωθεί σε δεδομένη χρονική στιγμή και όχι με συνταγές καθολικής εφαρμογής.
    Κακό και ολέθριο λοιπόν το γαϊτανάκι προσλήψεων στο δημόσιο, αλλά σήμερα εντάσσεται σε μια γενικότερη οικονομική εικόνα και για το λόγο αυτό δεν πρέπει να βλέπουμε ξεκομμένο και να το αντιμετωπίζουμε αποσπασματικά. Για το λόγο αυτό, πιστεύω στον εξορθολογισμό του, ο οποίος κατά τη γνώμη μου σχετίζεται με την ισοκατανομή των ανθρωπίνων πόρων.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Αγαπητη eskarina, ουτε εγω θελω να παραθεσω οικονομικες θεωριες. Πολυ φοβαμαι ομως οτι το προβλημα του δημοσιου τομεα δεν λυνεται με μερικες μεταταξεις.

    Ισως να καταλαβα λαθος το αρχικο σου κειμενο. Παρουσιαζεις μια θεωρια, συμφωνα με την οποία οι απολυσεις στο δημοσιο θα φερουν υφεση. Καθολου παραλογα τα οσα λες. Αλλωστε τα ιδια εχουν πει οι κευνσιανιστες οικονομολογοι παγκοσμιας εμβελειας.

    Ο Κευνς ελεγε οτι το κρατος πρεπει να πληρωνει τους μισους πολιτες για να ανοιγουν τρυπες στο χωμα και τους αλλους μισους για να τις ξαναγεμιζουν.
    Απο τους (σιγουρους) μισθους και των 2 ομαδων θα κινειται η υπολοιπη οικονομια.

    Εκεινο που "ξεχασε" ο Κευνς και οι οπαδοι του ειναι οτι τοσο αυτοι που ανοιγουν τις τρυπες οσο και αυτοι που τις κλεινουν χρειαζονται φαγητο. Και εκεινοι που παραγουν το φαγητο θελουν - δικαιως - να πληρωθουν.

    Το προβλημα της ελληνικης οικονομιας (ιδιωτικης τε και δημοσιας τε) ειναι οτι δεν παραγει αρκετο "φαγητο". Για κακη μας τυχη, κανενας ξενος δεν μας χαριζει τιποτα πια.

    Δεν αρκει λοιπον να μεταθεσουμε μερικους δημοσιους υπαλληλους απο αχρηστες θεσεις σε χρησιμες.

    Πρεπει να μεταθεσουμε καποιους (δημοσιους και ιδιωτικους) υπαλληλους απο την διαδικασια ανοιγοκλεισιματος οπων στην διαδικασια παραγωγης "φαγητου".

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. @πειρατή
    Πολύ ωραία άποψη. Μια-δυο συμπληρώσεις αν μου επιτρέπεις.
    Κατ' αρχήν περί μετατάξεων/απολύσεων. Η φρικτή αλήθεια είναι ότι απολύσεις θα υπάρξουν κάποια στιγμή. Καλώς ή κακώς αν γίνει τώρα αυτό θα αποδειχθεί καταστροφικό, διότι αυτομάτως η ανεργία θα πάρει πολλές μονάδες συν, κάτι που στην υπάρχουσα ύφεση θα λειτουργήσει ως μπούμερανγκ.
    Βασικά ούτε εγώ έχω σχέση με οικονομικά -τουναντίον τα απεχθάνομαι- όμως το σκέφτομαι βάσει κοινής λογικής.

    Όσον αφορά στην παραγωγή φαγητού, ισχύει στο ακέραιο. Και αυτό όμως θέλει τροποποιήσεις του στυλ, ο καθένας να παράγει το "φαγητό" που πρέπει να παράγει και όχι λιγότερο, διότι και εκεί πάσχουμε και όχι μόνο στον αριθμό εκείνων που παράγουν.

    Το πρόβλημα με την ελληνική οικονομία είναι ότι τα προχθεσινά προβλήματα που ακόμη και σήμερα μας ταλαιπωρούν έπρεπε να είχαν επιλυθεί το αργότερο χθες, με αποτέλεσμα -αφού πηγαίνουν τουλάχιστον για αύριο- να πρέπει να είναι σε μεγάλο βαθμό βίαια.

    Σε κανέναν δεν αρέσει, ούτε σε δημοσίους υπαλλήλους, ούτε σε υπαλλήλους ιδιωτικού τομέα, ούτε σε εμπόρους, ούτε καν σε επιχειρηματίες. Έτσι όπως τα κάναμε όμως, ήρθε η ώρα του λογαριασμού.

    @eskarina
    Ααααα, βλέπω ότι εισήλθε και η κωμωδία! Ναι, έχεις χούμορ!
    "Για το λόγο αυτό πιστεύω ότι το πρόβλημα πρέπει να λύνεται λαμβάνοντας υπόψη τους συσχετισμούς που έχουν διαμορφωθεί σε δεδομένη χρονική στιγμή και όχι με συνταγές καθολικής εφαρμογής."

    Μα αυτό που έγραψες προϋποθέτει ότι έχουμε πολιτικούς με σθένος και επιμονή να επιτύχουν, πράγμα άτοπον!
    Δες για παράδειγμα την Κατσέλη: αυτά που λέει εδώ και ένα τριήμερο είναι 100% σωστά! Τα λέει όμως γιατί; Για να τα χώσει στην πρώην υπουργό Οικονομίας, Κατσέλη (δηλαδή την ίδιαν) που υπέγραψε το μνημόνιο το οποίο δεν θέλει να βλέπει μπροστά της! Εκπληκτικόν!

    Να στο πω αλλιώς: η φρικτή πραγματικότητα είναι ότι το πρόβλημα των "δαπανών" σε μισθούς και συντάξεις είναι το μικρότερο όλων. Ήταν όμως το πιο εύκολο. Έπεσε σεξ, δείξαμε τα δόντια μας στους πολίτες για να ικανοποιηθούν οι της τρόικας και μείναμε ως εκεί. Ο ΟΣΕ συνεχίζει να σοδομίζει τα δημόσια οικονομικά, το ίδιο και οι προμηθευτές, το ίδιο και πόσοι άλλοι. Πανηγύριζαν τις προάλλες ότι έριξαν τις τιμές στα πόσα φάρμακα. Διάβαζα πρόσφατα ότι αρκετά απ'αυτά αποσύρθηκαν και επανακυκλοφόρησαν με άλλο όνομα! Λεπτομέρεια: και με αυξημένη τιμή.

    Όταν λοιπόν τα μέτρα περιορίζονται σε μισθούς και συντάξεις, όταν την πληρώνουν αυτοί που ούτως ή άλλως την έχουν κάτσει, ή κι εκείνοι που κάκιστα μπήκαν εκεί που δεν έπρεπε (δημόσιο+ρουσφέτια=LFE) αλλά όλα τα υπόλοιπα παραμένουν ανέγγιχτα ακόμη και σήμερα, για ποιες συνθήκες μου λες και για ποιες συνταγές και για ποιες λύσεις;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Αγαπητέ πειρατή, συμφωνώ μαζί σου ότι το πρόβλημα του διογκωμένου άνισα δημοσίου δεν μπορεί να λυθεί μόνο με μετατάξεις. Ας αρχίσουμε όμως από εκεί, ως πιο ήπιο μέσο.

    Φαντάζομαι ότι όταν οι κευνσιανοί πρτοτάσσουν αυτό το επιχείρημα, προφανώς δεν έχουν κατά νου ότι όλοι οι πολίτες πρέπει να απασχολούνται στο δημόσιο (αλλιώς θα ήταν ad absurdum). Έτσι όπως το καταλαβαίνω εγώ σημαίνει ότι σε περίπτωση που κάποιοι έρχονται αντιμέτωποι με το φάσμα της ανεργίας είναι μακροπρόθεσμα καλύτερο/αποτελεσματικότερο να απασχοληθούν στο δημόσιο τομέα, παρά να μείνουν άνεργοι.

    Αγαπητέ Άδη, φυσικά και απαιτώ να υπάρχουν πολιτικοί με γνώσεις, διορατικότητα, επιμονή, σθένος και προ παντός εντιμότητα. Πάντως, για την αληθοφάνεια του "παραμυθιού" μου είδες ότι δεν μπήκα σε αυτή τη διαδικασία ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Αγαπητε Hades, φυσικα και "σου επιτρεπω" να με συμπληρωνεις / αντικρους. Η δημιουργικη κουβεντα ειναι ο στοχος μας ;-)

    Επετρεψε μου λοιπον κι εμενα να παρατηρησω οτι μεταθετεις το προβλημα. Βαζεις εναν καινουργιο παραγοντα στην εξισωση, ο οποιος ειναι πολυ σωστος. Και πολυ υπαρκτος.
    Μονο που δεν υπηρχε στο αρχικο κειμενο της Εσκαρινας και γι αυτο τον αγνοησα επιτηδες μεχρι τωρα.

    Ο παραγοντας που βαζεις ειναι αυτος της διαφθορας. Εννοειται οτι αυτος πρεπει να χτυπηθει *πολυ* πριν ξεκινησουμε να μιλαμε για υπαλληλους του δημοσιου (και ιδιωτικου) τομεα.

    Αν η "κυβερνηση" αποφασιζε να φορολογησει την εκκλησιαστικη περιουσια, να χτυπησει τους φοροφυγαδες και να εμποδισει τις λαμογιες σαν αυτη που περιγραφεις με τα φαρμακα, θα ειχαμε ηδη ξεχρεωσει και θα ειχαμε και περισσευμα.

    Εχουμε και λεμε λοιπον, ο πρωταρχικος στοχος ειναι η τιμια και διαφανης λειτουργια του κρατους.

    Το κειμενο της Εσκαρινας δεν ασχολειται με τα (παμπολλα δυστυχως) σκανδαλα, αλλα προσπαθει να δειξει οτι οι απολυσεις στον δημοσιο τομεα ειναι υπευθυνες για την υφεση. Το κειμενο - εμμεσα - τασσεται υπερ ενος "μεγαλου" κρατους, το οποιο θελει καπως να εξορθολογησει στα επι μερους σημεια (οπως οι μεταταξεις).

    Η δικη μου θεση λεει οτι το διογκωμενο κρατος ειναι γενικα αρνητικο. Ακομα και στην ιδανικη εκεινη περιπτωση που εχουμε φορολογησει την εκκλησια, εχουμε παταξει την φοροδιαφυγη κλπ. κλπ.

    Μην ξεχναμε οτι μια απο τις αιτιες της καταντιας μας ειναι η κρατικοδιαιτη (κευνσιανη) οικονομια μας. Πολυ πιο περα απο τους μισθους των δημ. υπαλληλων, υπαρχουν χιλιαδες επιχειρησεις που ζουν αποκλειστικα απο κρατικες δουλειες. Τετοιες επιχειρησεις δεν θα ειχαν ουτε εναν μηνα ζωης σε συνθηκες ελευθερης αγορας. Κι ομως ζουν / ζουσαν, επειδη το κρατος τους δημιουργει χατηρικα τζιρο.

    Προκειται για την κευνσιανη λογικη του ανοιγοκλεισιματος οπων.

    Ενα μονο απο τα πολλα παραδειγματα:
    Σε καμμια χωρα του δυτικου κοσμου δεν υπαρχουν τοσες εφημεριδες και τοσοι ραδιοσταθμοι ανα κατοικο. Στην καθε Τραχανοπλαγια υπαρχει και ενας "ρεπορτερ" με ενα μικροφωνο στο χερι που πληρωνεται απο το κρατος (δηλαδη απο ολους μας) για να αρθρογραφει.

    Δεν ζηταω να τον πεταξουμε στον δρομο αυτον τον ανθρωπο. Αλλα αντι για μικροφωνο προτεινω να του δωσουμε ενα μαχαιρι για να μαζευει και τιποτα ραδικια στην Τραχανοπλαγια. Να τα πουλησουμε στους ιταλους (με λαδακι και ξυδακι) μηπως και ξεχρεωσουμε λιγουλακι.

    Η πολιτιστικη μας κληρονομια διαφυλασσεται και με το 1/10 των σημερινων (κρατικοδιαιτων) ΜΜΕ.

    * * *
    Εσκαρινα, γραφεις
    "σε περίπτωση που κάποιοι έρχονται αντιμέτωποι με το φάσμα της ανεργίας είναι μακροπρόθεσμα καλύτερο/αποτελεσματικότερο να απασχοληθούν στο δημόσιο τομέα, παρά να μείνουν άνεργοι."

    Διαφωνω, πολυ. Προτεινω να μεινουν ανεργοι, και να εχουν διασφαλισμενο το μινιμουμ αξιοπρεπους διαβιωσης που περιγραφω στο προηγουμενο σχολιο.

    Σαν ανεργοι με επιδομα, εχουν ΠΟΛΛΑ κινητρα να ξεκουνηθουν και να κανουν κατι δημιουργικο / παραγωγικο στο μελλον.
    Σαν δ.υ. σε αργομισθια γιατι να κουνησουν το δαχτυλακι τους; Θα διαιωνισουν την αντιπαραγωγικη τους θεση.

    Επισης μην ξεχνας οτι παραπανισιοι δ.υ. "γεννανε" γραφειοκρατια, μια απο τις χειροτερες μαστιγες.

    Ειναι λοιπον πολλες φορες προτιμοτερο να τους δινουμε εναν μισθο (ειτε επιδομα ανεργιας, ειτε κοινωνικη προνοια) και να καθονται σπιτι τους, παρα να καθονται σ ενα γραφειο και να ταλαιπωρουν τους υπολοιπους.

    Υ.Γ. Συγνωμη για το διπλοσεντονο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Εσκεμμένα επέλεξα να μην αναφερθώ στη διαφθορά και στην "ανταλλακτική" ψήφο που διόγκωσαν τον δημόσιο τομέα, προκειμένου να σταθούμε στο γεγονός του διογκωμένου και παράλογου δημοσίου και να δούμε πως μπορούμε να το αντιμετωπίσουμε ως έχει, σήμερα και με τις παρενέργειες που δημιουργούν οι χειρισμοί μας.

    (το γιατί το δημόσιο διογκώθηκε και έγινε παράλογο, όπως υποσχέθηκα στο κείμενο θα είναι το κεντρικό θέμα άλλου παραμυθιού!)

    Η αλήθεια είναι ότι δυσκολεύομαι να αντιληφθώ γιατί κάποιος με εξασφαλισμένο ένα μίνιμουμ εισόδημα (εκτός κι αν είναι τόσο μίνιμουμ που ουσιαστικά μιλάμε για μίνιμαλ) μπορεί να έχει κίνητρο να κάνει κάτι... Επίσης, εφόσον θα υπάρχει εκροή χρημάτων για το όποιο μίνιμουμ αξιοπρεπούς επιβίωσης, γιατί να μην υπάρχει και η δυνατότητα παροχής κάποιας υπηρεσίας σε αντάλλαγμα;
    Παρεμπιπτόντως η γραφειοκρατία δεν νομίζω ότι δημιουργείται από τον πληθυσμό των δ.υ. αλλά από τα μεγάλα μυαλά που σχεδιάζουν διαδικασίες και καθορίζουν τα "απαραίτητα δικαιολογητικά".

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Ναι, ναι, όλα θα καλυτερεύουν καθημερινά όταν ο δημόσιος τομέας μηδενιστεί!
    Και όταν το κράτος μηδενιστεί!
    και όταν η κοινωνία μηδενιστεί!
    μα δεν το βλέπετε πόσο καλά λειτουργούν όλα σε αυτόν τον πλανήτη; Γι' αυτό όλοι κινδυνεύουν να καταρρεύσουν, επειδή τους έφταιξε ο δημόσιος τομέας τους!

    Αν δεν μοιραστούμε, αντί να συσσωρεύουμε, τις παραγωγικές δουλειές αναμεταξύ μας, σωτηρία δεν υπάρχει, μόνο εναλλαγή της φτώχιας και της κρίσης ανάμεσα σε κοινωνικές τάξεις ή χώρες.

    Και θεωρητικολογία ανάμεσα σε οικονομικά μοντέλα. Η νέα μόδα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Eskarina, εγω προτεινα να εξασφαλισουμε στον καθενα ενα μινιμουμ διαβιωσης *χωρις* να τον υποχρεωσουμε να δουλευει καπου.
    Αρκετα με εχουν συκοφαντησει, ας μην χειροτερευω την θεση μου. ;-)

    Τωρα εσυ προτεινεις οτι αφου τους πληρωνουμε που τους πληρωνουμε, ας τους βαλουμε να κανουν και κατι χρησιμο. Καμμια αντιρρηση απο μεριας μου.
    Οσοι παιρνουν επιδομα κοινωνικης βοηθειας, ας υποχρεωθουν να μαζευουν και τιποτα σκουπιδια απο τους δρομους, καλο ειναι.

    Αλλα ειναι εντελως αλλο πραγμα να εχεις εναν δ.υ. σε ενα γραφειο για να καθεται και εντελως αλλο πραγμα να εχεις εναν απορο να παιρνει επιδομα για να κανει καποιο κοινωφελες εργο.

    Στην ευλογη απορια σου, οτι αν ολοι παιρνουν ενα μινιμουμ, δεν θα εχουν κινητρο να αλλαξουν κατι, απανταω με την ανθρωπινη ψυχολογια.
    Κανενας δεν θελει να εχει λιγοτερα απο τους γυρω του.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Πειρατή και εγώ αυτό κατάλαβα ... ότι ΔΕΝ θα δουλεύει αυτός που θα παίρνει το επίδομα. Από το νεότερο σχόλιο σου, κατάλαβα επίσης ότι ενοχλητικό είναι μάλλον το νομικό καθεστώς υπό το οποίο θα παρέχει κάποιος μια υπηρεσία, προφανώς εξαιτίας των δεσμεύσεων που αυτό δημιουργεί, στο μέτρο που δέχεσαι την παροχή υπηρεσίας - αν και όποτε αυτή είναι απαραίτητη - αλλά όχι υπό το καθεστώς εξαρτημένης εργασίας.

    Επίσης, από τα συμφραζόμενα υποθέτω ότι θεωρείς υπεύθυνη τη διόγκωση του δημοσίου τομέα για τη γραφειοκρατία που επικρατεί. Κατά τη γνώμη μου, παρότι η δικαιολόγηση θέσεων εργασίας τείνει να αυξάνει τη γραφειοκρατία (προκειμένου να βρειθεί αντικείμενο εργασίας για τις θέσεις), πιστεύω ότι η γραφειοκρατία δημιουργείται κατά την κατάστρωση διαδικασιών και ενισχύεται από τη μη χρήση της τεχνολογίας.

    Σε σχέση με την ανθρώπινη ψυχολογία, έχω σοβαρές ενστάσεις αν αυτό που περιγράφεις μπορεί να λειτουργήσει πραγματικά ως κίνητρο, διότι έχω - και σίγουρα έχεις και εσύ - πολλά παραδείγματα που κάποιοι αρκέστηκαν στα λιγότερα, για να αποφύγουν π.χ. την προσπάθεια που απαιτούν τα περισσότερα.

    Πάντως πιστεύω ότι καθοριστικό μέγεθος, τόσο για τη λειτουργία του επιδόματος - από ψυχολογικής απόψεως - όσο και για την αποτελεσματικότητα του, είναι τελικά ο απόλυτος αριθμός στον οποίο μεταφράζεται το μίνιμουμ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Κάνοντας τον δικηγόρο του διαβόλου, αν η δικαιολόγηση θέσεων εργασίας στο δημόσιο αυξάνει τη γραφειοκρατία, η δικαιολόγηση θέσεων εργασίας στον ιδιωτικό δεν αυξάνει την υπερκατανάλωση; Χμμμ μήπως και η δεύτερη είναι κακή; Ή μόνο η πρώτη;
    Αν ναι, τότε ποια είναι η λύση άραγε;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Αγαπητέ Darthiir, κατά την άποψη μου ο,τιδήποτε αποτελεί δικαιολογία είναι αρνητικό, υπό την έννοια ότι παραμορφώνει καταστάσεις. Στο δημόσιο τομέα, δεδομένης της διαφθοράς και αυτού που εγώ ονομάζω ανταλλακτική ψήφος (δλδ ανταλλάσσω την ψήφο για ένα διορισμό), χάριν οικονομίας της ζήτησης δέχομαι ότι διογκώσαμε χωρίς λόγο και με οικονομική ζημία τον δημόσιο τομέα. Οι θέσεις εργασίας όμως έπρεπε να αντιστοιχηθούν με ένα αντικείμενο, εργασίας το οποίο, δεδομένης - της αποδεχθείσας χάριν οικονομίας της συζήτησης μη ανγκαιότητας των θέσεων αυτών - έπρεπε στην πραγματικότητα να επινοηθεί, δημιουργώντας με τον τρόπο αυτό γραφειοκρατία. Η προσωπική μου άποψη όμως είναι - επαναλαμβάνω - ότι η γραφειοκρατία δεν δημιουργείται ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ από τα "επινοημένα" αντικείμενα εργασίας, αλλά κατά κύριο λόγο οφείλεται στον τρόπο με τον οποίο καταστρώνονται οι διαδικασίες λειτουργίας του κράτους (και ενισχύεται από τη μη χρήση της τεχνολογίας).
    Αντίστοιχα, κάποιος θα μπορούσε να υποστηρίξει ότι τόσο η δημιουργία, πολύ δε περισσότερο η δικαιολόγηση, θέσεων εργασίας στον ιδιωτικό τομέα, αυξάνει την κατανάλωση, (για την ακρίβεια ΠΡΕΠΕΙ να αυξηθεί η κατανάλωση ή προϋποθέτει την αύξηση της κατανάλωσης), προκειμένου να ισοσκελιστεί η δαπάνη των θέσεων αυτών. Η ειδοποιός διαφορά όμως είναι ότι στον ιδιωτικό τομέα, σε περίπτωση διάψευσης των προβλέψεων κατανάλωσης, αρχίζουν οι απώλειες στις θέσεις εργασίας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Κοίτα, ο δημόσιος τομέας θέλει εξυγίανση, αυτό είναι σίγουρο.
    Το ίδιο και ο ιδιωτικός, χρήζει μεγάλης εξυγίανσης.
    Αλλά το ερώτημα του αφελούς δικηγόρου του διαβόλου παραμένει: Αφού όντως βιώνουμε σε μια υπερκαταναλωτική κοινωνία, μήπως και ο ιδιωτικός τομέας έχει «κηφήνες» που εξαναγκάζουν τον άνθρωπο σε υπερκατανάλωση;
    [Φυσικά συζητώ στη βάση ότι η υπερκατανάλωση είναι ακόμα χειρότερη από τη γραφειοκρατία, κάτι που δεν μπορώ να αποδεχτώ ν’ αλλάξω ως θέση και πιστεύω ο περισσότερος νοήμον κόσμος.]
    Εφόσον λοιπόν, δεδομένα, ζούμε σε υπερκαταναλωτική κοινωνία, μήπως πρέπει να περικοπούν ακόμα περισσότερο οι θέσεις του ιδιωτικού τομέα;
    Και αν ναι, ποια είναι τελικά η λύση για την επίλυση της εξίσωσης κατανομής αγαθών και εργασίας;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Καλά, το θέμα της εκκλησιαστικής περιουσίας είναι πολύ πικραμένη ιστορία, Πειρατή.
    Κι εγώ έχω πολύυυυυ καιρό που το σχολιάζω καταλήγοντας στο ίδιο συμπερασμα, ότι θα βγούμε και πολύ συν.
    Αλλά από την άλλοι δεν πρέπει να σκνδαλίσουμε τους πιστό και το τραγαριό (εκ του αμνός, μην παρεξηγούμαι).
    Όσον αφορά τους φοροφυγάδες πλέον, ξέχνα τους. Επεραιώθησαν τουτέστιν πάμε γι'άλλα.
    Γνωρίζω ότι έθιξα περαιτέρω ζητήματα απ'αυτά που αναφέρει η οικοδέσποινα στο κείμενό της, ήταν όμως αναγκαίο κακό. Δεν είναι δυνατόν ένα τόσο σαθρό σύστημα να το δει κανείς αποσπασματικά. Ή έστω, αδυνατώ να το κάνω εγώ.

    Darthiir, το κράτος ούτε γίνεται να... καταργηθεί, ούτε θα ήταν καλό κάτι τέτοιο. Από αυτό το άκρο όμως, στο να δουλεύουν κάμποσοι στη Βουλή (κάπου είχε πάρει το μάτι μου για 2000 μονίμους συν άλλους 1500 αποσπασμένους) -για να αναφέρω ένα απλό παράδειγμα- υπάρχουν αμέτρητες ενδιάμεσες λύσεις.
    Έχουμε μπερδέψει κάποια πράγματα: αυτός που μαζεύει τα σκουπίδια είναι δημόσιος υπάλληλος. Ομοίως κι ο υπάλληλςο της Βουλής, ομοίως και το ρεμάλι στην τάδε ΔΕΚΟ που δεν πατάει ποτέ στη δουλειά (να υπενθυμίσω ότι ένας εκ των λόγων της απογραφής των ηδμοσίων υπαλλήλων ήταν και αυτός). Ποτέ δεν είπε κανείς ότι όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι ίδιοι. Γι'αυτό πρέπει να πέσει σκούπα και φαράσι, προκειμένου οι άχρηστοι να πάνε σπί τι τους και να μείνουν αυτοί που πρέπει.

    Eskarina, η γραφειοκρατεία κατ' εμέ είναι αποκλειστικά θέμα νόμων.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Ναι ναι, να πάνε σπίτι τους, αν αυτό ωφελήσει την κοινωνία ας πούμε να πάνε. Εγώ προσωπικά δεν έχω κανένα λόγο να κάνω βέβαια τον τροχονόμο που θα δείχνει το δρόμο. Άλλωστε είπαμε, εξυγίανση χρειάζεται, αυτό είναι σίγουρο. Ας αποφασίσει όμως άλλος γιατρός το είδος του γύψου.
    Αλλά ακόμα ψάχνω τη λύση στο θέμα διανομής αγαθών, κατανομής εργασίας, μιας και απ’ ότι φαίνεται υπάρχει πρόβλημα μιας και δεν είναι απαραίτητη τελικά τόση εργασία για να γυρίσει ο κόσμος απ’ ότι φαίνεται.
    Να μένουμε όλοι μας λοιπόν λίγο παραπάνω σίτι μας ρε παιδί μου, να γυρνάει καλύτερα αυτός ο κόσμος!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Αγαπητη Εσκαρίνα, το μονο που δεν χρειαζεται ειναι η υπομονη. Ξυπνησαμε λιγο αργα, αλλα μενει λιγος καιρος ακομα πριν ενταφιαστουμε τζαμπα στα δημοτικα παρτερια.
    Αυτοι μας χρωστανε και οχι εμεις.
    Τοτε που "οι μηχανες μας ξεκούραζαν", τοτε επρεπε να διατυπωθουν οι απαιτησεις για μια καλυτερη κοινωνια. Τωρα που κατεδαφιζονται οι αξιες και τα κεκτημενα, ειναι λιγουλακι αργα.. αλλα υπαρχει ακομα (λιγος) καιρός. Παραλληλα ομως, εχει φυτευτει μεσα στους ανθρωπους ο φοβος. Ας ξερριζωσουμε το φοβο λοιπον, και ας αναπτυξουμε την αλληλεγγυη. Αυτο ειναι κατι που δεν καταλαβαινουν οι δικτατορισκοι και δεν ξερουν να το κουμανταρουν.. και αυτο ειναι η μοναδικη μας ελπιδα.
    Απορω που κανεις δεν εγραψε μεχρι τωρα το αυτονόητο...
    Ποιο ειναι;
    Μα.. να γίνουν αθρόες προσλήψεις, να μειωθεί ο χρόνος εργασίας και να αυξηθούν οι αποδοχές.
    Οχι, δεν αστειεύομαι. :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Αγαπητή Ροδιά, δεν είμαι απόλυτα βέβαιη ότι οι αθρόες προσλήψεις μπορούν να επιλύσουν το πρόβλημα, δεδομένων άλλων δυσλειτουργιών της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας. Π.χ. αν υποθέσουμε ότι εφαρμόζουμε κάτι τέτοιο, έχοντας ως σκοπό την τόνωση της αγοράς με τις αγορές που θα πραγματοποιούνται, είναι πολύ πιθανό ότι δεν θα δούμε τα αποτελέσματα που περιμένουμε, διότι η ελληνική οικονομία δεν είναι κλειστή - και επιπλέον δεν παράγει πολλά από τα καταναλωτικά αγαθά που θα αγορασθούν - με αποτέλεσμα μεγάλο μέρος των δαπανών να επιβαρύνουν το ήδη βεβαρυμένο εμπορικό ισοζύγιο μας. Επίσης, μην παραβλέπουμε ότι οι προσλήψεις στην Ελλάδα γίνονται από "αλλήθωρους" με αποτέλεσμα να ωφεληθούν απο αυτές όσοι δεν έχουν πραγματική ανάγκη, αλλά αυτοί που διαθέτουν την οποιαδήποτε πρόσβαση σε κομαμτικά και άλλα γραφεία.

    Για μένα ένας τρίτος δρόμος είναι το ενδεδειγμένος, ο οποίος δεν θα ακολουθεί ούτε το άκρο των απολύσεων, ούτε το άκρο των προσλήψεων. Πιο συγκεκριμένα, θα προτιμούσα διατήρηση των υφιστάμενων εργαζομένων και διοχέτευση τους στους τομείς που πάσχουν από έλλειψη προσωπικού, και αν ακόμη και μετά από αυτό περισσεύουν δημιουργία θέσεων εργασίας μέσω των οποίων θα υπάρχει πιο αποτελεσματική εξυπηρέτηση των πολιτών (π.χ. ΚΕΠ). Με τον τρόπο αυτό, αποφεύγεται η έκρηξη της ανεργίας, και παράλληλα γίνεται μια αρχή για την παροχή πραγματικά αποτελεσματικών και ποιτικών υπηρεσιών στους πολίτες. Φυσικά, ούτε αυτό μόνο του μπορεί να λύσει το πρόβλημα και σε κάθε περίπτωση τα όποια οφέλη θα αποκτηθούν σε βάθος χρόνου, εφόσον όμως πραγματοποιηθούν και άλλες αλλαγές.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Κανείς δε λέει Εσκαρίνα μου ότι έτσι θα σωθεί η ελληνική οικονομία από το σημερινό της πρόβλημα (μια ελπίδα για την παγκόσμια κοινωνία όμως την έχει). Αλλά θα ήθελα να σου επιστήσω την προσοχή στο ότι πρόσεξες πως η Ροδιά μίλησε για προσλήψεις (δεν διευκρίνισε δημόσιο ή ιδιωτικό) αλλά και για ελάττωση εργασίας! Φυσικά πρέπει να ισχύσουν και τα δύο και στους δύο. Και φυσικά, τότε, το οικονομικό ισοζύγιο θα κλείσει αλλιώς και όχι με βάση τα χρηματοπιστωτικά. Άλλωστε, μην πέσουμε σε χειρότερη υπερκατανάλωση, και αυτή πρέπει να τη μειώσουμε! Μήπως μειώνοντας δυσανάλογα το χρόνο εργασίας σε σχέση με την αύξηση των προσλήψεων; Δυσανάλογα, όπως λέμε περισσότερο!
    Φυσικά και αν παραμείνουμε μέσα στο παρόν πλαίσιο, το οποίο είναι βέβαια δυναστευτικό όσον αφορά στα εργασιακά, ναι, δεν μπορούμε να μιλάμε για προσλήψεις, τόσο όσο δεν θα έπρεπε να μιλάμε για απολύσεις. Αλλά θα έπρεπε να κοιτάξουμε κάποτε και τι υπηρετούμε κάθε φορά, δε νομίζεις;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Aγαπητέ Darthiir, αυτό με τη μειωση του ελλείματος του εμπορικού ισοζυγίου, δεν το έχω και ομολογουμένως εκεί "κολλάει" λιγάκι το σενάριο μου. Σε παρακαλώ δώσε ένα παράδειγμα πως θα καταφέρουμε να διοχετεύσουμε τα χρήματα μέσω της ελληνικής αγοράς σε ντόπιες επιχειρήσεις ώστε να ανακυλωθούν.
    Εκτός κι αν έχεις κατά νου, την έξοδο μας από την ΕΕ, οπότε ανοίγεις ΤΕΡΑΣΤΙΑ συζήτηση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. Παιδια, το σχολιο/προταση δεν αναφερεται στενα στον ελληνικο χωρο αλλα σε παγκοσμιο επιπεδο...
    Δωστε βαση και στην αιτιολογια του συμπερασματος! Εμείς (οι εργαζομενοι, γενικως) δημιουργήσαμε την υπεραξία του κεφαλαίου και εμας (συνεχιζουν να) ξεζουμιζουν.
    Αν δεν υπηρχε η τεχνολογικη εξελιξη, κανενα προβλημα θα υπηρχε. Ετσι δεν ειναι; Η τεχνολογια ηρθε για να "ξεκουρασει τον εργαζομενο" και άλλα παραμυθια, που τα χάψαμε σαν χάνοι!! Ε, τωρα που ξυπνησαμε (μολις μας επιασαν τον πωπό!) να ζητησουμε τα χρωστουμενα. Απλο δεν ειναι;

    Σε στενο ελληνικο πλαισιο τωρα:

    Η λιστα των δισεκατομμυριουχων εδω http://www.forbes.com/lists/2010/10/billionaires-2010_The-Worlds-Billionaires_Rank_6.html (η διαφημιση που πετιεται στην αρχη, φευγει μονη της σε λιγα δευτερολεπτα) και προσέξτε στη σελ. 6 -->>
    144 (αρ. στη λιστα) Spiro Latsis & family (ονομα) Greece (χωρα καταγωγης) 63 (ηλικια) 5.3 (δισεκ.) Switzerland (τοπος διαμονης, φορολογησης, κλπ)

    Οι "ελληνες" εφοπλιστες ζουν και μεγαλουργουν στο Λονδινο -κυριως.

    Οποιος εχει (δημιουργησει ή/και εξακολουθει να δημιουργει) λεφτα απο το δικο μας ιδρωτα, τα παιρνει και... φευγει! Δεν πρεπει να γινει κατι; Και βοδια να ειμασταν, περισσοτερο θα μας προσεχαν...
    Η υγεια και οι κοινωνικες παροχες δεν ειναι παιχνιδακια, οι συνταξεις επισης δεν ειναι αστεια, κλπ κλπ...

    Ενα brain storming χρειαζεται και αφηστε τους "οικονομολογους" (τι φρουτα κι αυτα, αταλαντοι/αποτυχημενοι μαθηματικοι ειναι :Ρ) να λενε! :)))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. Το εμπορικό ισοζύγιο είναι ακριβώς αυτό που «έχεις»! Καταναλώνουμε περισσότερα (σε βάση αξίας και όχι ποσότητας ενδιαφέρει, αν και σε βάση ποσότητας να το βάλεις πάλι μέσα είσαι για την περίπτωσή μας) απ’ ότι παράγουμε. Αν καταφέρεις δε να ανακυκλώσεις πλήρως τα χρήματα στην δική σου κοινωνία (προσέχεις την αποφυγή του όρου «αγορά») τότε γίνεσαι αυτάρκης! Κάτι που φυσικά είναι ευκταίο και επιδιωκόμενο να ισχύει σε όσο το δυνατόν υψηλότερο βαθμό για να είναι βιώσιμη μια κοινωνία, όχι μόνο χρηματοοικονομικά, το χρηματοοικονομικό σκέλος ικανοποιείται και με μηδενικό εμπορικό ισοζύγιο, κοινώς ίση αξία εισαγωγών-εξαγωγών, κάτι που μπορείς να το πετύχεις και για έναν σκουπιδότοπο άμα θες, αλλά με γνώμονα και τους τρεις (και όσους άλλους προκύψουν) πυλώνες της αειφορίας.
    Τώρα βέβαια, για να φτάσουμε σε αυτό το σημείο θέλουμε αλλαγή νοοτροπίας και οικονομικού μοντέλου, μη σου πω και «μεταμόσχευση εγκεφάλου» σε ορισμένες περιπτώσεις, αλλά να δούμε λίγο τις επιπτώσεις αυτού που λέμε με τη Ροδιά:
    Κατ’ αρχάς, αφού θα μοιραστεί η εργασία (σε όλους τους τομείς), δεν θα υπάρχει ανάγκη να διεισδύσουν τα προϊόντα επιθετικά στην αγορά, δημιουργώντας υπερκαταναλωτικές ανάγκες στον κόσμο. Όλος ο κόσμος θα είχε δουλειά γιατί θα παρήγαγε ώστε να καλύψει της υπάρχουσες ανάγκες και δεν θα χρειαζόταν να «κατακτήσει» μερίδια της αγοράς. Εν συνεχεία βέβαια, αναγκαστικά δεν θα είχες συσσώρευση χρημάτων, αφού δεν θα είχες συσσώρευση εργασιών. Ο καθένας, εργοδότης-εργαζόμενος, θα κέρδιζε τα προς το ζην, θα τα ανακύκλωνε για να ζήσει και δεν θα τα «εξήγαγε» στην Ελβετία ας πούμε. Τώρα βέβαια, σε μια κοινωνία εθισμένη στην εισαγωγή και την υποπαραγωγή, πως θα δούλευε αυτό; Μα με την παροχή εργασίας από τη μία και την δημιουργία ανάγκης παραγωγής, γιατί ακριβώς δεν θα επιδιώκονταν οι εισαγωγές. Στο ανωτέρω σχήμα βλέπεις, το εμπόριο δεν είναι αναγκαίο παρά μόνο για τα υλικά στα οποία μια χώρα δεν είναι αυτάρκης. Βέβαια, μέχρι να φτάσουμε εκεί, υπάρχει πολύς δρόμος να διανυθεί, και κυρίως να ανατραπούν θεωρίες που λένε πως στον κόσμο αυτό υπάρχει μόνο μία κινούσα δύναμη, το χρήμα και μόνο ένας τρόπος δραστηριοποίησης, η οικονομική ανάπτυξη, η ιστορία τις διαψεύδει, κάποτε ο κόσμος είχε ως κινούσα δύναμη την φήμη για παράδειγμα και ως μοχλό ανάπτυξης την ελάττωση του κόπου και την αγάπη για την φιλοσοφία της επιστήμης, αλλά για να φτάσουμε εκεί, προφανώς και δεν θα περάσουμε μέσα από απολύσεις ανθρώπων! Απολύσεις εμπόρων και «αγορών» όμως θα ήταν υγιές να γίνουν!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. Darthiir, όπως ακριβώς είπες, έχουμε πολύυυ δρόμο για να φτάσουμε εκεί και προσωπικά έχω κάποιες αμφιβολίες αν φτάσουμε ποτέ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή