Για τους περισσότερους αμύητους - που στην προκειμένη περίπτωση υπονοεί αμαθείς - τα όσα διαδραματίστηκαν στην Τυνησία και διαδραματίζονται στην Αίγυπτο είναι μάλλον ένα μυστήριο, από άποψη αιτιών, κινήτρων και αν θέλετε ισορροπιών.
Ανάμεσα στους αμαθείς, συγκαταλέγεται και η αφεντομουτσουνάρα μου, η οποία, με όποια δόση αλαζονείας κι αν μπολιαστεί, δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι κατέχει και πολλά για το θέμα. Εξ ανάγκης και αναγκαστικά, λοιπόν, περιορίζομαι στο να παρακολουθώ τα γεγονότα και επιφυλάσσομαι να μάθω περισσότερα για τις αιτίες τους.
Από την πρώτη επαφή με το θέμα, όμως, μου έχουν κάνει εντύπωση ορισμένα πράγματα, τα οποία θα ήθελα να καταγράψω ως σημερινές απορίες, μήπως βρουν απαντήσεις στο αύριο. Κυρίως όμως για να θυμάμαι τι σκέφτηκα, πριν μάθω λεπτομέρειες.
Η Αίγπυτος ανέκαθεν θεωρούνταν - αλλά σήμερα αμφισβητείται ότι είναι - δημοκρατική χώρα, προφανώς εξ αντιδιαστολής κρίνοντας, ήτοι αφού δεν είχε δικτοτορία, είχε δημοκρατία (και μάλιστα προεδρική). Μια δημοκρατία όμως που είναι ισόβια, κληρονομική και τύποις επιβεβαιούμενη από το λαό. Αυτά τα ιδιόμορφα - για δημοκρατία - χαρακτηριστικά ήταν γνωστά χρόνια τώρα, όμως ,για κάποιο λόγο, όλοι έπεσαν από τα σύννεφα σήμερα και άρχισαν να αναρωτιούνται αν όντως το πολίτευμα είναι δημοκρατία ή κάτι άλλο με την ψευδεπίγραφη ταμπέλα της δημοκρατίας. Ιδιαίτερα εντυπωσιακό πάντως είναι το γεγονός ότι, μέχρι προ δύο μηνών, κάθε αναφορά, σε επίσημο επίπεδο, μιλούσε για τον Πρόεδρο Μουμπάρακ, ενώ σήμερα μιλάει για το καθεστώς Μουμπάρακ. Είχε η Αίγυπτος δημοκρατία, και αν όχι, γιατί όλοι αναφέρονταν σε αυτή σαν να είχε;
(άσχετη παρένθεση : τελικά αυτά τα σύννεφα έχουν γίνει, μέχρι σήμερα, η αιτία να γκρεμοτσακιστεί κόσμος και κοσμάκης...)
Ο Πρόεδρος της Αιγύπτου προσδιορίζονταν (και αυτοπροσδιορίζονταν) ως σοσιαλιστής και, από όσο έχω ακούσει, είναι και μέλος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς. Λαμβάνοντας υπόψη το βιωτικό επίπεδο του λαού της Αιγύπτου, δύσκολα κάποιος θα μπορούσε να υποστηρίξει ότι ο Πρόεδρος, στη μακρά θητεία του, έχει κάνει σοσιαλιστικά θαύματα. Βέβαια, αυτό ήταν διαπιστώσιμο εδώ και χρόνια, όμως για κάποιο λόγο όλοι έπεσαν από τα σύννεφα σήμερα και άρχισαν να αναρωτιούνται αν όντως ο Πρόεδρος είναι σοσιαλιστής ή κάτι άλλο (με ισχυρά ερείσματα υπέρ του σοσιαληστής). Η διακυβέρνηση της Αιγύπτου εμφορούνταν τελικά από σοσιαλιστικά ιδεώδη ή από μικρότερα και μεγαλύτερα συμφέροντα και ποια;
(άσχετη παρένθεση : εμείς που έχουμε τον Πρόεδρο της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, κι αν έχουμε δει σοσιαληστικά θαύματα...)
Από τα πρώτα πράγματα που σταμάτησαν να λειτουργούν, όταν ξέσπασαν οι ταραχές, ήταν το διαδίκτυο. Αφήνοντας κατά μέρος της βαθυστόχαστες πολιτικές αναλύσεις περί διαδικτύου, φαίνεται ότι τελικά το πολυδιαφημισμένο, αλλά και κατασυκοφαντημένο διαδίκτυο είναι εργαλείο άμεσης επικοινωνίας και για το λόγο αυτό μπορεί να λειτουργήσει ως εργαλείο οργάνωσης, με τρομερές και απείρως μεγαλύτερες δυνατότητες από οποιοδήποτε άλλο μέσο. Επίσης, φαίνεται να ενοχλεί, αν όχι ανησυχεί, την εξουσία, ειδικά όταν τρίζουν τα πόδια της καρέκλας της, στο μέτρο που που μέσω του διαδυκτύου μπορούν να διακινηθούν ταχύτατα γεγονότα, απόψεις, πληροφορίες. Ίσως να ακούγεται υπερβολικό, αλλά νομίζω ότι το διαδίκτυο ήρθε να δώσει φτερά στην έννοια της διακίνησης των ιδεών και των απόψεων.
(άσχετη παρένθεση : φυσικά δεν λείπει από το διαδίκτυο και η διακίνηση μαλακίας, αλλά τι να κάνουμε ο καθένας ό,τι παράγει προωθεί...)
Παρά τη σφοδρότητα των συγκρούσεων, αυτές συνεχίζονται ακατάπαυστα. Ούτε καν ο αριθμός των θυμάτων δεν έχει σταθεί ικανός να κατευνάσει - ή καλύτερα να φοβίσει - τον κόσμο που συνεχίζει να διαμαρτύρεται στους δρόμους. Σύμφωνα με το σύνολο των δημοσιευμάτων, οι διαμαρτυρόμενοι συγκρούονται με υποστηρικτές του προέδρου(last year, τώρα καθεστώτος) Μουμπάρακ, Τι ωθεί άραγε τους μεν και τι τους δε; Αυτό που προκύπτει πάντως, αν δεχθούμε ότι πρόκειται περί συγκρούσεων μεταξύ πολιτών, είναι ότι ο λαός έχει διχαστεί. Έχει όντως ο λαός διχαστεί;
Τελικά, η Ιστορία, ως σειρά γεγονότων, γράφεται πάντα στον παρόν, αλλά, ως αξιολόγηση, γράφεται πάντα στο μέλλον.
Έχεις δίκιο. Γενικά στα συμβατικά ΜΜΕ η απουσία ειδήσεων για την Αίγυπτο έδινε την εντύπωση μιας δημοκρατικής χώρας. Ωστόσο, όποιοι παρακολουθούν ειδήσεις μέσω διαδικτύου μάθαιναν ότι οι τελευταίες εκλογές ήταν βίας και νοθείας και ότι τακτικά υπήρχαν παραβιάσεις ελευθερίας λόγου κι έκφρασης. Δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία η Αίγυπτος (ειδικά αφού πέρυσι είχαμε τον σκληρότερο Ιράν). Κεραυνός ήταν η Τυνησία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚατά την προσωπική άποψη μου, δεν θα έπρεπε να είναι κεραυνός ούτε για αυτούς που χρησιμοποιούν τα συμβατικά ΜΜΕ, κυρίως διότι ακόμη και από αυτά υπήρχε η ένδειξη ότι κάτι πάει στραβά, στο μέτρο που επί τριάντα χρόνια δεν υπήρξε η επιθυμία έστω να δοκιμαστεί κάποιος άλλος. Στην ανάρτηση όμως αυτή, αναφερόμουν κυρίως σε διάφορους μεγαλοσχήμονες οι οποίοι φέρονται μόλις να ανακάλυψαν τις πραγματικές προεκτάσεις του θέματος. Προφανώς, υποβολιμιαία προβάλλουν σήμερα την έκπληξη από τις αποκαλύψεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΒασικά δεν είναι και τόσα πολλά τα ερωτηματικά: στην Τυνησία, η όλη εξέγερση ξεκίνησε επειδή ήταν πανάκριβο πλέον το ψωμί...
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτην δε Αίγυπτο, επειδή είχαν έλειμμα δημοκρατίας. Αν αυτά εξέλειπαν εξαρχής, δεν θα είχε ανοίξει μύτη ούτε στους μεν, ούτε στους δε. Τουτέστιν πχ και ο Μουμπάρακ θα εξακολουθούσε να είναι Πρόεδρος που εκπροσωπεί τη χώρα κλπ, κλπ.
Δυστυχώς είμαστε σε μια φάση όπου αντί το πρότερο να καθορίζει το ύστερο, το αποτέλεσμα χαρακτηρίζει το προεόρτιο. Καλό, ε;