Παρασκευή 18 Φεβρουαρίου 2011

Restart now?

Η αλήθεια είναι μια. Δεν υπάρχει μόνο μια αλήθεια. 
Είναι αλήθεια ότι οι παπαρούνες είναι κόκκινες. Πόσο αλήθεια όμως είναι αυτή η δήλωση για κάποιον που έχει αχρωματοψία; Είναι αλήθεια ότι φέτος ο καιρός στην Αθήνα ήταν ιδιαίτερα υγρός. Πόσο αλήθεια όμως είναι αυτή η δήλωση για έναν Λονδρέζο;
Τελικά, είναι εφικτό, σε δεδομένη περίπτωση, να υπάρχουν τόσες αλήθειες όσες και τα υποκείμενα που καλούνται να ανακαλύψουν τη μια και μοναδική. Όποιο όμως από αυτά διακηρύσσει ότι κατέχει τη μια και μοναδική αλήθεια, είτε πρόκειται περί ανοήτου, είτε είναι επαγγελματίας απατεώνας. 
Κάπως έτσι υποθέτω ότι υπάρχουν πολλές αλήθειες για το πως φτάσαμε, σαν χώρα, ως εδώ. Όπως αντίστοιχα, μπορεί να υπάρχουν περισσότερες αλήθειες για το πως θα ορθοποδήσουμε. Παρότι  μπορεί να ακούγεται περίεργο, η προτεινόμενη από την εκάστοτε αλήθεια λύση μπορεί να είναι αποτελεσματική, ίσως σίγουρα να είναι αποτελεσματική, αλλά μόνο για το στόχο της αλήθειας που την υποδεικνύει. Αν λοιπόν υπάρχουν περισσότερες αλήθειες και κάθε μια από αυτές υποδεικνύει διαφορετική λύση, ο μόνος τρόπος για να αξιολογήσει κανείς αυτές τις αλήθειες και τις λύσεις τους, είναι να εξετάσει το στόχο που θέλουν να επιτύχουν. 
Η δική μου αλήθεια είναι ότι το κακό άρχισε από τότε που εμείς, οι πολίτες, αλλοτριωθήκαμε και εξαργυρώσαμε όλα όσα μπορεί να έχουν κάποια αξία στη ζωή μας. Από εκείνη την πρώτη εποχή, που, για λόγους ανάγκης (και όλοι ξέρουμε πόσο "πειστική" μπορεί να γίνει η ανάγκη) δώσαμε αντιπαροχή τη μονοκατοικία, και πήραμε δύο διαμερίσματα, το ένα, το μεγάλο, για  να μένουμε και το πιο μικρό για να το νοικιάζουμε. Από εκείνη την εποχή, που πήραμε αύξηση στο αντάλλαγμα της εργασίας μας και μπορούσε πλέον να λέγεται μισθός, αλλά αρχίσαμε να πιστεύουμε ότι δεν χρειάζεται να δουλεύομε το ίδιο πια. Δεν ήταν όμως όλα αυτά που μας αλλοτριώσαν. Ήταν το γεγονός ότι με όλα αυτά πιστέψαμε ότι είμαστε κάποιοι άλλοι. Ήταν το γεγονός ότι με όλα αυτά η ζωή μας έγινε καλύτερη και πιο εύκολη και μετά θέλαμε να είναι μόνο εύκολη. Και προκειμένου να τη διευκολύνουμε, την ξεπουλήσαμε. Την ξεπουλήσαμε ώστε να βγάλουμε εύκολα μια άδεια για να χτίσουμε εκείνο το εξοχικούλι, με τα λεφτά από το ενοίκιο. Την ξεπουλήσαμε ώστε εύκολα να βγάλουμε κάτι παραπάνω, μήπως και καταφέρουμε να πάρουμε και ένα καινούργιο αυτοκινητάκι. Την ξεπουλήσαμε ώστε εύκολα να βγάλουμε γκόμενα, ποντάροντας αποτελεσματικά στο ότι και εκείνη ήθελε εύκολα να αποκτήσει μια μικρή πολυτέλεια, όπως ένα βραχιόλι. Την ξεπουλήσαμε ώστε εύκολα να καταφέρουμε να επιβιώσουμε σε μια κοινωνία που ήθελε όλα να τα κάνει πιο εύκολα και όχι πιο σωστά. Την ξεπουλήσαμε ώστε εύκολα να δικαιολογήσουμε το γιατί αρχίσαμε να κλέβουμε, επειδή έκλεβε και ο δίπλα. Ώσπου, αφού είχαμε ξεπουλήσει τα πάντα από τον εαυτό μας, έμεινε μόνο η ψήφος να ξεπουλήσουμε για να κάνουμε τη ζωή μας πιο εύκολη. Και την ξεπουλήσαμε και αυτή. Και πήραμε, σε αντάλλαγμα, τη βολή που προσδοκούσαμε και τους δερβέναγες που και αυτοί να κάνουν τη ζωή τους πιο εύκολη ήθελαν. Μόνο που εκείνοι είχαν άλλο μέτρο σύγκρισης για την "εύκολη ζωή", άλλη τάξη μεγέθους.

Τα πουλήσαμε όλοι, τα ασημικά μας. Σε ξεφτίλα τιμή και μας λένε σήμερα ότι χάρη μας έκαναν κιόλας που τα πήραν. Και ότι ήταν δευτεράντζες, για αυτό πρέπει να τους επιστρέψουμε τα χρήματα. Και μαζί την εύκολη ζωή. Ζήσαμε για λίγο άνετα και τώρα θα το πληρώνουμε για πολλά χρόνια, αν καταφέρουμε ποτέ να ξεχρεώσουμε. Και το μόνο μας λάθος ήταν ότι θυσιάσαμε πολλά για να ζήσουμε άνετα και εύκολα,  και όχι το ότι ζήσαμε έτσι. 
Με αυτή την αλήθεια κατά νου, μάλλον το μόνο που μπορώ να θέσω ως στόχο είναι να αλλάξουμε εμείς. Να αντιληφθούμε ότι καλή η εύκολη ζωή, αλλά δεν δίνουμε αντιπαροχή την  ακεραιότητα μας. Ίσως να συνειδητοποιήσουμε ότι αυτοί, που δεν έχουν από τα έτοιμα του μπαμπά να τρώνε, η μόνη εύκολη ζωή που μπορούν να ελπίζουν είναι να έχουν δουλειά, ανάλογη των προσόντων τους και αμοιβή ανάλογη της ποιότητας της εργασίας τους. Να ανακτήσουμε την αξιοπρέπεια μας και να ξαναβρούμε τρόπο να σεβόμαστε το διπλανό μας, ο οποίος δίνει την ίδια μάχη με εμάς κάθε ημέρα. Να σταματήσουμε να κρυβόμαστε πίσω από φτηνές δικαιολογίες για τα λάθη μας. Να μάθουμε να ακούμε όταν μας μιλούν, διότι μια στις τόσες κάτι σωστό θα ακούσουμε. Να μάθουμε να ξεχωρίζουμε τους ανθρώπους με βάση τα προτερήματα τους, και όχι με βάση τις ταμπέλες. Να μάθουμε να κάνουμε το σωστό και να απαιτούμε να γίνεται το σωστό. Να ελέγχουμε πρώτα τις πράξεις μας για να μπορούμε να ελέγξουμε και τις πράξεις των άλλων. Να ξεκαθαρίσουμε ότι ευσυνειδησία δεν σημαίνει βλακεία.
Προσωπικά, δεν με ενδιαφέρει να μειωθούν τα spreads, να πέσουν τα CDS, να ανέβει το χρηματιστήριο, να αυξηθούν οι ρυθμοί ανάπτυξης, να μειωθεί ο πληθωρισμός. Δεν θεωρώ σημαντικό  να κάνει restart η οικονομία. Θέλω να κάνει restart η κοινωνία. Γιατί δεν θέλω να βελτιωθεί μόνο η οικονομία, θέλω να βελιτωθεί και η κοινωνία.

GatheRate

11 σχόλια:

  1. Eskarina, θα με βρεις 100% σύμφωνο. Η ματιά σου έχει μια άλλη οπτική, τη σωστή οπτική, της κοινωνίας που πρέπει να αλλάξει και να ξεκινήσει από την αρχή κι όχι της οικονομίας που πολύ συζήτηση γίνεται.

    Καλό ΣΚ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Πολύ ωραίο! και δεν υπάρχει πιο σημαντική επισήμανση, μιλώντας για την από κοινού αντιμετώπιση των υποθέσεων μιας κοινωνίας, από το ότι τα πάντα είναι υποκειμενικά, όπως το χρώμα της παπαρούνας. Βέβαια το χρώμα δεν είναι παρά ένα μήκος κύματος ενεργείας, οπότε, αν κάποιος έλεγε ότι τα πέταλα του λουλουδιού της παπαρούνας αντανακλούν ενέργεια συχνότητας XYZ, αντί να πει ότι είναι κόκκινα, τότε θα ήταν πολύ πιο δύσκολο να εξιχνιάσει κανείς που βρίσκεται η υποκειμενικότητα σε μια τέτοια πρόταση -θα έπρεπε να αναρωτηθεί τι είναι συχνότητα και πως μας επηρεάζει, και όσο πιο "αντικειμενικά" κοιτάζαμε ένα θέμα, τόσο πιο δύσκολο θα γινόταν να ανακαλύψουμε την σύσταση και σημασία της υποκειμενικότητας που κρύβει -η οποία όμως πάντα βρίσκεται εκεί.

    Υπάρχουν πράγματι πολλές αλήθειες για το πως φτάσαμε σαν χώρα εδώ, και όλες έχουν την δόση τους από εγκυρότητα, αλλά οι υπερισχύουσες απόψεις θα καταλήξουν να είναι αυτές των δυνατών. Και οι ισχυροί αυτή τη στιγμή αποφαίνονται ότι κανένα σενάριο δεν βγάζει την Ελλάδα από την θέση που βρίσκεται.

    Αλλά κράτη είναι σε χειρότερη κατάσταση από εμάς, όσον αφορά το χρέος, αλλά δεν επηρεάζονται από αυτό όσο εμείς γιατί εκείνοι έχουν παραγωγή, βιομηχανία και τρόπο να συντηρούν το χρέος τους. Πράγμα που επιστρέφοντας σε εμάς μπορεί να πει απλά ότι τα διαμερισματάκια της αντιπαροχής δεν βγάζουν αρκετό νοίκι για τους φόρους εισοδήματος και την συντήρηση...

    Συμφωνώ απόλυτα με τις σκέψεις που κάνεις, οι οποίες οδηγούν στην ανάγκη για restart, αλλά αναρωτιέμαι αν ένα restart του ίδιου προγράμματος θα φέρει διαφορετικά αποτελέσματα. Και η ερώτηση μετά μένει αν το πρόγραμμα το ίδιο μπορεί να είναι επιλεχθεί μεταξύ άλλων, ή αν είναι το μοναδικό και έχει γραφτεί από τη φύση για ένα είδος που προσπάθησε αλλά δεν επέδειξε την ικανότητα να επιτύχει.

    Πράγμα που μετά προτείνει ότι η αξία του ανθρώπου, Έλληνα ή Εσκιμώου, τελικά μπορεί να είναι μόνο η ικανότητα υποκειμενικότητας, που δίνει την δυνατότητα για τόσο υπέροχα όνειρα και τέτοιους φοβερούς εφιάλτες, όπου δεν θα γνωρίζαμε τα μεν αν δεν παθαίναμε τα δε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Μετά το μακροσκελές άψογο σχόλιο του Δημήτρη, δεν έχω να προσθέσω τίποτα. Εξάλλου, το ίδιο το κείμενο λίγα περιθώρια αφήνει να προσθέσω κάτι (ο Δημήτρης που βρήκε έμπνευση δεν ξέρω). Τέλεια ανάρτηση. Συμφωνώ μέχρι κεραίας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Τελευταίε, η οικονομία δεν μπορεί παρά να είναι τα μέσα προς βιοπορισμό για μια κοινωνία και συνεπώς είναι απαραίτητη. Από τη στιγμή όμως που η οικονομία καθορίζει την κοινωνία ή ακόμη χειρότερα την τύχη της κοινωνίας (όπως συμβαίνει αυτό τον καιρό), θεωρώ ότι και λάθος είναι και επικίνδυνο.

    Δημήτρη, ακόμη κι αν κάποιος προσδιόριζε το χρώμα με την ενέργεια και τη συχνότητα, θα έπρεπε να και τότε να προσδιορίσει την ποιότητα και την ποσότητα και της μιας και της άλλης, ώστε να μπορεί να επαληθευτεί η δήλωση του. Αυτό που προσπαθώ να πω είναι ότι τελικά πρέπει να γίνουν διευκρινίσεις ώστε να αποδειχθεί εάν κάτι ισχύει ή όχι.
    Η άποψη των ισχυρών από μόνη της δεν θα μπορούσε να υπερισχύσει αν τελικά αρκετοί αδύναμοι δεν την ασπάζονταν. Και παρόλο αυτό μπορεί να φαίνετα εκ πρώτης άποψης ως η δύναμη, έχει αποδειχθεί αδυναμία για τους αδύναμους, στο μέτρο που δεν καταφέρνουν να απαγκριστωθούν από τα στερεότυπα, τα κλισέ και τα συνθήματα οπαδικού τύπου που τους πλασάρουν οι ισχυροί ώστε να υποστηρίξουν την άποψη τους.
    Προσωπικά θεωρώ ότι η υπ' αριθμόν πρώτη ασθένεια την οποία πρέπει να αντιμετωπίσει η κοινωνία μας είναι η αλλοτρίωση της. Γενικότερα όμως ο κόσμος, πρέπει να ξαναδεί το θέμα του οικονομικού μοντέλου εν γένει, διότι είναι προφανές ότι το παρόν δεν μπορεί να λειτουργήσει στο διηνεκές, για να μην αναφέρω φυσικά ότι οι παρούσες επιλογές και μεθοδεύσεις κατά τη γνώμη μου επιταχύνουν την κατάρρευση του.
    Θα συμφωνήσω ότι αυτό που τελικά αξίζει κι αν θέλεις εξατομικεύει τον άνθρωπο είναι η υποκειμενικότητα του, με την σημείωση όμως ότι για τον ίδιο ακριβώς λόγο πρέπει να δίνουμε ιδιαίτερη προσοχή και επιμέλεια σε αυτήν, για να μην φτάνουμε στο "ό,τι του φανεί του λολοστεφανή".

    Δείμε, ο Δημήτρης είναι πλέον γνωστό ότι έχει έμπευση εκεί που κανείς δεν το περιμένει. Δεν είναι λίγες οι φορές που με έχει αιφνιδιάσει με σεντόνια στο ιστολόγιο του! Σε ευχαριστώ και για τα καλά σου λόγια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Πράγματι η δύναμη των ισχυρών βρίσκεται στην υπακοή των ανίσχυρων. Το 1969 είχε λεχθεί το περίφημο "What if they gave a war and nobody came" -John Lennon (Σκέψου να κήρυττε κάποιος πόλεμο και να μην ερχότανε κανείς να πολεμήσει). Στον εικοστό πρώτο αιώνα, στον δυτικό κόσμο, ο πόλεμος δεν γίνεται πλέον με στρατούς και όπλα αλλά με τράπεζες και χρήματα. Και εμείς είμαστε υπό επίθεση. Για να δουλέψει όμως το σλόγκαν του 1969 πρέπει να μην πάει κανείς να πολεμήσει και από τις δύο (ή περισσότερες) πλευρές. Και εδώ είναι που μπερδεύονται τα πράγματα, και αυτά που αισθανόμαστε μοιάζουν με ουτοπία ή όνειρο. Αν όμως μορούμε κάτι να το ονειρευτούμε, μπορούμε και να το κάνουμε. Απλά πρέπει να βρούμε τον τρόπο.

    Μ' αρέσει το σκεπτικό σου και για το οικονομικό μοντέλο. Το πρόβλημα της Ελλάδας, σε παγκόσμια κλίμακα είναι το πρώτο φτέρνισμα πριν από την πνευμονία. Ίσως η ανάρρωση να φέρει ανακατατάξεις εκπληκτικές -και όχι για τα δισέγγονά μας: η οικονομία των ΗΠΑ στη σημερινή της πορεία θα τιναχτεί στον αέρα πριν το 2020... η Ευρώπη έχει αρχίσει να καταλαβαίνει ότι η Γερμανία απλά πήρε 70 χρόνια αντί 5 μετά από το 1939, και τα σύννεφα μαζ3εύονται... θα δούμε τι θα γίνει, πάντως, δεν είναι αποκλειστικά Ελληνικό το γενικότερο πρόβλημα που έθιξε η ανάρτησή σου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Δημήτρη, νομίζω ότι τελικά μερικά πράγματα είναι εκ φύσεως προορισμένα να παραμένουν στη σφαίρα της ουτοπίας ή του ονείρου. Οι πιθανότητες που συγκεντρώνει η ταυτόχρονη συνειδητοποίηση της δύναμης των "αδύναμων" μάλλον την κατατάσσουν σε αυτή τη σφαίρα.

    Με δεδομένο ότι nothing lasts forever, τότε και το υπάρχον και κυρίαρχο οικονομικό μοντέλο είναι καταδικασμένο να υποκλιθεί σε αυτόν το νόμο. Πολλώ δε μάλλον αφού στηρίζει τη διαιώνιση του σε συγκεκριμένες προϋποθέσεις, οι οποίες με τη σειρά τους συναρτώνται με πολλούς και αστάθμητους παράγοντες.

    Προφανώς το θέμα της οικονομίας δεν είναι αποκλειστικότητα της Ελλάδας και όπως αναφέρεις εμείς ίσως είμαστε ένα σύμπτωμα της ασθένειας (νομίζω πάντως ότι η διάγνωση θα πρέπει να γίνει με βάση τις ΗΠΑ - τι ειρωνεία θα ήταν πάντως, να τελειώσει εκεί όπου άρχισε). Στην Ελλάδα όμως νομίζω ότι υπάρχει και κοινωνικό πρόβλημα, το οποίο έρχεται να επιδεινώσει το υπάρχον οικονομικό πρόβλημα της χώρας.

    Σε σχέση με τη Γερμανία, θυμάμαι τον πατέρα μου πριν πολλά χρόνια, να λέει ότι το τέταρτο ράιχ θα είναι οικονομικής φύσεως. Τότε δεν μπορούσα να καταλάβω τι εννοούσε. Ίσως να μην έπεφτε πολύ έξω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Eskarina, ο πατέρας σου ήταν σοφός, και συμφωνώ απόλυτα μαζί του. Επίσης συμφωνώ και μαζί σου σε όλα όσα, very eloquently, έγραψες.

    Οι ΗΠΑ θα προμηθεύσουν την ειρωνεία, είμαι σίγουρος -άλλωστε, οι Αμερικανοί είμαστε όλοι εμείς που πηγαίνουμε στο τελευταίο σύνορο 300 χρόνια τώρα... αλλά αυτό είναι άλλη ανάρτηση!

    Εκεί που έχεις πολύ δίκιο είναι στο ότι "Στην Ελλάδα όμως νομίζω ότι υπάρχει και κοινωνικό πρόβλημα, το οποίο έρχεται να επιδεινώσει το υπάρχον οικονομικό πρόβλημα της χώρας."

    Υπό αυτό το φως, ίσως το restart που επιβάλλεται για τα κοινωνικά προβλήματα να πυροδοτηθεί από την οικονομική κατάσταση!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Θα συμφωνήσω με αυτά που λες, αλλά έχω μερικές επιφυλάξεις: Πχ, ναι, όντως πρέπει να κάνουμε επανεκκίνηση ως κοινωνία, μας έχουν αφήσει όμως ελεύθερους να το πράξουμε; Διότι πριν απ'όλα όσα γράφεις, υπάρχει μια ανελέητη πλύση εγκεφάλου από τα ΜΜΕ, κατά τα οποία οι πολίτες είναι αυτοί που υπό τις υπάρχουσες συνθήκες πρέπει να σηκώσουν το λούκι. Επικρατεί τρομοκρατία παντού. Χρειάζεται λοιπόν πρώτα απεξάρτηση από τα ναρκωτικά: αν αυτή δεν έρθει, πως θα γίνει η επανεκκίνηση;

    Επί τη ευκαιρία έχω ένα ακόμη παράδειγμα στα πρώτα που ανέφερες: είμαστε στις πλέον διεφθαρμένες χώρες, πρώτο φαβορί εδώ και μήνες για φαλιμέντο και ουδείς μας εμπιστεύεται. Αυτό έχεινα κάνει με την αλήθεια ότι έχουμε από τους πλέον διεφθαρμένους πολιτικούς. Υπάρχει κάτι να το αντικρούσει; :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Δημήτρη, μακάρι η οικονομική κρίση να γίνει αφορμή για μια τόσο σημαντική αλλαγή. Σε αυτή την περίπτωση, θα αξίζει το τίμημα που θα πληρώσουμε.

    Άδη, ακόμη και η εξάρτηση και η απεξάρτηση από την πλύση εγκεφάλου, είναι μέρος του restart και για το λόγο αυτό δεν πρόκειται να μας επιτρέψουν να την κάνουμε, τουλάχιστον όσο περνάει από το χέρι τους. Μόνοι μας θα τα καταφέρουμε.
    Το γεγονός ότι έχουμε από τους πλέον διεφθαρμένους πολιτικούς είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός. Τι μπορούμε να κάνουμε για αυτό λοιπόν; Να φροντίσουμε ώστε οι διεφθαρμένοι να μην είναι πια πολιτικοί. Αυτό μπορούμε να το κάνουμε άμεσα. Σε δεύτερο στάδιο, με δεδομένο ότι η δύναμη τους πηγάζει από το γεγονός ότι κάποιοι προσδοκούν οφέλη από αυτούς, συνεπάγεται ότι η μείωση των τελευταίων θα επιφέρει αντίστοιχη μείωση της δύναμης των πρώτων.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Λες στην προηγούμενη ανάρτηση «λες και δεν τα ξέρουμε".Όχι δεν τα ξέρουμε όλοι.Ο περισσότερος κόσμος έχει αφεθεί,πώς να το πω σύντομα;»στον αυτόματο πιλότο»,και για ό,τι τον δυσκολεύει,απλά μοιρολατρεί.Το να ξαναμάθουμε «να κάνουμε το σωστό και να απαιτούμε να γίνεται το σωστό»εδώ είμαστε.Χρειάζεται εκπαίδευση από την αρχή.Καταλήξαμε σαν κοινωνία αυτιστικοί,γεγονός που παρέσυρε τα πάντα.Αντιδράσεις,όρια,συμμετοχή,και τελικά ρήμαξε την καθημερινότητα όλων μας.Επειδή κάτω από αυτές τις συμπεριφορές εγώ διακρίνω την απελπισία,αναρωτιέμαι τι την προκάλεσε σε τέτοιο βαθμό,και απάντηση ακόμη δεν έχω. Restart now,χωρίς ερωτηματικό.Δες και αυτό http://oneirografos.net/kipos.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. donasonora, δεν ξέρω αν η απελπισία δημιούργησε αυτές τις συμπεριφορές, ξέρω όμως ότι αυτές οι συμπεριφορές εμένα μου δημιούργησαν την απελπισία.
    Το να μάθει κάποιος να κάνει το σωστό, προϋποθέτει ότι δεν θα συν-εξετάζει και το κόστος που έχει για να κάνει το σωστό. Και σήμερα πια όλα τα μετράμε με το κόστος...

    ΑπάντησηΔιαγραφή