Η σημειολογία στην καθημερινή ζωή(*)

Οι μεταφορές είναι ένα πολύ χρήσιμο εργαλείο - και στα χέρια ενός αριστοτέχνη γίνονται ένα μαγικό εργαλείο - για τον λογοτεχνικό λόγο. Σε άλλες μορφές γραπτού λόγου όμως, δεν "αρμόζουν", ενώ σε κάποια επιστημονικά αντικείμενα είναι σχεδόν "απαγορευμένες". 

Τον τελευταίο καιρό παρακολουθώ με απορία και αμηχανία, τις μεταφορές να καταλαμβάνουν όλο και μεγαλύτερο χώρο στο δημόσιο λόγο. Η ανάγκη που - τεχνητά ή τεχνηέντως - υφέρπει και συνίσταται στον υπερτονισμό και στην εμφατικότητα, έχει φέρει στην πρωτοκαθεδρία τις μεταφορές.  Και αυτό, από μόνο του, είναι ανησυχητικό, στο μέτρο που ο δημόσιος διάλογος θα έπρεπε να διεξάγεται ψύχραιμα, κυρίως όμως διότι η εμφατικότητα που προσφέρουν οι μεταφορές διεγείρουν το συναισθηματικό υπόβαθρο και ο δημόσιος διάλογος δεν πρέπει να απευθύνεται στο θυμικό, αλλά στη λογική.

Η αρχή έγινε στα οικονομικά θέματα, όπου από την ιατρική ορολογία, πολύ γρήγορα υιοθετήθηκε (τουλάχιστον σε εγχώριο επίπεδο) η στρατιωτική "φρασεολογία". Μεγάλη ειρωνεία, θα έλεγα, τουλάχιστον στο μέτρο που γίνεται σχεδόν παγκοίνως δεκτό ότι "εκεί που τελειώνει η λογική, αρχίζει ο στρατός". 

Εσχάτως όμως, ο διάλογος σχετικά με τα κοινωνικά θέματα έχει αρχίσει να χρησιμοποιεί θρησκευτικής προέλευσης φρασεολογία, αλλά και τη "μεθοδολογία" του δίπολου "καλό-κακό". Είναι επιεικώς αφελές να πιστεύει κάποιος ότι η κοινωνία και η συμπεριφορά των μελών της μπορεί να ερμηνευθεί με ηθικολογίες και μεταφυσικές θεωρήσεις. Όπως είναι γελοίο να προσπαθεί κάποιος να στριμώξει τα μέλη μιας κοινωνίας σε δύο κατηγορίες, με μοναδικό κριτήριο την ετεροκαθοριζόμενη -ή ακόμη χειρότερα την αρνητικά προσδιοριζόμενη - ηθική θεώρηση.

Ιδιαίτερη όμως εντύπωση προκαλεί το γεγονός, ότι οποιοσδήποτε εμπλέκεται σε αυτή τη μορφή διαλόγου, ασυνείδητα(;), επωμίζεται όλες τις "παρενέργειες" της θρησκευτικότητας. Ομιλεί θεωρώντας ότι κατέχει τη μια και μοναδική αλήθεια, την οποία πρέπει να επιβάλλει επί των "απίστων", υπόσχεται τον "παράδεισο" και φυσικά αποκλείει τον εαυτό του από τον εσμό των "αμαρτωλών", υπερτονίζοντας το ηθικό πλεονέκτημα του.  

Σε μια εποχή - πολυεπίπεδης - κρίσης, όλοι ασκούν κριτική σε αυτούς που τους κριτικάρουν, με κύριο επιχείρημα, το ad hominem, στιγματίζοντας τις "αμαρτίες" του "απέναντι". Η ουσιαστική, διαλεκτική σχέση που προϋποθέτει ο διάλογος, έχει θαφτεί κάτω από την υποκρισία, την αλαζονεία και την αγάπη για "τσιτάτα" που χαρακτηρίζουν αμφότερους τους δήθεν συνδιαλεγόμενους στην πλειονότητα τους. 

Κάτω από αυτήν την αποκρουστική επιφάνεια του δήθεν διαλόγου, κρύβεται μια αποκρουστικότερη αλήθεια. Κρύβεται η ημιμάθεια. Όπως ακριβώς η θρησκεία, εξηγούσε με τον για αυτήν βολικό τρόπο τα κάποτε ανεξήγητα φαινόμενα του κόσμου, έτσι και η ηθικολογία στον κοινωνικό διάλογο αποπροσανατολίζει από τα πραγματικά αίτια των προβλημάτων, προτάσσοντας, στην καλύτερη περίπτωση, ως τέτοια τις επιβαρυντικές περιστάσεις τους.

Η λογική, στις μέρες μας, έχει μετατραπεί σε ηθικολογία. Παρά την απώτερη κοινή ρίζα των λέξεων, τις χωρίζει μια άβυσσος. Η άβυσσος στην οποία κατακρημνιζόμαστε, διότι από τη σωτηρία της ψυχής, περάσαμε στη σωτηρία της ηθικής.

(*) Ο τίτλος είναι δανεισμένος από ομότιτλο βιβλίο που αποτελεί συλλογή άρθρων του Ουμπέρτο Έκο.

Ψυχογράφημα της κοινωνικής διαστρωμάτωσης

Θυμάμαι ότι σε αυτή την ανάρτηση, σας είχα υποσχεθεί να αναλύσω τη σεξουαλική συμπεριφορά κάθε κάστας και φυσικά, θα τηρήσω την υπόσχεση μου. Προτίθεμαι όμως να αναβάλλω την τήρηση της περαιτέρω, διότι πρώτον τους τελευταίους μήνες έχουμε "χορτάσει" από σεξουαλικές συμπεριφορές (συνήθως με εμάς ως "αντικείμενα του πόθου") και δεύτερον φρονώ ότι προέχει να αναδειχθεί ένα ακόμη στοιχείο, πριν φτάσουμε στη σεξουαλική συμπεριφορά των καστών.

(όσοι έρχεστε αδιάβαστοι περί της κοινωνικής διαστρωμάτωσης σε κάστες, διαβάστε εδώ, για να μπορείτε να παρακολουθήσετε τη συνέχεια)

Κατόπιν της παραπάνω εισαγωγής, σήμερα θα ασχοληθούμε με το ψυχόγραμμα κάθε κάστας. Αυτό θα μας βοηθήσει να αποκτήσουμε ένα insight (που λέμε και στο χωριό μου) στην ψυχοσύνθεση της εκάστοτε κάστας και για το λόγο αυτό, εν συνεχεία, θα μπορέσουμε με μεγαλύτερη ευχέρεια να κατανοήσουμε τις σεξουαλικές επιλογές της (όταν θα μου έρθει η έμπνευση και θα στρώσω και κ...ο να τις γράψω). 

Όπως πάντα θα ξεκινήσουμε με την κάστα των μάγων. Οι μάγοι "διαλέγονται" για να γίνουν τέτοιοι από πολύ μικρή ηλικία. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να γαλουχούνται με τα ιδεώδη της κάστας τους, τα οποία μπορούν να συνοψιστούν στο τρίπτυχο "Γνώση-Εργασία-Προσπάθεια for ever and ever". Έτσι, οι μάγοι μεγαλώνουν και ανδρώνονται με την πεποίθηση ότι μπορούν να επιτύχουν, εφόσον δουλέψουν σκληρά και ακατάπαυστα, γεγονός το οποίο έχει σημαντικές επιπτώσεις στην κοινωνική ένταξη και ζωή τους, κυρίως διότι ο περιορισμένος χρόνος δεν τους επιτρέπει πολλές κοινωνικές συναναστροφές, με αποτέλεσμα το περιβάλλον τους να τους θεωρεί αντικοινωνικούς και περιθωριακούς τύπους. Για να γίνουν δε τα πράγματα χειρότερα, όταν οι γνώσεις που κατέχουν και διαρκώς πολλαπλασιάζουν οι μάγοι, αποδίδουν καρπούς και τους επιτρέπουν να βλέπουν τα πράγματα πιο καθαρά και σε μεγαλύτερο βάθος, αρχίζουν να εκφέρουν απόψεις που για τους υπόλοιπους είναι από ριζοσπαστικές έως εξωφρενικές (κλασσικό παράδειγμα αυτού του φαινομένου μπορείτε να βρείτε εδώ). Κάπως έτσι καταλήγουμε, μέσω ενός κύκλου ανατροφοδότησης, οι μάγοι να θεωρούνται μάλλον αντικοικωνικοί, και πάντως όχι η χαρά του πάρτυ, εργασιομανείς και λιγάκι "χτυπημένοι", χαρακτηριστικά τα οποία ενστερνίζονται τελικά και οι ίδιοι, αλλά με άλλη ονοματολογία. Αν θέλετε τη γνώμη μου - η οποία θα είναι σαφέστατα προκατειλημμένη - είναι μια χαρά παιδιά, αλλά καλύτερα να κάνουν παρέα μεταξύ τους, προκειμένου και οι μάγοι να γλυτώνουν το - καθόλου δικαιολογημένο - δούλεμα και οι άλλοι να μην αναγκάζονται να ακούν τις "φιλοσοφίες" τους. 

Ιδιαίτερη μνεία, στο σημείο αυτό, πρέπει να γίνει στους σπουδαστές εκείνους, που παραστράτησαν, παράτησαν τη Σχολή και δημιούργησαν τα χρωματιστά χασρτάκια, και σήμερα πλέον ονομάζονται οικονομολόγοι. Όπως έχουμε πει (εδώ, ξεχάσατε κιόλας;) αυτοί δεν ήταν διατεθειμένοι να καταβάλλουν τον κόπο και την προσπάθεια που απαιτείται ώστε να γίνεις πραγματικός μάγος  (και να μπορείς να φτιάξεις μόνος σου χρυσό) και έτσι αποφάσισαν να γίνουν γιαλαντζί, όπερ μεθερμηνευόμενο, να πείσουν τις φυλές τους ότι είναι μάγοι, χωρίς να είναι και τις εξαπάτησαν λέγοντας ότι μπορούν να φτιάξουν χρυσό από τον αέρα! Έτσι, έκοψαν χαρτί σε μικρά κομμάτια, έβαλαν σε κάθε κομμάτι έναν αριθμό και είπαν ότι ανάλογα με τον αριθμό που έχει το χαρτί αντιπροσωπεύει μια ποσότητα χρυσού! Και οι άλλοι το έχαψαν! Αυτή η συλλογική παράκρουση, οδήγησε πολλές φυλές, με προεξάρχουσα την ανθρώπινη, να μαζεύει ακαταπαύστως τα χαρτάκια αυτά ή ό,τι άλλο πλασάρονταν από τους γιαλαντζί μάγους - οικονομολόγους ως πολύτιμο, γεγονός το οποίο προσπόρισε στους οικονομολόγους δύναμη και αίγλη (για να μην αναφέρουμε και  χρωματιστά χαρτάκια). Αντίστοιχα, λοιπόν, οι οικονομολόγοι θεώρησαν ότι έχουν πιάσει τον πάπα από τα μπαλάκια, ή ακόμη και τον κινγκ-κονγκ από το ίδιο σημείο (ρίξτε μια ματιά σε αυτήν ανάρτηση, για το θέμα των μπαλακίων του κινγκ-κονγκ, προκειμένου να καταλάβετε το μέγεθος του καλαμιού που έχουν καβαλήσει οι οικονομολόγοι. Σημειωτέον ότι η παρούσα ανάρτηση προέρχεται από τρίτο ανεξάρτητο παρατηρητή, οπότε η αντικειμενικότητα της είναι ιδιαιτέρως αυξημένη.). Για το λόγο αυτό, οι οικονομολόγοι χαίρουν - για λόγους που δεν είναι κατανοητοί - ιδιαίτερης εκτίμησης από την κοινωνία (σε μέγεθος παρόμοιο με αυτήν που χαίρουν οι κληρικοί - ίδετε κατωτέρω) και έχουν στο τέλος πιστέψει ότι είναι οι masters of the universe, υιοθετώντας αντίστοιχη συμπεριφορά. Φυσικά, ο κύκλος αντροφοδότησης κάνει και εδώ τη δουλειά του, με αποτέλεσμα, οι φυλές και ιδιαίτερα η ανθρώπινη, να αναγνωρίζουν στους οικονομολόγους εξωπραγματικές ιδιότητες και ικανότητες, γεγονός που, με τη σειρά του, κάνει τους οικονομολόγους ακόμη πιο καβαλημένους και πάει λέγοντας. Επειδή όμως το καλάμι δεν είναι και το πιο ανθεκτικό πτητικό μέσο, προβλέπω ότι σύντομα θα σπάσει, λόγω υπερφόρτωσης μαλακίας, και θα κλάψουν μανούλες και οικονομολόγοι... Ήδη άλλωστε έχει αρχίσει να λυγίζει...

Κάπως έτσι, φτάνουμε και στους κληρικούς. Κατ' αρχήν θα πρέπει να σημειώσουμε ότι, με μια λογική που ξεφεύγει από κάθε λογική ή αιτιολογία, οι κληρικοί, αφότου "αυτονομήθηκαν" από την κάστα των μάγων (και ευτυχώς, διότι της έβγαζαν κακό όνομα) αποφάσισαν ότι θα έπρεπε να απέχουν από κάθε σεξουαλική δραστηριότητα. Παραγνωρίζοντας λοιπόν τη βιολογική αναγκαιότητα της σεξουαλικής δραστηριότητας, είτε όντως απείχαν, είτε παρίσταναν ότι απείχαν. Και στις δύο περιπτώσεις όμως, δημιουργούνται σοβαρές επιπτώσεις στην ψυχοσύνθεση τους, μέχρι του σημείου να καταφέρονται εναντίον όσων συμπεριφέρονται απόλυτα φυσιολογικά και επιδίδονται σε αυτές τις - ακόλαστες όπως τις χαρακτηρίζουν οι κληρικοί - δραστηριότητες. Σε γενικές γραμμές, όμως οι κληρικοί χαίρουν ευρύτερης εκτίμησης από την φυλή τους, γεγονός το οποίο τους έχει φουσκώσει τα μυαλά, με αντίστοχες σοβαρές συνέπειες για την ψυχική ισορροπία τους. Παράλληλα όμως, οι κληρικοί έχουν και αυτοί χάψει το παραμύθι των οικονομολόγων και έχουν αποδοθεί στο κυνήγι των χρωματιστών χαρτακίων, με κάθε κόστος και μέσο, παρά το γεγονός ότι, σύμφωνα με τη δική τους αφήγηση αυτά τα χρωματιστά χαρτάκιαα δεν έχουν καμία σημασία. Αποτέλεσμα αυτής της συμπεριφοράς είναι θεωρούνται υποκριτές, χαρακτηρισμό που μάχονται με λύσσα μεν χωρίς επιχειρήματα δε, ώστε στο τέλος να χάνουν και οι ίδιοι τον ειρμό της συλλογιστικής τους. Επίσης, σήμερα πλέον, που  πραγματικοί μάγοι έχουν καταφέρει, λόγω των γνώσεων και της σκληρής δουλειάς τους, να παράσχουν υπαρκτή και μετρήσιμη βοήθεια στις φυλές τους, οι κληρικοί εμφανίζονται ως αναξιόπιστοι. Στο μέτρο όμως που, για λόγους μάρκετινγκ, οι κληρικοί έχουν μετατοπίσει εδώ και καιρό την επαλήθευση των υποσχέσεων τους σε αόριστο χρόνο, εξακολουθούν να έχουν ακροατήριο, ακόμη και σήμερα.

Η επόμενη κάστα είναι αυτή την κλεφτών. Όπως είναι κατανοητό, η κάστα αυτή παρουσιάζει τα λιγότερα προβλήματα σε σχέση με την ανάλυση της ψυχοσύνθεσης της, στο μέτρο που οι κλέφτες είναι  κλέφτες και κανείς από αυτούς δεν τραβάει ζόρι, που οι άλλοι τους λένε κλέφτες. Εσχάτως, έχουν απαλλαγεί και από την ανάγκη που τους κατέτρεχε παλαιότερα να κρύψουν τις κλεψιές τους (η οποία οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι κυρίως πήγαζε από την επιθυμία να αποφύγουν τυχόν συνέπειες και δευτερευόντως για να αποφύγουν την κοινωνική κατακραυγή). Σήμερα πλέον, ελλείψει συνεπειών αλλά και κοινωνικής κατακραυγής, οι κλέφτες την περνούν κοτσάνι και μάλιστα σε αρκετές περιπτώσεις διατυμπανίζουν τα κατορθώματα τους. Ακόμη και η υποκατηγορία των κλεφτών - οι πολιτικοί - έχουν πάψει να κρύβονται, γεγονός το οποίο απήλλαξε τους ίδιους από την αναγκαιότητα να μην γνωρίζει η δεξία τι ποιεί η αριστερά, αλλά προβληματίζει έντοντα ως προς την ψυχοσύνθεση της φυλής που το ανέχεται. 

Τελευταίους, όπως πάντα, αφήσαμε τους πολεμιστές. Άλλωστε, δεν μπορούν να λεχθούν πολλά για την ψυχοσύνθεση μιας κάστας που απαρτίζεται κατά κύριο λόγο από μέλη με μειωμένες διανοητικές ικανότητες. Κάνουν αυτό που τους λένε, χωρίς δεύτερη σκέψη (για την ακρίβεια χωρίς καν πρώτη) και συνεπώς μένουν ικανοποιημένοι. Περιστατικά που πολεμιστές αμφισβητούν την ορθότητα ή τη σκοπιμότητα των πράξεων ή των εντολών τους, είναι μεμονωμένα (και όχι όπως τα "μεμονωμένα" περιστατικά που πολεμιστές επιδεικνύουν ιδιαίτερο ζήλο κατά την εκτέλεση των εντολών τους) και ουσιαστικά επιβεβαιώνουν πανηγυρικά τον κανόνα.

Συνοψίζοντας λοιπόν :

α) οι μάγοι θεωρούνται αντικοινωνικοί χωρίς απαραίτητα να είναι (και, μεταξύ άλλων λόγων και εξ ανατροφοδοτήσεως τείνουν και εκείνοι να αποφεύγουν τις κοινωνικότητες), πιστεύεται ότι έχουν "περίεργες" αντιλήψεις (όπου "περίεργες" είναι αυτές που ξεφεύγουν από το mainstream ή την κυρίαρχη αφήγηση), γεγονός το οποίο δημιουργεί με τη σειρά του στους μάγους την αίσθηση του τρελού του χωριού, με αποτέλεσμα την περαιτέρω οικειοθελή απομόνωση τους, δεν απολαμβάνουν τη δημοφιλία άλλων καστών,  γεγονός που τους δημιουργεί απορία μεν, κατά βάση όμως τους αφήνει αδιάφορους (και η αδιαφορία τείνει να ερμηνεύεται ως σνομπισμός), ενώ τέλος παραμένουν αφοσιωμένοι στη μαγική τέχνη, με αποτέλεσμα να θεωρούνται "πειραγμένοι", το οποίο γίνεται πηγή μιας ακόμη απορίας για τους ίδιους. 

β) οι κληρικοί, παρότι χαίρουν ευρείας εκτιμήσεως στη φυλή του, θεωρείται και όντως έχουν σοβαρά θέματα ψυχικής ισορροπίας, τα οποία πηγάζουν από την άρνηση της βιολογικής ανάγκης για σεξουαλική δραστηριότητα (παρά ταύτα συνεχίζουν να ικανοποιούν άλλες βιολογικές ανάγκες, όπως το φαγητό, και μάλιστα με ιδιαίτερο ζήλο, πιθανότητα προς ισοσκελισμό του βιολογικού τους ισοζυγίου), πιστεύεται ότι είναι υποκριτές, γεγονός το οποίο τους κάνει να γίνονται όλο και περισσότερο επιθετικοί προς τους επικριτές τους, ενώ παράλληλα συνεχίζουν να επιδεικνύουν ιδιαίτερο ζήλο στη συλλογή χρωματιστών χαρτακιών, γεγονός που έχει διαδώσει, ακόμη και στους κόλπους των followers τους, την άποψη ότι παραβαίνουν τις αρχές τους. Κατάληξη όλων αυτών είναι οι κληρικοί να έχουν χάσει λίγο τη μπάλα και για το λόγο αυτό να προσπαθούν σπασμωδικά να αντιδράσουν και για τούτο να μένουν όλο και πιο πίσω στον δρόμο του κοινωνικού γίγνεσθαι. 

γ) οι κλέφτες είναι η κάστα με τα λιγότερα ζητήματα στο ψυχογράφημα της, στο μέτρο που έχει αποδεχθεί το τι κάνει και δεν τραβάει ζόρι, τουλάχιστον για όσο της αποφέρει όφελος. Δεν έχουν καταγραφεί πραγματικά μετανοημένοι κλέφτες, γεγονός που αποδεικνύει ότι ούτε οι ίδιοι αποδοκιμάζουν ή έστω εξετάζουν ηθικά τη συμπεριφορά τους. Κορώνες και δεκάρικοι που εκτοξεύονται είναι βήματα της γενικότερα διαδεδομένης τακτικής του "θολώνω τα νερά", όχι προς αποφυγή παντός τύπου συνεπειών, αλλά κυρίως για την αποφυγή δημιουργίας ανταγωνιστών, διότι η κάστα των κλεφτών είναι μάλλον κλειστή (ιδίως αν θυμηθούμε ότι δημιουργήθηκε κατά το "πρέπει να το ΄χει η κούτρα σου να κατεβάζει ψείρες").. 

δ) οι πολεμιστές είναι ευχαριστημένοι, εφόσον έχουν εντολές να υπακούσουν και να εκτελέσουν και δεδομένης της έλλειψης προσωπικής αξιολόγησης αυτών των εντολών δεν φαίνεται να αντιμετωπίζουν ιδιαίτερα ψυχολογικά θέματα.

(*) Ζητώ συγνώμη από τους αναγνώστες, που παραπλανημένοι, από τον σοβαροφανή τίτλο, διάβασαν την παραπάνω ανάρτηση. Προφανώς, θα ενδιαφέρονταν να μάθουν για τον φανταστικό κόσμο που ονομάζεται πραγματικότητα, η παρούσα όμως αφορά αποκλειστικά τον πραγματικό κόσμο.

Υπόθεση των ορθολογικών προτιμήσεων ή Έτσι είναι αν έτσι νομίζετε;

Kαι ενώ έγραφα ένα σπουδαίο κείμενο, περιέχον την αποψάρα μου επί της τρέχουσας επικαιρότητας, σκόνταψα (κυριολεκτικά) σε αυτό το δημοσίευμα, σχετικά με την απονομή του Βραβείου Νόμπελ Οικονομικών.

Η αναφερόμενη υπόθεση των ορθολογικών προτιμήσεων, μου τράβηξε την προσοχή και έτσι είπα να ρίξω μια ματιά παραπάνω, εδώ, μήπως και πάρω γραμμή τι παίζει (δεκτές οι ενστάσεις περί της εγκυρότητας της πληροφόρησης μου, αν υπάρχουν προτάσεις για βελτίωση της, επίσης δεκτές). Δεν μπορώ να σας πω μετά βεβαιότητας, εάν τελικά πήρα γραμμή τι παίζει, οπότε θα σας πω τι απορίες μου γεννήθηκαν από αυτά που διάβασα.

Σύμφωνα με αυτή την υπόθεση των ορθολογικών προτιμήσεων, οι άνθρωποι δεν κάνουν συστημικά λάθη όταν προβλέπουν το μέλλον, και συνεπώς σε συνάρτηση με ένα οικονομικό μοντέλο, η προσδοκόμενη αξία μιας μεταβλητής είναι ίση με την αξία που προβλέπεται για αυτή την μεταβλητή. 

Εμένα αυτό μου κάνει κάπως σαν αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Αν πιστεύω ότι το Χ κάνει τόσο σήμερα και θέλω να προβλέψω πόσο θα κάνει στο μέλλον, το μόνο που χρειάζεται να κάνω είναι να ... πιστέψω ότι θα κάνει τόσο αύριο. Και στο μέτρο που μπορεί να εμπλέκομαι στη διαδικασία καθορισμού της τιμής του Χ αύριο, η πίστη μου ή οι ενέργειες μου που απορρέουν από αυτή, επηρεάζουν τον καθορισμό τιμής και ενδεχομένως την  προσδιορίζουν σύμφωνα με τα ...πιστεύω μου. Που ακριβώς λοιπόν είναι η ορθολογική προτίμηση/προσδοκία μου; Αλλά ακόμη κι αν λάβουμε ως δεδομένο ότι είμαι ορθολογικό ον και κινούμαι πάντα έτσι, νομίζω ότι δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι είμαι και ένα εγωιστικό γουρούνι, που κινείται ανάλογα με το συμφέρον του, όπου και όπως αυτό διαμορφώνεται, αποτιμητό ή μη. 

Πηγαίνοντας παρακάτω διάβασα ότι "suppose that P is the equilibrium price in a simple market, determined by supply and demand. The theory of rational expectations says that the actual price will only deviate from the expectation if there is an 'information shock' caused by information unforeseeable at the time expectations were formed. In other words ex ante the actual price is equal to its rational expectation". Κάτσε ρε παιδί μου, γιατί εδώ σε χάνω λίγο. Η προσδοκόμενη τιμή θα διαφέρει από την πραγματική, μόνο εάν μεσολαβήσει καταιγισμός πληροφορίων που ήταν άγνωστες κατά το χρόνο που διαμορφώθηκε η προσδοκία/πρόβλεψη και συνεπώς, πριν από τον καταιγισμό πληροφοριών, η προσδοκόμενη και η πραγματική τιμή δεν διαφοροποιούνταν σημαντικά μεταξύ τους. Ναι, αλλά το γεγονός του καταιγισμού το αφήνουμε απέξω; Τι συμβαίνει όταν ο καταιγισμός αυτός λαβάνει χώρα εντός του χρονικού διαστήματος που καλύπτει η προσδοκία/πρόβλεψη; Παράδειγμα (τυχαίο, μην νομίζετε) : Οκτώβριος 2010 και η Ελλάδα έχει μπει στο μνημόνιο. Εγώ προσδοκώ/ προβλέπω ότι η τιμή της μετοχής της Χ τράπεζας (πιάστε καμία καλή- λέμε τώρα - όχι τα μαγαζάκια τύπου Proton), σε ένα χρόνο θα είναι η σημερινή (Οκτώβριος του 2010 είπαμε) +1 ευρώ. Μεσολαβεί ο καταιγισμός του μεσοπρόθεσμου και του κουρέματος, με αποτέλεσμα η τιμή της ίδιας τράπεζας να είναι τον Οκτώβριο του 2011 η παλαιά -15 ευρώ. Και έρχεσαι εσύ και μου λες ότι πριν από τον καταιγισμό, η τιμή της μετοχής ήταν αυτή που είχα προβλέψει/προσδοκούσα; ΟΚ, και λοιπόν; Εγώ έχω χάσει όλα τα δαντελένια σουτιέν μου, επειδή μέσα στον χρονικό ορίζοντα της πρόβλεψης, έφαγα τον καταιγισμό!

Ας το πιάσουμε τότε αλλιώς. Ας ξεχάσω εμένα, ως εμένα, και ας πω ότι είμαι ομάδα/ένωση προσώπων και δημιουργώ μια προσδοκία/πρόβλεψη, υπό τα ίδια παραπάνω δεδομένα. Διαθέτω λοιπόν, με βάση την πρόβλεψη/προσδοκία μου, Ψ ποσό χρημάτων για την αγορά μετοχών αυτής της τράπεζας, διότι προσδοκώ/προβλέπω ότι σε έναν χρόνο θα βγάλω +1 ευρώ από κάθε μετοχή (χοντρικά, μην καθόμαστε τώρα να βγάζουμε και το κόστος χρήματος και το χρόνο απόσβεσης). Με τον τρόπο αυτό αυξάνω τη ζήτηση της μετοχής και κατ' επέκταση και την τιμή της (ε, σχέση προσφοράς - ζήτησης, μην ξεχνιόμαστε). Ουπς, η δική μου πρόβλεψη/προσδοκία ανεβάζει την τιμή ανάλογα με τη "δραστικότητα" των ενεργειών μου... Δεν το λες και full proof το σύστημα. Κι αν εγώ, η ένωση προσώπων (μπορείς να με λες και hedge fun-d) έχω μεγάαααααλα χρηματικά αποθέματα, αν τα σπρώξω όλα προς μια κατεύθυνση, μήπως σέρνω τις εξελίξεις στην πορεία που θέλω; Ουπς, ουπς... κι άλλη τρύπα.

Και μετά μου σκάει ο καταιγισμός. Και πάνε και τα σουτιέν και τα ασορτί κυλοτάκια. Οκ, πριν τον καταιγισμό, είχα προβλέψει σωστά - κι αν θέλεις τη γνώμη μου, ουσιαστικά είχα διαμορφώσει μια πραγματικότητα, ανάλογη των προσδοκιών/προβλέψεων μου - τώρα όμως τον πίνω ολόψυχα. Λύση υπάρχει ή πρέπει να μείνω με την ..."ηδονή" ότι, πριν τον πιω, είχα δίκιο; Η μήπως να κάνω τις ... ορθολογικές προβλέψεις μου, αλλά να πάρω και καμιά πρόβλεψη από την Άση, για το αν και πότε θα μου κάτσει κανένας καταιγισμός πληροφοριών, επειδή ο Δίας κινείται αυτό το εξάμηνο ανάδρομα;

Να πιάσω τώρα και το πως μπορεί να δημιουργηθεί ένας καταιγισμός πληροφοριών (ή ακόμη χειρότερα το πως μπορώ να τον δημιουργήσω εγώ - είπαμε έχω μεγάααααλα χρηματικά αποθέματα) να δούμε τι σύστριγγλο μπορεί να γίνει;

Δια ταύτα; Τι να σας πω και εγώ... Η απλή λογική λέει ότι κάτι δεν κολλάει στην υπόθεση, κυρίως στο μέτρο που αν την εξετάσεις αφηρημένα και απογυμνωμένη δεν φαίνεται να έχει εμπειρική επιβεβαίωση. Από την άλλη πάλι, μπορεί απλώς εγώ να είμαι χαζή, αδαής περί των οικονομικών επιστημών ή και τα δύο μαζί...

Ξέρεις καλέ μου τι είναι διαταγή πληρωμής;

Ο υπουργός Δικαιοσύνης, ανακοίνωσε ότι μελετάται η μεταφορά ύλης από τα δικαστήρια στους συμβολαιογράφους, ιδίως για την έκδοση συναινετικού διαζυγίου, συναινετικών προσημειώσεων υποθήκης και διαταγών πληρωμής. 

Παραβλέποντας το γεγονός ότι σύμφωνα με το οικογενειακό δίκαιο, ο γάμος λύεται με αμετάκλητη δικαστική απόφαση (και το παραβλέπω, διότι αυτό το λέει ο Αστικός Κώδικας, ο οποίος τροποποιείται ευκόλως), ή επίσης το γεγονός ότι μπορεί η συναινετική εγγραφή προσημειώσεως να έχει καταστεί διεκπεραιωτική εργασία για τα δικαστήρια και τους δικαστές, αυτό όμως δεν αναιρεί τη σημασία της ύπαρξης δικαστικής απόφασης για την εγγραφή της, θέλω να σταθώ ιδιαίτερα στο θέμα των διαταγών πληρωμής. 

Η διαταγή πληρωμής εκδίδεται μετά από αίτηση, εφόσον η απαίτηση, που ζητείται να επιδικαστεί, είναι χρηματική, αποδεικνύεται μόνο από έγγραφο και είναι ορισμένη, εκκαθαρισμένη, ληξιπρόθεσμη και απαιτητή.  Η διαταγή πληρωμής είναι εκτελεστός τίτλος, η αναγκαία και ικανή συνθήκη για την έναρξη αναγκαστικής εκτέλεσης, δηλαδή την εκπλειστηρίαση κινητής και ακίνητης περιουσίας του καθ' ου η διαταγή οφειλέτη για την ικανοποίηση της απαιτήσεως. 

Στο μέτρο που η έκδοση διαταγής πληρωμής συνεπάγεται τον εξοπλισμό του αιτούμενου την έκδοση της, με εκτελεστό τίτλο, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι τα νομικά ζητήματα που αναφύονται κατά την έρευνα των προϋποθέσεων για την έκδοση διαταγής πληρωμής, δεν είναι ούτε λίγα, ούτε ήσσονος - νομικής - σημασίας, προσωπικά θεωρώ ανεπίτρεπτη την αφαίρεση της αρμοδιότητας από το δικαστή και την παραχώρηση της σε συμβολαιογράφο,  ο οποίος εκ της φύσεως του αντικειμένου του παραμένει αποκομμένος από τη δικαστηριακή πρακτική και κυρίως από τη νομολογία και τις εξελίξεις του δικαίου.

Κατηγορηματικές διαψεύσεις

Το χειρότερο στην κρίση δεν είναι οι οικονομικές δυσκολίες. Άλλωστε, πότε οι περισσότεροι τα είχαμε πολλά, πάντα τα μετράγαμε. Το χειρότερο είναι η διάψευση των προσδοκιών και η κατάρριψη των αξιωμάτων. 

Πίστευες ότι εάν δουλέψεις σκληρά, αν θυσιάσεις στο βωμό της εργασίας τον προσωπικό χρόνο σου, τον χρόνο της διασκέδασης σου, το χρόνο που δικαιωματικά ανήκε στους αγαπημένους σου, θα προκόψεις και θα δικαιούσαι να ζήσεις μια ζωή λιγάκι καλύτερη, σε ένα σπίτι πιο μεγάλο από αυτό που μεγάλωσες και, που ξέρεις, ίσως με ένα δωμάτιο γεμάτο βιβλιοθήκες με όλα τα βιβλία που από μικρός γράφεις με ευλάβεια σε λίστες . 

Και ξαφνικά έρχεται η κρίση και πρέπει να συνηθίσεις ότι δεν χρειάζεται πια να δουλεύεις 10 ή 12 ώρες την ημέρα, γιατί απλά δεν έχεις τόση δουλειά να κάνεις. Πρέπει να συνηθίσεις ότι δεν χρειάζεται να δουλεύεις στο έπακρο των σωματικών και πνευματικών δυνατοτήτων σου, γιατί απλά δεν έχεις τόση δουλειά να κάνεις. Χάνεις τον κόσμο κάτω από τα πόδια σου. Πως συνηθίζεται η λιγότερη δουλειά; 

Και πως ακριβώς δικαιολογείσαι στον εαυτό σου για το τι πήγε στραβά; Γιατί οι θυσίες σου δεν έπιασαν τόπο; Γιατί στερήθηκες όσους αγαπούσες και σε αγαπούσαν; 

Δεν σε πειράζει που τελικά δεν θα μένεις στο μεγαλύτερο σπίτι, αλλά μαζί του πάνε και οι κατάφορτες βιβλιοθήκες και πρέπει πάλι να μαζεύεις, κρυφά από τις ανελαστικές δαπάνες σου, λεφτά για ένα ακόμη βιβλίο, όπως έκανες όταν ήσουν μαθητής, για μια ακόμη συναυλία, όπως έκανες όταν ήσουν φοιτητής. Τα ταξίδια που ονειρευόταν το μισό μυαλό σου, όταν το άλλο μισό ξενυχτούσε αγκαλιά με βιβλία, ή με εκείνη τη δύστροπη ερωμένη, τη δουλειά σου, μένουν όνειρα. 

Και εσύ εξακολουθείς να ξενυχτάς, από την αϋπνία όμως πια.