Σάββατο 21 Σεπτεμβρίου 2013

Σημείωση #1

Κάθε φορά που στο μυαλό μου σχηματίζεται η απορία που θα έφτανε κάποιος για το χρήμα ή την εξουσία ή για ο,τιδήποτε θεωρεί σημαντικό, θυμάμαι τη σκηνή από την ελληνική ταινία "Ταξίδι στα Κύθηρα", στην οποία ο Δημήτρης Χορν ρωτά την Μπιμπί εάν, για ένα εκατομμύριο (χρυσές) λίρες, θα πάταγε ένα κουμπί που θα σκότωνε ένα εκατομμύριο μανδαρίνους στα βάθη της Ασίας, και εκείνη του απαντά ότι φυσικά και θα το πάταγε.

Όλοι είμαστε ικανοί για μεγαλύτερα ή μικρότερα εκγλήματα, όχι όμως πάντα και απαραίτητα ποινικά κολάσιμα. Άλλοι από προμελέτη, άλλοι από σκοπιμότητα και άλλοι από αφέλεια ή απλώς αδιαφορία. Κι αν το έγκλημα μετράται από το μέγεθος των συνεπείων του, η "δυνατότητα" μας να το τελέσουμε μετράται μόνο από την υποχωρητικότητα μας στο κίνητρο που μας ωθεί σε αυτό.

Όχι, δεν θέλω να καταλήξω κάπου. Δεν θέλω να πω τίποτα περισσότερο από το ότι όσο ανθρώπινο - ακόμη κι αναμενόμενο - κι αν είναι ο άνθρωπος να κινείται πάντα βάσει κινήτρου, αυτό ποτέ δεν μπορεί να γίνει άλλοθι ή δικαιολογία για τις συνέπειες των όποιων - σημαντικών ή ασήμαντων - επιλογών του, ειδικά όταν αυτές βλάπτουν το διπλανό του και το γνωρίζει. Τα ανθρώπινα ελαττώματα συγχωρούνται, η ανθρώπινη αδιαφορία όχι.

GatheRate

2 σχόλια:

  1. Υπάρχουν πολλές πτυχές. Μόλις χθες ανακάλυψα μία που δεν μου πέρναγε από το μυαλό ότι υπήρχε σε πείραμα (πείραμα του Μίλγκραμ). Θα το έλεγα μάλλον ανατριχιαστικό, αφού εξηγεί τα πάντα και αποδίδεται στην αυθεντία κάποιου. Αν η αυθεντία είναι γτπ, καταλαβαίνεις τι ακολουθεί...

    Αυτό άραγε εντάσσεται στα ελαττώματα του ανθρωπίνου είδους; Στην αδιαφορία του που δεν έψαξε και ως εκ τούτου δεν έμαθε; Ή μήπως σε κάτι ακόμη μεγαλύτερο; Εδώ σε θέλω...

    ΑπάντησηΔιαγραφή