Στην Ελευθεροτυπία ξέσπασε τσακωμός, μεταξύ των συντακτών και της ιδιοκτησίας της εφημερίδας για το θέμα της μη δημοσίευσης της είδησης (;) ότι η αστυνομία εισέβαλε σε διαμέρισμα στην Κυψέλη και εντόπισε όπλα, τα οποία αποδίδονται στον Επαναστατικό Αγώνα.
Το κείμενο των συντακτών κάνει λόγο για λογοκρισία που παραβιάζει τις αρχές της δεοντολογίας.
Από την άλλη πλευρά, ο εκδότης της Ελευθεροτυπίας, με σημερινό άρθρο του, ναι μεν αναγνωρίζει παραβίαση της δεοντολογίας, αλλά υποστηρίζει ότι αυτή ήταν άμυνα στις μεθοδεύσεις της αστυνομίας και στην κατασκευή σεναρίων.
Μερικά σχετικά δεδομένα :
1. Η είδηση έγινε ευρέως γνωστή ήδη από την ώρα που η αστυνομία διεξήγαγε ακόμη την έρευνα στο ύποπτο διαμέρισμα. Έγινε δε τόσο ευρέως γνωστή (όλα τα κανάλια είχαν, προχθές, σχετικό ρεπορτάζ) και όλες οι χθεσινές εφημερίδες πηχιαίους τίτλους), που είναι μάλλον απίθανο να υπάρχει πολίτης που να μην την άκουσε.
2. Η είδηση αφορούσε έρευνα της αστυνομίας, τα αποτελέσματα της οποίας ήταν μάλλον ανεπιβεβαίωτα, διότι η βαλλιστική εξέταση για την ταυτοποίηση των όπλων έγινε αργότερα.
Θέση : Αυτό που παραλείφθηκε να ανακοινωθεί ήταν η διεξαγωγή έρευνας. Κάτι τέτοιο φαντάζομαι συμβαίνει κάθε μέρα, αφού θεωρητικά η αστυνομία διεξάγει διάφορες έρευνες για διάφορες υποθέσεις καθημερινά. Η υπόθεση που αφορούσε η προχθεσινή έρευνα, μπορεί να θεωρείται γενικότερου ενδιαφέροντος, αλλά στο δια ταύτα είναι μόνο μια έρευνα της αστυνομίας. Κατά το προσωπικό μου κριτήριο, λοιπόν, δεν ήταν είδηση και για την ακρίβεια δεν θα έπρεπε να είναι είδηση, καθόσον η λογική μου λέει ότι οι έρευνες της αστυνομίας, όπως άλλωστε και η δικαστική προδικασία, είναι απόρρητες.
Ακόμη όμως κι αν, για τις ανάγκες της συζήτησης, θεωρήσουμε ότι η έρευνα της αστυνομίας μπορεί να θεωρηθεί είδηση, η παράλειψη αναφοράς της πολύ απέχει από τη λογοκρισία, διότι, αν η λογοκρισία ορίζεται ως ο προληπτικός έλεγχος που ασκείται συνήθως από μια αρχή σε προϊόντα του γραπτού ιδίως λόγου αλλά και σε θεάματα ή ακροάματα (βιβλία, έντυπα, εφημερίδες, επιστολές, κινηματογραφικά ή θεατρικά έργα κτλ.) με δικαίωμα επέμβασης στο περιεχόμενό τους, στην προκειμένη περίπτωση η παράλειψη δημοσίευσης της δεν συνιστά έλεγχο σε σχέση με το τι θα γίνει γνωστό (ήταν ήδη γνωστή) και πολύ περισσότερο η παράλειψη δεν επεβλήθη από κάποια αρχή. Κάποια στιγμή δε, ας αναρωτηθούμε όλοι πόσες ακόμη ειδήσεις δεν δημοσιεύονται καθημερινά, εξ ανάγκης ή εσκεμμένα, ακόμη κι αν δεν πρόκειται να γίνουν γνωστές με κανέναν άλλο τρόπο ...
Επίσης, νομίζω ότι όλοι πρέπει να σταθούμε σε αυτό που αναφέρεται στο κείμενο των συντακτών της εφημερίδας, περί έλλειψης ενημέρωσης των αναγνωστών για τις πραγματικές διαστάσεις της είδησης. Λυπάμαι, αλλά ουδέποτε εκχώρησα προς οποιονδήποτε το δικαίωμα να αποφασίζει για λογαριασμό μου, ποιες είναι οι πραγματικές διαστάσεις μιας είδησης. Το γεγονός ήταν ήδη γνωστό και οι διαστάσεις του είναι αυτές που ο καθένας επιλέγει να του αποδώσει. Σε σχέση δε με όσα αναφέρει ο εκδότης της εφημερίδας περί της ικανότητας των συντακτών να αξιολογούν τις πληροφορίες και να αποφασίζουν αν και πως πρέπει να δημοσιευθούν, οφείλω να αναφέρω ότι, κατά τη γνώμη μου, ούτε αυτό είναι μεταξύ των καθηκόντων του δημοσιογράφου. Ο δημοσιογράφος οφείλει να τροφοδοτεί το κοινό με γεγονότα και όχι με αξιολογήσεις που απορρέουν από γεγονότα.
Κατόπιν αυτών, παρακαλώ να δούμε όλοι τις πραγματικές διαστάσεις του θέματος.
Η λογοκρισία είναι λογοκρισία. Δεν χωρίζεται σε υποκατηγορίες με διαφορετικά ονόματα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌπως πολύ σωστά λες, η αξιολόγηση μίας είδησης έγκειται στον αναγνώστη και όχι σε έναν "υπερ-αξιολογητή" που ανάλογα τις συνθήκες κρίνει τί πρέπει να δημοσιευθεί και τί όχι.
Όταν όμως είναι όντως λογοκρισία. Στην προκειμένη περίπτωση, η γνώμη μου είναι ότι δεν ήταν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαρά ταύτα όμως δεν αναγνωρίζω βάση ή δίκιο στον ισχυρισμό ότι μπορεί να συγχωρείται παραβίασης της δεοντολογίας για λόγους άμυνας, όπως ανέφερε το εκδότης της εφημερίδας.