Οι γκέισες δεν είναι πουτάνες

Εδώ και μέρες με ταλανίζει μια απορία... Όλο και πιο συχνά, όλο και σε περισσότερο διαφορετικά μέσα βρίσκω απόψεις και διαμαρτυρίες σχετικά με το θέμα των κινητοποιήσεων του ΠΑΜΕ. Στην πλειονότητα τους, κάνουν λόγο για ακραία χαρακτηριστικά, για τη ζημιά που προκαλούν, για την ελάχιστη έως ανύπαρκτη νομιμοποίηση τους και διάφορα άλλα. Δεν θα έπρεπε επίσης να αμελήσω να αναφέρω και τις ειρωνικές ερωτήσεις του τύπου "την ημέρα της απεργίας οι επιχειρήσεις του ΚΚΕ GROUP δουλεύουν κανονικά;" 

Η απορία λοιπόν που μου έχει δημιουργηθεί είναι η εξής : Τώρα ξύπνησαν κάποιοι και ανακάλυψαν τον κόσμο; Και επιπλέον,  Γιατί τώρα κάποιοι ξύπνησαν και ανακάλυψαν τον κόσμο;

Εξηγούμαι για να μην παρεξηγούμαι. 

Το ΠΑΜΕ εδώ και χρόνια, τουλάχιστον όσα εγώ εργάζομαι και κινούμαι στην αγορά, διοργάνωνε τέτοιου είδους διαμαρτυρίες, αποκλείοντας την προσβαση από και προς ιδιωτικές επιχειρήσεις, δημόσιους οργανισμούς, κατά πάγια τακτική διαφοροποιούνταν / αποστασιοποιούνταν από τις κινητοποιήσεις των συνδικαλιστικών οργανώσεων, κατελάμβανε δημόσιους χώρους, απαγόρευε την είσοδο σε χώρους εργασίας, ή χώρους συναντήσεων ή συγκεντρώσεων και πολλά άλλα. Χαρακτηριστικά, θυμάμαι, πριν από περίπου 2 ή 3 χρόνια, μικρός αριθμός ατόμων, είχε αποκλείσει την πρόσβαση προς και από μια επιχείρηση, χωρίς να εισέλθουν στον ιδιωτικό χώρο, της αλλά συναθροιζόμενοι στο δρόμο. Όταν η διοίκηση της εν λόγω επιχείρησης απευθύνθηκε στην αστυνομία, διαμαρτυρόμενη και ζητώντας συνδρομή για την αποκατάσταση της πρόσβασης προς τους χώρους της, η αστυνομία είχε απαντήσει ότι δεν μπορούσε να επέμβει διότι οι συγκεντρωμένοι ήταν στο πεζοδρόμιο και όχι σε ιδιωτικό χώρο. 

Τα ίδια λοιπόν, που γίνονταν τόσα χρόνια, γίνονται και σήμερα. Ξαφνικά όμως σήμερα έχει ξεκινήσει ένα κύμα δυσαρέσκειας προς αυτές τις πρακτικές και κυρίως έχει ξεκινήσει ένα κύμα προβολής/επίδειξης αυτών των πρακτικών από τα ΜΜΕ, το οποίο αυτό από μόνο του είναι ικανό να με προβληματίσει. ΓΙΑΤΙ ΤΩΡΑ;

Ανέκαθεν μου έκανε τρομερή εντύπωση το γεγονός ότι το ΚΚΕ και οι υποστηρικτές του πιστεύουν σε ένα σύστημα που δοκιμάστηκε στην πράξη και απέτυχε και ιδίως, προκάλεσε δεινά αντίστοιχα με εκείνα που προκαλούν οι ευρισκόμενοι ιδεολογικά στην άλλη άκρη του πολιτικού φάσματος. Έμενα πάντα έκπληκτη με το γεγονός ότι το ΚΚΕ προσπαθεί με πάθος να πείσει τους πολίτες ότι έχει τη λύση, παρότι η λύση αυτή έδειξε ότι δεν αποδίδει στην πράξη. 

Οι αποδεδειγμένα αναποτελεσματικές λύσεις πίστευα και πιστεύω ότι αργά ή γρήγορα καταχωνιάζονται στα συρτάρια της Ιστορίας και στις αναμνήσεις των πολιτών και του πολιτικού συστήματος. Είναι θέμα χρόνου να συμβεί αυτό. Για κάποιο παράδοξο όμως λόγο το ελληνικό πολιτικό σύστημα φαίνεται να "τροφοδοτεί" την αναποτελεσματική λύση του ΚΚΕ, υπό την έννοια ότι χαϊδεύει τις πρακτικές του και μερικές φορές δανείζεται την επιχειρηματολογία του. Κλασσικό παράδειγμα η αδιαφορία, όλα τα προηγούμενα χρόνια, σε διαμαρτυρίες και μορφές "αντίστασης" του ΠΑΜΕ και πρόσφατα στην υιοθέτηση του επιχειρήματος "Να πληρώσει η πλουτοκρατία" με την παραλλαγή του "Να πληρώσουν οι κλέφτες". 

(παρένθεση : Φυσικά και είναι δίκαιο αίτημα της κοινωνίας να πληρώσουν οι κλέφτες. Δεν είναι όμως αρκετό για να είναι λύση, διότι το ζητούμενο δεν μπορεί να είναι απλώς να ικανοποιηθεί το περί δικαίου αίσθημα με τη φυλάκιση κάποιων, αλλά το να βρεθεί τρόπος να επιστρέψουν οι κλέφτες τα κλεμμένα). 

Σιγά σιγά άρχισα να σχηματίζω την εντύπωση ότι τελικά το ΚΚΕ και η αναποτελεσματική λύση του είναι κομμάτι / γρανάζι του συστήματος και μάλιστα πολύ σημαντικό. Το να μπορείς να διαμαρτύρεσαι για όλα και να αντιδράς αρνητικά στα πάντα, χωρίς να χρειάζεται να τεκμηριώσεις τις αντιρρήσεις και τις αντιδράσεις σου και χωρίς να είσαι υποχρεωμένος να αναλάβεις την ευθύνη μιας πρότασης, είναι μια πρώτης τάξεως ψυχοθεραπεία. Γκρινιάζεις και παραπονιέσαι, χωρίς να χρειάζεται να προσπαθείς και να ευθύνεσαι. Πάντα θα φταίνε κάποιοι άλλοι. Εκτονώνεσαι. Ησυχάζεις. Δικαιολογείσαι. Η απόλυτη ασφαλιστική δικλείδα ασφαλείας, κάτι σαν την ασφάλεια στη χύτρα. Εγώ τα είπα και αμαρτία ουκ έχω.

Στις τελευταίες εθνικές εκλογές άκουσα από πολλούς ανθρώπους να δηλώνουν ότι θα ψηφίσουν αντιδραστικά και για το λόγο αυτό θα ψηφίσουν ΚΚΕ. Η επιλογή τους  δε, μόνο από την αντιδραστικότητα θα μπορούσε να δικαιολογηθεί, διότι, κατά τα λοιπά, τίποτα άλλο δεν τους συνέδεε με αυτόν τον ιδεολογικό χώρο. Δεν ξέρω αν το έπραξαν και δεν ξέρω αν τελικά έχει σημασία το τι έπραξαν. Προσωπικά κρατώ τη σύνδεση της αντιδραστικότητας με το ΚΚΕ (σε αντιδιαστολή με την αντίρρηση, την εναντίωση και τη διεκδίκηση)  και το γεγονός ότι κάποιοι πολίτες εκτόνωσαν με τον τρόπο αυτό τη δυσαρέσκεια τους προς το πολιτικό σκηνικό, χωρίς να χρειαστεί νή να νιώθοιυν ότι πρέπει να κάνουν κάτι περισσότερο.

Είναι προφανές ότι είναι ανακόλουθο προς τη λογική και σίγουρα επισφαλές να προσπαθήσω να συνάγω γενικά συμπεράσματα ή να διατυπώσω καθολικές θεωρίες, από τις παραπάνω σκόρπιες παρατηρήσεις. Θεωρώ όμως ότι είναι ασφαλές να υποψιαστώ ότι το πολιτικό και οικονομικό σύστημα και κατεστημένο χρησιμοποιεί το ΚΚΕ για ίδιους σκοπούς και κυρίως για την παροχέτευση/εκτόνωση μέρους της λαϊκής δυσαρέσκειας. Από την άλλη πλευρά, ομολογουμένως με κάποιο κυνισμό, υποπτεύομαι ότι και το ίδιο το ΚΚΕ αποδέχεται τους σκοπούς του συστήματος, ίσως για να διασφαλίσει την επιβίωση του. Η ανακολουθία λόγων και πράξεων του (όπως το γεγονός ότι δεν εφαρμόζει αυτά που ευαγγελίζεται εκεί που έχει τη δυνατότητα, στην κλειστή σφαίρα ευθύνης του) ενδυναμώνει τις υποψίες μου. 

Θα ήταν βέβαια στρουθοκαμηλισμός εκ μέρους μου να μην αναγνωρίσω ότι η ίδια τακτική χρησιμοποιείται γενικότερα σε βάρος της αριστεράς, όσο η τελευταία αποτυγχάνει ή αδυνατεί να διατυπώσει σαφή πολιτικό λόγο και βιώσιμες προτάσεις και λύσεις. Ενδεχομένως με πιο διακριτικό τρόπο, αλλά κατά βάθος είναι η ίδια.

Κάπως έτσι, αρχίζω να παραφράζω το "Η θρησκεία είναι το όπιο του λαού" στο "Η αναποτελεσματική αριστερά / κομμουνισμός είναι το όπιο του λαού". 

Μετά, όμως, από τις παραπάνω - απαραίτητες μεν εκτός κυρίου θέματος δε - παρεκβάσεις, επανέρχομαι στην αρχική απορία της αναρτήσεως μου. ΓΙΑΤΙ κάποιοι ανακάλυψαν ΤΩΡΑ τον τυχόν ακραίο, ζημιογόνο και ανομιμοποίητο χαρακτήρα των διαμαρτυριών του ΠΑΜΕ; Δεν δίνω ιδιαίτερη βαρύτητα σε σενάρια που θέλουν τους κατεστημένους κύκλους να αρχίζουν να φοβούνται ενδυνάμωση του ΚΚΕ ή της αριστεράς γενικότερα, κυρίως διότι προσωπικά δεν διαγιγνώσκω ιδιαίτερα αγωνιστικό φρόνημα στους πολίτες. Έτσι, υποθέτω ότι το ΚΚΕ και η αριστερά, θα χρησιμοποιηθεί για μια ακόμη φορά από το σύστημα προκειμένου να το εξυπηρετήσει. Αυτή τη φορά η χρήση της θα έχει να κάνει με το στιγματισμό.

Από κοινωνιολογικής απόψεως, η απάντηση μιας κοινωνίας σε εκτός πλαισίου - νομικού, ηθικού κλπ - συμπεριφορές ήταν ο στιγματισμός και η διαπόμπευση. Ανάλογα με το βαθμό ωριμότητας της κοινωνίας, αυτό γίνεται πιο αντικειμενικά, οργανωμένα και τηρουμένων κάποιων προϋποθέσεων. Ακόμη και αυτή η ποινή ενός δικαστηρίου, όμως, απαντά στην έκνομη πράξη και ο στιγματισμός  είναι παρών και έχει τιμωρητική και ενδεχομένως προληπτική λειτουργία.

Η καθιέρωση στην κοινή συνείδηση του ακραίου, ζημιογόνου και ανομιμοποίητου χαρακτήρα των διαμαρτυρίων του ΠΑΜΕ και ιδίως σε συνδυασμό με την κατάδειξη  ότι οι διαμαρτυρίες και οι διεκδικήσεις του είναι υπερβολικές/εξωπραγματικές/παράλογες/ανεδαφικές κλπ θα βοηθήσει ώστε αργότερα να στιγματίζεται ως ακραία, ζημιογόνα, ανομιμοποίητη, υπερβολική, εξωπραγματική, παράλογη, ανεδαφική ΚΑΘΕ αντίρρηση και ΚΑΘΕ διαμαρτυρία, ακόμη και εκείνες που είναι δίκαιες, αλλά τυχαίνει να ενοχλούν το σύστημα. Το έργο άλλωστε το έχουμε ξαναδεί, τις "ένδοξες" ημέρες των πιστοποιητικών κοινωνικών φρονημάτων και όχι μόνο.

Ελπίζω ότι η "ανάγνωση" αυτή είναι εντελώς ΛΑΘΟΣ, εντελώς ΥΣΤΕΡΙΚΗ, εντελώς ΠΑΡΑΛΟΓΗ. 

Γιατί όμως κάποιοι ξύπνησαν τώρα και ανακάλυψαν τον κόσμο; Και γιατί μοιράζονται τις "ανακαλύψεις" τους μαζί μας τώρα;

Update : εδώ υπάρχει πρόταση  από τον κο Τέλλογλου για την αναστολή εφαρμογής άρθρων του Συντάγματος, εξαιτίας της κρισιμότητας της οικονομικής κατάστασης της χώρας (!). Δείτε την αναφορά στις εκδηλώσεις του ΠΑΜΕ στον Πειραιά και πως εξυπηρετεί και "δικαιώνει" την πρόταση περί αναστολής εφαρμογής του Συντάγματος. Μεταφέρω αυτούσια από τα σχόλια (τρίτο σχόλιο από το τέλος) με τις υπογραμμίσεις δικές μου :

Αρα τι μένει; Μία κυβέρνηση σαν και εκείνη του Κωνσταντίνου Καραμανλή τον Ιούλιο του 1974 , απο όλους τους πολιτκούς χώρους .Η κυβέρνηση αυτή πρέπει να εχει εκτακτες εξουσίες ,για να το πώ πιο απλά η χώρα είναι σε κατάσταση εκτακτης ανάγκης χωρίς δικτατορία αλλά ορισμένα αρθρα του συνταγματος πρέπει να βγούν "εκτός" η να ερμηνευτούν ανάλογα. Εκδηλώσεις σαν κι εκείνες του ΠΑΜΕ στον Πειραιά πρέπει να δίνεται η δυνατότητα κηρύσσονται αμέσως παράνομες με διαδικασίες αυτοφώρου , πρέπει να περιοριστεί το δικαίωμα της απεργίας αλλά και της διαμαρτυρίας σε ευαίσθητους τομείς(πχ πιλότοι της πολεμικής αεροπορίας ,απεργία εκπαιδευτικών μέσα στις εξετάσεις).