Αν μπορούσα να μετρήσω πόσες φορές έχω ακούσει τη λέξη "αποχή" την τελευταία εβδομάδα, σίγουρα θα άρχιζα να αντιλαμβάνομαι την έννοια του μαθηματικού απείρου.
Όχι, δεν είναι καλή η αποχή γιατί αφαιρεί την πολιτική από το ον και αυτό μόνο θετικό δεν μπορεί να είναι.
Ποια είναι όμως η λύση όταν δεν υπάρχει κάποιος που να σε αντιπροσωπεύει και δεν θέλεις να γίνεις αντιδραστικός ψηφίζοντας κάποιον όχι γιατί τον επιλέγεις αλλά με τη λογική "εκ δύο κακών το μη χείρον βέλτιστον" ;
Προσωπικά, αμφιταλαντεύομαι (για να μην πω διχάζομαι) ανάμεσα στις δύο αυτές επιλογές. Διότι δεν υπάρχει κάποιος που να με εκφράζει αρκούντως για να του δώσω την ψήφο μου, από την άλλη όμως δεν θέλω να απέχω, από εκείνη τη μοναδική ευκαιρία που έχω για να δηλώσω την τοποθέτηση μου. Ως άλλη μωρή μυξοπαρθένα φοβάμαι μην πάει η ψήφος μου σε λάθος κατεύθυνση, από την άλλη όμως δεν μπορώ να συγκρατηθώ !!! Και μην κρυβόμαστε κιόλας, κάπου στο πίσω μέρος του μυαλού μου φοβάμαι ότι όταν τα γουρούνια καταλάβουν τη θέση του ανθρώπου, μπορεί να γίνουν χειρότερα από αυτόν (προς αποφυγή παρεξηγήσεων, προφανώς, παραλληλίζω με τη Φάρμα των Ζώων).
Τι κάνω λοιπόν ; Αν η μη ψήφος είναι κακή, η αντιδραστική ψήφος (= η ψήφος που θα πάει υπερ κάποιου όχι από επιλογή αλλά από πρόθεση διαφοροποίησης) γιατί να είναι καλή ; Δεν ψηφίζουμε για να διαμαρτυρηθούμε, αλλά για να επιλέξουμε τους εκπροσώπους μας και δεν παίζει "δεν χωνεύω τον τάδε ψηφίζω το δείνα", γιατί μπορεί να βγάλουμε τα ματάκια μας με τα ίδια τα χεράκια μας (το φαινόμενο Σκύλα και Χάρυβδη, νομίζω το αποδεικνύει).
Όλοι φαίνονται τόσο αποφασισμένοι και σίγουροι για το τι πρέπει να κάνουν ... εμένα που πήγε η αποφασιστικότητα και η αυτοπεποίθηση μου ;
Όχι δεν μπορώ να ψηφίσω μόνο για να ψηφίσω.
Όχι, παρά τις επίπονες προσπάθειες μου, δεν έχω βρει εκείνο που με εκφράζει.
Όχι, δεν θέλω να είμαι απλός θεατής στις εξελίξεις.
Ναι θέλω την ουτοπία των ικανών, αξιοπρεπών, αξιόπιστων, άξιων και τίμιων εκπροσώπων. Ας πρόσεχα ;
Παρασκευή 29 Μαΐου 2009
Με ενοχλεί ο καπνός σου ...
Τα τελευταία χρόνια σημειώνεται μια ολοένα εντονότερη προπαγάνδα κατά του καπνίσματος. Όπως άλλωστε είχε υπάρξει μια εντονότατη προπαγάνδα για την προώθηση του κανπίσματος. Η χρήση της ίδιας λέξεως, προπαγάνδα, είναι αυτή που προσήκει και στις δύο περιπτώσεις, όσο κι αν αυτό εξαγριώνει τους αντικαπνιστές και ενδεχομένως και αυτούς τους ίδιους τους καπνιστές.
Κάποτε περνούσε, μέσα από τα υποτυπώδεις διαφημίσεις της εποχής, το μήνυμα ότι το κάπνισμα προσδίδει γοητεία, αρρεπωνοπότητα στους άντρες, στυλ στις γυναίκες, προτάχθηκε ως σύμβολο φεμινισμού για τις απελευθερωμένες γυναίκες και σύμβολο κοινωνικού επιπέδου για τους φιλόδοξους άντρες. Και κάπως έτσι, το τσιγάρο έγινε ένα από τα πλέον κερδοφόρα προϊόντα. Γιατί, μην γελιόμαστε, οι άνθρωποι πάντα κάπνιζαν, αλλά μετά την πλύση εγκεφάλου κάπνιζαν περισσότεροι, και αφού το τσιγάρο έγινε προϊόν απέκτησαν πρόσβαση σε αυτό περισσότεροι.
Σήμερα, το τσιγάρο είναι ο απόλυτος εχθρός της υγείας μας. Και από αυτό τον εχθρό, θέλουν να μας προστατέψουν καθιερώνοντας την απαγόρευση του καπνίσματος σε οποιοδήποτε χώρο πλην του σπιτιού μας. Αφήνοντας κατά μέρος τις όποιες επιφυλάξεις για την αποτελεσματικότητα αυτού του μέτρου, αναρωτιέμαι ... Φυσικά και το τσιγάρο είναι εχθρός της υγείας μας, αλλά ο απόλυτος ή ο μόνος ; Και αν όντως είναι ο απόλυτος εχθρός, γιατί δεν απαγορεύεται ; Εκτός από βλάβες στην υγεία, προκαλεί και εθισμό, όπως και άλλες ναρκωτικές ουσίες. Γιατί λοιπόν δεν απαγορεύεται ; Γιατί είναι προϊόν, κερδοφόρο.
Συμπέρασμα πρώτο : ναι, οι άνθρωποι πρέπει να προστατευθούν από τις βλαβερές συνέπειες του τσιγάρου, αλλά μην φτάσουμε στο σημείο να χαθούν και τόσα κέρδη που αποφέρει το τσιγάρο.
Ας προστατεύσουμε λοιπόν τους καπνιστές από τις κακές συνήθειες τους, διότι προφανώς αυτοί δεν έχουν το νου να το κάνουν μόνοι τους.
Ο "πατερούλης" επιστρέφει. Προσωπικά δεν με ενοχλεί η απαγόρευση του καπνίσματος καθ' ευατή, παρότι καπνίζω, αλλά η νοοτροπία που υφέρπει σε αυτήν. Χρειάζομαι τον "πατερούλη" για να συνειδητοποιήσω ότι το κάπνισμα είναι βλαβερό; Χρειάζομαι την "πατρική" επέμβαση για να κάνω κάτι για αυτό ; Ξέρω πολλούς ανθρώπους που έκοψαν το τσιγάρο, χωρίς να τους το επιβάλλει κανείς. Γιατί λοιπόν οι υπόλοιποι χρειαζόμαστε την απαγόρευση για να πεισθούμε να το κάνουμε ;
Συμπέρασμα δεύτερο : Κάποιος άλλος πρέπει να σκέφτεται για μένα, αντί για μένα (;).
Ας προστατέψουμε όμως και τους παθητικούς καπνιστές από τον καπνό των καπνιστών.
Είναι αλήθεια ότι είναι δυσάρεστο και ανθυγεινό να εισπνέεις τον καπνό ενός καπνιστή. Ακόμη και ο καπνός του δικού μου τσιγάρου, είναι ενοχλητικός. Αλλά πρέπει να χωρίσουμε τους ανθρώπους για να τους προστατέψουμε ; Μετά την ισχύ της απαγόρευσης, προσωπικά θα αντιμετωπίσω ένα τεράστιο πρόβλημα .... με πολλούς αγαπημένους ανθρώπους δεν θα μπορούμε να συνυπάρξουμε στον ίδιο χώρο διασκέδασης, χωρίς κάποιος να καταπιεστεί, διότι εγώ καπνίζω και εκείνοι όχι. Αν εγώ θέλω να καπνίσω κατά τη διάρκεια της εξόδου μου, θα υποχρεωθώ να πάω στα "γκέτο" των καπνιστών και οι φίλοι μου στα "γκέτο" των αντικαπινιστών.
Συμπέρασμα τρίτο : Πάντα θα υπάρχει ένα "κριτήριο" διαχωρισμού των ανθρώπων (;).
Είναι αλήθεια ότι το τσιγάρο κάνει κακό και όχι μόνο στην υγεία μας.
Όπως είναι αλήθεια ότι σε ενοχλεί ο καπνός μου.
Και εμένα όμως με ενοχλεί ο καπνός που "φουμάρεις"... (συμπέρασμα τελικό).
Κάποτε περνούσε, μέσα από τα υποτυπώδεις διαφημίσεις της εποχής, το μήνυμα ότι το κάπνισμα προσδίδει γοητεία, αρρεπωνοπότητα στους άντρες, στυλ στις γυναίκες, προτάχθηκε ως σύμβολο φεμινισμού για τις απελευθερωμένες γυναίκες και σύμβολο κοινωνικού επιπέδου για τους φιλόδοξους άντρες. Και κάπως έτσι, το τσιγάρο έγινε ένα από τα πλέον κερδοφόρα προϊόντα. Γιατί, μην γελιόμαστε, οι άνθρωποι πάντα κάπνιζαν, αλλά μετά την πλύση εγκεφάλου κάπνιζαν περισσότεροι, και αφού το τσιγάρο έγινε προϊόν απέκτησαν πρόσβαση σε αυτό περισσότεροι.
Σήμερα, το τσιγάρο είναι ο απόλυτος εχθρός της υγείας μας. Και από αυτό τον εχθρό, θέλουν να μας προστατέψουν καθιερώνοντας την απαγόρευση του καπνίσματος σε οποιοδήποτε χώρο πλην του σπιτιού μας. Αφήνοντας κατά μέρος τις όποιες επιφυλάξεις για την αποτελεσματικότητα αυτού του μέτρου, αναρωτιέμαι ... Φυσικά και το τσιγάρο είναι εχθρός της υγείας μας, αλλά ο απόλυτος ή ο μόνος ; Και αν όντως είναι ο απόλυτος εχθρός, γιατί δεν απαγορεύεται ; Εκτός από βλάβες στην υγεία, προκαλεί και εθισμό, όπως και άλλες ναρκωτικές ουσίες. Γιατί λοιπόν δεν απαγορεύεται ; Γιατί είναι προϊόν, κερδοφόρο.
Συμπέρασμα πρώτο : ναι, οι άνθρωποι πρέπει να προστατευθούν από τις βλαβερές συνέπειες του τσιγάρου, αλλά μην φτάσουμε στο σημείο να χαθούν και τόσα κέρδη που αποφέρει το τσιγάρο.
Ας προστατεύσουμε λοιπόν τους καπνιστές από τις κακές συνήθειες τους, διότι προφανώς αυτοί δεν έχουν το νου να το κάνουν μόνοι τους.
Ο "πατερούλης" επιστρέφει. Προσωπικά δεν με ενοχλεί η απαγόρευση του καπνίσματος καθ' ευατή, παρότι καπνίζω, αλλά η νοοτροπία που υφέρπει σε αυτήν. Χρειάζομαι τον "πατερούλη" για να συνειδητοποιήσω ότι το κάπνισμα είναι βλαβερό; Χρειάζομαι την "πατρική" επέμβαση για να κάνω κάτι για αυτό ; Ξέρω πολλούς ανθρώπους που έκοψαν το τσιγάρο, χωρίς να τους το επιβάλλει κανείς. Γιατί λοιπόν οι υπόλοιποι χρειαζόμαστε την απαγόρευση για να πεισθούμε να το κάνουμε ;
Συμπέρασμα δεύτερο : Κάποιος άλλος πρέπει να σκέφτεται για μένα, αντί για μένα (;).
Ας προστατέψουμε όμως και τους παθητικούς καπνιστές από τον καπνό των καπνιστών.
Είναι αλήθεια ότι είναι δυσάρεστο και ανθυγεινό να εισπνέεις τον καπνό ενός καπνιστή. Ακόμη και ο καπνός του δικού μου τσιγάρου, είναι ενοχλητικός. Αλλά πρέπει να χωρίσουμε τους ανθρώπους για να τους προστατέψουμε ; Μετά την ισχύ της απαγόρευσης, προσωπικά θα αντιμετωπίσω ένα τεράστιο πρόβλημα .... με πολλούς αγαπημένους ανθρώπους δεν θα μπορούμε να συνυπάρξουμε στον ίδιο χώρο διασκέδασης, χωρίς κάποιος να καταπιεστεί, διότι εγώ καπνίζω και εκείνοι όχι. Αν εγώ θέλω να καπνίσω κατά τη διάρκεια της εξόδου μου, θα υποχρεωθώ να πάω στα "γκέτο" των καπνιστών και οι φίλοι μου στα "γκέτο" των αντικαπινιστών.
Συμπέρασμα τρίτο : Πάντα θα υπάρχει ένα "κριτήριο" διαχωρισμού των ανθρώπων (;).
Είναι αλήθεια ότι το τσιγάρο κάνει κακό και όχι μόνο στην υγεία μας.
Όπως είναι αλήθεια ότι σε ενοχλεί ο καπνός μου.
Και εμένα όμως με ενοχλεί ο καπνός που "φουμάρεις"... (συμπέρασμα τελικό).
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ (σημερινό δημοσίευμα)
Ελευθεροτυπία, Παρασκευή 29 Μαΐου 2009
«Μεγάλο αδελφό» στις παιδικές χαρές θέλει ο Κακλαμάνης
Υπέρ της τοποθέτησης του «μεγάλου αδελφού» και στις παιδικές χαρές, εν ονόματι της αντιμετώπισης «απίστευτων βανδαλισμών και περίεργων συμπεριφορών», τάχθηκαν σε χθεσινή συνέντευξη Τύπου για το νέο πλαίσιο λειτουργίας των παιδικών χαρών τόσο ο δήμαρχος Αθηναίων Νικ. Κακλαμάνης όσο και ο υπουργός Εσωτερικών Πρ. Παυλόπουλος.
Κάλεσαν μάλιστα την Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων να εγκρίνει το αίτημα για την τοποθέτηση των καμερών, το οποίο είχε υποβάλει πριν από ένα χρόνο ο κ. Κακλαμάνης, χωρίς μέχρι σήμερα να έχει λάβει απάντηση από την εν λόγω Αρχή.
Ο δήμαρχος Αθηναίων υποστήριξε ότι με την τοποθέτηση καμερών στις παιδικές χαρές κατά τις ώρες λειτουργίας τους συμφωνούν όλοι οι δήμαρχοι της χώρας.
Αναφερόμενος στην Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων, ο υπουργός Εσωτερικών εξέφρασε την πεποίθηση ότι «η απόφαση θα ανταποκρίνεται στο αυτονόητο» και παράλληλα πρόσθεσε ότι «μια κάμερα δεν παρακολουθεί το παιδί αλλά το προστατεύει».
Ο κ. Παυλόπουλος είπε ακόμη πως «είναι αδιανόητο να σκεφτούμε ότι τα παιδιά μπορούν να μείνουν χωρίς προστασία», διαβεβαιώνοντας ότι στην περίπτωση κατά την οποία η Αρχή Προστασίας απαντήσει αρνητικά, τότε θα ληφθούν άλλα μέτρα.
Ερωτηθείς επ' αυτού, ο δήμαρχος Αθηναίων Νικ. Κακλαμάνης είπε ότι εναλλακτική λύση για τις 147 παιδικές χαρές της Αθήνας θα είναι να ανατεθεί η φύλαξή τους σε περιφερόμενες ομάδες της Δημοτικής Αστυνομίας, σε ανέργους που θα προσληφθούν μέσω του ΟΑΕΔ, προσθέτοντας και την παρουσία γυμναστών του Οργανισμού Νεολαίας και Αθλησης.
Το νέο πλαίσιο λειτουργίας των παιδικών χαρών, το οποίο παρουσιάστηκε στη χθεσινή συνέντευξη Τύπου, θέτει προδιαγραφές ασφαλείας, καθ' ότι έχει διαπιστωθεί ότι σημειώθηκαν 777 ατυχήματα εντός ενός έτους: ενώ από τις 147 παιδικές χαρές της Αθήνας μόνον 23 τηρούν σήμερα τις προδιαγραφές του Ελληνικού Οργανισμού Τυποποίησης (ΕΛΟΤ). Για τη δημιουργία νέων παιδικών χαρών και την ανακατασκευή των ήδη υφιστάμενων σε όλους τους δήμους, θα διατεθούν από το κράτος 50 εκατομμύρια ευρώ (για 800 έργα σε όλη την Ελλάδα).
Έλεος επιτέλους με αυτές τις κάμερες ! Κάμερες σε παιδικές χαρές για την προστασία των χώρων από βανδαλισμούς ... από την άλλη μεριά όμως οι κάμερες θα λειτουργούν μόνο κατά τις ώρες λειτουργίας της παιδικής χαράς ... Δηλαδή, θέλουν να μας πείσουν ότι οι βανδαλισμοί και οι καταστροφές γίνονται τις ώρες λειτουργίας της παιδικής χαράς ;;; Έρχεται δηλαδή ο βάνδαλος, την ώρα που παίζουν τα παιδάκια και καταστρέφει το χώρο ; Όσο για την προστασία των παιδιών, κόψτε το δούλεμα ... ακόμη κι αν απο την κάμερα δείτε κάτι ύποπτο, πόσο χρόνο θα σας πάρει για να επέμβετε ;;; Αφήστε το ! Προστατεύουμε καλύτερα μόνοι μας τα παιδιά μας, γιατί αν δεν το έχετε υπόψη σας, τα παιδάκια πάνε στις παιδικές χαρές με τη συνοδεία του ενός ή και των δύο γονιών τους.
Και παρεπιμπτόντως ... κε Δήμαρχε δεν περνάτε μια βόλτα από τις παιδικές χαρές για να έχετε ίδια αντίληψη ; Οι περισσότερες είναι κακοφτιαγμένες και αφημένες στη μοίρα τους και όχι βανδαλισμένες. Αντί λοιπόν να σπαταλήσετε τα χρήματα ΜΑΣ σε κάμερες, δεν στέλνετε τα συνεργεία να τις επισκευάσουν και να αντικαταστήσουν τα σκουριασμένα παιχνίδια ;
Τετάρτη 27 Μαΐου 2009
ΑΠΟΦΘΕΓΜΑΤΑ ... Πόσα μπορεί να αντέξει ο .. ψηφοφόρος;;;
Κλασσικά αποφθέγματα της πολιτικής σκηνής
(εξυπακούεται ότι δεν μπορούμε να τα συμπεριλάβουμε όλα, ελλείψει αρκετών διαθέσιμων ηρεμιστικών ... για το λόγο αυτό ακολουθούν τόσα, όσα είναι διαχειρίσιμα)
Πρώτο και καλύτερο, καθώς και παλαιότερο, στη λίστα φιγουράρει το αλησμόνητο "Ποιός θα το θυμάται σε δέκα χρόνια" του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, το οποίο παρεπιμπτόντως, σήκωσε θύελλα αντιδράσεων, περιέχει όμως και αλήθεια. Γιατί ποιος Έλληνας θυμάται τελικά τι - σημαντικό - έγινε πριν από δέκα χρόνια ;
Δεύτερο, το τραγελαφικό του Κωνσταντίνου Σημίτη : "Έτσι είναι η Ελλάδα". Έτσι είναι, γιατί έτσι την κάναμε. Και φυσικά όπως την κάναμε, μπορούμε να την ξεκάνουμε... κυριολεκτικά και μεταφορικά. Αλλά ποιος να ασχολείται τώρα ;;;
Τρίτο, το "μαθηματικό" του Γεωργίου Βουλγαράκη : "Ό,τι είναι νόμιμο, είναι και ηθικό". Έστω (και πράγματι) ότι η μοιχεία είναι νόμιμη, τότε είναι και ηθική ! Μην ξανακούσω λοιπόν παράπονα για το "κέρατο" ...
Το πλέον πρόσφατο από την Μαριέττα Γιαννάκου : "Σκάνδαλα δεν κάνουν μόνο οι νεκροί". Τουτέστιν μεθερμηνευόμενον, όλοι μπορούμε να κάνουμε ένα σκάνδαλο ! Σε κάθε περίπτωση πάντως, αν μη τι άλλο, συμβαδίζει με την άποψη πολλών πολιτών ότι οι πολιτικοί είναι κλέφτες ! Με τις 300 ... πέτρες σκανδάλων που διαθέτουμε τι μπορούμε να χτίσουμε ; Χαμαιτυπείο ή Φρενοκομείο ;
(εξυπακούεται ότι δεν μπορούμε να τα συμπεριλάβουμε όλα, ελλείψει αρκετών διαθέσιμων ηρεμιστικών ... για το λόγο αυτό ακολουθούν τόσα, όσα είναι διαχειρίσιμα)
Πρώτο και καλύτερο, καθώς και παλαιότερο, στη λίστα φιγουράρει το αλησμόνητο "Ποιός θα το θυμάται σε δέκα χρόνια" του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, το οποίο παρεπιμπτόντως, σήκωσε θύελλα αντιδράσεων, περιέχει όμως και αλήθεια. Γιατί ποιος Έλληνας θυμάται τελικά τι - σημαντικό - έγινε πριν από δέκα χρόνια ;
Δεύτερο, το τραγελαφικό του Κωνσταντίνου Σημίτη : "Έτσι είναι η Ελλάδα". Έτσι είναι, γιατί έτσι την κάναμε. Και φυσικά όπως την κάναμε, μπορούμε να την ξεκάνουμε... κυριολεκτικά και μεταφορικά. Αλλά ποιος να ασχολείται τώρα ;;;
Τρίτο, το "μαθηματικό" του Γεωργίου Βουλγαράκη : "Ό,τι είναι νόμιμο, είναι και ηθικό". Έστω (και πράγματι) ότι η μοιχεία είναι νόμιμη, τότε είναι και ηθική ! Μην ξανακούσω λοιπόν παράπονα για το "κέρατο" ...
Το πλέον πρόσφατο από την Μαριέττα Γιαννάκου : "Σκάνδαλα δεν κάνουν μόνο οι νεκροί". Τουτέστιν μεθερμηνευόμενον, όλοι μπορούμε να κάνουμε ένα σκάνδαλο ! Σε κάθε περίπτωση πάντως, αν μη τι άλλο, συμβαδίζει με την άποψη πολλών πολιτών ότι οι πολιτικοί είναι κλέφτες ! Με τις 300 ... πέτρες σκανδάλων που διαθέτουμε τι μπορούμε να χτίσουμε ; Χαμαιτυπείο ή Φρενοκομείο ;
Τρίτη 26 Μαΐου 2009
Debate ή de-bate ?
Ακούω από χθες τις αντιρρήσεις των δημοσιογράφων σχετικά με τον τρόπο διεξαγωγής του ντιμπέιτ. Πολλά λέγονται και άλλα τόσα εννοούνται σχετικά με το γεγονός ότι αυτό που πρόκειται να δούμε και έχουμε ήδη δει τα προηγούμενα χρόνια δεν είναι πολιτική αναμέτρηση, αλλά καλοκαιρινή γιορτή σε παιδικό σταθμό. Και είναι αλήθεια, γιατί κάθε πολιτικός αρχηγός θα βγει και θα πει το ποίημα του, καθόλου ντροπαλά όπως τα παιδάκια, και μετά ικανοποιημένος με τον εαυτό του, αν τα είπε όλα δυνατά, καθαρά και χειρονομώντας έντονα, θα συνεχίσει ακάθεκτος την προεκλογική καμπάνια του.
Ναι κύριες και κύριοι δημοσιογράφοι, που όψιμα θυμηθήκατε όλα αυτά τα επιχειρήματα, δεν είναι τρόπος πολιτικής αντιπαράθεσης αυτός. Αυτόν τον τρόπο όμως υιοθετήσατε όλα τα προηγούμενα χρόνια και με αυτόν πορευθήκατε. Τότε ήταν ενδεδειγμένος και σήμερα δεν είναι ; Η μήπως σήμερα η κοινωνία μας έχει ωριμάσει και είναι έτοιμη για μη στημένες φάσεις ; Και αφού τόσο πολύ διαφωνείτε, γιατί συμμετέχετε ; Γιατί όλοι εναγωνίως περιμένετε την πρόσκληση και όσοι τη λάβουν ασμένως την αποδέχονται; Αν πραγματικά πιστεύετε ότι αυτού του είδους ο διάλογος είναι στείρος - και είναι όντως - τότε γιατί δεν αρνείστε να συμμετέχετε σε αυτόν ; Μην πάτε στο ντιμπέιτ ...
Συμφωνώ απόλυτα ότι αυτό που έγινε τις προηγούμενες χρονιές και πρόκειται να γίνει και φέτος δεν είναι διάλογος. Τι σας κάνει να πιστεύετε, όμως, κύριες και κύριοι δημοσιογράφοι, ότι μπορείτε να συνεισφέρετε σε έναν πραγματικό διάλογο ; Σοβαρά πιστεύετε ότι μπορείτε να ανταποκριθείτε σε αυτό το ρόλο ; Με ποιά προσόντα ; Μήπως με την ανύπαρκτη επαφή σας με την πραγματικότητα ;;; Μήπως με τις υποβολιμιαίες ερωτήσεις που υποβάλλετε συνήθως ; Μήπως με το γλοιώδες υφάκι που συνήθως "κολλάει" στο πρόσωπο σας όταν έχετε απέναντι την εξουσία προσωποποιημένη ; Αλήθεια, νομίζετε ότι μπορείτε να γνωρίζετε τι μας ενδιαφέρει ; Μην αυταπατάσθε ... δεν είστε στην ενημέρωση, αλλά στη διαχείριση της είδησης σύμφωνα με τις άνωθεν εντολές που λαμβάνετε. Η μόνη σας δύναμη είναι ότι υπάρχουν ακόμη κάποιοι που σας πιστεύουν, αλλά για πόσο ακόμη ;;;
Ναι, οι πολίτες επιθυμούν το διάλογο και την πολιτική αντιπαράθεση. Επιθυμούν οι πολιτικοί να δίνουν απαντήσεις, αλλά στις ερωτήσεις των πολιτών και όχι κάποιων δημοσιογράφων. Διάλογος είναι όταν ρωτούν οι πολίτες και απαντούν οι πολιτικοί, χωρίς κανείς να παρεμβάλλεται σε αυτή την επικοινωνία. Και αυτό δεν το θέλουν ούτε οι πολιτικοί, ούτε οι δημοσιογράφοι, γιατί δεν εξυπηρετεί κανέναν από τους δύο.
Την Πέμπτη λοιπόν, η αναμέτρηση των αρχηγών των κοινοβουλευτικών κομμάτων.
Όχι δεν πρόκειται να την δω. Γιατί, αν θέλω να διασκεδάσω, θα πάω στον παιδικό σταθμό της γειτονιάς μου να παρακολουθήσω κάτι έξυπνα μουτράκια να λένε ποιηματάκια. Γιατί, αν θέλω να ενημερωθώ, θα ανοίξω τα στραβά μου και θα διαβάσω για τον εαυτό μου, χωρίς κανένα να υποβάλλει ερωτήσεις για λογαριασμό μου, χωρίς την εξουσιοδότηση μου. Γιατί, δεν έχω αρκετό χρόνο για να τον σπαταλήσω στην αποχαύνωση. Γιατί, αυτή η πολιτική αναμέτρηση δεν είναι αυτό που ζήτησα, ούτε απο τους πολιτικούς ούτε από τους δημοσιογράφους. Γιατί επιτέλους δεν έχω IQ τριμμένης φρυγανιάς για να μπορέσω να αντέξω τέτοια συζήτηση!
Ναι κύριες και κύριοι δημοσιογράφοι, που όψιμα θυμηθήκατε όλα αυτά τα επιχειρήματα, δεν είναι τρόπος πολιτικής αντιπαράθεσης αυτός. Αυτόν τον τρόπο όμως υιοθετήσατε όλα τα προηγούμενα χρόνια και με αυτόν πορευθήκατε. Τότε ήταν ενδεδειγμένος και σήμερα δεν είναι ; Η μήπως σήμερα η κοινωνία μας έχει ωριμάσει και είναι έτοιμη για μη στημένες φάσεις ; Και αφού τόσο πολύ διαφωνείτε, γιατί συμμετέχετε ; Γιατί όλοι εναγωνίως περιμένετε την πρόσκληση και όσοι τη λάβουν ασμένως την αποδέχονται; Αν πραγματικά πιστεύετε ότι αυτού του είδους ο διάλογος είναι στείρος - και είναι όντως - τότε γιατί δεν αρνείστε να συμμετέχετε σε αυτόν ; Μην πάτε στο ντιμπέιτ ...
Συμφωνώ απόλυτα ότι αυτό που έγινε τις προηγούμενες χρονιές και πρόκειται να γίνει και φέτος δεν είναι διάλογος. Τι σας κάνει να πιστεύετε, όμως, κύριες και κύριοι δημοσιογράφοι, ότι μπορείτε να συνεισφέρετε σε έναν πραγματικό διάλογο ; Σοβαρά πιστεύετε ότι μπορείτε να ανταποκριθείτε σε αυτό το ρόλο ; Με ποιά προσόντα ; Μήπως με την ανύπαρκτη επαφή σας με την πραγματικότητα ;;; Μήπως με τις υποβολιμιαίες ερωτήσεις που υποβάλλετε συνήθως ; Μήπως με το γλοιώδες υφάκι που συνήθως "κολλάει" στο πρόσωπο σας όταν έχετε απέναντι την εξουσία προσωποποιημένη ; Αλήθεια, νομίζετε ότι μπορείτε να γνωρίζετε τι μας ενδιαφέρει ; Μην αυταπατάσθε ... δεν είστε στην ενημέρωση, αλλά στη διαχείριση της είδησης σύμφωνα με τις άνωθεν εντολές που λαμβάνετε. Η μόνη σας δύναμη είναι ότι υπάρχουν ακόμη κάποιοι που σας πιστεύουν, αλλά για πόσο ακόμη ;;;
Ναι, οι πολίτες επιθυμούν το διάλογο και την πολιτική αντιπαράθεση. Επιθυμούν οι πολιτικοί να δίνουν απαντήσεις, αλλά στις ερωτήσεις των πολιτών και όχι κάποιων δημοσιογράφων. Διάλογος είναι όταν ρωτούν οι πολίτες και απαντούν οι πολιτικοί, χωρίς κανείς να παρεμβάλλεται σε αυτή την επικοινωνία. Και αυτό δεν το θέλουν ούτε οι πολιτικοί, ούτε οι δημοσιογράφοι, γιατί δεν εξυπηρετεί κανέναν από τους δύο.
Την Πέμπτη λοιπόν, η αναμέτρηση των αρχηγών των κοινοβουλευτικών κομμάτων.
Όχι δεν πρόκειται να την δω. Γιατί, αν θέλω να διασκεδάσω, θα πάω στον παιδικό σταθμό της γειτονιάς μου να παρακολουθήσω κάτι έξυπνα μουτράκια να λένε ποιηματάκια. Γιατί, αν θέλω να ενημερωθώ, θα ανοίξω τα στραβά μου και θα διαβάσω για τον εαυτό μου, χωρίς κανένα να υποβάλλει ερωτήσεις για λογαριασμό μου, χωρίς την εξουσιοδότηση μου. Γιατί, δεν έχω αρκετό χρόνο για να τον σπαταλήσω στην αποχαύνωση. Γιατί, αυτή η πολιτική αναμέτρηση δεν είναι αυτό που ζήτησα, ούτε απο τους πολιτικούς ούτε από τους δημοσιογράφους. Γιατί επιτέλους δεν έχω IQ τριμμένης φρυγανιάς για να μπορέσω να αντέξω τέτοια συζήτηση!
Δευτέρα 25 Μαΐου 2009
Ένωση Χαμένων και Αδέσμευτων Ψηφοφόρων Αληθείας (ΕΧΑΨΑ)
Η Ένωση Χαμένων και Αδέσμευτων Ψηφοφόρων Αληθείας (ΕΧΑΨΑ), ενόψει των επικείμενων ευρωεκλογών, συνιστά στα μέλη της :
1. Πριν την κατάθεση της ψήφου σας, ελέγξτε σχολαστικά την ποιότητα του προϊόντος που θα επιλέξετε. Στον έλεγχο αυτό μπορούν να σας βοηθήσουν στοιχεία, όπως τα αποτελέσματα της χρήσης του προϊόντος σε δραστηριότητες όμοιες ή παρόμοιες με τη σκοπούμενη, η εν γένει συμπεριφορά του προϊόντος κατά τη χρήση του, η αποδοτικότητα του ανά περίπτωση χρήσης καθώς και η προσδοκόμενη διάρκεια ζωής του προϊόντος.
2. Δεδομένου ότι θα αναλώσετε ένα σημαντικό κεφάλαιο για την απόκτηση του προϊόντος (την ψήφο σας), βεβαιωθείτε ότι η σχέση ποιότητας - τιμής του προϊόντος της επιλογής σας είναι η σωστή. Με τον τρόπο αυτό, μπορείτε να ελέγξετε εάν με τα μέσα που διαθέτετε μπορείτε να προμηθευτείτε το καλύτερο δυνατό προϊόν για τη χρήση που το προορίζετε.
3. Ελέγξτε αν το προϊόν της επιλογής σας ανταποκρίνεται στις προσδοκίες σας και κυρίως μπορεί να σας βοηθήσει στην επίτευξη αποτελεσμάτων κατά τη χρήση του.
4. Μην επηρεαστείτε από διαφημιστικά ή άλλα μηνύματα και επικεντρώστε την προσοχή σας στα πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα του προϊόντος.
5. Δείξτε ιδιαίτερη προσοχή κατά την επιλογή γιατί έχουν και στο παρελθόν παρατηρηθεί φαινόμενα κατά τα οποία άλλο προϊόν εκτίθεται και άλλο προϊόν παραλαμβάνει ο ψηφοφόρος. Μην επηρεαστείτε από προϊόντα κράχτες και επιμείνετε να παραλάβετε το προϊόν που εξετέθη και επιλέξατε και όχι αυτό που τυχόν επιθυμούν να σας παραδώσουν σε μεταγενέστερο στάδιο.
6. Λάβετε σοβαρά υπόψη σας το γεγονός ότι στις εκλογικές αναμετρήσεις, μετά την κατάθεση της ψήφου, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται και αλλαγές δεν γίνονται.
7. Ελέγξτε με μεγάλη επιμέλεια την προέλευση του προϊόντος και τα τυχόν στάδια μεταποιήσεως του.
8. Δώστε ιδιαίτερη βαρύτητα στη σήμανση του προϊόντος ως ασφαλούς και ελεγμένου, για την αποφυγή ανεπιθύμητων παρενεργειών κατά τη χρήση.
9. Διεξάγετε την έρευνα αγοράς βασιζόμενοι στις προσωπικές εκτιμήσεις και προτεραιότητες και μην επηρεαστείτε από έρευνες δημοφιλίας προϊόντων.
10.Αποφύγετε να επηρεαστείτε από το οικογενειακό και φιλικό περιβάλλον σας κατά την επιλογή.
1. Πριν την κατάθεση της ψήφου σας, ελέγξτε σχολαστικά την ποιότητα του προϊόντος που θα επιλέξετε. Στον έλεγχο αυτό μπορούν να σας βοηθήσουν στοιχεία, όπως τα αποτελέσματα της χρήσης του προϊόντος σε δραστηριότητες όμοιες ή παρόμοιες με τη σκοπούμενη, η εν γένει συμπεριφορά του προϊόντος κατά τη χρήση του, η αποδοτικότητα του ανά περίπτωση χρήσης καθώς και η προσδοκόμενη διάρκεια ζωής του προϊόντος.
2. Δεδομένου ότι θα αναλώσετε ένα σημαντικό κεφάλαιο για την απόκτηση του προϊόντος (την ψήφο σας), βεβαιωθείτε ότι η σχέση ποιότητας - τιμής του προϊόντος της επιλογής σας είναι η σωστή. Με τον τρόπο αυτό, μπορείτε να ελέγξετε εάν με τα μέσα που διαθέτετε μπορείτε να προμηθευτείτε το καλύτερο δυνατό προϊόν για τη χρήση που το προορίζετε.
3. Ελέγξτε αν το προϊόν της επιλογής σας ανταποκρίνεται στις προσδοκίες σας και κυρίως μπορεί να σας βοηθήσει στην επίτευξη αποτελεσμάτων κατά τη χρήση του.
4. Μην επηρεαστείτε από διαφημιστικά ή άλλα μηνύματα και επικεντρώστε την προσοχή σας στα πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα του προϊόντος.
5. Δείξτε ιδιαίτερη προσοχή κατά την επιλογή γιατί έχουν και στο παρελθόν παρατηρηθεί φαινόμενα κατά τα οποία άλλο προϊόν εκτίθεται και άλλο προϊόν παραλαμβάνει ο ψηφοφόρος. Μην επηρεαστείτε από προϊόντα κράχτες και επιμείνετε να παραλάβετε το προϊόν που εξετέθη και επιλέξατε και όχι αυτό που τυχόν επιθυμούν να σας παραδώσουν σε μεταγενέστερο στάδιο.
6. Λάβετε σοβαρά υπόψη σας το γεγονός ότι στις εκλογικές αναμετρήσεις, μετά την κατάθεση της ψήφου, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται και αλλαγές δεν γίνονται.
7. Ελέγξτε με μεγάλη επιμέλεια την προέλευση του προϊόντος και τα τυχόν στάδια μεταποιήσεως του.
8. Δώστε ιδιαίτερη βαρύτητα στη σήμανση του προϊόντος ως ασφαλούς και ελεγμένου, για την αποφυγή ανεπιθύμητων παρενεργειών κατά τη χρήση.
9. Διεξάγετε την έρευνα αγοράς βασιζόμενοι στις προσωπικές εκτιμήσεις και προτεραιότητες και μην επηρεαστείτε από έρευνες δημοφιλίας προϊόντων.
10.Αποφύγετε να επηρεαστείτε από το οικογενειακό και φιλικό περιβάλλον σας κατά την επιλογή.
Δευτέρα 11 Μαΐου 2009
ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΕΙΔΗΣΗ (συνέχεια)
Σε συνέχεια του μηνύματος που αφορούσε την ψήφιση στο Ευρωκοινοβούλιο του ρυθμιστικού σχεδίου για το διαδίκτυο, το παρόν μήνυμα ενημερώνει ότι οι ευρωβουλευτές πανηγυρικά (ψήφοι 407 υπέρ, 57 κατά και 101 αποχές) υιοθέτησαν τροπολογία σύμφωνα με την οποία"τα θεμελιώδη δικαιώματα των ‘ιντερναυτών’ δεν μπορούν να περιοριστούν “χωρίς προηγούμενη απόφαση των δικαστικών αρχών”.
(περισσότερες πληροφορίες καθώς και τεχνικές αναλύσεις εδώ)
Σε ό,τι αφορά τα καθ' ημάς έχει ενδιαφέρον να αναφερθεί ότι οι έλληνες ευρωβουλευτές των PSE (ΠΑΣΟΚ) και GUE/NGL (ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ) ψήφισαν υπέρ της, όπως επίσης κι ο Σχοινάς απ’ το PPE-DE (ΝΔ). Την καταψήφισαν οι Μαυρομμάτης, Παναγιωτοπούλου-Κασιώτου και Παπαστάμκος ενώ το υπόλοιπο PPE-DE απείχε. Τέλος, εδώ (δεν) θα βρείτε τα σχόλια του κου Μαυρομμάτη για την ψήφο του.
Με απλά λόγια, η συντηρητική πτέρυγα του ευρωκοινοβουλίου απείχε της ψηφοφορίας (από εκεί το αντέγραψαν και οι δικοί μας;;;) με εξαίρεση κάποιους βουλευτές (57 συνολικά, εκ των οποίων 3 δικοί μας) που έμειναν για να υπονομεύσουν, με την ψήφο τους, τα δικαιώματα μας στο διαδικτύο, το σύνολο δε της προοδευτικής πτέρυγας ψήφισε υπέρ της ύπαρξης προηγούμενης δικαστικής απόφασης για τον οποιοδήποτε περιορισμό των δικαιωμάτων των χρηστών.
Σε αυτό το σύνδεσμο υπάρχουν τα στοιχεία επικοινωνίας όλων των ευρωβουλευτών μας.
(περισσότερες πληροφορίες καθώς και τεχνικές αναλύσεις εδώ)
Σε ό,τι αφορά τα καθ' ημάς έχει ενδιαφέρον να αναφερθεί ότι οι έλληνες ευρωβουλευτές των PSE (ΠΑΣΟΚ) και GUE/NGL (ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ) ψήφισαν υπέρ της, όπως επίσης κι ο Σχοινάς απ’ το PPE-DE (ΝΔ). Την καταψήφισαν οι Μαυρομμάτης, Παναγιωτοπούλου-Κασιώτου και Παπαστάμκος ενώ το υπόλοιπο PPE-DE απείχε. Τέλος, εδώ (δεν) θα βρείτε τα σχόλια του κου Μαυρομμάτη για την ψήφο του.
Με απλά λόγια, η συντηρητική πτέρυγα του ευρωκοινοβουλίου απείχε της ψηφοφορίας (από εκεί το αντέγραψαν και οι δικοί μας;;;) με εξαίρεση κάποιους βουλευτές (57 συνολικά, εκ των οποίων 3 δικοί μας) που έμειναν για να υπονομεύσουν, με την ψήφο τους, τα δικαιώματα μας στο διαδικτύο, το σύνολο δε της προοδευτικής πτέρυγας ψήφισε υπέρ της ύπαρξης προηγούμενης δικαστικής απόφασης για τον οποιοδήποτε περιορισμό των δικαιωμάτων των χρηστών.
Σε αυτό το σύνδεσμο υπάρχουν τα στοιχεία επικοινωνίας όλων των ευρωβουλευτών μας.
Τετάρτη 6 Μαΐου 2009
Περί εξαρτήσεων και άλλων πολιτικών πρακτικών
Συνέχεια
Δεύτερη αλληλεξάρτηση : Πολιτικοί και επιχειρηματίες
Είναι πλέον αυταπόδεικτο και κοινώς παραδεκτό ότι η προεκλογική καμπάνια κοστίζει. Και κοστίζει γιατί απαιτείται να γίνουν πολλά για να είναι αποτελεσματική. Πρέπει να τυπωθούν φυλλάδια, να υπάρχει πολιτικό γραφείο, να γίνουν εκδηλώσεις κλπ. Και όλα αυτά προκειμένου μόνο να μάθει το ευρύτερο κοινό τον υποψήφιος (μια τηλεοπτική εμφάνιση θα ήταν ό,τι καλύτερο, αλλά ακόμη και σε αυτή την περίπτωση δεν μπορείς να γλιτώσεις όλα τα έξοδα). Πρώτο συμπέρασμα τότε, είναι το γεγονός ο πολίτης χωρίς ιδιαίτερες οικονομικές δυνατότητες εκ προοιμίου αποκλείεται από την ανάμειξη στα δημόσια πράγματα. Όπως άλλωστε αποκλείονται και οι πολίτες που θεωρητικά έχουν την οικονομική δυνατότητα, αλλά πρέπει να εργάζονται για να την διατηρήσουν. Εν ολίγοις, πρέπει να έχεις μια καβαντζούλα.
Είναι πλέον αυταπόδεικτο και κοινώς παραδεκτό ότι η προεκλογική καμπάνια κοστίζει. Και κοστίζει γιατί απαιτείται να γίνουν πολλά για να είναι αποτελεσματική. Πρέπει να τυπωθούν φυλλάδια, να υπάρχει πολιτικό γραφείο, να γίνουν εκδηλώσεις κλπ. Και όλα αυτά προκειμένου μόνο να μάθει το ευρύτερο κοινό τον υποψήφιος (μια τηλεοπτική εμφάνιση θα ήταν ό,τι καλύτερο, αλλά ακόμη και σε αυτή την περίπτωση δεν μπορείς να γλιτώσεις όλα τα έξοδα). Πρώτο συμπέρασμα τότε, είναι το γεγονός ο πολίτης χωρίς ιδιαίτερες οικονομικές δυνατότητες εκ προοιμίου αποκλείεται από την ανάμειξη στα δημόσια πράγματα. Όπως άλλωστε αποκλείονται και οι πολίτες που θεωρητικά έχουν την οικονομική δυνατότητα, αλλά πρέπει να εργάζονται για να την διατηρήσουν. Εν ολίγοις, πρέπει να έχεις μια καβαντζούλα.
Βέβαια, η λήξη, ακόμη και επιτυχημένη, της προεκλογικής καμπάνιας, δεν σηματοδοτεί και τη λήξη των εξόδων. Αντίθετα, ίσως να τα πολλαπλασιάζει. Η βουλευτική αποζημίωση (ή η αποζημίωση που αντιστοιχεί στις άλλες θέσεις), παρότι για το μέσο πολίτη θα ήταν αρκετή για να ζήσει αξιοπρεπώς (ή ακόμη και πλουσιοπάροχα, ανάλογα με τις ανάγκες) την οικογένεια του, δεν είναι ποτέ αρκετή για να συντηρήσει τους ίδιους τους ενδιαφερόμενους. Και πως θα μπορούσε άλλωστε να είναι, αφού εφ' ενός έχουν ακριβά γούστα, αφ' ετέρου έχουν και περισσότερες υποχρεώσεις από τους απλούς πολίτες.
Και μην ξεχνάμε ότι έρχεται και η επόμενη εκλογική διαδικασία και να πάλι έξοδα για την προεκλογική καμπάνια.
Για αυτούς και πολλούς λόγους, δεν είναι (δυστυχώς) ασύνηθες το φαινόμενο, οι υποψήφιοι να έρχονται σε επαφή με επιχειρηματίες και να τους ζητούν την οικονομική ενίσχυση της καμπάνιας τους. Κάτι τέτοιο είναι νόμιμο και ενδεχομένως και ηθικό (αν και δεν χρειάζεται αυτή η διαφοροποίηση, αφού πλέον, ότι είναι νόμιμο είναι και ηθικό). Αφήνει όμως κάποιες σκιές σχετικά με την αντικειμενικότητα του υποψηφιου, όταν από κάποια θέση (π.χ. υπουργού, υφυπουργού κλπ) θα βρεθεί απέναντι στον επιχειρηματία που τον στήριξε οικονομικά. Φυσικά, δεν πρέπει να σπεύδουμε να προδικάζουμε ότι θα μεροληπτήσει υπέρ του, αλλά πρέπει να ομολογήσουμε ότι είναι ένα ενδεχόμενο.
Αντίστροφα δε, εάν ο επιχειρηματίας, που έχει στηρίξει οικονομικά έναν υποψήφιο, βρεθεί σε δύσκολη θέση, είναι πιθανό ότι θα ζητήσει την όποια βοήθεια από τον εν λόγω υποψήφιο, ιδίως στην περίπτωση που ο τελευταίος κατέχει μια θέση, από την οποία μπορεί να τον βοηθήσει. Και αυτό νόμιμο είναι. Εξαιτίας του όμως (σε συνδυασμό με κάποιες περιπτώσεις "υπερβολικής" βοήθειας) έχει δημιουργήσει τις υποψίες, αν μη τι άλλο, ότι οι επιχειρηματίες "καθαρίζουν" στις δυσκολίες με τη βοήθεια ... υψηλά ιστάμενων προσώπων.
Υπάρχει άραγε δυνατότητα να εξαλειφθεί αυτή η αλληλεξάρτηση; Η περαιτέρω αύξηση της βουλευτικής ή όποιας άλλης αποζημίωσης θα έλυνε το πρόβλημα ; Παραβλέποντας το ενδεχόμενο να καταλήξουμε να καταβάλουμε υπέρογκες και προκλητικές αποζημιώσεις, μάλλον ούτε και αυτό θα έλυνε το πρόβλημα. Για τον απλό λόγο ότι είναι μάλλον απίθανο αφ' ενός να υπάρξει η δυνατότητα, αφ' ετέρου να γίνει αποδεκτό από το ευρύτερο κοινό, ότι θα καταβάλλονται αποζημίωσεις που θα αντιστοιχούν στα έξοδα των κατεχόντων δημόσια θέση. Λογικό, γιατί ως γνωστόν τα δημόσια πρόσωπα έχουν ακριβά γούστα (π.χ. γεύματα σε πολύhigh εστιατόρια και επιπλέον τα έξοδα εκλογής τους είναι - στους πραγματικούς αριθμούς τους - αστρονομικά.
Αφού λοιπόν, με τον τρόπο αυτό μάλλον οδηγούμαστε σε αδιέξοδο, ας βάλουμε μια άλλη παράμετρο. Πως εμείς, το ευρύτερο κοινό, επιλέγουμε ποιον θα ψηφίσουμε ;
Φαντάζομαι, όλοι συμφωνούμε ότι κυρίως η επιλογή μας γίνεται με κομματικά κριτήρια. Σε δεύτερη φάση, ιδίως στις επαρχιακές περιοχές, η επιλογή γίνεται με βάση την προσβασιμότητα στον υποψήφιο, με την έννοια της ύπαρξης δυνατότητας επαφής μαζί του, όχι όμως ως απλός επισκέπτης του πολιτικού γραφείου του, αλλά ως γνωστός, γνωστός γνωστού κλπ. Όσον αφορά τα κομματικά κριτήρια, είναι προφανές ότι επιδεικνύουμε περισσότερη εμπιστοσύνη από όση επιτρέπεται στα κόμματα, σχετικά με το εάν ορίζουν υποψηφίους, μεταξύ των οποίων περιοριστικά επιλέγουμε, που αξίζουν την ψήφο μας. Όσο δε αφορά το κριτήριο προσβασιμότητα, κάποιος μπορεί εύκολα να υποθέσει ότι ο λόγος ύπαρξης του είναι το γεγονός ότι και εμείς επιθυμούμε και ενδεχομένως να επιδιώξουμε την βοήθεια του υποψηφίου, αν και όποτε βρεθούμε σε δύσκολη θέση. Σε κάθε περίπτωση όμως, με το ένα ή με το άλλο κριτήριο, μήπως είμαστε εμείς που συντηρούμε τον φαύλο κύκλο, στο μέτρο τουλάχιστον που οι επιλογές μας, ανά εκλογική διαδικασία δεν περιέχουν την επι/απο-δοκιμασία των πεπραγμένων των υποψηφίων και των κομμάτων ; Αν όλοι μας γινόμαστε συνειδητοί πολίτες και ασκούσαμε το εκλογικό δικαίωμα μας με βάση την αξιολόγηση των πράξεων των προσώπων και των κομμάτων, είναι λογικά αναμενόμενο ότι οι "εκτροχιασμοί" συμπεριφορών θα μειώνονταν, αφού θα ήταν δεδομένο ότι οι "εκτροχιασμένοι" θα πήγαιναν, με την πρώτη ευκαιρία, στο σπίτι τους για μόνιμες διακοπές. Κάτι τέτοιο όμως προϋποθέτει κριτική άποψη και αυτόνομη σκέψη, διότι σε αντίθετη περίπτωση διαιωνίζουμε το φαύλο κύκλο της πρώτης αλληλεξάρτησης.
Επίσης, όμως προϋποθέτει ότι και εμείς δεν θα ελπίζουμε, ούτε θα αποβλέπουμε στη βοήθεια από τον υποψήφιο, ώστε πρώτοι εμείς να σπάσουμε την εξάρτηση μας από αυτόν και να μπορούμε να τον κρίνουμε ανεπηρέαστα και δίκαια.
Αυτό μπορεί να γίνει ;
Δεύτερη αλληλεξάρτηση : Πολιτικοί και επιχειρηματίες
Είναι πλέον αυταπόδεικτο και κοινώς παραδεκτό ότι η προεκλογική καμπάνια κοστίζει. Και κοστίζει γιατί απαιτείται να γίνουν πολλά για να είναι αποτελεσματική. Πρέπει να τυπωθούν φυλλάδια, να υπάρχει πολιτικό γραφείο, να γίνουν εκδηλώσεις κλπ. Και όλα αυτά προκειμένου μόνο να μάθει το ευρύτερο κοινό τον υποψήφιος (μια τηλεοπτική εμφάνιση θα ήταν ό,τι καλύτερο, αλλά ακόμη και σε αυτή την περίπτωση δεν μπορείς να γλιτώσεις όλα τα έξοδα). Πρώτο συμπέρασμα τότε, είναι το γεγονός ο πολίτης χωρίς ιδιαίτερες οικονομικές δυνατότητες εκ προοιμίου αποκλείεται από την ανάμειξη στα δημόσια πράγματα. Όπως άλλωστε αποκλείονται και οι πολίτες που θεωρητικά έχουν την οικονομική δυνατότητα, αλλά πρέπει να εργάζονται για να την διατηρήσουν. Εν ολίγοις, πρέπει να έχεις μια καβαντζούλα.
Είναι πλέον αυταπόδεικτο και κοινώς παραδεκτό ότι η προεκλογική καμπάνια κοστίζει. Και κοστίζει γιατί απαιτείται να γίνουν πολλά για να είναι αποτελεσματική. Πρέπει να τυπωθούν φυλλάδια, να υπάρχει πολιτικό γραφείο, να γίνουν εκδηλώσεις κλπ. Και όλα αυτά προκειμένου μόνο να μάθει το ευρύτερο κοινό τον υποψήφιος (μια τηλεοπτική εμφάνιση θα ήταν ό,τι καλύτερο, αλλά ακόμη και σε αυτή την περίπτωση δεν μπορείς να γλιτώσεις όλα τα έξοδα). Πρώτο συμπέρασμα τότε, είναι το γεγονός ο πολίτης χωρίς ιδιαίτερες οικονομικές δυνατότητες εκ προοιμίου αποκλείεται από την ανάμειξη στα δημόσια πράγματα. Όπως άλλωστε αποκλείονται και οι πολίτες που θεωρητικά έχουν την οικονομική δυνατότητα, αλλά πρέπει να εργάζονται για να την διατηρήσουν. Εν ολίγοις, πρέπει να έχεις μια καβαντζούλα.
Βέβαια, η λήξη, ακόμη και επιτυχημένη, της προεκλογικής καμπάνιας, δεν σηματοδοτεί και τη λήξη των εξόδων. Αντίθετα, ίσως να τα πολλαπλασιάζει. Η βουλευτική αποζημίωση (ή η αποζημίωση που αντιστοιχεί στις άλλες θέσεις), παρότι για το μέσο πολίτη θα ήταν αρκετή για να ζήσει αξιοπρεπώς (ή ακόμη και πλουσιοπάροχα, ανάλογα με τις ανάγκες) την οικογένεια του, δεν είναι ποτέ αρκετή για να συντηρήσει τους ίδιους τους ενδιαφερόμενους. Και πως θα μπορούσε άλλωστε να είναι, αφού εφ' ενός έχουν ακριβά γούστα, αφ' ετέρου έχουν και περισσότερες υποχρεώσεις από τους απλούς πολίτες.
Και μην ξεχνάμε ότι έρχεται και η επόμενη εκλογική διαδικασία και να πάλι έξοδα για την προεκλογική καμπάνια.
Για αυτούς και πολλούς λόγους, δεν είναι (δυστυχώς) ασύνηθες το φαινόμενο, οι υποψήφιοι να έρχονται σε επαφή με επιχειρηματίες και να τους ζητούν την οικονομική ενίσχυση της καμπάνιας τους. Κάτι τέτοιο είναι νόμιμο και ενδεχομένως και ηθικό (αν και δεν χρειάζεται αυτή η διαφοροποίηση, αφού πλέον, ότι είναι νόμιμο είναι και ηθικό). Αφήνει όμως κάποιες σκιές σχετικά με την αντικειμενικότητα του υποψηφιου, όταν από κάποια θέση (π.χ. υπουργού, υφυπουργού κλπ) θα βρεθεί απέναντι στον επιχειρηματία που τον στήριξε οικονομικά. Φυσικά, δεν πρέπει να σπεύδουμε να προδικάζουμε ότι θα μεροληπτήσει υπέρ του, αλλά πρέπει να ομολογήσουμε ότι είναι ένα ενδεχόμενο.
Αντίστροφα δε, εάν ο επιχειρηματίας, που έχει στηρίξει οικονομικά έναν υποψήφιο, βρεθεί σε δύσκολη θέση, είναι πιθανό ότι θα ζητήσει την όποια βοήθεια από τον εν λόγω υποψήφιο, ιδίως στην περίπτωση που ο τελευταίος κατέχει μια θέση, από την οποία μπορεί να τον βοηθήσει. Και αυτό νόμιμο είναι. Εξαιτίας του όμως (σε συνδυασμό με κάποιες περιπτώσεις "υπερβολικής" βοήθειας) έχει δημιουργήσει τις υποψίες, αν μη τι άλλο, ότι οι επιχειρηματίες "καθαρίζουν" στις δυσκολίες με τη βοήθεια ... υψηλά ιστάμενων προσώπων.
Υπάρχει άραγε δυνατότητα να εξαλειφθεί αυτή η αλληλεξάρτηση; Η περαιτέρω αύξηση της βουλευτικής ή όποιας άλλης αποζημίωσης θα έλυνε το πρόβλημα ; Παραβλέποντας το ενδεχόμενο να καταλήξουμε να καταβάλουμε υπέρογκες και προκλητικές αποζημιώσεις, μάλλον ούτε και αυτό θα έλυνε το πρόβλημα. Για τον απλό λόγο ότι είναι μάλλον απίθανο αφ' ενός να υπάρξει η δυνατότητα, αφ' ετέρου να γίνει αποδεκτό από το ευρύτερο κοινό, ότι θα καταβάλλονται αποζημίωσεις που θα αντιστοιχούν στα έξοδα των κατεχόντων δημόσια θέση. Λογικό, γιατί ως γνωστόν τα δημόσια πρόσωπα έχουν ακριβά γούστα (π.χ. γεύματα σε πολύhigh εστιατόρια και επιπλέον τα έξοδα εκλογής τους είναι - στους πραγματικούς αριθμούς τους - αστρονομικά.
Αφού λοιπόν, με τον τρόπο αυτό μάλλον οδηγούμαστε σε αδιέξοδο, ας βάλουμε μια άλλη παράμετρο. Πως εμείς, το ευρύτερο κοινό, επιλέγουμε ποιον θα ψηφίσουμε ;
Φαντάζομαι, όλοι συμφωνούμε ότι κυρίως η επιλογή μας γίνεται με κομματικά κριτήρια. Σε δεύτερη φάση, ιδίως στις επαρχιακές περιοχές, η επιλογή γίνεται με βάση την προσβασιμότητα στον υποψήφιο, με την έννοια της ύπαρξης δυνατότητας επαφής μαζί του, όχι όμως ως απλός επισκέπτης του πολιτικού γραφείου του, αλλά ως γνωστός, γνωστός γνωστού κλπ. Όσον αφορά τα κομματικά κριτήρια, είναι προφανές ότι επιδεικνύουμε περισσότερη εμπιστοσύνη από όση επιτρέπεται στα κόμματα, σχετικά με το εάν ορίζουν υποψηφίους, μεταξύ των οποίων περιοριστικά επιλέγουμε, που αξίζουν την ψήφο μας. Όσο δε αφορά το κριτήριο προσβασιμότητα, κάποιος μπορεί εύκολα να υποθέσει ότι ο λόγος ύπαρξης του είναι το γεγονός ότι και εμείς επιθυμούμε και ενδεχομένως να επιδιώξουμε την βοήθεια του υποψηφίου, αν και όποτε βρεθούμε σε δύσκολη θέση. Σε κάθε περίπτωση όμως, με το ένα ή με το άλλο κριτήριο, μήπως είμαστε εμείς που συντηρούμε τον φαύλο κύκλο, στο μέτρο τουλάχιστον που οι επιλογές μας, ανά εκλογική διαδικασία δεν περιέχουν την επι/απο-δοκιμασία των πεπραγμένων των υποψηφίων και των κομμάτων ; Αν όλοι μας γινόμαστε συνειδητοί πολίτες και ασκούσαμε το εκλογικό δικαίωμα μας με βάση την αξιολόγηση των πράξεων των προσώπων και των κομμάτων, είναι λογικά αναμενόμενο ότι οι "εκτροχιασμοί" συμπεριφορών θα μειώνονταν, αφού θα ήταν δεδομένο ότι οι "εκτροχιασμένοι" θα πήγαιναν, με την πρώτη ευκαιρία, στο σπίτι τους για μόνιμες διακοπές. Κάτι τέτοιο όμως προϋποθέτει κριτική άποψη και αυτόνομη σκέψη, διότι σε αντίθετη περίπτωση διαιωνίζουμε το φαύλο κύκλο της πρώτης αλληλεξάρτησης.
Επίσης, όμως προϋποθέτει ότι και εμείς δεν θα ελπίζουμε, ούτε θα αποβλέπουμε στη βοήθεια από τον υποψήφιο, ώστε πρώτοι εμείς να σπάσουμε την εξάρτηση μας από αυτόν και να μπορούμε να τον κρίνουμε ανεπηρέαστα και δίκαια.
Αυτό μπορεί να γίνει ;
ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΕΙΔΗΣΗ
Διακόπτουμε την αδιάκοπη σειρά εξαρτήσεων, για μια πολύ σημαντική είδηση : σε αυτόν τον σύνδεσμο http://www.digitalrights.gr/news/2009/telecoms2pr/ μπορείτε να βρείτε πληροφορίες σχετικά με το ρυθμιστικό σχέδιο για το διαδίκτυο που ψηφίζεται σήμερα στο Ευρωκοινοβούλιο. Υπάρχουν ήδη πολλές αντιδράσεις εναντίον του, λόγω των περιορισμών στην κίνηση στο δίκτυο που επιτρέπει.
Επίσης, στην ίδια ιστοθέση μπορείτε να βρείτε συνδέσμους για παραπομπή σε άλλες που αφορούν το γαλλικό νόμο που ψηφίστηκε σχετικά και τις αντιδράσεις εναντίον του.
Για να δούμε οι δικοί μας ευρωβουλευτές πως θα κινήθουν, το θέμα είναι επίκαιρο και πρέπει να τους περιμένουμε στη γωνία ...
Επίσης, στην ίδια ιστοθέση μπορείτε να βρείτε συνδέσμους για παραπομπή σε άλλες που αφορούν το γαλλικό νόμο που ψηφίστηκε σχετικά και τις αντιδράσεις εναντίον του.
Για να δούμε οι δικοί μας ευρωβουλευτές πως θα κινήθουν, το θέμα είναι επίκαιρο και πρέπει να τους περιμένουμε στη γωνία ...
Τρίτη 5 Μαΐου 2009
Περί εξαρτήσεων και άλλων πολιτικών πρακτικών
Παρακολουθώντας τα γεγονότα στην πολιτική και οικονομική σκηνή, εύλογα κάποιος αρχίζει να υποψιάζεται τη λειτουργία των συγκοινωνούντων δοχείων πιο ανάγλυφα και απειλητικά. Σήμερα πλέον, όμως η κατάσταση έχει ξεπεράσει την έννοια των συγκοινωνούντων δοχείων και έχει φτάσει στο επίπεδο των αλληλεξαρτήσεων, μεταξύ (όχι θεσμών) αλλά πυλώνων της κοινωνίας.
Για να πάρουμε όμως τα πράγματα ένα ένα και με τη σειρά τους.
Πρώτη αλληλεξάρτηση : Πολιτικοί και ΜΜΕ
Τα τελευταία χρόνια είναι όλο και πιο συχνό το φαινόμενο δημοσιογράφοι να μεταπηδούν στην πολιτική και, σε περίπτωση μη ευδοκίμησης των προσπαθειών τους να εκλεγούν, να επιστρέφουν πάλι στη δημοσιογραφία.
Βασική λειτουργία της δημοσιογραφίας είναι η πληροφόρηση και ενημέρωση των πολιτών για τα τεκταινόμενα εντός και εκτός της χώρας τους. Πως όμως αυτή η λειτουργία μπορεί να είναι αποτελεσματική όταν οι άνθρωποι που καλούνται να την υπηρετήσουν, οφείλουν να "ελέγξουν" αυτούς ακριβώς που πρέπει να καλοπιάσουν για να ικανοποιήσουν τις πολιτικές φιλοδοξίες τους ; Φυσικά, όλοι οι δημοσιογράφοι δεν θέλουν να γίνουν πολιτικοί, αλλά κάποιοι θέλουν. Και δεν είναι τυχαίο φυσικά ότι τελικά πολιτικοί γίνονται, ή αποφασίζεται να γίνουν, εκείνοι με τη μεγαλύτερη αναγνωρισιμότητα, η οποία οφείλεται όχι τόσο στην ποιότητα της εργασίας τους, αλλά στον αριθμό ανθρώπων που μπορούν να τους αναγνωρίσουν στο δρόμο.
Σε αυτή όμως την αλλελεξάρτηση ο αδύναμος κρίκος δεν είναι μόνο οι δημοσιογράφοι. Είναι και αυτοί οι ίδιοι οι πολιτικοί, οι οποίοι κατατρύχονται από την ανάγκη προβολής, προκειμένου να γίνουν γνωστοί στο ευρύτερο κοινό και να εξασφαλίσουν στην παραμονή τους στην πολιτική. Η ανάγκη αυτή, ως ένα σημείο, είναι αναμενόμενη και εν πολλοίς δικαιολογημένη. Απώτατο όριο της όμως θα έπρεπε να είναι η ακεραιότητα του πολιτικού, υπό την έννοια ότι κανένας πολιτικός δεν θα έπρεπε να διαπραγματεύεται τις θέσεις και τα κριτήρια του, προκειμένου να τύχει ευνοϊκής προβολής από κάποιο μέσο. Πολύ δε περισσότερο δεν θα έπρεπε να διαπραγματεύεται ανταλλάγματα για την προβολή αυτή.
Μην ξεχνάμε όμως και τους ανθρώπους που βρίσκονται πίσω από τα ΜΜΕ. Και όταν λέμε πίσω, δεν εννοούμε αυτούς που εργάζονται σε αυτά, αλλά προφανώς αυτούς που τα διαχειρίζονται. Η κατοχή και διαχείριση ενός μέσου μαζικής επικοινωνίας συνιστά επιχειρηματική πράξη. Το όποιο μέσο είναι μια επιχείρηση, η οποία προφανώς αποσκοπεί στο κέρδος, διότι, σε αντίθετη περίπτωση, θα ήταν φιλανθρωπικό ίδρυμα ή εθελοντική ομάδα. Στο κυνήγι αυτού του όλο και μεγαλύτερου κέρδους, οι decision makers επιστρατεύουν κάθε όπλο και τέχνασμα που μπορεί να αποφέρει κέρδος, μεταξύ άλλων και τις χαριστικές υπηρεσίες ευνοϊκής προβολής ή ακόμη και αποσιώπησης (μπορεί να είναι χρήσιμο ένας πολιτικός να μείνει κάποιο χρονικό διάστημα εκτός επικαιρότητας) κάποιων πολιτικών ή των πράξεων τους.
Αποτέλεσμα της αλληλεξάρτησης ; Το προφανές ... το ευρύτερο κοινό δεν λαμβάνει τις πληροφορίες που είναι απαραίτητες και χρήσιμες για τη διαμόρφωση γνώμης. Περαιτέρω, αφού η πηγή των πληροφοριών είναι ελεγχόμενη, μπορεί αντίστοιχα να ελεγχθεί, σε μεγάλο βαθμό, και η γνώμη που σχηματίζεται με βάση τις παρεχόμενες πληροφορίες.
Υπάρχει όμως ένα στοιχείο που καθιστά αυτή την αλληλεξάρτηση και τα αποτελέσματα της καταστροφικά και αυτό είμαστε εμείς, το ευρύτερο κοινό. Οι απλοί πολίτες, που αποχαυνωμένα λαμβάνουμε τις ελεγχόμενες πληροφορίες και τις καταπίνουμε ... αμάσητες! Γιατί, μην γελιόμαστε, όλοι είμαστε σε θέση να κρίνουμε, να αξιολογήσουμε και να προσδιορίσουμε την ποιότητα των πληροφοριών που μας παρέχονται, και σε περίπτωση που δεν βρεθεί ικανοποιητική, να απορρίψουμε και αυτές τις ίδιες τις πληροφορίες, αλλά και τα επ' αυτών συμπεράσματα, που συνήθως έρχονται πακέτο. Το μόνο που χρειάζεται είναι λίγο σκέψη και κριτικός νους. Αλλά δεν το κάνουμε, προφανώς γιατί είναι πιο εύκολο να υιοθετούμε ξένες απόψεις, αντί να σχηματίζουμε τις δικές μας, και να τις υποστηρίζουμε αναφέροντας μόνο το όνομα του "φωστήρα" που τις παρείχε, αντί να πρέπει να επιχειρηματολογήσουμε εξ ιδίων.
Συνεπώς, κακή και ολέθρια η αλληλεξάρτηση, χειρότερη όμως η βλακεία, η αφέλεια και η αποχαύνωση που μας δέρνουν όλες μαζί !
(συνεχίζεται)
Για να πάρουμε όμως τα πράγματα ένα ένα και με τη σειρά τους.
Πρώτη αλληλεξάρτηση : Πολιτικοί και ΜΜΕ
Τα τελευταία χρόνια είναι όλο και πιο συχνό το φαινόμενο δημοσιογράφοι να μεταπηδούν στην πολιτική και, σε περίπτωση μη ευδοκίμησης των προσπαθειών τους να εκλεγούν, να επιστρέφουν πάλι στη δημοσιογραφία.
Βασική λειτουργία της δημοσιογραφίας είναι η πληροφόρηση και ενημέρωση των πολιτών για τα τεκταινόμενα εντός και εκτός της χώρας τους. Πως όμως αυτή η λειτουργία μπορεί να είναι αποτελεσματική όταν οι άνθρωποι που καλούνται να την υπηρετήσουν, οφείλουν να "ελέγξουν" αυτούς ακριβώς που πρέπει να καλοπιάσουν για να ικανοποιήσουν τις πολιτικές φιλοδοξίες τους ; Φυσικά, όλοι οι δημοσιογράφοι δεν θέλουν να γίνουν πολιτικοί, αλλά κάποιοι θέλουν. Και δεν είναι τυχαίο φυσικά ότι τελικά πολιτικοί γίνονται, ή αποφασίζεται να γίνουν, εκείνοι με τη μεγαλύτερη αναγνωρισιμότητα, η οποία οφείλεται όχι τόσο στην ποιότητα της εργασίας τους, αλλά στον αριθμό ανθρώπων που μπορούν να τους αναγνωρίσουν στο δρόμο.
Σε αυτή όμως την αλλελεξάρτηση ο αδύναμος κρίκος δεν είναι μόνο οι δημοσιογράφοι. Είναι και αυτοί οι ίδιοι οι πολιτικοί, οι οποίοι κατατρύχονται από την ανάγκη προβολής, προκειμένου να γίνουν γνωστοί στο ευρύτερο κοινό και να εξασφαλίσουν στην παραμονή τους στην πολιτική. Η ανάγκη αυτή, ως ένα σημείο, είναι αναμενόμενη και εν πολλοίς δικαιολογημένη. Απώτατο όριο της όμως θα έπρεπε να είναι η ακεραιότητα του πολιτικού, υπό την έννοια ότι κανένας πολιτικός δεν θα έπρεπε να διαπραγματεύεται τις θέσεις και τα κριτήρια του, προκειμένου να τύχει ευνοϊκής προβολής από κάποιο μέσο. Πολύ δε περισσότερο δεν θα έπρεπε να διαπραγματεύεται ανταλλάγματα για την προβολή αυτή.
Μην ξεχνάμε όμως και τους ανθρώπους που βρίσκονται πίσω από τα ΜΜΕ. Και όταν λέμε πίσω, δεν εννοούμε αυτούς που εργάζονται σε αυτά, αλλά προφανώς αυτούς που τα διαχειρίζονται. Η κατοχή και διαχείριση ενός μέσου μαζικής επικοινωνίας συνιστά επιχειρηματική πράξη. Το όποιο μέσο είναι μια επιχείρηση, η οποία προφανώς αποσκοπεί στο κέρδος, διότι, σε αντίθετη περίπτωση, θα ήταν φιλανθρωπικό ίδρυμα ή εθελοντική ομάδα. Στο κυνήγι αυτού του όλο και μεγαλύτερου κέρδους, οι decision makers επιστρατεύουν κάθε όπλο και τέχνασμα που μπορεί να αποφέρει κέρδος, μεταξύ άλλων και τις χαριστικές υπηρεσίες ευνοϊκής προβολής ή ακόμη και αποσιώπησης (μπορεί να είναι χρήσιμο ένας πολιτικός να μείνει κάποιο χρονικό διάστημα εκτός επικαιρότητας) κάποιων πολιτικών ή των πράξεων τους.
Αποτέλεσμα της αλληλεξάρτησης ; Το προφανές ... το ευρύτερο κοινό δεν λαμβάνει τις πληροφορίες που είναι απαραίτητες και χρήσιμες για τη διαμόρφωση γνώμης. Περαιτέρω, αφού η πηγή των πληροφοριών είναι ελεγχόμενη, μπορεί αντίστοιχα να ελεγχθεί, σε μεγάλο βαθμό, και η γνώμη που σχηματίζεται με βάση τις παρεχόμενες πληροφορίες.
Υπάρχει όμως ένα στοιχείο που καθιστά αυτή την αλληλεξάρτηση και τα αποτελέσματα της καταστροφικά και αυτό είμαστε εμείς, το ευρύτερο κοινό. Οι απλοί πολίτες, που αποχαυνωμένα λαμβάνουμε τις ελεγχόμενες πληροφορίες και τις καταπίνουμε ... αμάσητες! Γιατί, μην γελιόμαστε, όλοι είμαστε σε θέση να κρίνουμε, να αξιολογήσουμε και να προσδιορίσουμε την ποιότητα των πληροφοριών που μας παρέχονται, και σε περίπτωση που δεν βρεθεί ικανοποιητική, να απορρίψουμε και αυτές τις ίδιες τις πληροφορίες, αλλά και τα επ' αυτών συμπεράσματα, που συνήθως έρχονται πακέτο. Το μόνο που χρειάζεται είναι λίγο σκέψη και κριτικός νους. Αλλά δεν το κάνουμε, προφανώς γιατί είναι πιο εύκολο να υιοθετούμε ξένες απόψεις, αντί να σχηματίζουμε τις δικές μας, και να τις υποστηρίζουμε αναφέροντας μόνο το όνομα του "φωστήρα" που τις παρείχε, αντί να πρέπει να επιχειρηματολογήσουμε εξ ιδίων.
Συνεπώς, κακή και ολέθρια η αλληλεξάρτηση, χειρότερη όμως η βλακεία, η αφέλεια και η αποχαύνωση που μας δέρνουν όλες μαζί !
(συνεχίζεται)
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)