Τα τελευταία χρόνια σημειώνεται μια ολοένα εντονότερη προπαγάνδα κατά του καπνίσματος. Όπως άλλωστε είχε υπάρξει μια εντονότατη προπαγάνδα για την προώθηση του κανπίσματος. Η χρήση της ίδιας λέξεως, προπαγάνδα, είναι αυτή που προσήκει και στις δύο περιπτώσεις, όσο κι αν αυτό εξαγριώνει τους αντικαπνιστές και ενδεχομένως και αυτούς τους ίδιους τους καπνιστές.
Κάποτε περνούσε, μέσα από τα υποτυπώδεις διαφημίσεις της εποχής, το μήνυμα ότι το κάπνισμα προσδίδει γοητεία, αρρεπωνοπότητα στους άντρες, στυλ στις γυναίκες, προτάχθηκε ως σύμβολο φεμινισμού για τις απελευθερωμένες γυναίκες και σύμβολο κοινωνικού επιπέδου για τους φιλόδοξους άντρες. Και κάπως έτσι, το τσιγάρο έγινε ένα από τα πλέον κερδοφόρα προϊόντα. Γιατί, μην γελιόμαστε, οι άνθρωποι πάντα κάπνιζαν, αλλά μετά την πλύση εγκεφάλου κάπνιζαν περισσότεροι, και αφού το τσιγάρο έγινε προϊόν απέκτησαν πρόσβαση σε αυτό περισσότεροι.
Σήμερα, το τσιγάρο είναι ο απόλυτος εχθρός της υγείας μας. Και από αυτό τον εχθρό, θέλουν να μας προστατέψουν καθιερώνοντας την απαγόρευση του καπνίσματος σε οποιοδήποτε χώρο πλην του σπιτιού μας. Αφήνοντας κατά μέρος τις όποιες επιφυλάξεις για την αποτελεσματικότητα αυτού του μέτρου, αναρωτιέμαι ... Φυσικά και το τσιγάρο είναι εχθρός της υγείας μας, αλλά ο απόλυτος ή ο μόνος ; Και αν όντως είναι ο απόλυτος εχθρός, γιατί δεν απαγορεύεται ; Εκτός από βλάβες στην υγεία, προκαλεί και εθισμό, όπως και άλλες ναρκωτικές ουσίες. Γιατί λοιπόν δεν απαγορεύεται ; Γιατί είναι προϊόν, κερδοφόρο.
Συμπέρασμα πρώτο : ναι, οι άνθρωποι πρέπει να προστατευθούν από τις βλαβερές συνέπειες του τσιγάρου, αλλά μην φτάσουμε στο σημείο να χαθούν και τόσα κέρδη που αποφέρει το τσιγάρο.
Ας προστατεύσουμε λοιπόν τους καπνιστές από τις κακές συνήθειες τους, διότι προφανώς αυτοί δεν έχουν το νου να το κάνουν μόνοι τους.
Ο "πατερούλης" επιστρέφει. Προσωπικά δεν με ενοχλεί η απαγόρευση του καπνίσματος καθ' ευατή, παρότι καπνίζω, αλλά η νοοτροπία που υφέρπει σε αυτήν. Χρειάζομαι τον "πατερούλη" για να συνειδητοποιήσω ότι το κάπνισμα είναι βλαβερό; Χρειάζομαι την "πατρική" επέμβαση για να κάνω κάτι για αυτό ; Ξέρω πολλούς ανθρώπους που έκοψαν το τσιγάρο, χωρίς να τους το επιβάλλει κανείς. Γιατί λοιπόν οι υπόλοιποι χρειαζόμαστε την απαγόρευση για να πεισθούμε να το κάνουμε ;
Συμπέρασμα δεύτερο : Κάποιος άλλος πρέπει να σκέφτεται για μένα, αντί για μένα (;).
Ας προστατέψουμε όμως και τους παθητικούς καπνιστές από τον καπνό των καπνιστών.
Είναι αλήθεια ότι είναι δυσάρεστο και ανθυγεινό να εισπνέεις τον καπνό ενός καπνιστή. Ακόμη και ο καπνός του δικού μου τσιγάρου, είναι ενοχλητικός. Αλλά πρέπει να χωρίσουμε τους ανθρώπους για να τους προστατέψουμε ; Μετά την ισχύ της απαγόρευσης, προσωπικά θα αντιμετωπίσω ένα τεράστιο πρόβλημα .... με πολλούς αγαπημένους ανθρώπους δεν θα μπορούμε να συνυπάρξουμε στον ίδιο χώρο διασκέδασης, χωρίς κάποιος να καταπιεστεί, διότι εγώ καπνίζω και εκείνοι όχι. Αν εγώ θέλω να καπνίσω κατά τη διάρκεια της εξόδου μου, θα υποχρεωθώ να πάω στα "γκέτο" των καπνιστών και οι φίλοι μου στα "γκέτο" των αντικαπινιστών.
Συμπέρασμα τρίτο : Πάντα θα υπάρχει ένα "κριτήριο" διαχωρισμού των ανθρώπων (;).
Είναι αλήθεια ότι το τσιγάρο κάνει κακό και όχι μόνο στην υγεία μας.
Όπως είναι αλήθεια ότι σε ενοχλεί ο καπνός μου.
Και εμένα όμως με ενοχλεί ο καπνός που "φουμάρεις"... (συμπέρασμα τελικό).
Κι όπως ήταν αναμενόμενο, θα απαντήσω... :)
ΑπάντησηΔιαγραφή"Όταν δεν μπορείς να λύσεις ένα πρόβλημα φτιάχνεις έναν νόμο" Βασική αρχή της κοινωνίας μας. Κατά τη γνώμη μου, ο νόμος βγήκε, όχι γιατί το κάπνισμα βλάπτει αλλά γιατί οι καπνίζοντες σπανίως σεβόντουσαν τους μη καπνίζοντες.
Πάμε 15 χρόνια πίσω (ή άντε και 10). Ας φτιάξουμε το σκηνικό στο μυαλό μας... Είμαστε σε λεωφορείο (ή και ταξί) κι ο οδηγός καπνίζει. Μας ενοχλεί και ζητάμε να το σβήσει μέχρι να κατέβουμε. Πιστεύω δεν χρειάζεται να συνεχίσω...
Σαφώς και οι δύο πλευρές έχουν τις ελευθερίες τους. Ο καπνιστής πρέπει να είναι ελεύθερος να καπνίσει κι ο μη καπνιστής να είναι ελεύθερος να μην καπνίσει. Το να αναβάλλει το κάπνισμα κάποιος για 5 ή 10 λεπτά, πιστεύω πως δεν είναι στέρηση ελευθερίας. Αφού αποχωρήσει ο "ενοχλητικός" μη καπνιστής, το πεδίο είναι ελεύθερο για ένα τσιγαράκι. Δυστυχώς αυτή η προσέγγιση μέχρι πρόσφατα βρισκόταν μόνο στη σφαίρα της φαντασίας μας. Οπότε φτιάχτηκε ο νόμος.
Όσο για το "διαχωρισμό" των ανθρώπων, αυτό συνέβαινε ούτως ή άλλως. Και είναι ο ίδιος διαχωρισμός που γίνεται για αυτούς που πίνουν μπύρα με αυτούς που πίνουν κρασί. Ή για αυτούς που τρωνε κρέας με αυτούς που δεν τρωνε. Κάποιος που πίνει μπύρα θα πάει σε μπυραρία. Κάποιος που δεν καπνίζει θα πάει στο bar/club/καφετέρια που έχει το λιγότερο καπνό. Αν θέλουν να πάνε μαζί, θα κάνουν αμοιβαίες υποχωρήσεις. No big deal κατά τη γνώμη μου... Αν φυσικά είναι πράγματι αμοιβαίες οι υποχωρήσεις.
Ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι είναι σωστή η προσέγγιση ότι τα προβλήματα λύνονται δια νόμων, που δεν λύνονται, το πρόβλημα ποιο είναι στην προκειμένη περίπτωση ; Το έλλειμα σεβασμού προς τους μη καπνιστές ; Και αν αυτό είναι το πρόβλημα, το λύνουμε βάζοντας αλλλού τους καπνιστές και αλλού τους μη κανπνιστές και μάλιστα δια νόμου ;
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε την ίδια λογική όμως μπορούμε δια νόμου να βάλουμε αλλού τους χορτοφάγους και αλλού αυτούς που τρώνε κρέας (για να χρησιμοποιήσω το δικό σου παράδειγμα), προκειμένου οι πρώτοι να μην νιώθουν προσβολή και αηδία από τους άλλους που τρώνε κρέας !
Και μια επισήμανση ... με το νέο νόμο το τσιγαράκι δεν αναβάλλεται για 5 ή 10 λεπτά, όπως αναφέρεις αλλά απαγορεύεται οπουδήποτε αλλού εκτός του σπιτιού σου.
Τέλος, σε σχέση με το διαχωρισμό, άλλο πράγμα είναι η δημιουργία επιχείρησης που προσφέρει συγκεκριμένο έδεσμα ή ποτό (π.χ. μπυραρία) στην οποία έχουν πρόσβαση όλοι ανεξαιρέτως και άλλο η δια νόμου απαγόρευση εισόδου σε κάποιους πολίτες. Ξέρεις εσύ κάποιο νόμο που να απαγορεύει σε μια μπυραρία να προσφέρει και κρασί ; Προφανώς όχι. Μην βλέπεις το θέμα λοιπόν υπεραπλουστευτικά.
Προσωπικά είμαι αντίθετη σε ο,τιδήποτε δημιουργεί κατηγορίες μεταξύ των ανθρώπων, όσο αθώο και αν φαίνεται, διότι χρειάζεται να γίνει μόνο η αρχή και κάποια στιγμή, χωρίς καν να το καταλάβουμε, θα φτάσουμε στα άκρα. Μόνο το έλλειμα σεβασμού προς τους μη καπνίζοντες δεν είναι ικανό να παράξει και να δικαιολογήσει νομοθετική ρύθμιση, ιδίως στο μέτρο που το κάπνισμα καθ'εαυτό δεν είναι απαγορευμένη, νομικά και ηθικά, πράξη. Για να μην αναφέρω το γεγονός ότι ο σεβασμός δεν επιβάλλεται, διότι σε αυτή την περίπτωση δεν είναι σεβασμός αλλά εξαναγκασμένη συμπεριφορά με σκοπό τη συμμόρφωση προς νομοθετική επιταγή και αυτά τα δύο απέχουν έτη φωτός μεταξύ τους.