ΓΕΙΤΣΕΣ (5)

Χτύπησε νευρικά στους κροτάφους της τα δάχτυλα του χεριού που στερέωνε το κεφάλι της. Έπρεπε να τελειώσει το παραμύθι που είχε αφήσει στη μέση. Αλλά τι τέλος να του δώσει;

- "Χα, έχεις στην εξουσία σου έναν ολόκληρο κόσμο και μπορείς να κάνεις να συμβεί ό,τι σου αρέσει και δεν είσαι σε θέση να αποφασίσεις! ΧΑ και ΧΑ ξανά!"

Αυτό το μικρό διαολάκι που έσερνε μαζί της χρόνια και συνέχεια διαφωνούσε μαζί της, συνήθως την εκνεύριζε μόνο, σήμερα όμως τη θύμωνε. Το πρόβλημα της δεν ήταν ότι δεν ξέρει ποιο τέλος θα ΗΘΕΛΕ να δώσει στο παραμύθι, αλλά ποιο τέλος θα ήθελαν αυτοί που το διάβαζαν. 

- "Ξεκαβάλα καλή μου", της πέταξε ξανά στα μούτρα, σαν να ήθελε να τη θυμώσει περισσότερο. 

Δεν τη θύμωσε όμως, απλώς τη στεναχώρησε λιγάκι που δεν εννοούσε να καταλάβει ότι έψαχνε να βρει αυτό που οι περισσότεροι θα ήθελαν. 

- "Ξέρεις όμως, κατά βάθος δεν γράφεις για τους άλλους, για την πάρτη σου γράφεις, οπότε γιατί παριστάνεις τώρα ότι θέλεις να μοιραστείς την εξουσία του τέλους;"

Σταμάτησε να χτυπάει νευρικά τα δάχτυλα της και σκέφτηκε. Ναι, μάλλον είχε δίκιο, πρώτα και κύρια για εκείνη έγραφε. Αυτό όμως σήμαινε ότι δεν μπορούσε να δώσει ένα τέλος σαν αυτό που θα ήθελαν οι περισσότεροι;

- "Κοίτα να δεις κοριτσάκι", της είπε με εσκεμμένα επιτηδευμένο ύφος, χτυπώντας κέντρο στην αντιπάθεια της για τα υποκοριστικά, "πας ανάποδα. Δεν μπορείς να μαντέψεις τι θέλει ο καθένας ξεχωριστά και όλοι μαζί, για να τους το προσφέρεις. Πρέπει πρώτα να ανακαλύψεις τι θέλεις εσύ και να το προτείνεις. Αν τους αρέσει, θα το διαλέξουν, αν όχι, θα το απορρίψουν και πάμε παρακάτω. Είναι σαν να είσαι στην ταβέρνα. Δεν θα κάτσεις να μαντέψεις αν οι περισσότεροι θέλουν μπριζόλα για να τους πεις "Α η μπριζόλα είναι πολύ καλή, δοκιμάστε την". Αν πιστεύεις ότι η μπριζόλα είναι καλή θα πεις "Νομίζω ότι η μπριζόλα είναι καλή, εγώ αυτή θα πάρω και λέω μήπως θέλετε να τη δοκιμάσετε και εσείς". 

Ως συνήθως είχε βρει την πιο άκυρη παρομοίωση για να της δείξει παραστατικά τι εννοούσε. Ως συνήθως όμως είχε περάσει ξεκάθαρα το μήνυμα του. Και μάλλον συμφωνούσε μαζί του. 

(σύνδεση με τα προηγούμενα εδώ, εδώ , εδώ και εδώ 

διότι ο πανδαμάτωρ χρόνος μπορεί να δαμάσει και να σβήσει τα πάντα, αλλά όχι τους συνδέσμους)

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΕΜΠΤΟ

Η Νεράιδα

Σε έναν κόσμο που τον στηρίζει ο Καπιταλισμός, ακόμη και όταν πάσχει από αλλεργίες, είναι μάλλον απίθανο να κυκλοφορούν νεράιδες. Οι νεράιδες δεν ευδοκιμούν σε περιοχές που ο ορθολογισμός, ο υπολογισμός και ο παροξυσμός αποτελούν τους κυριότερους -ισμούς της κοινωνίας. Πολύ περισσότερο σε κόσμους που ο στυλοβάτης τους είναι ο Καπιταλ-ισμός και έχει δορυφόρους του τον Ορθολογ-ισμό, τον Υπολογ-ισμό και τον Κυν-ισμό. Για τον λόγο αυτό άλλωστε, οι νεράιδες δεν είχαν εμφανιστεί στην επικράτεια του Καπιταλισμού, τουλάχιστον από την εποχή που ένας άλλος -ισμός, το μαύρο πρόβατο των υπολοίπων, ο Ανθρωπ-ισμός εμφανίστηκε, αλλά κανείς δεν ξέρει εάν υπάρχει ακόμη. Άλλωστε, οι νεράιδες είναι ιδιόρρυθμες και πολύ παρεξηγησιάρες. Δεν τους αρέσει να πηγαίνουν εκεί που δεν έχουν αποδοχή και για το λόγο αυτό ποτέ καμία νεράιδα δεν εμφανίζεται απρόσκλητη σε πάρτυ.

Ενώ λοιπόν ο κόσμος συνέχιζε να τραντάζεται επικίνδυνα από τα φτερνίσματα του Καπιταλισμού και οι Βλακότρυποι συνέχιζαν να ρουφούν το φάρμακο τους, τα υπόλοιπα παραθαλάσσια χωριά και πολιτείες των θερμών θαλασσών συνωστίζονταν για το μερίδιο τους στη φαρμακοθεραπεία του Καπιταλισμού, η Χερ-Μανία συνέχιζε να συνταγογραφεί ανεξέλεγκτα πανάκριβα φάρμακα, σπρώχνοντας την Ένωση Νευρωτικών Εθνών στη χρεωκοπία και η Γαλλαρκοζία έψαχνε ένα σκαμπώ για τον ηγέτη της. Μέσα σε αυτό το σουρεαλιστικό σκηνικό απόκοσμου θεάτρου του παραλόγου, κάποιοι φανατικοί του ξεπεσμένου και άγνωστο εάν επιβιώνει Ανθρωπ-ισμού, άρχισαν να μουρμουρούν κάτι περίεργα μάντρα και στιχάκια ξεχασμένων ποιητών. Στην αρχή κανείς δεν τους έδωσε μεγάλη σημασία, αλλά εκείνοι επέμεναν να δυναμώνουν τη φωνή τους, ειδικά όταν έλεγαν "Πρώτα ο άνθρωπος". Σιγά σιγά όμως, κυρίως λόγω της συγκυρίας, όλο και περισσότεροι άρχιζαν να μουρμουρούν μαζί τους, μέχρι που δεν υπήρχε άλλη λύση, αλλά να τους ακούσουν και οι υπόλοιποι. Τότε, λοιπόν, έγινε κατανοητό ότι όλα αυτά τα ακατανόητα, που μερικοί ήλεγχαν και ως ανόητα, δεν ήταν τίποτα περισσότερο από επίκληση στην γνωστότερη και πιο ισχυρή νεράιδα από όλες, την Αλληλεγγύη. 

Όπως όμως είπαμε, οι νεράιδες είναι ιδιόρρυθμες, και η Αλληλεγγύη περισσότερο από όλες. Πριν λοιπόν αποφασίσει να ανταποκριθεί στην πρόσκληση, έστειλε τη βοηθό της, τη Συνειδητοποίηση, να κόψει κίνηση και να βεβαιωθεί ότι θα ήταν απολύτως ευπρόσδεκτη, εάν αποφάσιζε φυσικά να εμφανιστεί. Εξυπακούεται ότι η Συνειδητοποίηση δεν ήταν λιγότερο ιδιόρρυμη, και έτσι αποφάσισε να κυκλοφορήσει αόρατη στην αρχή, τουλάχιστον μέχρι να σιγουρευτεί για ορισμένα πράγματα.

Στον κόσμο, εν τω μεταξύ, οι άνθρωποι είχαν αρχίσει να ξεμένουν από δάχτυλα που έδειχναν τους ενόχους για την κατάσταση του Καπιταλισμού. Άλλωστε μέχρι τώρα είχαν κατηγορήσει τους πάντες και τα πάντα και φυσικά αυτό χρειαζόταν πολλά περισσότερα δάχτυλα από όσα διαθέτει ένας άνθρωπος, τουλάχιστον με τη μορφή που τον έχουμε συνηθίσει. Κάπως έτσι, είχαν καταλήξει όλοι συν-υπεύθυνοι, αλλά με την ευθύνη ακέραια στον καθένα τους, γεγονός που, εκτός του ότι δεν έδειχνε να έχει καμία θετική επίπτωση στην κατάσταση του Καπιταλισμού, είχε αρχίσει να μπερδεύει τους οικονομολόγους που προσπαθούσαν να βγάλουν αναλογία ευθυνών για να υπολογίσουν τη δοσολογία του φαρμάκου. 

Ίσως μέσα στην επίδραση των δραστικών ουσιών των φαρμάκων, ίσως και εξαιτίας της, οι άνθρωποι άρχισαν να καταλαβαίνουν ότι τελικά όλοι στην ίδια μοίρα είναι, ακόμη κι αν άλλοι έπαιρναν το πρωτότυπο φάρμακο και άλλοι το γενόσημο. Όλοι υπέφεραν από την κατάσταση στην οποία είχε περιέλθει ο Καπιταλισμός και έπρεπε να ανεχθούν και τους νάνους του, που είχαν βγει από τις τρύπες τους και ζήταγαν τα ρέστα (για την ακρίβεια όλα τα ζήταγαν και άφηναν τα ρέστα). Δεν είχε πια μεγάλη σημασία σε ποιο χωριό ή βασίλειο έμενε κάποιος, ούτε η ένταση του προβλήματος, ούτε το όνομα του φαρμάκου. Η κοινή συνισταμένη όλων των ανθρώπων ήταν ότι υπέφεραν. Και, ξέρετε, οι κοινές συνισταμένες είναι ύπουλες, στην αρχή είναι αόρατες, αλλά έτσι και τις υποψιαστεί κάποιος, γίνονται πιο υπαρκτές, διαγνώσιμες και συμπαγείς και από το ατσάλι. Χώρια που προκαλούν περίεργες συμπεριφορές, εντελώς ασύμβατες με τις αστρολογικές επιρροές που προκαλεί ο δορυφόρος Υπολογ-ισμός. Ο άνθρωπος αρχίζει να απλώνει το χέρι του στον διπλανό του, όταν διαπιστώνει ή συνειδητοποιεί ότι δεν τους χωρίζει τίποτα, αλλά τους ενώνει η ομοιότητα της κατάστασης τους. Και εκεί κάπου, ο δορυφόρος Κυν-ισμός παύει να έχει οποιαδήποτε επιρροή στους αστρολογικούς χάρτες των ανθρώπων.

Αυτά έβλεπε λοιπόν η Συνειδοτοποίηση, μη μπορώντας από ένα σημείο και μετά να κρύψει μια αυτάρεσκη χαρά. Έτρεξε λοιπόν στη μακρινή νεραιδοχώρα, στο Πίσω-Μέρος-του-Μυαλού, να ενημερώσει σχετικά την Αλληλεγγύη. Η Αλληλεγγύη την άκουγε με προσοχή και με συγκρατημένη αισιοδοξία, που θα έλεγε και το δελτίο ειδήσεων των 8, για να μην αναγκαστεί να αναφέρει λέξεις με αρνητική παρήχηση, όπως δυσπιστία. Δεν ήταν και πολύ σίγουρη ότι οι άνθρωποι την καλούσαν στον κόσμο τους και πολύ περισσότερο ότι την αποδέχονταν σε αυτόν. Και τότε η Συνειδητοποίηση παρουσίασε το τελευταίο και πιο σημαντικό, κατά τη γνώμη της, εύρημα όλων. Έβγαλε από το μικρό πλεκτό τσαντάκι της ένα κουτάκι από σκούρο ξύλο που έδεχνε να αστράφτει. Η Αλληλεγγύη κατάλαβε αμέσως ποιο κουτάκι ήταν. Είχε καιρό να εμφανιστεί νεράιδα κρατώντας το. Ήταν το κουτάκι που χρησιμοποιούσαν για να αποθηκεύουν σκέψεις των ανθρώπων. Η Συνειδητοποίηση το έσπρωξε προς το μέρος της και η Αλληλεγγύη, κατατροπώνοντας την παρουσιάστρια του δελτίου των 8 που της φώναζε "Μην το ανοίξεις, οι συνέπειες μπορεί να είναι καταστροφικές", το έπιασε στα χέρια της και το άνοιξε. Τότε πετάχτηκαν από μέσα οι σκέψεις των ανθρώπων, δημιουργώντας ένα πανδαιμόνιο. Πάνω όμως από τη βουή, ακούγονταν καθαρά "Πρέπει να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλον, είμαστε όλοι στην ίδια θέση". Η Αλληλεγγύη δεν είχε πια καμία αμφιβολία, έπρεπε να βγει στον κόσμο.

Πάτησε το πλήκτρο της τελείας και σταμάτησε να σκεφτεί. Έπρεπε να γράψει κι άλλα;

- "Νομίζω..", πετάχτηκε πάλι το her own personal διαολάκι της, αλλά δεν το άφησε να συνεχίσει. Ήξερε,  όπως στην ταβέρνα. 

- "Αυτό ακριβώς" επιδοκίμασε εκείνο, δεν μπορούσε άλλωστε να κρατήσει εύκολα το στόμα του κλειστό. "Το έπιασες το νόημα".

Δεν χρειάζεται να γράψει τίποτα περισσότερο. Μπριζόλα it is λοιπόν. Ο καθένας ας διαλέξει ποια, πως θα είναι ψημένη, πως θα σερβιριστεί και τα ρέστα.

- "Και κάτι τελευταίο, κοριτσάκι" προσπάθησε πάλι να την τσιγκλίσει. "Η ζωή είναι πολύ μεγάλη και πολύ οδυνηρή για να την πάρεις σοβαρά. Επίσης, θα είναι πολύ ανιαρή. Εξ άλλου η σοβαροφάνεια  είναι για σένα τόσο ευπρόσδεκτη όσο και ένας στενός κορσές. Δεν αφήνεις λοιπόν τις σοβαρές αναλύσεις, τις εμπεριστατωμένες απόψεις και τις εμβριθείς έρευνες και να δεις τα πράγματα έτσι όπως ακριβώς είναι, απλά;".

Είχε δίκιο ξανά. Η ζωή ήταν πολύ μεγάλη για να τη ζήσει χωρίς χιούμορ και παραμύθια.