Θεσμικός ρόλος, όπως λέμε η παρθενία μιας εκδιδόμενης

Ένας εργαζόμενος (παρότι τυπικά ελεύθερος επαγγελματίας, αφού δούλευε με μπλοκάκι) σκοτώθηκε, εξαιτίας ελλιπών μέτρων ασφαλείας, στο Υπουργείο Εργασίας, ενώ εργαζόταν, εκτός ωραρίου και σε αργία.

Χωρίς να θέλω επ' ουδενί να μειώσω ή να αδιαφορήσω για το γεγονός της απώλειας μιας ανθρώπινης ζωής, εξαιτίας της απληστίας κάποιων για περισσότερο χρήμα, θα ήθελα να μου επιτραπεί να μείνω στη σημειολογία του περιστατικού. 

1. Εργαζόμενος. Κατ' ουσίαν, διότι τύποις και για τα στατιστικά στοιχεία ήταν ελεύθερος επαγγλεματίας (εργολάβος). Από αυτούς προφανώς που έριξαν το καράβι της ελληνικής οικονομίας στην ξέρα, φοροδιαφεύγοντας, εισφοροδιαφεύγοντας και μη αποδίδοντας ΦΠΑ. Αφού λοιπόν είναι ελεύθερος επαγγελματίας (και μάλιστα εργολάβος) προφανώς δεν έχει ωράριο και εργάσιμη εβδομάδα, για το λόγο αυτό εργαζόταν Κυριακή και ώρα 4 το απόγευμα.

 2. Σκοτώθηκε εξαιτίας ελλιπών μέτρων ασφαλείας. Το μεροκάματο, να καθαρίζει τζάμια σε πολυόροφα κτίρια. Και κανείς να μην αντιλαμβάνεται, ή να μην θέλει να αντιληφθεί ότι είναι επικίνδυνο και για το λόγο αυτό πρέπει να ληφθούν μέτρα ασφαλείας, ώστε να μειωθεί η  επικινδυνότητα. Ποιος όμως να ενδιαφερθεί για την επικινδυνότητα που απειλεί έναν άνθρωπο, αναλώσιμο κατά την άποψη αρκετών,  είναι μόνο ο καθαριστής τζαμιών και είναι αλλοδαπός. 

3. Και όλα αυτά στο κτίριο του Υπουργείου Εργασίας, ο θεσμικός ρόλος του οποίου κατεξοχήν συνίσταται στην προστασία της εργασίας και των εργαζομένων. Ακόμη και εκεί όμως, έχουν κάνει outsourcing (πολύ κομψά και άπταιστα ελληνικά) την καθαριότητα σε κάποια ιδιωτική επιχείρηση, με εργαζόμενους - εργολάβους, και ως εκ τούτου ανασφάλιστους και ανασφαλείς, οverworked and underpaid. 

Και εσύ τέκνον, Βρούτε;

Φυσκά, θα επακολουθήσουν δηλώσεις, δακρύβρεχτα λόγια, θα διαταχθούν έρευνες και δεν θα αποδοθούν ευθύνες, αλλά γιορτές είναι, όλα θα ξεχαστούν και πιο γρήγορα από όσο συνήθως. Και την άλλη εβδομάδα, το περιστατικό θα είναι μια ακόμη ξεχασμένη περίπτωση ξεβρακώματος της κρατικής μεθοδολογίας και υποκρισίας που δεν θα την θυμάται ούτε  η ίδια η  υπουργός, που επί δέκα ημέρες, αποσιωπά το γεγονός. Ένα κακό όνειρο στην πολιτική της καριέρα.  Ο εφιάλτης όμως συνεχίζεται για τα παιδιά του και για όσους συνεχίζουν να εργάζονται με αντίστοιχες συνθήκες.

Καλά χριστούγεννα

ΕΙΔΙΚΟ ΘΕΜΑ: «Φρέσκο αίμα» νεόπτωχων Ελλήνων προστίθεται στις ουρές των συσσιτίων

(ANA) – 5 Δεκ 2010

Συνωστισμό στο κατώφλι των συσσιτίων, δήμων, Αρχιεπισκοπής και ανθρωπιστικών οργανώσεων, δημιουργεί ο συνδυασμός οικονομικής κρίσης και συσσώρευσης μεταναστών/προσφύγων στις ελληνικές μεγαλουπόλεις. Οι ουρές απόρων έξω από τους ορισμένους χώρους εστίασης διογκώνονται, παράλληλα με την αλλαγή της σύνθεσης των ανθρώπων, που τις σχηματίζουν, για την ικανοποίηση της βασικής ανάγκης. Της καθημερινής τους σίτισης. Το «φρέσκο αίμα» στα συσσίτια είναι νεόπτωχοι Έλληνες. Χαμηλοσυνταξιούχοι, άνεργοι, μόνοι, χωρίς στήριγμα από παιδιά και οικογένεια, θύματα της σκληρής μετάβασης από τη σήψη αυτού του τόπου στην αναγγένησή του. Τους τελευταίους επτά μήνες ο Θανάσης, ναυτικός, είναι άνεργος. Η 58χρονη Παναγιώτα, γαζώτρια, μετράει ήδη τέσσερα χρόνια ανεργίας. Ο Γιώργος, οικοδόμος, είναι σε αναζήτηση δουλειά τον τελευταία ενάμιση χρόνο. Με την κρίση η οικοδομή έχει «πέσει» και τα μεροκάματα είναι δυσεύρετα. Άνεργος και ο Ανδρέας, πρώην προϊστάμενος σε λογιστήριο εταιρίας, που απομακρύνθηκε ως υψηλόμισθος. Στον «αέρα» βρίσκεται και ο Αλέξανδρος, που είχε ξενοδοχείο και αναγκάστηκε να βάλει λουκέτο. Ο Χρυσάφης είναι συνταξιούχος των 500 ευρώ και από αυτά 300 πάνε για το νοίκι. Ο Νίκος, 58 ετών, έχει σοβαρό πρόβλημα καρδιάς, δεν παίρνει σύνταξη και δεν διαθέτει χρήματα για να βάλει βηματοδότη. Ο 66χρονος Παναγιώτης, συνταξιούχος των 470 ευρώ από τα οποία τα 400 φεύγουν στο νοίκι και η γυναίκα του η Χρυσάνθη, 57 ετών άνεργη. Παλιά καθάριζε σπίτια. Η Μαρία πάλι, συμβασιούχος του Υπουργείου Πολιτισμού, πριν επτά χρόνια. Η σύμβασή της δεν ανανεώθηκε. Καθημερινά, αυτοί οι άνθρωποι περιμένουν υπομονετικά στα συσσίτια του δήμου Αθηναίων. Στις 12 συνωστίζονται μαζί με εκατοντάδες άλλους συμπολίτες, πολλοί από τους οποίους είναι άστεγοι, χρήστες ουσιών, ή αλοολικοί, πρώην φυλακισμένοι, ή άτομα με ψυχικά προβλήματα. Για τον Νικήτα Κανάκη από τους «Γιατρούς του Κόσμου» (ΓτΚ), που μιλά στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, η Αθήνα είναι«πόλη σε μεγάλη ανθρωπιστική κρίση». Εκτιμά ότι το επόμενο διάστημα θα αυξηθεί η παρουσία οργανώσεων από το εξωτερικό, που θα έρθουν στην Ελλάδα για να βοηθήσουν τις αρχές στο δύσκολο έργο της ανακούφισης των αναγκών χιλιάδων ανθρώπων, που πλήττονται από την οικονομική κρίση ή έχουν έρθει στην Ελλάδα, θεωρώντας ότι θα βρουν τον παράδεισο και εγκλωβίστηκαν στο κατώφλι του. Οι Γιατροί του Κόσμου ξεκίνησαν, εδώ και έναν μήνα, πιλοτικά, ένα πρόγραμμα διανομής τροφίμων στο σπίτι για 30 ελληνικές οικογένειες στον δήμο Πετρούπολης και περιστασιακά σε 100 ελληνικές οικογένειες στο Πέραμα, καθώς εκτιμούν ότι «είναι πολλοί οι Έλληνες, που ενώ δεν έχουν τα απαραίτητα για να τραφούν, ντρέπονται να μπουν στην ουρά των συσιτίων, θεωρώντας ότι αυτό θίγει την αξιοπρέπειά τους». Κατά την εκίμηση, μάλιστα, του κ. Κανάκη, είναι πολλά τα παιδιά που υποσιτίζονται στις υποβαθμισμένες συνοικίες της Αθήνας και του Πειραιά και γι' αυτό πρέπει να ληφθούν μέτρα από την Πολιτεία. Ο Λευτερης Σκιαδάς, πρόεδρος του Ιδρύματος, πρώην αντιδήμαρχος του δήμου Αθηναίων με την παράταξη Κακλαμάνη, που στις 31 Δεκεμβρίου θα παραδώσει τη «σκυτάλη», στον συνεργάτη του νέου δημάρχου, Γ. Καμίνη, λέει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ότι καθημερινά, στις 12, ο δήμος χορηγεί 800-1200 μερίδες φαγητό σε Έλληνες και στις 6 το απόγευμα 100-1500 σε Έλληνες και αλλοδαπούς. Από αυτές, 500 εξασφαλίζονται από το Βρεφοκομείο και οι υπόλοιπες είναι προσφορές εταιρειών. Παράλληλα, στο χώρο του Ιδρύματος Αστέγων λετουργεί το Κοινωνικό Παντοπωλείο, που χορηγεί δωρεάν τρόφιμα δύο φορές την εβδομάδα σε 200 κυρίως ελληνικές οικογένειες, που επιλέγονται βάσει κοινωνικών κριτηρίων για έξι μήνες, με δυνατότητα ανανέωσης. Όλα τα τρόφιμα είναι προσφορά μεγάλης αλυσίδας super market. Σύμφωνα με τον κ. Σκιαδά, «η Αθήνα έχει βουλιάξει από την αθρόα είσοδο χιλιάδων αλλοδαπών και είναι άμεση ανάγκη να δημιουργηθούν δομές, όχι όμως στο κέντρο της πόλης, αλλά έξω από αυτό. Η κατάσταση επιβάλλει τη λήψη έκτακτων μέτρων και την εξεύρεση ειδικών κονδυλίων για τη δημιουργία χώρων υποδοχής παντού, για σίτιση, ένδυση και πρωτοβάθμια ιατρική περίθαλψη αυτών των ανθρώπων». Προσθέτει δε ότι αν και υπάρχει σχέδιο για την αποκέντρωση των συσσιτίων, ώστε να αποσυμφορηθεί το κέντρο, αυτό δεν έχει ξεκινήσει ακόμη να εφαρμόζεται. Από την πλευρά της, η Αρχιεπισκοπή φροντίζει συστηματικά για την κάλυψη των αναγκών σίτισης χιλιάδων ανθρώπων, όπως προκύπτει από τα συσσίτια που οργανώνει σε Αθήνα και περιφέρεια. Σε καθημερινή βάση παρέχονται 17.000 γεύματα από τις ενορίες σε 75 σημεία της πρωτεύουσας και 85.000 πανελλαδικά με στόχο να φτάσουν τα 100.000. «Αυξήθηκαν, ήδη, οι μερίδες φαγητού στην Αθήνα από τον περασμένο μήνα και μέσα σε 30 ημέρες είχαμε 50 - 60 επιπλέον αιτήσεις. Δουλεύουμε όλοι εθελοντικά, σαν μία γροθιά. Δεν ξεχωρίζουμε τους ανθρώπους από το χρώμα, τη θρησκεία ή το κόμμα», δηλώνει η δημοσιογράφος Μαίρη Πίνη, υπεύθυνη της Αρχιεπισκοπής για τα συσσίτια, που προσφέρονται καθημερινά, στις 15.00, στον προαύλιο χώρο του Ιδρύματος Αστέγων σε 1.400 άτομα, κυρίως αλλοδαπούς, σε συνεργασία με την Αγγλικανική Εκκλησία και την Αφρικανική Πεντηκοστιανή. Η κ. Πίνη, επισημαίνει ότι προς το τέλος του μήνα στα συσσίτια αυτά έρχονται και Έλληνες συνταξιούχοι, που δεν τους φθάνει η σύνταξη. Από τους αλλοδαπούς το τελευταίο διάστημα παρατηρείται μεγάλη αύξηση σε γυναίκες και παιδιά από το Αφγανιστάν, καθώς και σε γυναίκες κυρίως από τη Βουλγαρία, που δούλευαν σαν καθαρίστριες, ή αποκλειστικές σε ηλικιωμένους και τώρα, λόγω οικονομικής κρίσης, βρέθηκαν χωρίς δουλειά. Στις ενορίες έρχονται κυρίως Έλληνες, άνθρωποι που βρίσκονται σε διαδικασία έξωσης, επειδή δεν έχουν να πληρώσουν το νοίκι τους, άτομα, που τους έχει κόψει η ΔΕΗ το ρεύμα, καρκινοπαθείς, τους οποίους οι κατά τόπους ενορίες προσπαθούν να βοηθήσουν, ποικιλοτρόπως. Από την πλευρά του, ο πατέρας Malkom Bracshw της Αγγλικανικής Εκκλησίας, πληροφορεί ότι αυτά τα συσσίτια ξεκίνησαν πριν δύο χρόνια, με πρωτοβουλία του Αρχιεπισκόπου Αθηνών, Ιερωνύμου, και με αφορμή το γεγονός ότι πολλά τρόφιμα, που προορίζονταν για την Γάζα, δεν έγινε δυνατό να αποσταλούν, λόγω του αποκλεισμού των ισραηλινών. Παρέμεναν, λοιπόν, αδιάθετα σε αποθήκες. Τότε, τέθηκαν οι βάσεις της συνεργασίας με την Αγγλικανική Εκκλησία, που είχε την εμπειρία από διοργάνωση ανάλογων συσσιτίων σε άπορους στην Αγγλία. Η Αγγλικανική Εκκλησία, από την πλευρά της, πρότεινε συνεργασία με την Αφρικανική Πεντηκοστιανή, που λειτουργεί στην Αθήνα 20-22 χώρους λατρείας και με τον τρόπο αυτόν τέθηκαν, το 2008, τα θεμέλια για να ξεκινήσουν τα συσσίτια αυτά, που στηρίζονται «στη φιλοσοφία της οικοδόμησης σχέσεων εμπιστοσύνης με τον κόσμο και της ανθρώπινης μεταχείρισης». Χαρακτηριστικό, εξάλλου, είναι και το γεγονός ότι στα συσσίτια μπορεί να προσέλθει όποιος έχει ανάγκη, χωρίς προηγούμενη αίτηση και έγκριση από κάποιο όργανο. Πρόγραμμα σίτισης εξελίσσεται από τη Δευτέρα έως και την Παρασκευή, από τις 11 το πρωί έως τις 13 το μεσημέρι, σε 260 ενήλικες και 60 παιδιά, κυρίως πρόσφυγες από το Αφγανιστάν, από την«Κάριτας Αθήνας» στο κτήριο της Οργάνωσης, στην οδό Καποδιστρίου 52 της Πλατείας Βάθη. Από την ίδια οργάνωση παρέχονται, άπαξ μηνιαίως, δωρεάν τρόφιμα σε 70-80 νεοαφιχθείσες οικογένειες προσφύγων. Όπως λέει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο πρόεδρος της Διοικούσας Επιτροπής της Οργάνωσης, Νίκος Βουτσίνος, πολλές καθολικές ενορίες στην Αθήνα βοηθούν μετανάστες και πρόσφυγες, καθώς και η Οργάνωση «Μητέρα Τερέζα» στην Κολοκυνθού, που διανέμει συσσίτια σε περίπου 200 άτομα, κυρίως πρόσφυγες από την Ασία και την Αφρική. Μία ακόμη φιλανθρωπική ογάνωση είναι η «Helping Hands», η οποία ανήκει στην ελληνική Ευαγγελική Εκκλησία και λειτουργεί με εθελοντές από το εξωτερικό, κυρίως από τις ΗΠΑ. Παρέχει, δύο φορές την εβδομάδα, συσσίτια σε 150 άτομα, αραβόφωνους, κυρίως Ιρανούς και Αφγανούς. Βοήθεια, τέλος, προσφέρουν και οι οργανώσεις της Ελληνικής Ιεραποστολικής Ένωσης, «Ο Καλός Σαμαρείτης» και η «Όασις» (αμερικανική ιεραποστολική οργάνωση, που δραστηριοποιείται στην Ελλάδα, την τελευταία πενταετία).

© 2010 ΑΘΗΝΑΪΚΟ ΠΡΑΚΤΟΡΕΙΟ ΕΙΔΗΣΕΩΝ - ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ ΠΡΑΚΤΟΡΕΙΟ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

Η πιάτσα, το πεζοδρόμιο και η γλώσσα

Καθώς κοίταζα τίτλους ειδήσεων, έπεσε το μάτι μου σε έναν που ανέφερε ότι η Κατσέλη ζητούσε από τους κοινωνικούς εταίρους να βάλουν πλάτη για την επίτευξη συμφωνίας, στο θέμα των συμβάσεων εργασίας. Πάτησα στον σύνδεσμο, περισσότερο για να διαπιστώσω ποια ήταν η ακριβής φρασεολογία της υπουργού, διότι μου φαινόταν απίθανο να έχει χρησιμοποιήσει την έκφραση "να βάλουν πλάτη". Σύμφωνα με το δημοσίευμα, πάντως, το οποίο χρησιμοποίησε εισαγωγικά, φαίνεται ότι η υπουργός όντως εκφράστηκε έτσι. Παρότι δεν μπορείς να εμπιστεύεσαι ανθρώπους που δεν γνωρίζουν γραμματική και συντακτικό, όπως πανηγυρικά μας έχουν αποδείξει ότι είναι οι δημοσιογράφοι, είμαι υποχρεωμένη να δεχθώ ότι τα εισαγωγικά έχουν τεθεί για να υποδηλώνουν ότι παρατίθεται αυτούσια η δήλωση της υπουργού. 

Πέρα όμως από την συγκεκριμένη περίπτωση, είναι πλέον  συχνότατο φαινόμενο στο δημόσιο διάλογο, να χρησιμοποιούνται λέξεις ή εκφράσεις, που οι παλαιότεροι τις ονόμαζαν αγοραίες, με μια κάποια υποτιμητική και απαξιωτική πρόθεση ομολογουμένως. Εδώ και αρκετά χρόνια, τα δημόσια πρόσωπα τείνουν να χρησιμοποιούν μια εκδοχή της γλώσσας, η οποία ήταν μέχρι τότε εξόριστη, τη γλώσσα του πεζοδρομίου. 

Επίσης, εδώ και μια δεκαετία τουλάχιστον έχω παρατηρήσει ότι ο χαρακτηρισμός ενός πολιτικού, ως παιδί της πιάτσας ή του πεζοδρομίου, αποδίδεται με θετικό πρόσημο, προφανώς για να υπονοήσει ότι ο περί ου ο λόγος έχει επαφή με την πραγματικότητα ή ότι γνωρίζει τα προβλήματα της καθημερινότητας. 

Δεν ξέρω πως φτάσαμε να χρησιμοποιούμε τη γλώσσα του πεζοδρομίου στο δημόσιο διάλογο, ούτε πως το να σε πουν του πεζοδρομίου ή της πιάτσας έγινε κοπλιμέντο. Νομίζω όμως ότι μπορώ να καταλάβω το γιατί. 

Στο μέτρο που αφαιρέθηκε η πολιτική από την πολιτική και αντίστοιχα από τους πολιτικούς, το κενό έπρεπε να γεμίσει με κάτι άλλο και αυτό το κάτι άλλο είναι η επικοινωνία. Στους καιρούς που παγκοσμίως θεωρείται ότι έχει μεγαλύτερη βαρύτητα το πως θα πεις κάτι και όχι το τι θα πεις,  πρώτος "πελάτης" αυτής της νοοτροπίας θα ήταν η ευνουχισμένη πολιτική και οι κενοί πολιτικοί. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που, σήμερα και ενώ βρισκόμαστε στο μάτι του κυκλώνα μιας άγριας, αλλά προαναγγελθείσας, κρίσης, οι κενοί πολιτικοί προσπαθούν να πάρουν άφεση αμαρτιών παριστάνοντας τους καινούς πολιτικούς. 

Η επικοινωνιακή "πολιτική" λοιπόν έκρινε ότι οι πολίτες θα ένιωθαν καλύτερα, ήτοι θα υποδέχονται και θα αποδέχονταν ευκολότερα πολιτικούς που θα τους έμοιαζαν και κυρίως πολιτικούς που θα χρησιμοποιούσαν τη γλώσσα που χρησιμοποιούν οι πολίτες στην καθημερινότητα τους.  Φυσικά, χάριν της επικοικωνίας και συνεπώς μόνο κατ' επίφαση. 

Δεν θα πρέπει όμως να παραβλέψουμε και έναν ακόμη παράγοντα. Το μορφωτικό επίπεδο και το επίπεδο παιδείας των σημερινών πολιτικών. Μπορεί τα βιογραφικά όλων να είναι πλούσια σε "σπουδές", αλλά αυτό δεν σημαίνει υψηλό μορφωτικό επίπεδο. Όπως αντίστοιχα δεν σημαίνει και παιδεία. Η γνώμη μου είναι ότι οι πολιτικοί μας μπορεί να διαθέτουν πτυχία, αλλά δεν διαθέτουν ούτε μόρφωση, ούτε, κυρίως, παιδεία. 

Από την άλλη πλευρά, οι πολιτικοί "διαμορφώθηκαν" κατ' αυτό τον τρόπο, προκειμένου να μοιάζουν περισσότερο με τους πολίτες, γεγονός που αναπόδραστα συνεπάγεται το αντίστοιχα χαμηλό επίπεδο των πολιτών. Βέβαια, άσχετα με το επίπεδο πολιτών και πολιτικών, μόνο το γεγονός ότι η πρακτική της προσαρμογής των πολιτικών στα μέτρα των πολιτών, παρόμοια με την πρακτική του χαμαιλέοντα, αποδεικνύεται αποτελεσματική και τελέσφορη, θα έπρεπε να μας λέει πολλά. 

Οι νόμοι της ESKARINA (feat. Αθεόφοβος)

1. Αν μπορούσαμε να παράγουμε ενέργεια με τη σκέψη, δεν θα έκανε καμία διαφορά στο ενεργειακό ισοζύγιο του πλανήτη.

2. Η ζωή είναι σαν τη τσιχλόφουσκα. Τη μασάς και τη φουσκώνεις, ώσπου να σου σκάσει στα μούτρα.

3. Η οπισθοδρόμηση και η πρόοδος είναι ισοδύναμες.

4. Αν η θρησκεία είναι το όπιο του λαού, τότε η ελπίδα είναι η μορφίνη του.

5. Ο πλανήτης Γη υποφέρει από τη λοίμωξη "ανθρώπινο είδος", αλλά έχει αρχίσει να φτερνίζεται.

6. Η ζωή ξεκίνησε από την αντιγραφή, αλλά μερικοί δεν θα έπρεπε να έχουν καρμπόν.

7. Το σεξ δεν υπακούει στους νόμους της αγοράς. Παρ' όλη την προσφορά, έρχεται ακόμη με υψηλό τίμημα.

* Ο άνθρωπος μπορεί να ζήσει χωρίς οξυγόνο κάποια λεπτά, χωρίς νερό μέρες, χωρίς τροφή εβδομάδες και χωρίς ηθικούς φραγμούς μια ολόκληρη ζωή!

* Με τα λεφτά δεν αποκτάς φίλους αποκτάς όμως καλύτερης κλάσης εχθρούς.

* Η τεχνητή νοημοσύνη δεν μπορεί να κερδίσει τη φυσική ηλιθιότητα.


(* ευγενική προσφορά του Αθεόφοβου)
 

Το παραμύθι ενός ορθόδοξου τρόπου σκέψης (μέρος Τρίτο - τελευταίο)

Η εθνική οικονομία συνέχιζε να αιμορραγεί και να χάνει έσοδα, ιδίως ενόψει της αδυναμίας μεγάλης μερίδας των πολιτών να ανταπεξέλθουν στις φορολογικές υποχρεώσεις τους, εξαιτίας της απώλειας της εργασίας τους. Με λιγότερα κρατικά έσοδα, και με σχεδόν τις ίδιες υποχρεώσεις αποπληρωμής συσωρρευμένων χρεών, κατέστη πρακτικά ανέφικτο να εξακολουθηθεί η παροχή κοινωνικών υπηρεσιών προς τους πολίτες, όπως νοσοκομειακή περίθαλψη και παιδεία. Άρχισαν λοιπόν οι περικοπές των κονδυλίων, που είχαν άμεσο αντίκτυπο όχι μόνο στην ποιότητα των παρεχόμενων υπηρεσιών, αλλά και σε αυτή την ίδια την ύπαρξη τους. Τα νοσοκομεία δεν μπορούσαν να περιθάλψουν το σύνολο των ασθενών, ελλείψει απαραίτητων υποδομών σε μηχανήματα και υλικά. Αντίστοιχα, τα σχολεία δεν μπορούσαν να λειτουργήσουν ομαλά, αφού, ελλείψει χρημάτων ,έμεναν κενές οι θέσεις δασκάλων και καθηγητών. 

Και σε αυτή την περίπτωση, κάποιοι είδαν την ιδιωτική πρωτοβουλία ως σανίδα σωτηρίας. Εκπονήθηκε λοιπόν ένα πρόγραμμα παροχής κουπονιών, τα οποία δικαιούνταν οι οικονομικά ασθενέστεροι πολίτες και τα οποία μπορούσαν να τα χρησιμοποιήσουν προκειμένου να κάνουν χρήση των ιδιωτικών υπηρεσιών στην υγεία και στην εκπαίδευση. Με τον τρόπο αυτό, υποστηρίχθηκε ότι όλοι οι πολίτες μπορούσαν να έχουν πρόσβαση στην υγεία και στην εκπαίδευση, ακόμη και αυτοί που δεν είχαν την οικονομική δυνατότητα. Κατά την εφαρμογή όμως αυτού του συστήματος, αποδείχθηκε ότι οι πολίτες που χρησιμοποιούσαν τα κουπόνια αντιμετωπίζονταν ως β' διαλογής και δεν ετύγχαναν της καλύτερης μεταχείρισης. Πέραν όμως αυτού, όμως, παρότι κάποιοι είχαν υποστηρίξει ότι ήταν καλύτερο από το ολότελα, προϊόντος του χρόνου διαπιστώθηκε ότι το κράτος αναγκαζόνταν να εκταμιεύσει μεγαλύτερα ποσά για την παροχή κουπονιών, από όσα θα έπρεπε να εκταμιεύει αν διατηρούσε ένα μίνιμουμ παροχών.

Το πρόβλημα διογκώθηκε όμως όταν κάποιοι πολίτες - οι οποίοι δεν ήταν ακριβώς οικονομικά ασθενείς, αλλά σε κάθε περίπτωση δεν είχαν τη δυνατότητα να στείλουν τα παιδιά τους σε ιδιωτικό σχολείο ή να νοσηλευθούν σε ιδιωτικό νοσοκομείο - βρέθηκαν χωρίς σχολείο να μπορεί να φοιτήσει το παιδί τους, ή χωρίς νοσοκομείο να τους παράσχει ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Σε αυτή την περίπτωση, τα πράγματα ήταν πιο δύσκολα, διότι ούτε κουπόνι μπορούσαν να ζητήσουν, ούτε στη δαπάνη του ιδιωτικού σχολείου / νοσοκομείου μπορούσαν να ανταπεξέλθουν. Έτσι άρχισε να δημιουργείται μια σχετική αναταραχή, η οποία επεκτάθηκε με το πέρασμα του χρόνου και την αποκάλυψη ότι όλο και περισσότεροι πολίτες ενέπιπταν σε αυτή την κατηγορία.

Η δυσαρέσκεια έβαινε αυξανόμενη, καθόσον προσετέθησαν  οι "εμπειρίες" των πολιτών που είχαν κάνει χρήση του κουπονιού που δικαιούνταν και ανακάλυψαν ότι η μεταχείριση τους δεν ήταν ακριβώς ισότιμη και οι παρεχόμενες προς αυτούς υπηρεσίες ήταν αν μη τι άλλο β΄διαλογής - αν υπήρχε παροχή σε κάποιες περιπτώσεις.

Τα σημάδια κοινωνικής αναταραχής γίνονταν όλο και πιο ξεκάθαρα...

Το τι γίνεται από εδώ και πέρα είναι κάτι που το καθορίζει η εκάστοτε κοινωνία. Κανείς δεν μπορεί να ξέρει μετά βεβαιότητας τι ακριβώς θα συμβεί σε συγκεκριμένο τόπο και χρόνο. Μπορεί μόνο να πιθανολογήσει. Αλλά οι πιθανότητες είναι άγριο πράγμα, ιδίως όταν σου προδιαγράφουν ένα ζοφερό μέλλον...

Το παραμύθι ενός ορθόδοξου τρόπου σκέψης (μέρος Δεύτερο)

Η κοινωνία συνέχιζε να προσπαθεί να ανέβει την ανηφόρα, φορτωμένη με όλα τα βάρη που της έριξαν η νοοτροπία της, αλλά και η απληστία κάποιων. Μετά το οικονομικό πλήγμα των απολύσεων, όλοι έστρεψαν το βλέμμα τους και τις ελπίδες τους στην ανάκαμψη των κρατικών οργανισμών και επιχειρήσεων. Ούτε όμως από εκεί ερχόταν φως. Οι διάφοροι κρατικοί οργανισμοί και επιχειρήσεις, παρότι κατάφεραν να απαλλαχθούν από τα βαρίδια των προνομιακών εργαζομένων - κηφήνων δεν έδειχναν σημεία ανάκαμψης, ούτε έγιναν πιο παραγωγικοί και κερδοφόροι. Αντίθετα, συνέχιζαν να αιμορραγούν οικονομικά, οπότε προτάθηκε ως μόνη λύση, ως ultimum refugium(;),  να πωληθούν σε ιδιώτες, μήπως εκείνοι είχαν ... καλύτερη τύχη στην εξυγίανση τους και στην κερδοφορία τους. Πέραν τούτου, κυκλοφορούσε ευρέως το επιχείρημα ότι με το τίμημα των πωλήσεων, θα μπορούσαν να ελαφρυνθούν τα βάρη που είχε επωμιστεί, θέλοντας και μη, η κοινωνία.  Έτσι, λοιπόν πωλήθηκαν, σχετικά εύκολα δεδομένης της προηγούμενης μείωσης του προσωπικού τους, πολλοί κρατικοί οργανισμοί και επιχειρήσεις, με "μπροστάρηδες" όσους κατείχαν ή εκμεταλλεύονταν φυσικό πλούτο ή υποδομές της χώρας.

Η επί σκοπό κέρδους διαχείριση των πρώην κρατικών οργανισμών και επιχειρήσεων είχε ως αποτέλεσμα την αύξηση των τιμών στα προϊόντα  ή τις υπηρεσίες τους. Λαμβάνοντας  όμως υπόψη ότι ανάμεσα στους εκποιηθέντες - πρώην - κρατικούς οργανισμούς και επιχειρήσεις συμπεριλαμβάνονταν οι πάροχοι προϊόντων και υπηρεσιών κοινής ωφέλειας - όπως το ηλεκτρικό ρεύμα, το νερό, οι συγκοινωνίες,  παρατηρήθηκε το φαινόμενο ένα μέρος της κοινωνίας να αποκοπεί από αυτές τις παροχές, αδυνατώντας να πληρώσει το τίμημα τους. 

Επιπλέον όμως, σταδιακά οι αυξήσεις αυτές άρχισαν να περνούν και στις τιμές άλλων προϊόντων, αφού η αύξηση π.χ. της τιμής του ηλεκτρικού ρεύματος, αύξησε αντίστοιχα το κόστος παραγωγής τροφίμων. Σιγά σιγά λοιπόν μια μερίδα της κοινωνίας άρχισε να αποκόπτεται, για οικονομικούς λόγους, και από άλλα αγαθά, πολλά εκ των οποίων αφορούσαν στην κάλυψη βασικών αναγκών. Με την καλπάζουσα ανεργία, όλο και περισσότερο άνθρωποι σπρώχνονταν πέρα από την κόκκινη γραμμή της φτώχειας και οι κοινωνικές αδικίες άρχισαν να γίνονται απειλητικές για την ενότητα του κοινωνικού ιστού.

Από την άλλη πλευρά, για μια ακόμη φορά το όποιο κέρδος υπήρξε από τις πωλήσεις των κρατικών οργανισμών και επιχειρήσεων διοχετεύθηκε για την αποπληρωμή συσωρρευμένων χρεών και εξανεμίστηκε προτού φτάσει στη βάση της κοινωνικής πυραμίδας, αν υποθέσουμε ότι υπήρχε πρόθεση διάχυσης του στην κοινωνία. 

Στον θανατηφόρο όμως φαύλο κύκλο της ύφεσης, εισήλθαν πλέον κοινωνικά στρώματα που ούτε μπορούσαν να διανοηθούν ότι η τύχη τους επεφύλασσε τέτοια μεταχείριση. Οι παραγωγικές μονάδες και ιδίως αυτές που απευθύνονταν για την πώληση των προϊόντων τους στους  εσωτερικούς καταναλωτές, άρχισαν να βλέπουν το κόστος της παραγωγής να αυξάνεται με γεωμετρική πρόοδο και να είναι για το λόγο αυτό υποχρεωμένοι,  ακόμη και αφότου μείωσαν τα περιθώρια κέρδους τους, να αυξήσουν την  τιμή του προϊόντος τους, με αποτέλεσμα όλο και λιγότεροι καταναλωτές να μπορούν να το αγοράσουν. Επιπλέον, σε αρκετές περιπτώσεις είχαν να συναγωνιστούν πολυεθνικές εταιρείες, με τεράστια κεφαλαιακή βάση από πίσω τους, πρόσβαση και σε άλλες αγορές και κόστος παραγωγής μειωμένο εξαιτίας της μεταφοράς των παραγωγικών δομών τους σε χώρες με χαμηλά αμοιβόμενη εργασία. Μη βλέποντας λοιπόν άλλοι λύση για τη συγκράτηση του κόστους των προϊόντων τους, οι εγχώριες επιχειρήσεις άρχισαν λοιπόν να πιέζουν για ακόμη μεγαλύτερη απελευθέρωση της αγοράς εργασίας και κατάργηση των όποιων προστατευτικών διατάξεων υπήρχαν.

Το αίτημα τους ικανοποιήθηκε, με την ανοχή και της κοινωνίας, η οποία παραπαίοντας ανάμεσα στην απελπισία και στο φόβο, αποδεχόταν πλέον σχεδόν τα πάντα. Για μια ακόμη φορά, το πρόβλημα που δημιουργήθηκε ήταν μεγαλύτερο από αυτό που θεωρητικά επιλύθηκε, καθόσον ένα νέο κύμα ανεργίας κτύπησε την κοινωνία, αυξάνοντας κατακόρυφα των αριθμών των ανέργων και συνεπώς των στερούμενων εισοδήματος. Χωρίς εισόδημα, ή με πενιχρό τέτοιο, και αυτό υπό το κράτος της ανασφάλειας και της αβεβαιότητας, όλο και λιγότεροι καταναλωτές μπορούσαν να αγοράσουν τα προϊόντα της τοπικής βιομηχανίας, η οποία αντί να δει ανάκαμψη βυθίστηκε περαιτέρω στην ύφεση. Έτσι αρκετές παραγωγικές μονάδες έκλεισαν ή πτώχευσαν αδυνατώντας πλέον να ανταπεξέλθουν στα νέα οικονομικά δεδομένα, πυροδοτώντας ακόμη υψηλότερη ανεργεία και φτώχεια.

 

Το παραμύθι ενός ορθόδοξου τρόπου σκέψης (μέρος Πρώτο)

Μια φορά και έναν καιρό, ήταν μια μέτρια  επιστήμονας, ολίγον φυγόπονη, αλλά κατέχουσα τις απαραίτητες προσβάσεις, ώστε να καταφέρει να διοριστεί σύμβουλος σε μια επιχείρηση του ευρύτερου δημόσιου τομέα. Εκεί λοιπόν δεν χρειάζονταν να δουλεύει πολύ, διότι δεν είχε σημασία το αν είσαι παραγωγικός  (το γιατί αυτό δεν είχε σημασία, είναι το θέμα άλλου παραμυθιού), όπως επίσης δεν χρειάζονταν να γυαλίζει τα βέλη στη φαρέτρα της (aka επικαιροποίηση γνώσεων) τακτικά ή μπορεί και σχεδόν ποτέ, διότι δεν είχε σημασία ούτε το να είσαι αποτελεσματικός. Παρά τις χαλαρές απαιτήσεις της εργασίας της, αμείβονταν πλουσιοπάροχα, σε σύγκριση με άλλους συναδέφλους της, ιδίως αυτούς που αφελώς πίστεψαν ότι στην πιάτσα θα έπιαναν την καλή, έστω και με μεγάλη προσπάθεια. Η χαλαρότητα της εργασίας της - που ουδόλως συνάδει με το αντικείμενο της - και οι πλούσιες αμοιβές της, της έδιναν τη δυνατότητα να διάγει μια άνετη ζωή, αλλά κατεδεικνύαν το προφανές, ήτοι ότι δεν άξιζε τις απολαβές και ότι εν ολίγοις ζούσε σχεδόν παρασιτικά σε βάρος αυτών που άμεσα ή έμμεσα την πλήρωναν. 

Όταν, κάποια ημέρα, τα οικονομικά δεδομένα ιδίως αυτών που εμμέσως την πλήρωναν, ήτοι των φορολογουμένων, ζορίστηκαν, τότε έγινε στόχος, διότι αποκαλύφθηκε το προφανές, ήτοι ότι πληρώνονταν πολλά και απέφερε / άξιζε λίγα. Υπό την επήρεια λοιπόν του self interest (βασικός συμπαντικός νόμος, αν θέλετε την άποψη μου), το οποίο πάντα βοηθά η κοντόφθαλμη οπτική και η εγκεφαλική μπουγάδα, οι φορολογούμενοι άρχισαν να πιστεύουν - ή να "πείθονται" - ότι θα ήταν ωφέλιμο, να την απολύσουν και, μαζί με εκείνη, όλους τους παρόμοιους κηφήνες, διότι σε αυτή την περίπτωση, θα εξοικονομούνταν χρήματα και θα εξυγιαίνονταν η παραπαίουσα (θανούσα, αν πάλι θέλετε τη γνώμη μου) οικονομία. 

Έτσι, λοιπόν, ένα μαύρο πρωινό, απελύθησαν όλοι οι κηφήνες του ευρύτερου δημόσιου τομέα (παρά τις φωνές που ήθελαν να απολυθεί αδιακρίτως τουλάχιστον το 50% των  δημοσίων υπαλλήλων, είτε ήταν κηφήνες ή όχι, διότι εν τέλει υπερίσχυσαν οι φωνές της "λογικής" που ήθελαν να απολυθούν μόνο όσοι δεν ήταν χρήσιμοι ή παραγωγικοί). Χωρίς μισθό, άρα χωρίς εισόδημα, αυτοί οι απολυμένοι έπρεπε να βρουν έναν τρόπο να επιβιώσουν. Κατέληξαν λοιπόν να αναζητήσουν εργασία στην ελεύθερη αγορά, η οποία όμως έτσι κατακλύστηκε από την υπερ-προσφορά. Η υπερ-προσφορά αυτή λοιπόν, άρχισε να βάζει πονηρές ιδέες σε κάποιους που σκέφτηκαν ότι θα μπορούσαν να πείσουν τους δικούς τους εργαζόμενους ότι θα πρέπει να εργάζονται με λιγότερα χρήματα, για το καλό της ανταγωνιστικότητας πάντα, αλλιώς θα έπρεπε να βρεθεί ένας άλλος τρόπος, π.χ. να προσληφθούν άλλοι που η ανελαστική δαπάνη μισθοδοσίας τους θα ήταν μικρότερη (και δόξα σε όποιον θεό κι αν πιστεύει κανείς, υπήρχαν αρκετοί στην αγορά). Κάπως έτσι,  κάποιοι απολυμένοι βρήκαν δουλειά, αλλά με πολύ λιγότερα χρήματα σε σύγκριση με όσα έπαιρναν αυτοί τους οποίους αντικατέστησαν (σε σύγκριση με όσα έπαιρναν εκείνοι πριν απολυθούν, χαίρε βάθος αμέτρητο), αλλά άρχισαν να μειώνονται και οι απολαβές των ήδη εργαζομένων, προκειμένου να μην αντικατασταθούν. Παράλληλα, όμως οι απολυμένοι - πρώην κηφήνες - δεν είχαν πια τα οικονομικά μέσα να διατηρήσουν όχι μόνο το βιοτικό επίπεδο που είχαν πριν την απόλυση τους,, αλλά  ούτε να καλύψουν τις στοιχειώδεις ανάγκες τους, πολύ περισσότερο λοιπόν δεν είχαν την οικονομική άνεση να κάνουν τις αγορές που έκαναν πριν. Άρχισε λοιπόν να επηρεάζεται το εμπόριο, που είδε να χάνονται υποψήφιοι αγοραστές και συνεπώς χρήμα. Οι  εργαζόμενοι συνάδελφοι των πρώην κηφήνων, όμως, έχασαν και αυτοί χρήματα, διότι εξαναγκάστηκαν να αποδεχθούν μειώσεις των απολαβών τους και συνεπώς αναγκάστηκαν να ξοδεύουν λιγότερα σε αγορές προϊόντων και υπηρεσιών, με αποτέλεσμα ένα ακόμη πλήγμα στο εμπόριο.

Από εκεί λοιπόν που όλοι ήλπιζαν ότι θα εξοικονομηθούν χρήματα, ξαφνικά δημιουργήθηκε ένα νέο μέτωπο οικονομικής δυσπραγίας, το οποίο σταδιακά και προϊόντος του χρόνου, άρχισε να επηρεάζει , με τη μορφή ντόμινο, περισσότερες μορφές δραστηριότητας, ώσπου στο τέλος κανείς δεν έμεινε εκτός του θανατηφόρου κύκλου. 

Τότε ήταν που άρχισαν οι  δεύτερες σκέψεις... Ήταν τελικά αποτελεσματική και τελέσφορη η απόλυση των κηφήνων; Στους εκφραζόμενους ενδοιασμούς, υπήρχε πάντα η καταλυτική απάντηση : Τουλάχιστον γλυτώσαμε ένα σκασμό λεφτά που τους δίναμε. Ομολογουμένως, ήταν δύσκολο να αρνηθεί κανείς ότι όντως εξοικονομήθηκαν τα χρήματα που έπαιρναν σε απολαβές. Κάποιοι όμως άρχισαν να ρωτούν που πήγαν τα χρήματα που εξοινονομήθηκαν και αν διατέθηκαν υπέρ των φορολογουμένων. Ξεκίνησε τότε μια μεγάλη συζήτηση, κυρίως σε δημόσιο επίπεδο (του τύπου "το είπε η τηλεόραση") στην οποία αναπτύχθηκαν αδιάψευστες "αλήθειες", όπως ότι στην οικονομική συγκυρία που απαίτησε την απόλυση των κηφήνων, τα χρήματα που εξοικονομήθηκαν δεν  είναι εφικτό να διατεθούν υπέρ των φορολογουμένων, αλλά έπρεπε να διατεθούν για την αποπληρωμή συσσωρευμένων χρεών. Κάποιοι αγανακτισμένοι φορολογούμενοι άρχισαν να διαμαρτύρονται διότι ούτε από τα χρήματα που εξοικονομήθηκαν ωφελήθηκαν, ούτε τα χρήματα αυτά βοήθησαν για να βελτιωθεί η γενικότερη οικονομική κατάσταση, αλλά αντίθετα η αγορά ασφυκτιούσε περισσότερο, ενώ τέλος, οι δημόσιες υπηρεσίες υπολειτουργούσαν - όπως πάντα - τώρα όμως από έλλειψη προσωπικού.

Τίποτα δεν φαινόταν να παίρνει καλύτερο δρόμο και έτσι οι διαμαρτυρίες ολοένα αυξάνονταν, για να έρχεται πάντα η απάντηση ότι σε λίγο οι θυσίες θα αρχίσουν να αποδίδουν και η κατάσταση θα βελτιωθεί. Έτσι όλοι συνέχισαν να κάνουν υπομονή.

to be continued...

Το κουίζ της ημέρας

Αγαπητοί φίλοι,

Με ιδαίτερα χαρά σας ανακοινώνω ότι έλυσα τα εκλογικά διλήμματα μου (βλ προ-προηγούμενο ποστ για περισσότερες πληροφορίες). Ιδιαίτερες ευχαριστίες για αυτό πρέπει να πέμψω από τη θέση αυτή στον Zaphod, για αυτό το ποστ του, το οποίο με βοήθησε να επιλέξω μεταξύ των δύο υποψηφίων περιφερειαρχών.

[μικρή παρένθεση : είδα στο ιστολόγιο του Ροΐδη, και συγκεκριμένα σε αυτό το ποστ,  φωτογραφία του Κικίλια με μαγιώ και ομολογώ ότι θαύμασα την ... αεροδυναμική σχεδίαση του, η οποία  - οι νόμοι της φυσικής επιβεβαιώνουν ότι - πρέπει να έχει απαράμιλλη πρόσφυση ...ακόμη και σε στρώμα νερού! Δυστυχώς αλλά ... τεχνικά χαρακτηριστικά του μονοθεσίου, όπως ροπή, απόδοση του κινητήρα κλπ., δεν ήταν ευδιάκριτα, διότι ... το μαγιώ ήταν βερμούδα!]

Επίσης, θέλω να ευχαριστήσω θερμά και το ελληνάκι, το οποίο, σε σχόλιο του στην ως άνω ανάρτηση του zaphod, ακύρωσε εντυπωσιακά την μοναδική αμφιβολία που διατηρούσα για την υποψηφιότητα Καμίνη (διεστραμμένη ερμηνεία της ως υπέρ του μνημονίου), με το καταλυτικό επιχείρημα "Ζ'μπούτσαμ".

[Φυσικά, όπως μπορεί να γίνει κατανοητό, θα χρειαστώ αρκετή ψυχοθεραπεία - και φυσιοθεραπεία υποψιάζομαι - για να ξεπεράσω το γεγονός ότι ψήφισα ΠΑΣΟΚ, αλλά ας όψεται ο Ομέρ Πριόνης και ο Καραταφύρερ - μήπως να στείλω σε αυτούς το λογαριασμό;]

Πάμε όμως στο θέμα της σημερινής ανάρτησης μου. Σήμερα σας έχω κουίζ. 

Ποιά είναι η χώρα, στην οποία διενεργούνται εκλογές, ενώ βρίσκεται στα πρόθυρα της χρεοκοπίας και ο εκλεχθείς εκλεκτός, με σοσιαλιστικό παρελθόν, εξαγγέλλει το πρόγραμμα της κυβέρνησης του για τις πρώτες εκατό ημέρες, με το οποίο ανοίγει όλα τα καυτά θέματα της εθνικής οικονομίας, αλλά κατά τρόπο εντελώς αντίθετο από αυτό που υπολόγιζαν και προσδοκούσαν οι ψηφοφόροι του, με αποτέλεσμα να εξωθήσει πολλούς από τους πολίτες της χώρας του στην ανέχεια και τους οποίους εν συνεχεία "αποζημιώνει" με πενιχρά επιδόματα; 

Update : Υποσχέθηκα περισσότερες πληροφορίες και ιδού λοιπόν : Το πρόγραμμα των 100 ημερών έχει επινοηθεί και συνταχθεί από στενό κύκλο συνεργατών του εκλεγέντος. Περιλαμβάνει διαρθρωτικές αλλαγές στην οικονομία της χώρας, μαζικές περικοπές των δημοσίων εξόδων, αποκρατικοποιήσεις και κατάργηση προστατευτικών διατάξεων.
Και για να το κάνω πιο εύκολο : στην περίπτωση της χώρας που αναφέρομαι υπήρξαν ισχυρές αντιδράσεις από το λαό και απαιτήθηκε η λήψη "έκτακτων μέτρων". Επισης, τα εν λόγω περιστατικά, χρονικά, αναφέρονται σε (προ)προηγούμενη δεκαετία και αφορούν χώρα με εξαιρετικά μεγάλο φυσικό πλούτο.

10 συμπτώματα που δείχνουν ότι μεγάλωσες

1. Τα καλύτερα πράγματα στον κόσμο παραμένουν το σεξ, το ποτό και το φαγητό, αλλά όχι με αυτή τη σειρά πια.

2. Έχεις κατανοήσει όλες εκείνες τις στριφνές έννοιες σε -ισμός και τις έχει εντάξει στο λεξιλόγιο σου. 

3. Οργανώνεις τις διακοπές σου.

4. Ξέρεις κάθε ημέρα που θα κοιμηθείς το βράδυ.

5. Τα αγαπημένα σου τραγούδια μπαίνουν σε συλλογές για προηγούμενες δεκαετίες.

6.  Μετά από μια νύχτα κραιπάλης, χρειάζεσαι φαρμακευτική υποστήριξη.

7. Ανακαλύπτεις όλο και πιο συχνά ότι γεννιόνταν παιδιά την εποχή που εσύ ήσουν φοιτητής/τρια.

8. Έχεις κοινωνικούς φίλους και καθόλου κολλητούς.

9. Σε πρήζουν ότι ήρθε η ώρα να κόψεις το τσιγάρο.

10. Αν ήθελες να βάλεις στην τούρτα τόσα κεράκια όσα η ηλικία σου, θα έπρεπε να την παραγγείλεις με το τετραγωνικό μέτρο.

Να ψηφίσει κανείς ή να μην ψηφίσει;

Η ζωή μου εμπλουτίζεται καθημερινά από νέα διλήμματα. Μετά το "Να σκέφτεται κανείς ή να μην σκέφτεται" ήρθε το σημερινό, το οποίο για την ακρίβεια είναι διττό "Να ψηφίσει κανείς ή να μην ψηφίσει, κι αν ψηφίσει τι να ψηφίσει;"

Είμαι δημότης Αθηναίων και στο δεύτερο γύρο των αυτοδιοικητικών (όπως λέμε αυτοκινούμενεων και ετεροκινούμενων;) εκλογών, έχω να διαλέξω ανάμεσα στον Κακλαμάνη και στον Καμίνη. Για την πληρότητα και μόνο αναφέρω ότι θα μπορούσα να ψηφίσω τον Κακλαμάνη, μόνο μετά από λοβοτομή ή/και βαρύ εγκεφαλικό επεισόδιο, ιδίως αν κανείς αναπολήσει το μεγάλο έργο του στο δήμο της Αθήνας (το οποίο συνίσταται σε εκ βάθρων εκριζώσεις και εκκωφαντικές ανατινάξεις και δηλώσεις). Όσο δε αντιμνημονιακό μένος κι αν με διακατέχει, δεν είναι αρκετό, ούτε για να πιάσω το ψηφοδέλτιο του Κακλαμάνη, πολύ περισσότερο για να το βάλω στο φάκελο. Συνεπώς, αν μέχρι την επόμενη Κυριακή δεν έω υποστεί κάποια ανήκεστο εγκεφαλική βλάβη, θα μείνω με το ψηφοδέλτιο του Καμίνη ανά χείρας να κοιταζόμαστε. Πως όμως να το βάλω αυτό στο φάκελο και να το ρίξω στην κάλπη, όταν ξέρω ότι, η φαινομενική προτίμηση μου στον Καμίνη είναι αποτέλεσμα της ανάγκης που έκανα φιλοτιμία, αλλά  και ότι το "μήνυμα της κάλπης" θα είναι ότι οι "πολίτες στηρίζουν την αλλαγή" (όπου αλλαγή, βλ. μνημόνιο); Ε;

Από την άλλη πλευρά, μπορώ να μην πάω να ψηφίσω. Η αποχή όμως μου κάνει λίγο σαν να πετάω λευκή πετσέτα, και δεν μπορώ να το κάνω αυτό τώρα, παρότι είναι μάλλον πιθανό ότι θα βγει ο Κακλαμάνης, καθόσον οι Αθηναίοι έχουν μια παράδοση να το πω, διαστροφή να το πω, μαλάκυνση να το πω, κάτι τέλος πάντων έχουν και πάντα επιλέγουν τους χειρότερους για δημάρχους τους - και για την ακρίβεια επιλέγουν αυτούς που χρησιμοποιούν το δήμο ως εφαλτήριο για άλλες, υψηλότερες θέσεις - ονόματα δεν λέμε, όλοι ξέρουμε.

Υπάρχει πάντα η δυνατότητα να πάω να ψηφίσω και να ρίξω άκυρο (μου περνάει από το μυαλό μια εμπνευσμένη σύνθεση επί χάρτου), αλλά κάτι τέτοιο θα έχει α) τις ίδιες συνέπειες με το να μην πάω και β) χέστηκε η φοράδα στο αλώνι για την εμπνευσμένη σύνθεση μου, το πολύ πολύ να γελάσουν ο δικαστικός αντιπρόσωπος και όσα μέλη της εφορευτικής επιτροπής υπάρχουν (και αυτό αμφισβητείται, διότι μπορεί να μην εκτιμήσουν το χιούμορ μου).

Θεωρώ φυσικά περιττό να σας πω ότι, αν το πρόβλημα μου είναι Χ μεγέθους για το δήμαρχο, είναι Χ στη ν για τον περιφερειάρχη, όπου πρέπει να διαλέξω ανάμεσα στον Σγουρό και στον Κικίλια. 

[μικρή παρένθεση : αν ο Σγουρός και ο Κικίλιας ήταν τρόφιμα, ο πρώτος θα ήταν χαλασμένο μουρουνέλαιο και ο δεύτερος η σπεσιαλιτέ του σεφ του Ευαγγελισμού]

Το σκηνικό πάντως μου θυμίζει τη σοφή ρήση του Αρκά "Θέλω να βγω από το αδιέξοδο, αλλά δεν θυμάμαι από που μπήκα". 

Τελευταία εναλλακτική που σκέφτηκα ήταν το α-μπε-μπα-μπλομ, και παρακαλώ μην ακούσω ότι δεν είναι σοβαρός τρόπος επιλογής. Όταν θα κάνουμε σοβαρές εκλογές, να απαιτήσετε και από εμένα να φέρομαι σοβαρά. Μέχρι τότε όμως, τσου! Φοβάμαι όμως, ότι αν εφαρμόσω αυτή τη μέθοδο,  στον πρώτο γύρο θα κλέψω για να μην κληρωθεί ο Κακλαμάνης/Κικίλιας, στο δεύτερο γύρο θα κλέψω για να μην κληρωθεί ο Καμίνης/Σγουρός και στο τέλος θα κληρωθώ εγώ για μια "σουίτα" στο Δρομοκαϊτειο, την οποία θα αποδεχτώ ασμένοντας και φωνάζοντας α-μπε-μπα-μπλομ-του-κίθε-μπλομ ! 

Μήπως να ψήφιζα Κακλαμάνη/Σγουρό ή Καμίνη/Κικίλια, έτσι για να είναι μπερδεμένο το μήνυμα της κάλπης; Σκατά, πάλι ό,τι θέλουν θα ακούσουν και εγώ θα ακούσω ΚΑΙ τον Γ(κ)ΑΠ  ΚΑΙ τον Αντωνάκη να πανηγυρίζουν.

Τώρα όμως που το καλοσκέφτομαι, στην δημοκρατία, ως γνωστόν, δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Και υπάρχουν πάντα μπαλάκια (από εκείνα που πετάμε ε;)... Οπότε, θα ακολουθήσω το λαμπρό παράδειγμα του πρωθυπουργού μας (θα πετάξω το μπαλάκι) και έτσι : αν η παρούσα ανάρτηση μου δεν συγκεντρώσει την επισκεψιμότητα εκείνη που θα αποδεικνύει ότι συμπάσχετε με το δράμα μου, θα ψηφίσω Κακλαμάνη/Κικίλια. Αν όμως συγκεντρώσει την απαραίτητη επισκεψιμότητα θα ψηφίσω Καμίνη/Σγουρό... και θα φταίτε εσείς για αυτό, που με ενθαρρύνατε!

"Free Markets", όπως λέμε "Free Willy"?

Discalimer : Η παρούσα ανάρτηση δεν είναι μάθημα οικονομικών. Πρώτον διότι δεν είμαι οικονομολόγος και δεύτερον διότι δεν μου αρέσει να κάνω μαθήματα σε άλλους. Η παρούσα ανάρτηση δεν είναι αντικειμενική. Πρώτον διότι ο,τιδήποτε παράγεται από έναν άνθρωπο είναι υποκειμενικό και δεύτερον διότι σκοπός της παρούσας αναρτήσεως είναι διατυπώσω τις σκέψεις μου. Κατόπιν αυτών και εντός αυτού του πλαισίου, είναι ευπρόσδεκτες παρητηρήσεις, διορθώσεις, υποδείξεις.

Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, ακούω για την ελευθερία. Και δικαίως θα πει κανείς. Το ύψιστο αγαθό του ανθρώπου είναι η ελευθερία. Εσχάτως όμως ακούω και για τις ελευθερίες άλλων, όπως των αγορών, του εμπορίου, του χρήματος κλπ.  Ομολογώ ότι παγιδευμένη στα στερεότυπα(;), πάντα πίστευα ότι η ελευθερία προσιδιάζει σε έμβια όντα.

Ακριβώς αυτή κατά την άποψη μου αντίφαση στην έκφραση "ελευθερία των αγορών" με οδήγησε να θέλω να μάθω περισσότερα σχετικά με αυτή την καινοφανή ελευθερία και τον φορέα της. Έτσι έμαθα ότι σύμφωνα με τη Σχολή του Σικάγο και με προεξάρχοντα υποστηρικτή τον Milton Friedman,  υποστηρίζεται ότι αν οι αγορές αφεθούν ελεύθερες, χωρίς παρεμβατισμούς από το κράτος (κεντρική εξουσία) θα αυτορρυθμιστούν και θα βρουν το σημείο ισορροπίας τους, στο οποίο η προσφορά θα είναι ακριβώς όση η ζήτηση, η τιμή θα ανταποκρίνεται στη ζήτηση κ.ο.κ. Σύμφωνα με αυτή τη θεωρία, οι αγορές είναι το εμπόριο εν γένει σε όλες τις μορφές και εκφάνσεις του και παρεμβατισμός είναι  αφ' ενός η συμμετοχή του κράτους στο εμπόριο (με τις κρατικές επιχειρήσεις) και οι ενέργειες του κράτους που κατατείνουν στη ρύθμιση καταστάσεων ή/και σχέσεων που συνδέονται με το εμπόριο (π.χ. δασμοί, κατώτατοι μισθοί κλπ), Η εξάλειψη του κρατικού παρεμβατισμού συνίσταται στο τρίπτυχο, ιδιωτικοποίηση όλων των κρατικών δομών που συμμετέχουν άμεσα ή έμμεσα στο εμπόριο, κατάργηση κάθε προστατευτικής διάταξης και είσοδο ιδιωτικών επιχειρήσεων σε κάθε τομέα δραστηριότητας, ακόμη και των παραδοσιακά κρατικών, όπως π.χ. η αστυνομία ή ο στρατός. 

Η παραπάνω σύλληψη φαίνεται απλή και για το λόγο αυτό, προβάλλει ως πειστική, αρκεί να μην μπεις στη διαδικασία να σκεφτείς την πολυπλοκότητα του συστήματος στο οποίο προτείνεται να εφαρμοστεί. Τότε αίφνης θα ανακαλύψεις ότι η πολυπόθητη ισορροπία δεν μπορεί να επέλθει, διότι είναι πρακτικά αδύνατον π.χ. η προσφορά εργασίας να ρυθμιστεί κατά τρόπο που να αντιστοιχεί στη ζήτηση, τουλάχιστον όχι όσο για παράδειγμα το μέγεθος του πληθυσμού διαφοροποιείται κατά το τρόπο ανεξέλεγκτο. Με απλά λόγια, αν υποθέσουμε ότι η ζήτηση στην αγορά εργασίας είναι σταθερή (που φυσικά μόνο στις ασκήσεις επί χάρτου μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο, διότι είναι δυναμικό μέγεθος, που άλλοτε θα αυξάνει και άλλοτε θα μειώνεται) μια αυξητική τάση στο μέγεθος του πληθυσμού, συνεπάγεται - μετά από κάποια χρόνια - μεγαλύτερη προσφορά στην αγορά εργασίας, η οποία θα μείνει ανικανοποίητη. Προφανώς λοιπόν, οποιαδήποτε δυσλειτουργία στην αυτορρύθμιση επιμέρους συστημάτων, εν τέλει επηρεάζει το σύνολο, καθιστώντας το ευάλωτο και ασταθές, άρα και αναποτελεσματικό.

Είναι μάλλον περιττό δε να αναφερθεί ότι η είσοδος της ιδιωτικής πρωτοβουλίας σε τομείς όπως η θεσμοθετημένη βία, εγκυμονεί κινδύνους για το σεβασμό αυτών των ίδιων των προϋποθέσεων που θεσμοθέτησαν τη βία. Η ιδιωτική αστυνομία π.χ. στα περιστατικά κατάχρησης εξουσίας, από ποιον θα ελέγχεται; Από την επιχείρηση που τη λειτουργεί; Και τι συνέπειες θα υφίσταται η τελευταία σε αυτές τις περιπτώσεις; Την ανάκληση της άδειας της λειτουργίας της (που σύμφωνα με την παραπάνω θεωρία δεν θα πρέπει να προβλέπεται, διότι και η άδεια λειτουργίας είναι παρεμβατισμός); 

Παρά τους ενδοιασμούς όμως και τις αντιρρήσεις που κατά καιρούς προβάλλονται, η θεωρία αυτή, τα τελευταία χρόνια, κερδίζει έδαφος και υποστηρικτές. Παρατηρείται δε, μια σταθερή στροφή προς αυτήν, με αποτέλεσμα σήμερα να παρίσταται ως κυρίαρχη πολιτική επιλογή πολλών οικονομιών (βλ. εδώ για παράδειγμα).

Μη ούσα οικονομολόγος, είμαι υποχρεωμένη να σκεφτώ με απλούς τρόπους, προκειμένου να καταλήξω σε κάποια συμπεράσματα. Λαμβάνω λοιπόν τα εξής δεδομένα :

1. Όλοι ανεξαιρέτως - ακόμη και οι υποστηρικτές της παραπάνω θεωρίας - συμφωνούν ότι η ρύθμιση των αγορών είναι αναγκαία. Η διαφοροποίηση έγκειται στη μεθοδολογία. 

2.  Πρωτίστως οι υποστηρικτές της παραπάνω θεωρίας παραδέχονται ότι το σύστημα - στο σύνολο του - είναι ευαίσθητο (και για το λόγο αυτό, υποστηρίζουν ότι η επιτυχία της θεωρίας έγκειται στην παντελή έλλειψη παρεμβατισμού, διότι και το παραμικρό ίχνος μπορεί να αποσταθεροποιεί το σύνολο) και άρα η ρύθμιση πρέπει να είναι συνεχής και στιβαρή.

3. Προκειμένου αντίρροπες δυνάμεις  να αλληλοεξουδετερώνονται και να ισορροπούν, πρέπει να είναι ίσες / ισοδύναμες και συνεπώς όπου υπάρχει ανισότητα, είτε δεν επέρχεται ισορροπία, είτε οι δυνάμεις πρέπει να καθίστανται ισοδύναμες. 

Σύμφωνα λοιπόν με τα παραπάνω, αναρωτιέμαι γιατί θεωρείται ως καταστροφική  η κρατική ρύθμιση των κατώτατων μισθών για παράδειγμα, όταν ως μέτρο μπορεί να ρυθμίσει το επιμέρους σύστημα της αγοράς εργασίας, το οποίο επηρεάζει καθοριστικά το όλο, προς το σκοπό εξισορρόπησης των αντίρροπων δυνάμεων, οι οποίες μπορεί να μην είναι - και τις περισσότερες φορές δεν είναι - ίσες. Με την ίδια λογική, δεν αντιλαμβάνομαι γιατί η εκ του κράτους προερχόμενη ρύθμιση απορρίπτεται εκ προοιμίου ως κακή, αφού αφ΄ενός είναι προφανές ότι πρέπει να υπάρχει ρύθμιση - ο "μηχανισμός" ερίζεται - και αφ' ετέρου είναι σφόδρα πιθανό - αν όχι βέβαιο - ότι το μέγθος των αντίρροπων δυνάμεων δεν θα είναι ποτέ ακριβώς ίσο, ώστε να αλληλοεξουδετερωθούν και να εξισορροπήσουν.

Προσωπική εκτίμηση είναι ότι η όλη επιχειρηματολογία υπέρ της θεωρίας είναι υποβολιμιαία. Το αληθινά ζητούμενο κατά τη γνώμη μου δεν είναι ούτε η ρύθμιση της αγοράς, ούτε η ισορροπία της. Αντιθέτως, θεωρώ ότι είναι η απροσχημάτιστη επιβολή του νόμου του ισχυροτέρου, προς όφελος των νικητών αυτής της διελκυστίνδας.

Να σκέφτεται κανείς ή να μην σκέφτεται;

Όσο κι αν σας φανεί περίεργο (σε εμένα πάντως φαίνεται) σήμερα δεν πρόκειται να ασχοληθώ με τα αποτελέσματα των εκλογών. Άλλωστε, λίγο πολύ αναμενόμενα τα βρήκα, και αυτό μπορώ να σας πω είναι το πιο περίεργο από όλα. Αδυνατώ να καταλάβω πως είναι δυνατόν, μετά από όλα όσα έχουν συμβεί στο ένα έτος που μεσολάβησε από τις προηγούμενες - έστω και άλλους είδους  - εκλογές,  οι πολίτες να συνεχίζουμε να συμπεριφερόμαστε ως αν δεν έχει αλλάξει κάτι. Πιστεύουμε ακόμη ότι μπορεί το πολιτικό σύστημα, έτσι όπως έχει σήμερα διαμορφωθεί, να μας σώσει; Πιστεύουμε ότι όλα θα διορθωθούν, με τον μαγικό τρόπο και τις ωραίες λέξεις που εκστομίζουν οι πολιτικοί μας;

Η αλήθεια μας έχει αποκαλυφθεί με τον πιο αναμφισβήτητο τρόπο και εμείς επιμένουμε να μην την βλέπουμε. Ο Τιτανικός έχει βυθιστεί και η ορχήστρα έχει σταματήσει να παίζει και προσπαθεί απεγνωσμένα να βρει μια σανίδα να πιαστεί. Στις σωσίβιες λέμβους έχουν ήδη επιβιβαστεί οι "εκλεκτοί" και κωπηλατούν μακριά από το σημείο του ναυαγίου για να γλιτώσουν τις ρουφήχτρες που έχουν αρχίσει να δημιουργούνται. Και εμείς ; Εμείς, στη θάλασσα, συνεχίζουμε να αναρωτιόμαστε τι έχει συμβεί, διότι έχουμε πάρει διαζύγιο από την πραγματικότητα, και πιστεύουμε ακράδαντα ότι το κρύο που νιώθουμε είμαι η δροσιά που μας χαϊδεύει πάνω στο κατάστρωμα. Δίπλα μας, κάποιοι φωνάζουν "ρε τι κάθεστε και κοιτάτε, κολυμπήστε" και εμείς τους κοιτάμε αποβλακωμένα και με μια δόση λύπησης, διότι πιστεύουμε ότι τα έχουν χάσει!

Μπορεί χθες ο πρωθυπουργός της χώρας να είπε "όχι" σε εθνικές εκλογές, αλλά δεν μπορώ να ξεχάσω ότι είναι ο ίδιος που είπε ότι "λεφτά υπάρχουν" για να ανακαλύψει, στη συνέχεια, ότι λεφτά δεν υπάρχουν. Λυπάμαι, αλλά δυσκολεύομαι να πειστώ. Για να είμαι ειλικρινής, πάντως, δεν πιστεύω καθόλου ότι δεν θα γίνουν εθνικές εκλογές. Δεν είναι εμμονή δική μου αυτή η άποψη, αλλά η αλήθεια που κανείς δεν θέλει να δει. Η αλήθεια που απερίφραστα λέει ότι όταν αρχίσουν τα πέφτουν τα δυνατά χαστούκια (μέχρι τώρα έχουμε ζήσει μόνο τις "πρόβες" τους), θα πρέπει να υπάρχει τρόπος να συγκρατηθεί η δυσαρέσκεια του κόσμου και αυτό μπορεί να επιτευχθεί μόνο αν καταστεί εφικτό να καταπιεί ο κόσμος - για μια εισέτι φορά - το παραμύθι της αναγκαιότητας, στην οποία θα υπερθεματίσουν οι πολιτικοί ταγοί του, μέσω μια κυβέρνησης εθνικής ενότητας, ομοψυχίας και εκτάκτου ανάγκης.

Είμαστε μια χρεοκοπημένη χώρα, χωρίς καμία ελπίδα να αναστρέψουμε πλέον την κατάσταση. Η ελπίδα αυτή πέταξε μακριά, όταν ο πρωθυπουργός μας έβαζε πιστόλια πάνω στα τραπέζια και μίλαγε για Τιτανικούς και ναυάγια. Η ελπίδα αυτή χάθηκε, όταν έχοντας περάσει περισσότερο από ένα έτος από την ανάληψη της εξουσίας, η κυβέρνηση περί άλλων μεριμνά και τυρβάζει, αντί να δει τι μπορεί να κάνει ΤΩΡΑ και αναλώνεται σε λόγια και ευχολόγια για καινοτόμο ανάπτυξη και βιώσιμη οικονομία που δεν παράγει κάτι που κάποιος θέλει να αγοράσει. 

Οι μηχανισμοί διάσωσης και λοιπές "εφευρέσεις" ανέβαλαν για λίγο την ανακοίνωση της "ώρας θανάτου" αλλά δεν μπορούν να αναστρέψουν το γεγονός του θανάτου. Και η αναβολή αυτή,  δόθηκε προκειμένου οι δανειστές της θανούσης ελληνικής οικονομίας να προλάβουν να κλείσουν τις τρύπες που είχαν ανοίξει τα ελληνικά ομόλογα και να καλύψουν τα νώτα τους, όταν αυτά τα ομόλογα δεν θα αξίζουν ούτε το χαρτί πάνω στο οποίο τυπώθηκαν. 

Μαζί όμως με την όποια βάσιμη ή φρούδα ελπίδα για αναστροφή της κατάστασης, χάθηκαν μισθοί, συντάξεις, δώρα, εργασιακά δικαιώματα, ασφαλιστικά δικαιώματα και πολλές άλλες άχρηστες - κατά το νεοφιλελευθερισμό - περικοκλάδες του κοινωνικού κράτους, το οποίο και αυτό πλέον βρίσκεται στο χείλος της εξαφάνισης. Η αποδόμηση του έχει αρχίσει καιρό τώρα και σήμερα είμαστε ένα βήμα πριν την πλήρη και εξ ολοκλήρου εξάλειψη του. 

Το μόνο που μένει να γίνει είναι να ανακοινωθεί, όχι η χρεοκοπία, αλλά οι συνέπειες της. Τα κακά νέα για τους πολλούς, διότι για τους λίγους θα είναι τα καλά νέα, αφού ο συσσωρευμένος πλούτος που έχουν στα χέρια τους, θα αυγατίσει ως δια μαγείας, εν μια νυκτί.

Το φάσμα της φτώχειας διερύνεται και ήδη χτυπάει τις πόρτες πολλών. Θα χτυπήσει τις πόρτες ακόμη περισσότερων, μέχρι η συντριπτική πλειονότητα των πολιτών αυτής της χώρας να μην μπορεί πια να εξασφαλίσει και να εξυπηρετήσει τις στοιχειώδεις ανάγκες της. Τότε θα δεχτεί πλέον να εργαστεί σε  μεσαιωνικές συνθήκες και με εξευτελιστικές αμοιβές. Θα αποδεχθεί ότι δεν μπορεί πλέον να μορφώσει τα παιδιά της. Θα αναγκαστεί να συμβιβαστεί με το γεγονός ότι η νοσοκομειακή περίθαλψη δεν είναι αυτονόητη, αλλά πανάκριβη. Θα αναγκαστεί να δεχθεί ότι δεν πρόκειται να λάβει σύνταξη σε οποιαδήποτε ηλικία. Θα παραιτηθεί από κάθε είδους διεκδίκηση, διότι θα είναι απασχολημένη με την εξασφάλιση των προς το ζην. Και όλα αυτά, με σκυμμένο το κεφάλι και με μια μεταφυσική στωικότητα, διότι έχει ήδη πειστεί ότι ευθύνεται. 

Κι αν ο Άμλετ αναρωτιόταν "Να ζει κανείς ή να μην ζει", εγώ αναρωτιέμαι "Να σκέφτεται κανείς ή να μην σκέφτεται;". 

Σήμερα είναι μια σπουδαία ημέρα...

1. Όπως κάθε σοβαρό ιστολόγιο που σέβεται τον εαυτό, έτσι και το δικό μου, σήμερα, δεν μπορεί να παραλείψει να δημοσιεύσει σχετική ανάρτηση, ενόψει της σπουδαιότητας της ημέρας. 

Αν κάποιοι από εσάς αναρωτιούνται τι ακριβώς είναι / έχει συμβεί κλπ σήμερα και για το λόγο αυτό είναι μια σημαντική ημέρα, θεωρώ περιττό να σας αναφέρω ότι ζείτε εκτός χωροχρόνου και κατά πάσα πιθανότητα σε άλλο σύμπαν. Όσοι από εσάς, όμως, έχετε πιάσει με τη μια που το πάω, θεωρώ χρέος μου να σας υποδείξω ότι είστε εντελώς διεστραμμένα μυαλά, αλλά προσωπικά μου αρέσει το τρόπος που σκέφτεστε!

Προκειμένου λοιπόν να μην παρατείνω την αγωνία σας στην αποκάλυψη της πραγματικής προσωπικότητας σας, παραχρήμα, άμεσα και ευθέως σας δηλώνω ότι σήμερα είναι μια μεγάλη ημέρα για τη Δημοκρατία, διότι ο Πρωθυπουργός μας θα μας απευθύνει λόγο, διακαναλικό και, για όσους έχετε ήδη προμηθευτεί τον αποκωδικοποιητή, ψηφιακό και στερεοφωνικό και dolby surround και πολλά άλλα ακόμη που δεν θα κατέχω επαρκώς. Έτσι λοιπόν, αν με τις μέχρι σήμερα "πρωτοβουλίες" της κυβερνήσεως δεν την έχετε ακούσει ή δεν έχετε εμπεδώσει το νόημα, σήμερα αγαπητοί συμπολίτες  μου, θα μας τα εξηγήσει όλα ο Πρωθυπουργός.

Φυσικά, από μια τέτοια γιορτή της Δημοκρατίας δεν θα μπορούσαν να λείπουν πολύτιμοι και εξέχοντες υπηρέτες της, λειτουργοί για την ακριβεία, όπως είναι οι δημοσιογράφοι, οι οποίοι θα συνδράμουν τον Πρωθυπουργό στο δύσκολο έργο του. Εξέχουσες μορφές, ήτοι οι συνήθεις ύποπτοι τηλεοπτικών παραθύρων και τηλεκατευθυνόμενης δημοσιογραφίας, θα είναι σήμερα στο πλευρό του Πρωθυπουργό μας, και εν τέλει στο δικό μας, διότι, ως γνωστόν, όλα γίνονται για εμάς και για το καλό μας. 

[συνειρμός : κάποτε μας έλεγαν και λέγαμε και εμείς με τη σειρά μας πως κάθε εξουσία πηγάζει από το λαό και υπέρ του λαού...]

Προσωπικά, θα επιλέξω την παρακολούθηση της διακαναλικής (πολύ μου αρέσει αυτό το επίθετο, μου βγάζει μια ομοψυχία, κατ' αναλογία του διακομματικής - ή μήπως διακοσμητικής;) μετά συνοδείας σουβλακίων και μπύρας. Είναι γνωστό τοις πάσι, άλλωστε, ότι δεν είμαι υπόδειγμα πολίτη της σημερινής κληρονομικής δημοκρατίας και τείνω να ασεβώ προς θεσμούς και θέσφατα. Για το λόγο αυτό, η σημερινή - διακαναλική - συνέντευξη/μονόλογος/διάλογος για κλάμματα του Πρωθυπουργού, μου δίνει την αίσθηση ενός πρόσφατου ποδοαφαιρικού αγώνα, εκείνου του Παναθηναϊκού με την Μπαρτσελόνα, πριν από τον οποίο όλοι οι βάζελοι ελπίζαμε σε ένα θαύμα που θα απέτρεπε τη διαπόμπευση της ομάδας μας, κατά τη διάρκεια του δαγκώναμε τα νύχια μας και τολμήσαμε να πιστέψουμε στο θαύμα και μετά το τέλος του ξυπνήσαμε από την ομαδική παράκρουση πονεμένοι, σε διάφορα σημεία του σώματος μας. Το αυτό ΔΕΝ εύχομαι δια υμάς.

2. Έχοντας κάνει λοιπόν το καθήκον μου προς την τηλεοπτική δημοκρατία μας, εξευτελίζοντας στο μέτρο του δυνατού την επερχόμενη συνέντευξη του Πρωθυπουργού, μπορώ τώρα να περάσω, με ήσυχη τη συνείδηση μου, στο θέμα της σημερινής ανάρτησης (γιατί τόση ώρα λέγαμε και καμιά μαλακία να περνάει η ώρα).

Χθες το βράδυ λοιπόν, παρακολούθησα την εκπομπή Πρωταγωνιστές του Θεοδωράκη και θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας κάποιες πληροφορίες που μου έκαναν εντύπωση.

α. Ο Ψαριανός κατάφερε μέσα σε εξήντα δευτερόλεπτα (δλδ μέσα σε δύο απαντήσεις, καθόσον κάθε απάντηση διαρκούσε μέχρι τριάντα δευτερόλεπτα) να αναιρέσει τον εαυτό του,  τουλάχιστον τρις, λέγοντας ότι κάποιοι κλάδοι δεν θα έπρεπε να απεργούν (π.χ. εκπαιδευτικοί, ξεναγοί), αλλά ότι η θέση του - και κατ' επέκταση του (απο)κόμματος του - είναι ότι δεν θα πρέπει να σταθούν εμπόδιο σε απεργιακές κινητοποιήσεις, αλλά χωρίς να κλείνουν οι δρόμοι, πρακτική με την οποία δεν είναι σύμφωνος. Αν και εσείς δεν καταλάβατε τι θέλει να πει ο ποιητής, χαίρομαι διότι δεν είμαι η μόνη χαζή. Αν πάλι καταλάβατε, παρακαλώ ενημερώσετε με, διότι δεν το έχω το νόημα.

β. Ανακάλυψα ότι λειτουργεί φροντιστήριο στην Αθήνα, στο οποίο τα παιδιά - πρώτης - σχολικής  ηλικίας διδάσκονται αρχαία ελληνικά, υπό την έννοια και προοπτική της διδασκαλίας τους ως γλώσσας. Πως δλδ κάποιοι στέλνουν τα παιδιά τους να μάθουν  να μιλούν αγγλικά. Ε, κάποιοι άλλοι στέλνουν τα παιδιά τους να μάθουν να μιλούν αρχαία ελληνικά... Φυσικά, από αυτό δεν θα μπορούσε να λείπει το παιδί του Αδ-όνειδος (η ορθογραφία είναι σωστή...).

γ. Και μιας και αναφερθήκαμε στον εκλεγμένο εκπρόσωπο μας, αξίζει, πιστεύω, να αναφερθεί ότι στο στιγμιότυπο που  εισέρχονταν στο γραφείο του Προέδρου (ε, όχι και ποιου Προέδρου) τον άκουσα να λέει - γελώντας - ότι πιστεύει πραγματικά ότι αυτός ο άνθρωπος - σ.σ. ο Πρόεδρος - πρέπει μια ημέρα να κυβερνήσει την Ελλάδα. Προσωπικά, δεν γέλασα... Ακόμη και σαν αστείο το βρίσκω ανατριχιαστικό. Υποθέτω πάντως ότι εννοεί ότι πρέπει να κυβερνήσει - ο Πρόεδρος πάντα - μέσα στα επόμενα 20 χρόνια, διότι χθες ο Άδωνις (τρομάρα του, που λέγεται και Άδωνις) προφήτευσε ότι σε είκοσι χρόνια, η Ελλάδα θα έχει Αλβανό πρωθυπουργό.

δ. Με το συνδυασμό του Κικίλια, κατεβαίνει υποψήφια φερέλπιδα νεαρή - πρωτοετής φοιτήτρια του Οικονομικού της Νομικής - η οποία δεν ήξερε σε τι αντιστοιχούν τα αρχικά ΜΚΟ.

ε. Κι αν όλα τα παραπάνω δεν κατάφεραν να ταράξουν συθέμελα το νευρικό σας σύστημα, σας φυλάω το καλύτερο για το τέλος. Μιας και ο Μάρτης δεν λείπει ποτέ από τη Σαρακοστή, έτσι δεν έλειψε χθες και η Μανωλίδου, η οποία ρώτησε τον σύζυγο της τι ώρα θα επιστρέψει στο σπίτι το βράδυ, και μετά την απάντηση του, έσπευσε να του επιστήσει την προσοχή στο γεγονός ότι δεν πρέπει να καθυστερήσει περαιτέρω, διότι το βράδυ έχει Μaster Chef.

Κατόπιν αυτού, υποβάλλω θερμή παράκληση στον κο Γεωργιάδη, αν και οπότε τεθεί σε ψηφοφορία, να ψηφίσει υπέρ της αποποινικοποίησης της χρήσης των μαλακών - τουλάχιστον, αν και κατά τη γνώμη μου δεν αρκούν - ναρκωτικών, διότι για κάποιους συμπολίτες του είναι ο μόνος τρόπος για να αντέξουν - μεταξύ πολλών άλλων - αυτόν και την ερίτιμο συμβία του...

Τρίτη 26.10.2010 : δεν φαντάζομαι να περιμένετε update ή ακόμη χειρότερα άλλη ανάρτηση για το σχολιασμό των λεγομένων του Πρωθυπουργού κατά τη διακαναλική συνέντευξη. Είπαμε, οι αντοχές έχουν τα όρια τους, τα οποία είναι πολύ στενά χωρίς τη χρήση ψυχότροπων ουσιών.

Μια Photoσοπιά, χίλιες λεξεις

Από AntistaChef

Game over

Πριν από δύο εβδομάδες, είχα ετοιμάσει "κοινωνικοπολιτική ανάλυση" - σεντόνι, που έδινε άλλη διάσταση στην έννοια υπέρδιπλο.

Στο ενδιάμεσο έχει γράψει άλλες δύο αναρτήσεις, η μια σε σχέση με τη νομοσχέδιο για τις ίσες ευκαιρίες των δύο φύλων και η άλλη για την ενδοκομματική σύρραξη στη ΝΔ.

Όπως όμως θα έχετε ήδη καταλάβει, κανένα από τα παραπάνω δεν έχει δημοσιευθεί και πιθανότατα κανένα δεν θα δημοσιευθεί, όπως και τόσα άλλα, στη σύντομη ιστορία αυτού του ιστολογίου. 

Ήρθε λοιπόν η ώρα να το ομολογήσω και να το παραδεχτώ πρωτίστως στον εαυτό μου. Έχω απογοητευθεί και με έχει καταβάλει η αίσθηση της ματαιότητας. Όλα τριγύρω αλλάζουν και όλοι οι ίδιοι μένουν.

Στην κοινωνία μας συντελούνται κοσμοϊστορικές  αλλαγές, τέτοιου μεγέθους κατά τη δική μου αντίληψη, που έφτασα να πω για πρώτη φορά ότι χαίρομαι που πέθανε πριν λίγα χρόνια ο πατέρας μου για να μην δει τα παιδιά του να ζουν όλα όσα εκείνος προσπάθησε να μην ζήσουν. Οι αλλαγές όμως αυτές δεν έρχονται ως συνέπεια ή αποτέλεσμα της δικής μας αλλαγής, δηλαδή της αλλαγής των πολιτών, οπότε θα μπορούσε κανείς να ελπίζει ότι είναι προς τη θετική κατεύθυνση. Αντίθετα, μας επιβάλλονται, ενώ εμείς παραμένουμε παθητικοί δέκτες και παρατηρητές. Τόσο παθητικοί που το όλο σκηνικό έχει αρχίσει να μοιάζει με εξωσωματική εμπειρία. Μια κοινωνία κλινικά νεκρή, στο σώμα της οποίας κάποιοι φοιτητές ιατρικής κάνουν μάθημα ανατομίας, χωρίς καν να ακούν μερικά σκόρπια, εδώ και εκεί, κύτταρα που φωνάζουν και προσπαθούν να μείνουν και να δηλώσουν ζωντανά. 

Δεν υπάρχει καμία ελπίδα να αλλάξει κάτι, να διορθωθεί κάτι, διότι κανείς τελικά δεν ενδιαφέρεται, ούτε για την αλλαγή, ούτε για τη διόρθωση. Όσα "κύτταρα" αυτής της κοινωνίας ακόμη προσπαθούν, αργά ή γρήγορα, είτε θα απογοητευθούν, είτε θα συνεχίσουν μέχρι την ώρα της ταφής να φωνάζουν, αλλά στο δια ταύτα θα ακολουθήσουν το σώμα, στην τελευταία κατοικία του. 

Έχω πιάσει πολλές φορές τον εαυτό μου να ανοίγει το μπλογκ κάποιων από εσάς για να διαβάσει πέντε γραμμές και να πάρει θάρρος. Έχω περάσει κάμποσες ώρες, χωμένη ανάμεσα στις ειδήσεις, στις σκέψεις και στα λεγόμενα σας, προσπαθώντας να με πείσω ότι εφόσον υπάρχουν αυτά τα ζωντανά κύτταρα, τίποτα δεν έχει κριθεί, τίποτα δεν έχει τελειώσει. Αλλά μάλλον αυταπατώμαι. Εκεί έξω υπάρχουν τόσοι πολλοί που δεν έχουν πάρει χαμπάρι τι έχει γίνει, τι γίνεται και τι πρόκειται να γίνει και συνεχίζουν στο ίδιο μοτίβο. Εκεί έξω υπάρχουν τόσοι πολλοί που ακόμη εκστασιάζονται με καθρεφτάκια, χάντρες και χαϊμαλιά. Εκεί έξω υπάρχουν τόσοι πολλοί που δεν μπορούν (ή έστω δεν θέλουν) να αντιληφθούν το δούλεμα που μας ρίχνουν καθημερινά οι εθνικοί  - αιμομίκτες - πατέρες μας. Εκεί έξω υπάρουν τόσοι πολλοί που αγνοούν το 99% αυτών που συμβαίνουν καθημερινά, αλλά γνωρίζουν κάθε λεπτομέρεια για το τελευταίο ξέκωλο που άνοιξε κρεοπωλείο πουλώντας το κορμί του. Τόσοι πολλοί που η αριθμητική υπεροχή τους είναι τρομακτική και η έκβαση της μάχης προκαθορισμένη.

Τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει. 

Game over.

Η αντίδραση και η μαγική σφαίρα

Δηλώσεις Στάινμπρουκ.

Δηλώσεις Γιούνκερ.

Κοινή συνισταμένη : Όλοι γνώριζαν. Και σε αυτό το "'Ολοι" χωρούν και οι εγχώριοι και οι "εξωτικοί".

Τι μαθαίνουμε όμως εμείς από τα παραπάνω;

1. Ο πρωθυπουργός μας, εκτός από καλά αγγλικά, έχει αλάνθαστο "κληρονομικό χάρισμα" το οποίο του είχε ήδη διαμηνύσει ότι θα γίνονταν εκλογές (και φυσικά όχι στη λήξη της θητείας της προηγούμενης  κυβέρνησης). Παρά όμως αυτές τις μεταφυσικές ικανότητες του, δεν μπόρεσε να αντιληφθεί ότι όλα όσα κατά καιρούς του "σφύριζαν" διάφοροι, όπως ο Στάινμπρουκ, σήμαιναν ότι λεφτά ΔΕΝ υπάρχουν. Η άλλη εκδοχή, φυσικά, είναι ότι γνώριζε πολύ καλά ότι λεφτά δεν υπάρχουν, αλλά αυτό δεν ήταν κάτι που έπρεπε κατ' ανάγκη να το μάθουμε εμείς, οι υπόλοιποι, πριν από τις εκλογές. 

2. Μετά την εσωκομματική παράδοση δαχτυλιδιών, η "κραταιά" "δημοκρατία" μας γνώρισε και την υπερκομματική παράδοση της εξουσίας. Υπάρχει κανείς που αμφιβάλλει πλέον ότι ο Καραμανλής ουσιαστικά παρέδωσε τη διακυβέρνηση της χώρας στον ΓΑΠ; Υπάρχει κανείς που πιστεύει πλέον ότι οι δηλώσεις του ΓΑΠ περί εντατικής, Τιτανικού, όπλων στο τραπέζι και λοιπές απερίγραπτες μαλακίες δεν ήταν μεθοδευμένο σχέδιο; 

3. Οι φίλοι, οι Ευρω-πέη, αποδεικνύεται ότι είναι φίλοι μας με το αζημίωτο. Ειδικά, εκείνος ο αντιπαθέστατος κομπλεξικός Σαρκοζύ, τώρα φαίνεται για ποιον λόγο ακριβώς "αγωνίζονταν" για τη στήριξη της Ελλάδας. Βέβαια, και οι ξυνίλες της κας Μέρκελ, πλέον αντιλαμβανόμαστε τι ρόλο έπαιξαν στο θέατρο που στήθηκε γύρω από το .. κρεβάτι της εντατικής. Για τους υπόλοιπους λόγους που εξηγούν τη στάση Σαρκοζύ και Μέρκελ, παρακαλώ δείτε εδώ.

Αυτά όμως μάθαμε; Αυτά έπρεπε να τα ξέρουμε πολύ καιρό πριν...

Προσωπικά, θα ήθελα να μάθω ΓΙΑΤΙ ο κος Στάινμπρουκ και ο κος Γιούκνερ, έλυσαν τη σιωπή τους τώρα; Τους πνίγει το δίκιο; Ή μήπως βλέπουμε το δεύτερο μέρος της ίδιας παράστασης και θα το διαπιστώσουμε, μετά πάροδο άλλων 10 μηνών; Δυσκοελύομαι να αποδεχθώ ότι μαθαίνουμε σήμερα κάτι που δεν θέλουν να μάθουμε και το οποίο δεν είχαμε μάθει π.χ. 6 μήνες νωρίτερα.

Παλαιότερα είχα αναφέρει εδώ ότι  θα διεξαχθούν εκλογές τον Οκτώβριο. ΟΚ, μάλλον με γέλασε η μαγική σφαίρα μου, ως προς το χρόνο, αλλά εξακολουθώ να πιστεύω ότι θα γίνουν σύντομα βουλευτικές εκλογές και μάλιστα χωρίς την ανάδειξη αυτοδύναμης κυβέρνησης. Οι δηλώσεις των παραπάνω εντείνουν την παραπάνω πεποίθηση μου, κυρίως διότι, μετά τις βραβεύσεις και τα συγχαρητήρια στον ΓΑΠ για την επιτυχή α' φάση αφαίμαξης του ελληνικού λαού, έρχονται να τον ξεβρακώσουν. Δεν μπορώ να φανταστώ ότι ο ΓΑΠ προβάλλει οποιαδήποτε αντίσταση στις υποδείξεις και διαταγές τους και θέλουν να του υπενθυμίσουν ποιος είναι το αφεντικό. Και όπως θα έπρεπε να μέχρι τώρα να έχουμε διδαχθεί, τίποτα δεν είναι τυχαίο και όλα απλώς προλειαίνουν το έδαφος για κάτι που έπεται. Κατά τη γνώμη μου αυτό που έπεται είναι η διενέργεια εκλογών και πρέπει να "ντυθεί" με τις απαραίτητες δικαιολογίες, μια δε εξ αυτών είναι και η "αναγκαιότητα". 

Για να είμαι ειλικρινής πάντως, η σφαίρα μου θολώνει λιγάκι με εκείνες τις εξαγγελίες και ευαγγελισμούς του Σαμαρά ότι θα μειώσει το έλλειμμα σε 18 μήνες. Μου θυμίζει λίγο ΓΑΠ πριν τις εκλογές και το "Λεφτά υπάρχουν". Από την άλλη πλευρά, οι δημοσκοπήσεις δεν έχουν αρχίσει ακόμη να παίζουν το ρεφραίν του "καταλληλότερου" για να υποθέσω ότι πάμε αργά σε αλλαγή φρουράς. Για να μην αναφέρω ότι τυχόν αλλαγή φρουράς, στην παρούσα φάση, δεν θα βοηθούσε στο να "καταπιούμε" το επελαύνον αγγούριον καλύτερα και πιο ήσυχα, όπως έγινε στην περίπτωση του ΓΑΠ. Κάπως έτσι λοιπόν, υπολογίζω ότι δεν θα υπάρξει αυτοδυναμία, και η ευθύνη της σωτηρίας της χώρας ΜΕΤΑ την επίσημη χρεωκοπία θα πέσει στους ώμους συμπολίτευσης και αντιπολίτευσης. Άλλωστε προς το παρόν το ΠΑΣΟΚ έχει και τα δεκανίκια της Ντόρας και του Κουβέλη, για να συνεχίσει να σέρνει τη χώρα στον κατήφορο, τα οποία όμως είναι αμφίβολο ότι θα αντέξουν για πολύ ακόμη  και σίγουρα δεν παρέχουν τη "συναίνεση" που απαιτείται. 

Οφείλω πάντως να ομολογήσω ότι ο ελληνικός λαός έχει επιδείξει μια μάλλον απροσδόκητη "καρτερικότητα" στα μέτρα. Με δεδομένο, δε, ότι η αντίδραση μας είναι μια σημαντική παράμετρος στην εξίσωση της διαχείρισης, υποθέτω ότι για όσο χρόνο παραμένουμε "στωικοί" και εν πολλοίς δεν αντιδρούμε, δεν θα παρίσταται χρεία αναπροσαρμογής της στρατηγικής διαχείρισης. Προληπτικά, πάντως, θα υπάρχουν ενέργειες, σαν τις παραπάνω δηλώσεις, ώστε, αν και όποτε παραστεί αναγκαίο, να ενεργοποιηθεί το σενάριο της διακομαματικής συναίνεσης, για τη συνέχιση της αφαίμαξης.

Ίσως τελικά η μαγική σφαίρα μου να θεώρησε περίπου ως δεδομένο ότι μερικά πράγματα δεν θα καθόμασταν να τα καπιούμε αμάσητα. Και εκεί κάπου έγινε το λάθος. 

Ασυνεχής ροή κουλαμάρας

Γεγονός πανθομολογούμενο και ουδόλως αμφισβητήσιμο. Δεν σκαμπάζω από μαθηματικά. Αυτό όμως το δεν θα ληφθούν νέα μέτρα, παρότι "ανατιμήθηκε" το έλλειμμα, δεν το έχω με τίποτα. Αφού τελικά, είμαστε μέσα περισσότερο από όσο έχουμε υπολογίσει, πως ακριβώς θα μας βγουν τα νουμεράκια, χωρίς να χρειαστεί να προσθέσουμε. Με απλά λόγια, αφού βγάζω 100, ξοδεύω 90, και χρωστάω 13, αν διαθέσω όσα μου περισσεύουν για την αποπληρωμή των χρωστούμενων, τότε συνεχίζω να χρωστάω 3. Αν όμως βγάζω 100, ξοδεύω 90 και χρωστάω 15, τότε, αν διαθέσω όσα μου περισσεύουν για την αποπληρωμή των χρωστούμενων, συνεχίζω να χρωστάω 5. Αφού λοιπόν μετά θα χρωστάω περισσότερα, δλδ 5 αντί για 3 που νόμιζα / πίστευα / υπολόγιζα / προσευχόμουν / είδα στον καφέ - διαλέξτε - και με κυνηγάει ο τοκογλύφος να τον εξοφλήσω, αλλιώς μου έχει διαμηνύσει ότι θα με στείλει για ιαματικά λουτρά στη ... φορμόλη, πρέπει όχι μόνο να βρω τα 3, αλλά τα 5. Από που; Πάντως, χωρίς νέα μέτρα. ΟΚ, τότε ο μπαμπάς μου που έλεγε ότι δεν κόβει τα λεφτά από τον τοίχο, απλώς δεν το κατείχε το άθλημα!

Από την άλλη πλευρά, μετά το Ζητείται ελπίς του Σαμαράκη, το Υπάρχει ελπίδα του Σαμαρά. Εντάξει, αλλά εμείς δεν ψάχνουμε για ελπίδα, για τα λεφτά ψάχνουμε... Επειδή όμως νιώθω την αγωνία σου, πάρε κι άλλο ένα τσιτάτο, για την επόμενη ατραξιόν "Η ζωή είναι ωραία".

 Μερικές φορές, η πραγματικότητα ξεπερνάει τη - νοσηρή - φαντασία. Η Ιερά Σύνοδος αποφάσισε αναθέσει σε επιτροπή να επεξεργαστεί το περιεχόμενο των βιβλίων τόσο της Πρωτοβάθμιας όσο και της Δευτεροβάθμιας και να κάνει τις προτάσεις της !!! Και το Υπουργείο απάντησε ότι το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο έχει την ευθύνη των εκπαιδευτικών βιβλίων. Μήπως η Ιερά Σύνοδος θέλει να αναθέσει σε μια επιτροπή να ελέγξει τις φαρμακοκινητικές ιδιότητες των σκευσμάτων, που είναι στη λίστα φαρμάκων, διότι παρατηρώ μια αποχριστιανοποίηση, που έχει οδηγήσει το ποίμνιο στους γιατρούς, με αντίστοιχη μείωση των ευχελαίων... 

Και πριν προλάβουμε να καταπιούμε το παραπάνω, μας σέρβιραν το επόμενο πιάτο... Η εκκλησία έχει ενστάσεις για την κάρτα του πολίτη, λόγω των κινδύνων αλλοιώσεων και αλλοτριώσεων της πίστεως και της εθνικής και κοινωνικής ζωής (ζντουπ)!

«Μέχρι το τέλος του χρόνου η αγορά θα αλλάξει μορφή». Εγώ θα προσέθετα και χρώμα. Θα πάρει εκείνο το χλωμό, το πεθαμένο ντε. 

«Κάποιοι από μας διατηρούσαμε και τότε - διακριτικά φυσικά- τις επιφυλάξεις μας για την αξιοπιστία των στοιχείων και βλέπαμε ότι τα πράγματα στην πραγματική οικονομία ήταν πολύ χειρότερα από αυτά που παρουσιάζονταν τότε από την κυβέρνηση», δήλωσε ο κ. Μητσοτάκης μιλώντας στο ρ/σ Real fm.  Αυτή η διακριτικότητα, φαντάζομαι ότι οφείλεται στο γεγονός ότι η αδερφούλα μας συμμετείχε σε αυτές τις κυβερνήσεις και η αφεντιά μας ονειρευόταν ότι θα συμμετάσχει και αυτή. Αλλά, φευ, όνειρο καλοκαιρινής νυκτός. Και τώρα που έσφιξαν τα ζουμιά ΚΑΙ η αδελφούλα θέλει - όπως ανέκαθεν ήθελε - να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη, πουφ, ανακαλύψαμε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Ψιτ, παλικάρι, άστο, δεν πείθεις κανέναν.

Ω Ελλάς, των Καραμανλήδων, των Παπανδρέου, των Μητσοτάκηδων, του Πάγκαλου, του Μνημονίου, των καζίνων, της τσόντας, των τόκων και των στόκων, ω Ελλάς ένθεν κακείθεν του 25ου Μεσημβρινού, πού έδυ σου το κάλλος;...

'Η αλλοιώς: πόσο πάει σήμερα; 

Και αυτό που όλοι περιμέναμε : Ο κατάλογος με τους "εκλεκτούς" της Δημοκρατικής Αριστεράς. Επιτέλους, τώρα ξέρω ποιους ΔΕΝ πρόκειται να ψηφίσω...

Έντονη κριτική στην κυβέρνηση και την αξιωματική αντιπολίτευση με αφορμή την αντιπαράθεση που έχει ξεσπάσει ανάμεσά τους για την οικονομική κατάσταση της χώρας άσκησε ο κ. Γ. Καρατζαφέρης, κάνοντας έκκληση στα δύο μεγάλα κόμματα για σοβαρότητα. Μήπως θέλετε να τους δώσετε λίγη από τη δική σας;;; Μπα ε; Το ίδιο υλικό χρησιμοποιείτε και εσείς...

Ως το «συντομότερο ανέκδοτο» χαρακτήρισε ο υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης Κώστας Σκανδαλίδης τη δήλωση του προέδρου της Ν.Δ. Αντώνη Σαμαρά, ότι σε 18 μήνες μπορεί να μηδενίσει το έλλειμμα. Όχι αγαπητέ. Το συντομότερο ήταν το "Λεφτά υπάρχουν". Φαντάζομαι, θυμάστε ποιος το είπε...

Είναι απορίας άξιο, πως με κάτι τέτοια, διατηρούμε ακόμη σώας τα φρένας ... ή μήπως δεν τας διατηρούμεν;

Je veux...

Όταν ήμουν πιτσιρίκα, έκανα γαλλικά επί έξι (6) συναπτά έτη. Έκτοτε τα σιχαίνομαι!

Σήμερα, όμως, θα σας παρουσιάσω έναν από τους λόγους που χαίρομαι που ξέρω γαλλικά.

Και επειδή ως γνωστόν είμαι κορίτσι από σπίτι, αποδεδειγμένα πλέον, με τα γαλλικά του, αλλά, όταν μεγάλωσα έγινα κορίτσι για το δρόμο, μπορώ σήμερα, με αίσθημα ευθύνης και υπερηφάνειας να πω, ότι μερικούς τους γράφω ΟΛΟΨΥΧΑ στα αρχίδια μου!

ΥΓ : Σήμερα μπορεί να είναι μια καλή ημέρα...

Να γιατί δεν πρόκειται να αλλάξει κάτι σε αυτή τη χώρα...

Σήμερα είχα την ατυχή ιδέα να χρησιμοποιήσω την εθνική οδό. Έπηξα κυριολεκτικά. 

Κάποια στιγμή βρέθηκα στην δεξιά λωρίδα, με τους γνωστούς Μαλάκες να με προσπερνούν από τη ΛΕΑ.  Εφάρμοσα λοιπόν την τακτική του "καβαλάω τη λωρίδα" προκειμένου να τους εμποδίσω. Δυστυχώς όμως οι προσπάθειες μου απέβαιναν άκαρπες, διότι η ΛΕΑ ήταν αρκετά φαρδιά ώστε να χωρούν τα επιβατικά οχήματα. Είχα αρχίσει να αποκαρδιώνομαι, ώσπου ξαφνικά που χαμογέλασε η τύχη. Στη ΛΕΑ κινούνταν ένα λεωφορείο των ΚΤΕΛ! Αυτό δεν χωρούσε με ΤΙΠΟΤΑ. Ο οδηγός  μου κόρναρε 3 ή 4 φορές και μετά είτε παραιτήθηκε, αναγνωρίζοντας το λάθος του, είτε το πήρε απόφαση ότι θα τον πάω καρότσι και απλώς συνέχισε να με βρίζει (τα ρέστα μου, στο δεύτερο).

Το αξιομνημόνευτο - και η αιτία αυτής της ανάρτησης - είναι ότι κάποια στιγμή έρχεται δίπλα μου (από αριστερά) ένα αυτοκίνητο και η οδηγός με ρωτάει - ίσως, κρίνοντας από το ύφος της,να μου ζήτησε τα ρέστα - γιατί δεν τον αφήνω να περάσει. Μετά το πρώτο σοκ (για την ακρίβεια εγκεφαλικό ήταν), της απάντησα ότι είναι παράνομο ένα όχημα να κινείται στη ΛΕΑ και ότι το ίδιο θα έπρεπε να κάνει και εκείνη. 

Όταν λοιπόν, σου τη λένε επειδή απαιτείς σεβασμό σε κάποιους κανόνες, πιστεύει κανείς σοβαρά ότι υπάρχει περίπτωση να αλλάξει κάτι σε αυτή τη χώρα ;

Τα 7 μυστήρια του κόσμου και η επιστημονική εξήγηση τους

1. Δημοσιογράφος : Πληρώνεσαι για να ενημερώνεις τον κόσμο για όσα αυτοί που σε πληρώνουν δεν θα ήθελαν να μάθει ο κόσμος.

Φύσει αδύνατον και όποιος μπορεί να ξεχωρίσει τη βούρτσα από... τον καθρέφτη, το καταλαβαίνει. Συνεπώς, είτε α) δεν πληρώνεσαι και ενημερώνεις τον κόσμο για όσα αυτοί που σε πληρώνουν δεν θέλουν να μάθει ο κόσμος, οπότε πεθαίνεις από την πείνα, β) πληρώνεσαι για να ενημερώνεις τον κόσμο για όσα αυτοί που σε πληρώνουν θέλουν να μάθει ο κόσμος,  οπότε μπορεί κάποια μέρα - ανάλογα με την "ενημερωτικότητα" σου - να αποκτήσεις βίλα και τη μπάρμπι γκόμενα.

2. Πολιτικός : Εκλέγεσαι για να υπηρετείς το λαό που σε εξέλεξε, κι αν δεν τον υπηρετήσεις, τότε σίγουρα θα επανεκλεγείς. 

Η βέβαιη επανεκλογή σου, μετά την αποτυχία σου να υπηρετήσεις το λαό, έχει φέρει στα πρόθυρα αυτοκτονίας το νόμο των πιθανοτήτων, αλλά εξηγείται ως κατωτέρω : α) ο λαός που σε εκλέγει δεν διαθέτει - συνολικά - IQ μεγαλύτερο από αυτό της τριμμένης φρυγανιάς, β) τα μαζοχιστικά ένστικτα του λαού έχουν χτυπήσει high score (και έτσι εξηγείται το γιατί οι οπαδοί του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού επιθυμούν διακαώς να παίζει η ομάδα τους στο Champions League κάθε χρόνο). 

3. Έλληνας υπουργός εθνικής οικονομίας : Διαχειρίζεσαι τα οικονομικά του κράτους, προς όφελος του κράτους, διασφαλίζοντας τα συμφέροντα τρίτων.

Είναι μάλλον απίθανο, τουλάχιστον στο παρόν συμπάν, να συμπέσουν το όφελος του κράτους και τα συμφέροντα των τρίτων. Η εξήγηση λοιπόν είναι : α) διαχειρίζεσαι τα οικονομικά του κράτους προς όφελος των τρίτων, χωρίς να διασφαλίσεις τα συμφέροντα του κράτους, οπότε προβλέπεται να έχεις μια λαμπρή καριέρα μπροστά σου (αν είσαι αιρετός, δες και υπό 2), β) διαχειρίζεσαι τα οικονομικά του κράτος διασφαλίζοντας τα συμφέροντα του κράτους, οπότε ... μπα άκυρο, αποκλείεται να  το κάνεις αυτό.

4.  Αρχηγός ελληνικού κόμματος : Πρεσβεύεις και ορκίζεσαι στη δημοκρατία, αλλά  μπορείς να διαγράφεις όσους διαφωνούν. 

Είναι η δημοκρατία που δημιούργησε τη θέση που βρίσκεσαι, κάτι όμως δεν πάει καλά, συνεπώς : α) πιστεύεις στη δημοκρατία έτσι όπως την εννοείς εσύ, στην οποία περιλαμβάνεται η δυνατότητα να εξαφανίζεις όποιον διαφωνεί μαζί σου, β) πιστεύεις στη δημοκρατία έτσι όπως την εννοεί ο λαός, στην οποία υπάρχει η δυνατότητα να κάνεις ό,τι γουστάρεις και να μην δίνεις λογαριασμό σε κανέναν, γ) πιστεύεις στην πολυφωνία της δημοκρατίας, αρκεί να αφορά τους άλλους. 

5. Ελληνικό χρέος : Όσο δανείζεσαι, μικραίνει.

Εξαιτίας αυτής της ιδιομορφίας που παρουσιάζει το ελληνικό χρέος, δεν ενδείκνυται για σχολικά παραδείγματα άθροισης (έχω ένα μήλο και δανείζομαι άλλο ένα, πόσα μήλα έχω; Λογική : δύο μήλα, Λογική ελληνικού χρέους : μισό μήλο). Μάλλον συμβαίνουν τα κατωτέρω (ένα ή όλα)  : α) συνεχίζεις να δανείζεσαι, χωρίς να μικραίνει, αλλά αντίθετα να μεγαλώνει το χρέος, ελπίζεις όμως ότι θα κρασάρουν οι υπολογιστές και θα χάσουν οι δανειστές το λογαριασμό, β) διαχειρίζεται το χρέος έλληνας υπουργός εθνικής οικονομίας (βλ. ανωτέρω υπό 3), οπότε όλοι ξέρουν ότι η χώρα έχει χρεοκοπήσει, αλλά δεν το φωνάζουν, γιατί είναι ώρα κοινής ησυχίας.

6.  Ελληνικός αντιτρομοκρατικός νόμος : Αν διαφωνείς με αυτό που επιβάλλει η κυβέρνηση, είσαι τρομοκράτης.

Εφόσον στο μυαλό οποιουδήποτε ανθρώπου (σ.σ. γίνεται αντιληπτό ότι αφορά ενεργά μυαλά, ή να διευκρινιστεί περαιτέρω;) η διαφωνία δεν ταυτίζεται με την τρομοκρατία, οπότε α) ο νόμος δεν υπηρετεί την ομαλή κοινωνική συμβίωση, αλλά την ομαλή κοινωνική τρομοκρατία, β) ο νομοθέτης άρχισε τα ληγμένα προκειμένου να ξεπεράσει το χρόνιο αλκοολισμό του.

7.  Ακροδεξιά : Κατάλυση της - όποιας - δημοκρατίας, με παράλληλη εκδίωξη όλων των μεταναστών, και εγκαθίδρυση απολυταρχικού καθεστώτος, μέσω της εισόδου στο κοινοβούλιο. 

(Alert : Σκέψου το λίγο καλύτερα εκείνο για την εκδίωξη των μεταναστών, γιατί μετά που θα βρεις φιλιππινέζα να προσέχει τα παιδιά των βουλευτών σου;)

Εφόσον  δεν πιστεύεις στη δημοκρατία, γιατί τη χρησιμοποιείς; Μήπως α) απλώς λες όσα θέλει να ακούσει ο μέσος - και σίγουρα εγκεφαλικά νεκρός - ψηφοφόρος, β) δεν έχεις ιδεολογία, απλώς πρέπει κάποιοι να βουλευτούν σε βουλευτικά έδρανα γιατί οι καιροί είναι χαλεποί.

Παρακαλώ αντιδράστε

Εδώ και πολλά χρόνια διεξάγω κοινωνική μελέτη, συνιστάμενη στον εντοπισμό των επιμέρους συμπεριφορών του Μαλάκα της ελληνικής κοινωνίας. Για λόγους οικονομίας του παρόντος, δεν μπορώ να παραθέσω όλες τις συμπεριφορές που έχουν εντοπίσει και υποδεικνύουν τον Μαλάκα και έτσι θα περιοριστώ σε μερικές από αυτές, που σχετίζονται με το σημερινό θέμα.

Μαλάκας λοιπόν είναι (μεταξύ άλλων) :

1. Αυτός που οδηγεί στη ΛΕΑ

2. Αυτός που ακολουθεί κατά πόδας ένα ασθενοφόρο, το οποίο προσπαθεί να φτάσει στο εφημερεύον νοσοκομείο, πριν τα κακαρώσει ο ασθενής που μεταφέρει.

3.  Αυτός που προσπαθεί να παρακάμψει την ουρά στις δημόσιες υπηρεσίες.

Εσχάτως όμως, έχω αρχίσει να αναπτύσσω μια νέα κατηγορία. Αυτήν του Ηλίθιου Μαλάκα, που επιτρέπει στο Μαλάκα να κάνει όσα συνήθως κάνει ένας Μαλάκας. Γιατί φίλε Ηλίθιε επιτρέπεις στο Μαλάκα να συνεχίσει και μάλιστα με ικανοποιητικά αποτελέσματα, να σε περνάει για χαϊβάνι; Γιατί δεν αντιδράς; Δεν είπε κανείς να πιαστείς στα χέρια με το Μαλάκα, ούτε να προσπαθήσεις να ανοίξεις συζήτηση μαζί του (άλλωστε, κανείς από τους δύο σας δεν έχει τα προσόντα για να μπορέσει να διεξάγει μια στοιχειώδη μορφή διαλόγου!). Γιατί κάθεσαι αδιαμαρτύρητα και υφίστασαι τόσο το Μαλάκα, όσο και τις συνέπειες της συμπεριφοράς του; Είναι τόσο δύσκολο να κουνήσεις λιγάκι το άχρηστο κορμί σου;

Δεν έχω καταλήξει ακόμη στα αίτια της αδράνειας του Ηλιθίου, ένα εκ των οποίων εικάζω ότι είναι η έλλειψη φαντασίας για την ανεύρεση τρόπων αντίδρασης. Στη σημερινή ανάρτηση  λοιπόν, θα ήθελα να συνεισφέρω με μερικούς τρόπους αντίδρασης. 

1. Είσαι στη δεξιά λωρίδα και στη ΛΕΑ κινείται ο Μαλάκας (που ποτέ δεν είναι ένας). Κάνε λίγο πιο δεξιά, ώστε το όχημα σου να είναι το μισό στη δεξιά λωρίδα και το μισό στη ΛΕΑ. Με τον τρόπο αυτό, θα καταφέρεις να εμποδίσεις, είτε εντελώς είτε μερικώς, τη διέλευση από τη ΛΕΑ, σίγουρα πάντως θα δημιουργήσεις αρκετό πρόβλημα ώστε να συμφορηθεί και οι Μαλάκες  θα αποφασίσουν να μπουν σε κάποια από τις λωρίδες κίνησης. 

2. Μόλις αντιληφθείς ασθανοφόρο, σπεύσε να του παραχωρήσεις προτεραιότητα με όποιο τρόπο μπορείς. ΜΗΝ κάνεις όμως το ίδιο με το Μαλάκα που ακολουθεί (που ποτέ δεν είναι ένας). Μόλις περάσει το ασθενοφόρο μπες στην κανονική πορεία σου.

3. Είσαι ήδη αρκετή ώρα όρθιος στην ουρά κάποιας δημόσιας - συνήθως - υπηρεσίας και εμφανίζεται ο Μαλάκας που, ενώ έχει δει την ουρά, κατευθύνεται προς την "πηγή" της, αδιαφορώντας για όλους του υπόλοιπους που θέλουν επίσης "να πιουν νερό". Υπόδειξε του ευγενικά την ύπαρξη της ουράς και το σημείο που τελειώνει. Εάν αυτή η προσέγγιση δεν τύχει της δέουσας προσοχής ή δεν καταφέρει να αποτρέψει το Μαλάκα από το να πάει να στηθεί δίπλα στον πρώτο της ουράς, ύψωσε ελαφρώς τον τόνο της φωνής και απευθύνσου στο Μαλάκα σε δεύτερο ενικό, τονίζοντας για μια ακόμη φορά την ύπαρξη της ουράς και το γεγονός ότι υπάρχουν άλλοι που περιμένουν. Εάν είναι απαραίτητο, ζήτα βοήθεια από τους παριστάμενους, παρατρύνοντας τους να αντιδράσουν στη συμπεριφορά του Μαλάκα.

Στην κατά τα ανωτέρω μελέτη, έχω παρατηρήσει ότι ο Μαλάκας, του οποίου είναι η οδηγική συμπεριφορά  που του εξασφαλίζει τον "τίτλο", συνήθως έχει περί πολλού το αυτοκινήτο του (για την ακρίβεια είναι προέκταση κάτι άλλου, αλλά ας μην επεκταθώ). Για το λόγο αυτό, είναι διατεθειμένος να κάνει μαγκιές μόνο εκεί που του περνάει, ήτοι μέχρι εκεί που δεν θα κινδυνέψει η ακεραιότητα του οχήματος του. Συνεπώς, οι τολμηροί μπορούν να επιχειρήσουν - εφόσον διαθέτουν την ικανότητα - ελιγμούς που θα κάνουν το Μαλάκα να νιώσει ανασφάλεια για το όχημα του και σχεδόν αυτομάτως θα μαζευτεί.  

Τέλος, αν κάποιος φίλος Μαλάκας-οδηγός διαβάζει την παρούσα ανάρτηση, θα ήθελα να του απευθύνω ένα προσωπικό μήνυμα : Φίλε Μαλάκα, αν νομίζεις ότι είναι πολύ γαμάτο να οδηγείς στη ΛΕΑ και να προσπερνάς τους άλλους που περιμένουν σταματημένοι στις λωρίδες κίνησης, αν νομίζεις ότι είναι πολύ έξυπνο να σχηματίζεις δεύτερη σειρά για να στρίψεις πρώτος στο φανάρι, αν νομίζεις ότι δεν χρειάζεται να σταματήσεις στο ΣΤΟΠ ή όταν με έχεις από δεξιά, γιατί σε έχω δει και θα σταματήσω εγώ, ΞΑΝΑΣΚΕΨΟΥ ΤΟ! Γιατί δεν το έχω σε τίποτα να πέσω πάνω σου και να σου στραπατσάρω το καμάρι σου και υποκατάστατο του ανδρισμού σου, άσε που μετά θα με πληρώνεις κιόλας! Φίλε Μαλάκα, έχε το νου σου, γιατί κυκλοφορώ στους δρόμους και είμαι αγανακτισμένη!

Η αβάσταχτη σοβαρότητα της παραδοχής

Τώρα, σε προχωρημένη πια ηλικία, μπορώ να το παραδεχτώ. Έχω μια προβληματική σχέση ... με τα παραμύθια. Βέβαια, αυτή η σχέση δεν είναι το μόνο προβληματικό σημείο μου, αλλά είναι δύσκολο, όπως κι αν το δει κάποιος, να παραδεχτώ, εγώ, που προέρχομαι από ένα παραμύθι, ότι έχω ... θέμα με τα παραμύθια. 

Κατ' αρχήν (ξέρετε, σε εκείνη την αρχή του χρόνου που ήμουν πιτσιρίκι), τα παραμύθια δεν μου άρεσαν, τουλάχιστον όχι όλα και ο λόγος είναι ότι δυσκολευόμουν να χωρέσω σε ένα από αυτά, όπως για παράδειγμα στη Χιονάτη. Ξανθιά, με γαλανά μάτια, τέζα στο κρεββάτι εν αναμονή του πρίγκηπα και του ζωοφόρου φιλιού του... κι αν αργούσε, κι αν δεν ερχόταν; Τι; Θα περίμενα ακόμη; Δεν γίνεται.  Για να μην αναφέρω το γεγονός ότι ήμουν απόλυτα πεπεισμένη ότι, ακόμη κι αν έβρισκα το σπιτάκι των νάνων, αυτοί θα με πέταγαν έξω με τις κλωτσιές, αφού δεν ήμουν ξανθιά, με γαλανά μάτια. Η Σταχτοπούτα ήταν πιο κοντά στα δεδομένα μου ... Καστανή, αλλά είχε νονά νεράϊδα και η δική μου νονά πέθανε νωρίς. Που πας στον κόσμο του πρίγκηπα χωρίς νονά και να πρέπει μάλιστα να φορέσεις γοβάκι; 

[Παρεπιμπτόντως, αργότερα ανακάλυψα ότι το ίδιο πρόβλημα είχε και Τίφανυ!  Παρήγορο, πραγματικά ... Δεν είμαι η μόνη! Όποιος δεν ξέρει ποια είναι η Τίφανυ - στην οποία γίνεται αναφορά ξανά κατωτέρω - να αφήσει μήνυμα. Όποιος πάλι ξέρει, κερδίζει τσιχλόφουσα σκαναρισμένη, οπότε να αφήσει διεύθυνση email]

Στη συνέχεια (είχα μεγαλώσει λίγο), συγκρούστηκα μετωπικά με το γεγονός ότι δεν διέθετα ούτε μια υπερφυσική ικανότητα! Δεν μπορούσα να πετάξω (καμία ελπίδα να γίνω η Τίνκερμπελ, αλλά και να γινόμουν, θα έπρεπε να βρώ έναν Πήτερ Παν, τον οποίο για κάποιο άγνωστο - μέχρι σήμερα - λόγο βρίσκω αντιπαθητικό) και δεν μπορούσα να κάνω μαγικά (δεν κατάφερα να εξαφανίσω μερικούς "αγαπημένους" συμμαθητές μου, παρά τις επίμονες προσπάθειες μου).

Ήταν επιτακτική, λοιπόν, η ανάγκη να βρω και εγώ να παραμύθι που να με χωράει. Φευ όμως, αυτός ο κόσμος δεν είναι φτιαγμένος για κοριτσάκια που φορούν παπούτσια με κορδόνια, κάνουν κόντρες με τα ποδήλατα, γι' αυτό και τρώνε κατάμουτρα την απόρριψη, από μεν τα κορίτσια της ηλικίας τους, επειδή φορούν παπούτσια με κορδόνια και κάνουν κόντρες με τα ποδήλατα, από δε τα αγόρια της ηλικίας τους, επειδή είναι κορίτσια.

[Όπως όμως έχετε ήδη αντιληφθεί, αργότερα - για την ακρίβεια αρκετά αργότερα - γνώρισα την Εσκαρίνα (και η Τίφανυ καλή είναι, αλλά η Εσκαρίνα μου έκανε κλικ, αν με εννοείτε) και τον θαυμαστό κόσμο του Δισκοκόσμου και βρήκα και εγώ το παραμύθι που μου ταιριάζει, αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση].

Που ήθελα να καταλήξω με τα παραπάνω; Βασικά πουθενά. Γιατί πρέπει πάντα να καταλήγουμε  κάπου; Τι ψυχαναγκασμός κι αυτός. Τι; Τότε γιατί σας πρήζω; Έτσι (απλό και καταλυτικό επιχείρημα), γιατί (αν δεν σας φτάνει το απλό και καταλυτικό επιχείρημα) σήμερα αποφάσισα ότι θέλω να κάνω αυτο-ψυχανάλυση βαρέων-βαρών και τελευταίου υπογείου και εσείς είχατε την απολύτως κακή ιδέα να υποθέσετε ότι μπορεί να γράφω κάτι αξιόλογο. (Να υποθέσω ότι ψαρώσατε από τον τίτλο;  Επίτηδες τον έβαλα, για να κόψω αντιδράσεις!  Μα καλά, ακόμη δεν έχετε καταλάβει ότι  αντεδείκνυται να με παίρνετε στα σοβαρά;). 

Δράττομαι της ευκαιρίας, όμως, να λύσω μια απορία. Τι είναι ψυχανάλυση; Υποψιάζομαι ότι η εντύπωση που έχω περί ψυχανάλυσης, το να κάθεσαι δηλαδή με έναν άλλο άνθρωπο και να συζητάς, χωρίς αυτολογοκρισία, ειλικρινά, ανταλλάσσοντας απόψεις, είναι μια μάλλον εσφαλμένη αντίληψη., η οποία με μπερδεύει, διότι το να κάθεσαι με έναν άλλο άνθρωπο και να συζητάς, χωρίς αυτολογοκρισία, ειλικρινά, ανταλλάσσοντας απόψεις, είναι κάτι που κάνουμε με τους φίλους μας, άρα δεν μπορεί να το κάνουμε και με τον ψυχαναλυτή μας... (στο σημείο αυτό, ξεπηδά η τρομακτική σκέψη ότι δεν έχουμε φίλους και για το λόγο αυτό πάμε σε ψυχαναλυτή για να πούμε δύο - ειλικρινείς - κουβέντες). Έχετε προσέξει πάντως πως αρκετοί - οι περισσότεροι - άνθρωποι δεν σε ακούν, αλλά, εκμεταλλεύονται την ώρα που μιλάς, για να σκεφτούν τι θα πουν μετά; Και ακόμη χειρότερα. Έχετε προσέξει πως μερικές φορές δεν ακούμε τους ανθρώπους, αλλά εκμεταλλευόμαστε την ώρα που μιλούν, για να σκεφτούμε τι θα πούμε μετά; Πως να γίνει συζήτηση έτσι... Προσωπικά, ως απόλυτα εφιαλτικό σενάριο, θεωρώ την περίπτωση που ένας άνθρωπος μου λέει κάτι και ακούω τη σκέψη του που λέει κάτι άλλο, συνήθως το αντίθετο ή, άντε, έστω διαφορετικό (ναι, ακούω σκέψεις, είναι παρενέργεια του μαγικού ταλέντου Πρώτη Ματιά - Δεύτερες Σκέψεις - για περισσότερες πληροφορίες επ' αυτού παρακαλώ αναζητείστε την ομώνυμη ανάρτηση και να μην ακούσω σκέψεις ότι είμαι εντελώς καβαλημένη, λιγάκι γιουχου μπορεί, αλλά καβαλημένη; Θα με αδικήσετε και δεν κάνει.). Και τι να πεις στον άλλον; "Ξέρω ότι μου λες πίπες, γιατί ακούω τι σκέφτεσαι";.  Είτε θα σε περάσει για τρελή και δεν θα σου ξαναμιλήσει, είτε θα τσαντιστεί και δεν θα σου ξαναμιλήσει. Αυτός, πάντως, είναι ο λόγος που εγώ το λέω πάντα!

 Αφού, όμως, ξεκίνησα αυτή την ανάρτηση με παραδοχές, λέω να συνεχίσω τοιουτοτρόπως. Παραδέχομαι λοιπόν ότι σε αρκετές περιπτώσεις λέω στους ανθρώπους αυτό ακριβώς που δεν πρέπει. Όπως, για παράδειγμα, το γεγονός ότι πρόσφατα ρώτησα έναν φίλο μου, εάν, επειδή γνωριζόμαστε πολύ καιρό και μιλάμε ανοιχτά, αυτό αρκεί για να θεωρούμαστε φίλοι. Εννοείται ότι, ακόμη και μετά την παροχή των απαραίτητων διευκρινίσεων, μου το χτυπάει ακόμη (κι αν τύχει να διαβάσει αυτή την ανάρτηση, δεν θα παραλείψει - εικάζω, από όσο τον ξέρω - να αφήσει σχόλιο - μπηχτή, χωρίς φυσικά να αποκλείω την πιθανότητα, να διαβάσει την ανάρτηση και να μην αφήσει σχόλιο, ακριβώς επειδή εγώ έγραψα ότι μάλλον θα αφήσει...). Για να μην αναφερθώ σε εκείνη τη φορά  που πέταξα στον εντελώς ακατάλληλο (για λόγους που δεν μπορούν να αναλυθούν τώρα) άνθρωπο την άποψη μου ότι όλες οι ανθρώπινες σχέσεις συνίστανται σε μια αδιόρατη μεν, υπαρκτή δε, ανταλλακτική σχέση (προσοχή, είπα ανταλλακτική και ουχί συναλλακτική - ο νοών νοείτο). Μετά από αυτά, δεν αποτελεί μεγάλη έκπληξη το γεγονός ότι δεν είχα ποτέ πολλούς φίλους. Όπως επίσης, δεν πρέπει να αποτελεί - πλέον - έκπληξη το γεγονός ότι κάνω αυτο-ψυχανάλυση (υπό την παραπάνω εσφαλμένη εντύπωση) στην παρούσα ανάρτηση. 

(ωχ! χτυπάει τηλέφωνο! Μισό...)

Μόλις τελείωσε μια μισάωρη τηλεφωνική συνομιλία, η οποία με έβγαλε εντελώς εκτός αυτο-ψυχαναλυτικού ή άλλου ειρμού (αν ποτέ υπήρξε κάποιος),  οπότε κάπου εδώ θα σας αφήσω. Καλώς εχόντων των πραγμάτων και υφιστάμενης σχετικής διαθέσεως και επμενύσεως, αύριο θα σας αφηγηθώ τα όσα "μαγικά" έζησα σήμερα (έχω ένα delay στην αφήγηση) κατά την πρώτη μου επίσκεψη στο ... άνδρο της - ελληνικής - δικαιοσύνης (βλ. Ευελπίδων), μετά την έναρξη του νέου δικαστικού έτους (μην το δέσετε και κόμπο όμως, διότι διαθέτω και εγώ τον αμυντικό μηχανισμό της απώθησης και μπορεί μέχρι αύριο να έχω καταφέρει να τα απωθήσω, διότι νιώθω να με εξωθούν!).

ΥΓ. Αφού υποβληθήκατε στη βάσανο να διαβάσετε όλα τα παραπάνω, παρακαλώ προσθέστε τον τίτλο "... και άλλες περικοκλάδες"....

Όλα όσα θέλω να πω, αλλά οι λέξεις αρνούνται να βγουν...

Εδώ και καιρό, θέλω να γράψω για τα τεκταινόμενα στον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Να γράψω και να ξορκίσω το κακό. Να νιώσω καλύτερα, να το ξεπεράσω. Αλλά, ούτε μια φορά, οι λέξεις δεν συμμερίστηκαν την ανάγκη μου. Αρνούνταν πεισματικά να ειπωθούν, να γραφτούν. Ίσως, διότι προσπαθούσαν να κρύψουν το κεφάλι τους στην άμμο...

Ευτυχώς όμως, για μένα, τα είπε όλα ο Techie Chan εδώ. 

Τα παραθέτω όμως αυτούσια, γιατί θέλω να διαβαστούν, να ακουστούν και φοβάμαι ότι ίσως να μην κάνετε τον κόπο να ακολουθήσετε τον σύνδεσμο (συγχωρείστε μου την ολιγοπιστία μου). 

Ιδού λοιπόν :

τις τελευταίες βδομάδες η ηγεσία του συνασπισμού, της μεγαλύτερης συνιστώσας του ΣΥΡΙΖΑ, έχει επιδοθεί σε μια κούρσα πολιτικού μακιαβελισμού, δυνάμενη να συμμαχήσει με οποιονδήποτε “αντι-μνημονιακό” πόλο, ανεξάρτητα με τις πολιτικές καταβολές ή προθέσεις αυτού του πόλου. Και μόνο η λέξη “αντι-μνημονιακός” είναι ικανή να σε βάλει στο κλάμπ.

Καρφί πρώτο. Η τέχνη της επικοινωνίας.

Σε παλιότερες εποχές, ήμουν από τους πρώτους που κατέκριναν την έλλειψη επικοινωνιακής πολιτικής στον ΣΥΝ που μαστιζόταν από μία διαρκή θολούρα εννοιών και φράσεων με ασαφές νόημα. Κι ήταν κρίμα, διότι πολλές φορές εκεί μέσα, κρύβονταν όμορφες ιδέες. Όμως στην επικοινωνία -σε αντίθεση με την πραγματική ζωή- οι λέξεις έχουν μόνο ένα συγκεκριμένο “ξύλινο” περιεχόμενο. Τα μαλλιά έχουν πάντα “όγκο” ή “λάμψη”, οι ποικιλίες είναι πάντα “πλούσιες”, οι προτάσεις είναι πάντα “ειλικρινείς”. Το να προσπαθείς να αλλάξεις νόημα στις λέξεις, είναι ένας πολύ δύσκολος αγώνας, ειδικά όταν οι αντίπαλοί σου συνεχίζουν να χρησιμοποιούν τα “ξύλινα” κοινότοπα νοήματα. Ο Μάρξ έγραψε πάνω από 1000 σελίδες για να δώσει νέα νοήματα στη λέξη κεφάλαιο και κεφαλαιοκράτης, αλλά στην τηλεοπτική μας δημοκρατία, δυστυχώς δεν μπορούμε να βασιζόμαστε πως οι πολίτες θα κάτσουν να διαβάσουν έστω και 50 σελίδες, προκειμένου να εξηγήσουμε τα νέα νοήματα.

Αυτό το μάθημα το έχουν πάρει στον ΣΥΝ και νιώθω πως το έχουν τελειοποιήσει, όχι χωρίς προβλήματα. Ακόμα θυμάμαι εκείνο το πρόταγμα να “γειωθούμε με την κοινωνία” μετά την ήττα των ευρωεκλογών. Αλλά το “αντι-μνημονιακός” είναι ένα επικοινωνιακά στιβαρότατο, σαφές και κοινότοπο σύνθημα. Και το ευφυές της υπόθεσης, είναι πως δεν χρειάστηκε να επιστρατευτεί ο ΣΥΝ για να δώσει νόημα στη λέξη. Το κάνουν αδιαλείπτως εδώ και 4 μήνες η κυβέρνηση και όλα τα ΜΜΕ. Άρα το μόνο που χρειάζεται να κάνεις σε αυτή την πλύση εγκεφάλου που υφίσταται η κοινωνία, είναι να χρησιμοποιήσεις το στερητικό αντί. Κι αμέσως έχεις μία υπέροχη, εύληπτη και καταναλώσιμη πρόταση.

Δυστυχώς, και παρά τα συγχαρητήρια που έχω να δώσω για την εξαιρετική επικοινωνιακή στρατηγική στο συγκεκριμένο ζήτημα, η επικοινωνία είναι ένα εργαλείο, ένα μέσο. Δεν είναι το μήνυμα. Ειδικά όταν θέλεις να διαφοροποιηθείς από το παλαιό πολιτικό καθεστώς και ακόμα πιο ειδικά, όταν δεν διαθέτεις έναν ολόκληρο προπαγανδιστικό μηχανισμό που να ανακυκλώνει κάθε μέρα το επικοινωνιακό προϊόν σου στα κανάλια.

Ένας κόσμος μαγικός

Έτσι λοιπόν, είναι ένα πράγμα να χρησιμοποιείς το νόημα “αντι-μνημονιακός” για να περάσεις την ουσία των όσων λες στην τηλεοπτική δημοκρατία, είναι άλλο πράγμα αυτή η λέξη να αποκτά μαγική αξία από μόνη της και να συντάσσεσαι σχεδόν με οποιονδήποτε την προφέρει γιατί αυτό θα προσφέρει μεγαλύτερη ηχώ στη λέξη σου.

Στα παλιά χρόνια το να προφέρεις το όνομα και να υλοποιείται το πράγμα, το ονόμαζαν μαγεία. Λες δέντρο και υλοποιείται ένα δέντρο. Δυστυχώς, η χρήση της μαγικής αξίας των λέξεων από τους σουμέριους και μετά συναντά μια καθοδική πορεία, με αποτέλεσμα σήμερα να μην μπορούμε εύκολα να τη χρησιμοποιήσουμε. Έτσι, όσο και να λέω εγώ “αντι-μνημονιακός”, ο ΓΑΠ δεν πρόκειται να μεταμορφωθεί σε βάτραχο.

Με αυτόν τον τρόπο, η επιλογή του ΣΥΝ να υποστηρίξει τον κ.μητρόπουλο -έναν εργατολόγο συνυφασμένο με το βαθύ πελατοκεντρικό πασόκ- με τη δικαιολογία πως είναι “αντι-μνημονιακός” παύει να είναι αυτονόητη. Βασική γραμμή του κόμματος “είναι να δώσουμε το πρώτο χαστούκι στο μνημόνιο και την κυβέρνηση με τις εκλογές”. Ας το εξετάσουμε λίγο αυτό.

Ένα-δύο-τρία, πολλά αντιμνημόνια

Είναι ο κ.Μητρόπουλος η μόνη “αντι-μνημονιακή” φωνή στην περιφέρειά του? Τολμώ να πω, πως όχι μόνο δεν είναι ο μόνος “αντι-μνημονιακός”, αλλά πως έχουμε μια πλειάδα υποψηφίων με αντίστοιχο σύνθημα. Είναι λογικό άλλωστε, για ένα πετυχημένο σύνθημα να ερίζουν πολλοί μπαμπάδες.

Ο κ.Αλαβάνος σίγουρα είναι μέσα σε αυτούς (υποσχέθηκε πως θα κλείσει και τις πόρτες στην τρόικα). Ο κ.Δημαράς επίσης, που αντιπροσωπεύει εξίσου το “αντι-μνημονιακό” πασόκ. Ο κ.Κικίλιας με την “αντι-μνημονιακή” ΝΔ και φυσικά ο κ.Παφίλης με το “αντιμνημονιακό” ΚΚΕ. Να προσθέσω τον κ.Ψαριανό που μάλλον κι αυτός “αντι-μνημονιακά” θα τη βγεί επικοινωνιακά? Με λίγα λόγια, ο ψηφοφόρος/καταναλωτής έχει να επιλέξει ανάμεσα σε 6 τουλάχιστον “αντι-μνημονιακούς” υποψηφίους, έναν μνημονιακό (του Πασόκ), κι έναν που την ψάχνει (Λάος).

Άρα επικοινωνιακά μιλώντας, η σφαλιάρα που επιδιώκει ο ΣΥΝ να δώσει προς την μνημονιακή κυβέρνηση, είναι εξαιρετικά αμφίβολη. Το δίδυμο ΣΥΝ-Μητρόπουλου στην καλύτερη περίπτωση να διεκδικήσει ψήφους από τους δυσαρεστημένους του πασόκ, που όμως θα τους μοιραστεί με τον κ.Δημαρά και σίγουρα θα χάσει ψήφους και προς τον κ.Αλαβάνο και προς τον κ.Παφίλη.

Με λίγα λόγια η όποια σφαλιάρα του ΣΥΝ θα είναι πιθανόν εξαιρετικά χαλαρή, καθώς η υποψηφιότητα Μητρόπουλου θα είναι απίθανο να συγκεντρώσει δραματικά περισσότερες ψήφους από αυτές του κ.Δημαρά, του κ.Αλαβάνου, ή του κ.Παφίλη. Έτσι η δύναμη της “σφαλιάρας” θα κατευθυνθεί προς τη δεύτερη Κυριακή. Στην οποία όμως ο κ.Μητρόπουλος δεν έχει σε καμία περίπτωση εξασφαλίσει τη συμμετοχή του.

Κι αυτό φυσικά η κυβέρνηση θα το εκμεταλλευτεί. Είτε δείχνοντας πως είναι η μόνη σοβαρή πρόταση τη στιγμή που διάφοροι “αντι-μνημονιακοί” φαγώνονται μεταξύ τους (πολιτική TINA), είτε -σε περίπτωση που το αποτέλεσμα του δεύτερου γύρου είναι εξαιρετικά δυσάρεστο- εξαφανίζοντας τις εκλογές από τη δημοσιότητα μέσα στις επόμενες 3 μέρες. Πως? Μα φυσικά με την υπεροπλία της προπαγάνδας που διαθέτει κι έναν νέο θέμα: “Νέα άνοδος του ΦΠΑ στα τρόφιμα από την επόμενη δευτέρα εξήγγειλε η κυβέρνηση δια του ΥΠΟΙΚ”.

Άρα η αιχμή της επικοινωνιακής πολιτικής του ΣΥΝ από το Μάιο μέχρι τον Οκτώβρη, στην καλύτερη περίπτωση (στην περίπτωση δηλαδή που ο κ.Μητρόπουλος εκλεγεί περιφερειάρχης) θα εξαφανιστεί μέσα σε λίγα 24ωρα. Είμαι σίγουρος πως στα κομματικά γραφεία του ΣΥΝ η νίκη ή η καλή πορεία θα παραμείνει για καιρό στις σκέψεις των στελεχών. Αλλά αυτό επικοινωνιακά είναι αδιάφορο για την “αντι-μνημονιακή” πολιτική που έχει επιλέξει, για να μη μιλήσω για την κυβέρνηση ή την υπόλοιπη κοινωνία.

Επικοινωνιακό επιμύθιο. Η επικοινωνία είναι ένα πολύ καλό εργαλείο, αλλά δεν μπορεί να αποτελεί από μόνη της το μήνυμα, εάν δεν διαθέτεις τη δυνατότητα να ορίζεις την επικοινωνιακή πραγματικότητα. Το ότι η κυβέρνηση μπορεί να λέει πως ο γάιδαρος πετάει κι αυτό να αποτελεί πραγματικότητα, δεν σημαίνει πως το ίδιο μπορεί να κάνει κι ένα μικρό κόμμα σαν τον ΣΥΝ για να αντλήσει τα αντίστοιχα οφέλη.

Καρφί δεύτερο. Σκληρό ροκ.

Φαντάζομαι θα μπορούσαμε να ερίζουμε για μέρες πάνω στο τι είναι η αριστερά και ποιες οι προτεραιότητές της. Επειδή όμως έχω την πρωτοβουλία και γράφω, θα πω γρήγορα γρήγορα πως η αριστερά είναι η ελευθερία, η ισότητα και η κοινωνική δικαιοσύνη. Αυτά είναι τρία βασικά πράγματα με τα οποία θα συμφωνούσαν οι περισσότεροι άνθρωποι που με κάποιο τρόπο τους συγκινεί η έννοια αριστερά καθώς και η φαντασίωση πως αυτά τα πράγματα θα επιτευχθούν μέσα από συλλογικές διαδικασίες κι όχι ατομικά. Κι εντελώς τυχαία, όπως και η λέξη αριστερά, έλκουν την καταγωγή τους στη γαλλική επανάσταση. Οπότε για να μην μπλεχτούμε, ας μείνουμε σε αυτά. Πως ένα κόμμα που αυτοπροσδιορίζεται ως αριστερό, επιθυμεί για την κοινωνία αυτές τις βασικές αρχές.

Κι έκανα αυτόν τον πρόλογο, διότι έχω την αίσθηση πως ο ΣΥΝ, επιλέγοντας τον κ.Μητρόπουλο παρέκκλινε από το πολιτικό του πρόγραμμα. Προσωπικά τον κ.Μητρόπουλο δεν τον είχα ακούσει μέχρι την προηγούμενη βδομάδα, αλλά εάν κατάλαβα καλά, ο κ.Μητρόπουλος κατέχει έναν σημαντικό ρόλο στο ευρύτερο σύστημα πελατειακών σχέσεων και σχέσεων πατρωνίας που ονομάζουμε πασόκ.

Η ιδέα είναι σχετικά απλή και μπορείς να την δεις με πολλούς τρόπους. Ο τάδε ή ο δείνα πολιτευτής σου προσφέρει μια αμφίσημη θέση στο δημόσιο, προσωρινή ή σχεδόν προσωρινή ή έλα και βλέπουμε κατάσταση. Επειδή όμως το κράτος πια δεν ακολουθεί τις πολιτικές το 80 να προσλαμβάνει κόσμο νέτα-σκέτα, υπάρχει καλή πιθανότητα να μην μονιμοποιηθείς. Άλλωστε στο πολιτικό νόμισμα του εκσυγχρονισμού και μετά, η πολιτική ομηρία του παρολίγον μονιμοποιημένος (ή συμβασιούχος) είναι ένα ισχυρό χαρτί. Όλη αυτή η συνεννόηση όμως έχει γίνει με τη υπόγεια λογική, πως εάν το κακό κράτος τελικά δεν σε αποκαταστήσει, θα πας σε έναν καλό εργατολόγο που ασχολείται με θέματα δημοσίου, όπως η ομάδα του κ.Μητρόπουλου, να διεκδικήσεις δικαστικά το δίκιο σου. Πρόκειται πρακτικά για ένα παιχνίδι καλού/κακού μπάτσου, όπου ο κακός εκσυγχρονιστής σε διώχνει κλείνοντας σου το μάτι πως ο καλός εργατολόγος θα σε μονιμοποιήσει σε 5 τέρμινα από σήμερα κι εσύ θα ξέρεις σε ποιους χρωστάς τη χάρη.

Πολιτικό επιμύθιο: Συγχωρέστε με, για το ρηξικέλευθο της πρότασής μου, αλλά για εμένα προσωπικά οι σχέσεις πατρωνίας δεν συγκαταλέγονται στο τρίπτυχο της γαλλικής επανάστασης. Πόσο μάλλον που η πατρωνία είναι ένα σπορ προσωπικών σχέσεων και όχι συλλογικότητας. Συγκαταλέγονται σε μια προηγούμενη εποχή όπου η κοινωνική δικαιοσύνη ήταν το λιγότερο ή περισσότερο τυχαίο αποτέλεσμα ενός καλού και αγαθού ηγεμόνα απέναντι στον κάθε υπήκοό του ξεχωριστά. Μέρος του αριστερού προγράμματος, είναι η κοινωνική δικαιοσύνη και η ισότητα να αποτελούν αυτονόητες αξίες μιας κοινωνίας που τις υπερασπιζόμαστε συλλογικά. Υπό αυτή την έννοια δεν μπορώ να καταλάβω πολιτικά, για ποιο λόγο η πρόταση Μητρόπουλου είναι αριστερή.

Καρφί τρίτο. Ατσάλινο ροκ.

Υπάρχει λοιπόν και η τρίτη, πραγματιστική θέση, πως ο κ.Μητρόπουλος ανήκει σε αυτόν τον παραπάνω πολιτικό χώρο που περιγράψαμε και αυτός ο χώρος δέχεται την επίθεση του ΓΑΠ. Ως παιδιά της ανάγκης λοιπόν, συμμαχούμε με κάποιον που δεν θα ήταν η πρώτη μας επιλογή, διότι αυτός θα μας προσφέρει μια μοναδική στρατηγική ευκαιρία να καταδικάσουμε την επίθεση στα δικαιώματα που όριζαν την Ελλάδα από την μεταπολίτευση και μετά. Με λίγα λόγια, αυτή είναι μια συμμαχία ανάγκης με μια κοινωνική ομάδα που μέχρι χθες μας έφτυνε, αλλά τώρα έχουμε κοινά συμφέροντα.

Παρότι μάλλον γεννήθηκα πραγματιστής, πάντα ανατρίχιαζα στις μικρές αυτές μετατοπίσεις “από τις αρχές μας” που η ανάγκη μας σπρώχνει. Ίσως γιατί θυμόμουν τις περιγραφές του Όργουελ από τον ισπανικό εμφύλιο, ίσως γιατί πάντα φοβόμουν την προειδοποίηση του Νίτσε πως “σαν βγεις να κυνηγήσεις τα θηρία, πρόσεξε μη γίνεις ένα από αυτά”.

Παρόλαυτά δεν πρέπει να με φοβάστε, είμαι σκληραγωγημένος. Διότι τα λέω αυτά έχοντας δουλέψει σε lifestyle έντυπα κι έχοντας ψηφίσει ενσυνείδητα Σίμιτη, οπότε μη νομίζετε πως είμαι καμιά παρθένα ή κανένας ροβεσπιέρος. Ένα παιδί του πραγματισμού είμαι κι εγώ. Αλλά μεγαλώνοντας, έχω την αποκοτιά να λέω πως εάν είναι να δεχθείς το μεφιστοφέλιο συμβιβασμό, τουλάχιστον ας αξίζει το αντάλλαγμα.

Ας αφήσουμε λοιπόν στην άκρη τους νεκρούς αναρχοσυνδικαλιστές της Μπαρθελόνα κι ας μιλήσουμε λοιπόν για τις ανάγκες. Είναι ανάγκη να φύγει αυτή η κυβέρνηση? Σαφώς. Είναι ανάγκη να σταματήσει αυτή η νεοφιλελεύθερη επίθεση που έχει βαλθεί να πολώσει και να καταστρέψει τον κοινωνικό ιστό? Δεν υπάρχει αμφιβολία. Υπάρχει περίπτωση αυτό να το επιτύχει η συμμαχία ΣΥΝ-Μητρόπουλου? Εδώ υπάρχουν πολλές αμφιβολίες.

Για αρχή, είπαμε πιο πάνω, πως είναι εξαιρετικά απίθανο να κερδίσει ο κ.Μητρόπουλος τις εκλογές. Τόσο γιατί δεν ξέρουμε πόσο θα συσπειρώσει απογοητευμένους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ, όσο και γιατί υπάρχει “αντι-μνημονιακός” συνωστισμός. Παρόλαυτά, είτε το κάνει, είτε όχι, οι δύο παραπάνω βασικοί πολιτικοί στόχοι που συσπειρώνουν τον κόσμο δεν πρόκειται να επιτευχθούν. Στην καλύτερη περίπτωση λοιπόν, να στείλει ένα συμβολικό μήνυμα που η κυβέρνηση -έχοντας την επικοινωνιακή υπεροπλία- γρήγορα θα το βυθίσει στην ανυπαρξία.

Είναι αυτή η συμμαχία, κάτι παραπάνω από μια πρόσκαιρη λύση και για τις δύο πλευρές? Θα μπορούσε να γίνει εφαλτήριο για μια μονιμότερη συμμαχία που θα προκαλούσε την πτώση της κυβέρνησης και την αλλαγή της πολιτικής? Νομίζω για την πλευρά μητρόπουλου, το πρόσκαιρο είναι δεδομένο. Για την πλευρά του ΣΥΝ ελπίζω πως είναι δεδομένο. Κι ας εξηγηθώ:

Οι άνθρωποι που ανήκουν στο Πασόκ με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο ανήκουν σ’ ένα κόμμα εξουσίας. Δεν λέω πως δεν έχουν τις αρχές, τις αξίες και τις φαντασιώσεις τους. Λέω πως έχουν μάθει να τις διαπραγματεύονται με την εξουσία. Είναι με λίγα λόγια πραγματιστές. Ειδικά η ομάδα που εκπροσωπεί ο κ.Μητρόπουλος και αποτελείται από αρκετούς ΔΥ, ανθρώπους δηλαδή που εργοδότης τους είναι το κράτος. Η συμμαχία με τον ΣΥΝ τους προσφέρει μια ψήφο διαμαρτυρίας απέναντι σε αυτό που θεωρούν ως ΠΑΣΟΚ που επιτίθεται στον τρόπο ζωής τους, ή ΠΑΣΟΚ που τους πρόδωσε σε σχέση με το κοινωνικό συμβόλαιο που είχαν μαζί του εδώ και 30 χρόνια. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως αυτή την ψήφο διαμαρτυρίας την εννοούν.

Ταυτόχρονα όμως, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία, πως όταν έρθει η ώρα να διαπραγματευτούν τους όρους του συμβολαίου τους, αυτό θα το κάνουν με την κυβέρνηση που είναι και αυτός που μπορεί να τους προσφέρει πραγματικά ανταλλάγματα. Κι αυτό δεν είναι μόνο μια λογικοφανής εικασία που έβγαλα από την κοιλιά μου. Είναι η πραγματική εμπειρία που έχουμε από ανάλογες συμμαχίες. Πόσες φορές ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ έτρεξε να συμπαρασταθεί σε εργαζόμενους του δημοσίου τομέα και πόσες φορές αυτοί οι εργαζόμενοι τον χρησιμοποίησαν για να κάνουν μια καλύτερη συμφωνία με την κυβέρνηση?

Η πιο πρόσφατη είναι φυσικά η περίπτωση του ΟΛΠ. Ο ΣΥΝ πολεμούσε για ένα δημόσιο λιμάνι, ο κ.Τσίπρας έσφιγγε τα χέρια με τους συνδικαλιστές, αλλά στο τέλος οι συνδικαλιστές διαπραγματεύτηκαν με την κυβέρνηση, πήραν αυτά που μπορούσαν κι αποχώρησαν. Το ίδιο συνέβη και με τον ΟΤΕ παλιότερα. Θα μου πεις τι κακό έχει αυτό? Πρώτον, το πολιτικό αίτημα του ΣΥΝ (δημόσιο λιμάνι, δημόσιος ΟΤΕ) πήγε στα σκουπίδια. Άρα ο ΣΥΝ έχασε. Δεύτερον οι συμφωνίες που έκαναν οι συνδικαλιστές με την κυβέρνηση, ήταν μνημεία κοινωνικής αδικίας εναντίων των νεότερων. Στην ουσία οι παλιοί βολεύτηκαν και οι καινούργιοι έμεινα να μαζεύουν τα κομμάτια. Φαντάζομαι πως είτε στα πλαίσια του σκληρού πραγματισμού το δούμε, είτε στα πλαίσια της κοινωνικής δικαιοσύνης, ο ΣΥΝ δεν θα πρέπει να είναι περήφανος γι’ αυτές τις επιλογές του. Ειδικά όταν αναπαράγουν ένα μόνιμο μοτίβο κοινωνικής αδικίας στην ελλάδα. Το ηλικιακό. Οι παλιοί βολεύονται εις βάρος των νέων.

Άρα όχι μόνο έχουμε σοβαρές εικασίες για το πως θα συμπεριφερθεί η όποια ομάδα που συσπειρώνει ο κ.Μητρόπουλος, έχουμε και παραδείγματα παρόμοιων συμπεριφορών. Εάν ο ΣΥΝ πιστεύει πως θα κερδίσει τις καρδιές των ίδιων ανθρώπων που τον Μάρτη (μετά τις περικοπές ΓΑΠ), έδωσαν 70% ΠΑΣΠ στις εκλογές της ΑΔΕΔΥ, ενώ ο κύριος εκφραστής τους (εάν θεωρήσουμε τον κ.Μητρόπουλο ως τέτοιο) πατάει ακόμα με το ένα πόδι στο πασοκ, τότε μάλλον ο πραγματισμός τους πάσχει σοβαρά.

Ο μόνος λόγος που έχω ακούσει και ταιριάζει σε πραγματιστές, είναι πως ο ΣΥΝ περνά μια εξαιρετικά δύσκολη περίοδο με αμφίβολη απήχηση λόγω των πολλαπλών διασπάσεων (ΔΑ, Συριζα κλπ) και της ομφαλοσκόπισης και χρησιμοποιεί τις ψήφους των δυσαρεστημένων του κ.Μητρόπουλου για να καλύψει τη δική του πραγματική εκλογική αδυναμία. Καίτοι το κατανοώ πραγματιστικά αυτό, δεν βλέπω γιατί θα πρέπει να με απασχολεί το ζήτημα. Σίγουρα δεν απασχολεί την κοινωνία και σίγουρα αυτός ο πραγματισμός δεν έχει καμία σχέση με κάποιο μελλοντικό κοινό καλό. Αν μη τι άλλο αποτελεί μια παραδοχή αποτυχίας.

Πραγματιστικό συμπέρασμα: Ο ΣΥΝ “πουλάει” τις αρχές του, μπαίνοντας σε μια συμμαχία με εξαιρετικά αμφίβολο συμβολικό αποτέλεσμα και ακόμα πιο αμφίβολο πρακτικό αποτέλεσμα. Σε αυτή τη μεφιστοφέλια συνδιαλλαγή έχει έλαχιστα να κερδίσει. Εκτός εάν δεχθούμε ως κέρδος την ιδέα περί δεκανίκι Μητρόπουλου, η οποία όμως δεν αφορά κανέναν άλλο, από τα στελέχη της κουμουνδούρου και την καθεστωτική τους επιβίωση, μέσα σε αυτό που λέμε πολιτικό προσωπικό της χώρας. Διότι για τους έξω αυτή η ιδέα πολιτικά, φανερώνει πλήρη αποτυχία.

Ümitlerim hep kırıldı

(Beni bir gün güldürmedi, elbet o da gülmeyecek)

Από τον μάη ακούω αριστερά δεξιά πως ο Σεπτέμβρης θα ήταν καυτός. Και στην αριστερά ήταν οι περισσότεροι που υπερθεμάτιζαν τη σημασία του σεπτέμβρη. 4 μήνες έχουν περάσει από το μνημόνιο και δεν έχει κουνηθεί φύλο σε σχέση μετά τέρατα που βλέπουμε να γίνονται. Και η αριστερά που συμπαθούσα, ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν έχει προσφέρει τίποτα όλο αυτόν τον καιρό, πέρα από προσωπικές εσωκομματικές έριδες. Ούτε με την κοινωνία γειώθηκε στο μικρο-κοινωνικό επίπεδο όπως μας υποσχέθηκε πέρσι (ίσα ίσα με τα εσωκομματικά ξεκατινιάσματα το αντίθετο έγινε), ούτε πρότεινε κάποιο υψηλό στρατηγικό σχέδιο αντίστασης. Δεν περίμενα πολλά, οι έλληνες είμαστε υπερβολικοί. Αλλά σίγουρα δεν περίμενα πως μετά από 4 μήνες διεργασιών, και παλινωδιών και διασπάσεων και διαζυγίων να μας ανακοινώνουν πως η πρώτη πολιτική κίνηση είναι η επιλογή αλαβάνου από τη μία και μητρόπουλου από την άλλη για τις τοπικές εκλογές. Και να προσπαθούν τάχα να μας πείσουν για τη μεγάλη σημασία που έχουν αυτές οι κινήσεις. Είναι άραγε αυτό που εννοούσαν λέγοντας “ο καυτός σεπτέμβρης”?

Δεν ξέρω και δεν έχει σημασία. Μπορεί στις γυάλες τις κομματικής γραφειοκρατίας να πετάνε σαΐτες ο ένας στον άλλο και η επιλογή μητρόπουλου να έδωσε έναν ρούμπο στην ομάδα με τα πράσινοκόκκινα φανελάκια. Στην κανονική ζωή όμως, σημασία έχουν τα γεγονότα. Κι αυτή τη στιγμή, γεγονότα μας προσφέρει δυστυχώς μόνο η κυβέρνηση. Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ προσφέρει μόνο καθρευτάκια.

Έχω διαβάσει ανθρώπους πολύ πιο ευφυείς από εμένα που προέβλεπαν με απόγνωση το τέλος των ελπίδων τους, λίγο καιρό πριν συμβούν κατακλυσμιαία γεγονότα. Άρα το ότι η ελπίδα της σημερινής αριστεράς πέθανε για εμένα, είναι μάλλον αδιάφορο ως πρόβλεψη για το μέλλον. Ελπίζω πια να πεθάνει κι αυτό το παλαιοκομματικό μόρφωμα γρήγορα, μήπως και δώσει χώρο σε νέες πιο φρέσκες προσπάθειες. Γιατί η κοινωνική δυναμική υπάρχει. Παρόλαυτά κανείς δεν μπορεί να μην υπολογίσει την ανυπαρξία της ιταλικής αριστεράς στον 20ετή τυφώνα μπερλουσκόνι, σε μια χώρα με εξίσου μεγάλη αριστερή παράδοση. Κι αυτό για τη θνητή ζωή μου είναι πολύ μεγάλο διάστημα. Διότι ως ελάχιστα μεταφυσικός άνθρωπος στ’ αρχίδια μου ο ουτοπικός σοσιαλισμός. Εγώ θέλω ελευθερία, ισότητα, αδελφότητα και κοινωνική δικαιοσύνη τώρα και το πολιτικό προσωπικό αυτής της παλαιοκομματικής αριστεράς είμαι πεπεισμένος πια, πως δεν θα βοηθήσει στο ελάχιστο να πραγματοποιηθούν.