Με εξαίρεση την αύξηση του ΦΠΑ, τα υπόλοιπα μέτρα δεν με αγγίζουν άμεσα (έμμεσα φυσικά, αργά ή γρήγορα, με πιθανότερο το γρήγορα, θα με αγγίξουν, αφού και εγώ σε αυτή την κοινωνία ζω). Αντιλαμβάνομαι ότι είναι - αν μη τι άλλο - σοκαριστικό να ανακαλύπτεις ότι φέτος θα πάρεις 1,4 μισθό λιγότερο από πέρυσι, ενώ παράλληλα θα πληρώσεις τα ίδια αγαθά περίπου 7% (χωρίς να υπολογίζουμε τις αυξήσεις κερδοσκοπίας) ακριβότερα. Κυρίως όμως είναι δύσκολο για τον εγκέφαλο μας να συλλάβει την πραγματικότητα που μας χτυπάει την πόρτα και μας φωνάζει ότι δεν είμαστε τόσο εύποροι όσο νομίζαμε, ότι ο δρόμος μας ποτέ δεν ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα και ότι ήρθε η ώρα να βγάλουμε τα ροζ γυαλιά. Φυσικά, όλα αυτά γίνονται πιο δύσκολα για τους ανθρώπους που δεν είχαν καν ιδέα ότι φορούσαν γυαλιά και ξαφνικά βλέπουν την αλήθεια, βλέπουν τη ζωή μέσα από τη ρωγμή τους.
Δεν θα είναι αλήθεια να πω ότι στενοχωρήθηκα για τα μέτρα. Πρώτον, τα έβλεπα να έρχονται από τότε που όλοι διαβεβαιώναν ότι δεν πρόκειται να παρθούν. Δεύτερον, ξύπνησε η χαιρεκακία, για όλες εκείνες τις φορές που, στην έναρξη του εργασιακού βίου μου ένιωθα ΑΠΙΣΤΕΥΤΟΣ ΜΑΛΑΚΑΣ, αφού εργαζόμουν για λιγότερα (πολύ λιγότερα) από τα σημερινά 700 ευρώ, ενώ κάποιοι γνωστοί συνομήλικοί μου, μετά το διορισμό τους στο δημόσιο, αργόραζαν αυτοκίνητα και έκαναν ταξίδια στο εξωτερικό. Τρίτον, τα θεωρούσα αναπόφεκυτα.
Από τα παραπάνω, νομίζω και υποθέτω ότι θα συμφωνήσετε μαζί μου, ότι δεν αξίζει να ασχοληθώ περισσότερο με τα περί χαιρεκακίας, πρωτίστως διότι κατά βάθος ξέρω ότι είναι λάθος να σκέφτομαι έτσι.
Αξίζει όμως να ασχοληθούμε με το αναπόφευκτο των μέτρων.
Σε έναν ιδανικό κόσμο, αυτά τα μέτρα δεν θα είχαν αποφασιστεί ποτέ, διότι η κυβέρνηση θα αποφάσιζε, αντ' αυτών, την κατακόρυφη αύξηση της φορολογίας των κερδών των τραπεζών και των μεγάλων εταιριών, θα έπιανε από το γιακά τα μεγάλα λαμόγια που επί χρόνια λυμαίνονται τα δημόσια έργα και θα τους ζητούσε να επιστρέψουν έντοκα τις υπερτιμολογήσεις, θα τσίμπαγε όλους τους μεγαλοοφειλέτες του δημοσίου και θα τους γύρναγε ανάποδα μέχρι να πέσει και το τελευταίο ευρώ της οφειλής τους, θα, θα, θα.
Αλλά, δεν ζούμε σε έναν ιδανικό κόσμο.
Στο κόσμο που ζούμε, όλα είναι αλληλένδετα και επικοινωνούν, κρυφά και φανερά μεταξύ τους. Όταν το χρήμα πάντα έφερνε και φέρνει τη δύναμη, πως είναι δυνατόν να πιστεύουμε ότι η κυβέρνηση μπορεί να πατήσει πόδι απέναντι σε αυτούς που έχουν το χρήμα. Αν το έκανε αυτό, τότε μάλλον την επόμενη ημέρα δεν θα ήταν πια κυβέρνηση. Ας παραιτηθούμε λοιπόν από τις ψευδαισθήσεις ότι ζούμε σε δημοκρατία και ότι εμείς εκλέγουμε και παύουμε τους - δήθεν - αιρετούς άρχοντες.
Στον κόσμο που ζούμε είναι πάντα πιο εύκολο να χειραγωγήσεις το πλήθος, τον όχλο. Και ο όχλος ουδέποτε έχει, ούτε τις ανοχές, ούτε τις αντιστάσεις, ούτε τα εχέγγυα ,για να ξεφύγει από τη μέγγενη της προπαγάνδας. Απαρτίζεται από ανθρώπους που δεν έχουν μάθει και σε κάθε περίπτωση δεν θέλουν να χρησιμοποιούν το μυαλό τους και την απλή λογική για να λάβουν αποφάσεις. Απαρτίζεται από ανθρώπους που νιώθουν πιο καλά όταν για κάθε δεινό που ενσκύπτει, μπορούν να κατηγορήσουν κάποιον άλλον, πραγματικό ή φανταστικό εχθρό (με σαφή προτίμηση στους κρυφούς, φανταστικούς εχθρούς, διότι είναι μάλλον απίθανο να διαψευσθούν). Απαρτίζεται από ανθρώπους σε κώμα, που ο εγκέφαλος τους ταϊζεται από σωληνάκι, στο οποίο κάποιοι - προφανώς αυτοί που έχουν συμφέρον - σπρώχνουν πληροφορίες, συμπεράσματα, αξιώματα και αφορισμούς.
Στο κόσμο λοιπόν που ζούμε, πως θα μπορούσε ποτέ να είναι δυνατόν να μην επιβληθούν τα μέτρα που επιβλήθηκαν. Αυτά και άλλα χειρότερα θα επιβληθούν, στο εγγύς και απώτερο μέλλον. Γιατί είναι ηλίου φαεινότερο ότι η χώρα μας δεν ζει σήμερα δύσκολες ημέρες, για να έρθουν αύριο καλύτερες. Ζει δύσκολες ημέρες, ευκολότερες όμως από αυτές που θα έρθουν σε μια διετία ή τριετία, όταν θα έχουν - και πάλι - εξανεμιστεί οι σημερινοί κόποι και στερήσεις μας,. Διότι δεν δημιουργήσαμε ένα πηγάδι, που κάποια ημέρα, μπορεί να μπουκώσει από τα δις που του πετάμε, αλλά μια μαύρη τρύπα, που ό,τι κι αν ρίξουμε μέσα απλώς εξαφανίζεται. Και αυτή τη μαύρη τρύπα, συνεχίζουμε να τη συντηρούμε και να την προστατεύουμε όλοι εμείς, άλλος λιγότερο και άλλος περισσότερο.
Σε αυτόν το κόσμο λοιπόν, δεν έχω πια αυταπάτες. Ό,τι και να κάνουμε, ό,τι και να πούμε, τίποτα δεν αλλάζει, διότι δεν αλλάζουμε εμείς. Λυπάμαι λοιπόν, αλλά τα μέτρα ήταν, είναι και θα είναι αναπόφευκτα. Όπως επίσης, λυπάμαι, αλλά δεν μας λυπάμαι. Όπως στρώσαμε (και συνεχίζουμε να στρώνουμε), κοιμόμαστε. Καλόν ύπνο λοιπόν, και όταν ξυπνήσουμε, μάλλον θα έχουμε πεθάνει.
Συνεχίζουμε να ψηφίζουμε πολιτικούς, που πρωταρχικό μέλημά τους είναι η δική τους ατιμωρησία. Συνεπώς οι λόγοι, για τους οποίους ελήφθησαν τα μέτρα δεν θα εκλείψουν στο ορατό μέλλον. Συνεπώς μέτρα δεν θα σταματήσουν να λαμβάνονται. Συνεπώς, καλή ψυχή στους χριστιανούς και kalo kourayio στους άθεους σαν κι εμένα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι όχι άλλα κλάματα, γιατί δεν το αντέχω άλλο όλο αυτό το δράμα.
ΑπάντησηΔιαγραφή