Το πνεύμα και το οινόπνευμα των χριστουγέννων

Σύμφωνα με το μύθο, τα χριστούγεννα γιορτάζουμε τα γενέθλια ενός ανθρώπου που γεννήθηκε και έζησε με αποκλειστικό στόχο να πεθάνει, ώστε εμείς, σύμφωνα πάντα με το μύθο, να ζούμε (και να πεθαίνουμε) καλύτερα και ίσως καλύτεροι. Δηλαδή γιορτάζουμε την έναρξη του χρονικού ενός προαναγγελθέντος θανάτου, ο οποίος όμως θάνατος είναι προς όφελος μας και προφανώς για αυτό το λόγο αξίζει να γιορτάζουμε. Αν αυτό δεν είναι ο ορισμός της ψυχικής ανωμαλίας, προσωπικά δεν γνωρίζω τι άλλο θα μπορούσε να είναι. 

Μέσα σε αυτή τη "λογική" λοιπόν, τα χριστούγεννα θεωρούνται η καλύτερη εποχή για να γίνουμε "καλοί", πρόσκαιρα όμως και περιστασιακά, σα να κολλήσαμε κάποια ίωση "καλοσύνης". Τα συμπτώματα αυτής της ιώσεως συνίστανται σε μια έκρηξη, σε σύγκριση με τα δεδομένα του υπόλοιπου χρόνου, φιλανθρωπίας και αγάπης για τον πλησίον (μέρη και αυτά του μύθου). Πρόσκαιρα και περιστασιακά. Μιας αγάπης όμως αφ' υψηλού, που αρκείται σε χτυπήματα στην πλάτη και χρηματικά ποσά (μεγαλύτερα ή μικρότερα, λίγη σημασία έχει). Μιας αγάπης εν τέλει προς τον εαυτό μας, ώστε να νιώσουμε καλύτερα και να απενοχοποιήσουμε το γεγονός ότι είμαστε, θέλοντας και μη (;), μέρος του προβλήματος και όχι μέρος της λύσης. Μιας αγάπης, που μας επιτρέπει να μην δούμε τη ρίζα του προβλήματος, μιας αγάπης που μας προστατεύει από τη συνειδητοποίηση και πολύ περισσότερο από την πράξη, που ίσως να εξάλειφε την ανάγκη αυτής της αγάπης. Αυτό είναι το πνεύμα των χριστουγέννων, η καλύτερη ασπίδα και προστασία μας από την αλήθεια, το οποίο εμείς, με τη σειρά μας, προστατεύουμε ως κόρη οφθαλμού, για να μην χρειαστεί ποτέ να αντικρύσουμε την αλήθεια. Ίσως για αυτό το λόγο είναι τόσο αγαπητό. 'Αλλωστε ποιος θέλει να βλέπει αυτό που υπάρχει και όχι αυτό που επιθυμεί να υπάρχει;

Δεν είναι, επομένως, περίεργο πως, αφού πατρονάραμε την πραγματικότητα και τα συναισθήματα μας, φτάσαμε να πατρονάρουμε και τη ζωή μας. Τα χριστούγεννα έχουν αυστηρό πρωτόκολλο διασκέδασης. Τόσο αυστηρό όσο ένα ερευνητικό ή το πρωτόκολλο μιας βασιλικής οικογένειας. Πρέπει να φάμε συγκεκριμένα εδέσματα. Πρέπει να συναναστραφούμε συγκεκριμένους ανθρώπους. Πρέπει οπωσδήποτε να διασκεδάσουμε. Για τους πιστούς του πρωτοκόλλου, όλα αυτά πρέπει να συνοδεύονται με μπόλικο οινόπνευμα, ίσως για να αντέξουν το πρωτόκολλο. Αλλά και για αυτούς που δεν ακολουθούν το πρωτόκολλο, πάλι το οινόπνευμα είναι βασικός σύντροφος τους στη διάρκεια των χριστουγέννων, ίσως για να αντέξουν το γεγονός ότι δεν χωρούν ή δεν θέλουν να χωρέσουν στο πρωτόκολλο.

Carry on λοιπόν, there is nothing to see here.

Fucking last week

Ι. Σαφώς και πρώτη πρέπει να αναφερθεί η δήλωση Τατσόπουλου, η οποία επιτέλους έφερε την πολυπόθητη και πολυθρύλητη ενότητα στο έθνος. Τον έβριζαν εν χορώ, συριζαίοι (εμείς οι αριστεροί δεν τραβάμε ζόρια με την ομοφιλοφυλία), οι φιλευλεύθεροι (ω! μον ντιέ, πως εκφράζεται έτσι, ίχνος - αστικής - ευγένειας δεν διαθέτει!), οι δεξιοί (να ποιο ήθος έχουν τα αναρχοκουμμούνια) και πάει λέγοντας. Ίσα ρε μάγκες. Ειδικά, όταν όλοι έχετε την ίδια μούρη, που έλεγε και η γιαγιά μου. Πέστε λίγο ακόμη από τα σύννεφα (σε τσιμεντένιο πεζοδρόμιο, κατά προτίμηση) να δω κάτι. Λοιπόν, αυτό που μπορώ να σας πω, ως γυναίκα, είναι ότι μάλλον πρέπει να το πάρετε αλλιώς, διότι φίδια πωλούν όλα τα αρσενικά. Πέρα από αυτό όμως, κάτσε να σας δω και εσάς όταν κάποιος θα έβγαζε βρώμα ότι τον παίρνετε, πως θα αντιδρούσατε. Άιντε, μυξοπαρθένες!

Προσωπικά, στα παλαιότερα των υποδημάτων μου, εάν ο Τατσόπουλος είναι γκέι, ή πόσες έχει πηδήξει. Επίσης, στα παλαιότερα των υποδημάτων μου, εάν με τις δηλώσεις του προκάλεσε τον κοινό αίσθημα (ειδικά ως προς αυτό, γουστάρω κιόλας). Περαιτέρω, αντιλαμβάνομαι μεν την τσαντίλα του, ως ανθρώπου, να βγαίνει μια παντελώς αβάσιμη βρώμα (που για έναν άντρα τσούζει κιόλας), αλλά λίγο με νοιάζει το ψυχολογικό του. Οφείλω όμως να ομολογήσω ότι μετά τη δήλωση, πολύ διασκέδασα τον χαβαλέ που έπεσε και νομίζω ότι το ίδιο θα έπρεπε να κάνει και ο Τατσόπουλος. Εντάξει, απομονωμένη έκφραση, από όλα όσα είπε βγήκε στην επιφάνεια αυτό, αλλά ρε Πέτρο αγόρι μου, τι ακριβώς περίμενες; Α! και Πέτρο, βοήθησε λιγάκι και εμένα που θέλω να μάθω και τα υπόλοιπα που είπες, ανέβασε κάπου τη συνέντευξη σου στον Τράγκα, γιατί δεν πρόκειται να λερώσω τα χεράκια μου, πιάνοντας περιοδικό αυτού του τύπου (πολλώ δε μάλλον πληρώνοντας κιόλας).

(Junk) Food for thought : Εάν η βρώμα της ομοφιλοφυλίας έβγαινε σε βάρος γυναίκας, θα ένιωθε την ανάγκη να πει ότι έχει πάρει τη μισή Αθήνα;

ΙΙ. Σύμφωνα με αξιόπιστες πληροφορίες, τα ταμειακά διαθέσιμα του κράτος τελείωναν στις 16 Νοεμβρίου. Ποιες αξιόπιστες πληροφορίες; Μα το είχε πει ο ίδιος το πρωθυπουργός! Η περασμένη εβδομάδα συνεπώς ήταν η πρώτη επίσημη μετά τη χρεωκοπία. Όχι; Όχι, διότι τα διαθέσιμα προφανώς δεν τελείωσαν, ή δεν τελείωναν, τουλάχιστον τότε. Μούφα το δράμα, δηλαδή.

Ο ΥπΟικ επίσης, μας είπε ότι θα πήγαινε στο Eurogroup για να φέρει τη δόση. Το τι έφερε, το ξέρουμε πλέον όλοι (το τι ΘΑ έφερνε το ξέραμε μερικοί πριν πάει, αλλά ναι με αθέμιτες μεθόδους, μαγικές σφαίρες κιέτς). Άντε τώρα που θα ξαναπάει, να δούμε τι θα φέρει (Hint : ένα 3 βλέπω στο φλυτζάνι...).

Θα μου πεις τώρα γιατί κάθομαι και ασχολούμαι με τη μουφολογία, ωσάν να είναι η πρώτη φορά που (ματα - ξανα)συμβαίνει. Έτσι, μωρέ λέμε και καμιά μαλακία για να περνάει η ώρα... Στο μεταξύ βέβαια, Λαγκάρντ, Μέρκελ έχουν πιαστεί μαλλί με μαλλία για το χρέος μας, και εμείς σφυράμε αδιάφορα και δηλώνουμε ότι δεν μας αφορά η διαφωνία ΔΝΤ - ΕΕ (sic, λέμε).

(Junk) Food for thought : Μετά και πέρα από το Μνημόνιο.

ΙΙΙ. Να κρατήσουμε σειρά προτεραιότητας για τους όψιμους αντιμνημονιακούς πατριώτες. Άντε γιατί έτσι όπως πάμε, θα μας αρπάξει την επαναστατική πρωτοπορία ο Ψυχάρης. Είδες όμως τι πατριωτικά αισθήματα ξεσήκωσε το άκουσμα ότι θα μπουν επίτροποι στις τράπεζες; (και ειδικά επίτροποι που θα ελέγχουν τα δάνεια με δυσθεώρητα ύψη, όπως αυτά που παίρνουν οι εφημερίδες και οι τηλεοπτικοί σταθμοί). Ξαφνικά θίγεται το φιλότιμο του έλληνα και οι ξένοι - που μέχρι χθες είχαν έρθει να μας σώσουν από τα "ελαττώματα" της κακορίζικης "φυλής" μας - τώρα έγιναν κακοί. Μ' αυτά και μ' αυτά, να δεις που ο κόσμος θα καταστραφεί το Δεκέμβριο. Όταν μέχρι και ο Παπαχελάς καταφέρεται κατά των "κακών ξένων", ε τότε ζούμε τα ύστερα του κόσμου!

(Junk) Food for thought : Η αφήγηση των "κακών ξένων", τώρα που έγινε mainstream ή/και μας βολεύει, δεν είναι πια λαϊκισμός, νεοφιλελευθερόπουλα μου;

Little self-restraint alert: Εκτός από τον ορυμαγδό που προκάλεσαν στα λίγα εγκεφαλικά κύτταρα μου, οι παραπάνω, ενδεικτικά αναφερόμενες, μαλακίες, γενικά είχα μια ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΚΑΚΗ εβδομάδα, σε προσωπικό επίπεδο. Για το λόγο αυτό, παρακαλούνται οι υποψήφιοι σχολιαστές να σχολιάσουν τα γραφόμενα και όχι όσα ΝΟΜΙΖΟΥΝ ότι είπα.

Μετά και πέρα από το Μνημόνιο 3

Ψηφίστηκε λοιπόν και το Μνημόνιο 3, φηφίστηκε και ο προϋπολογισμός, αλλά αυτά δεν είναι τα χειρότερα, τουλάχιστον σύμφωνα με τη μαγική σφαίρα μου. Κανείς μας δεν περιμένει έναν ήσυχο και χαλαρό χειμώνα, αλλά μάλλον κανείς δεν περιμένει και αυτό που έρχεται. Δεν πρόλαβαν να στεγνώσουν οι υπογραφές στα πρακτικά της Βουλής με τις ψηφοφορίες, για το Μνημόνιο 3 και τον προϋπολογισμό, και οι εταίροι μας περίπου "άδειασαν" το εγχώριο πολιτικό προσωπικό, δηλώνοντας - δια στόματος Σόιμπλε - ότι δεν θα πρέπει να περιμένουμε άμεσα τη δόση. Βέβαια, θα πρέπει να επισημάνουμε ότι το "άδειασμα" δεν ήταν ο σκοπός τους, αλλά ουσιαστικά το αποτέλεσμα της διαφωνίας μεταξύ ΔΝΤ και ΕΕ ( επί της ουσίας, με την υποδεικνυόμενη από τη Γερμανία οικονομική πολιτική). Το δια ταύτα όμως είναι ότι εμείς είμαστε στο επίκεντρο αυτής της διαφωνίας. Και όχι, το κράτος δεν πρόκειται να καταρρεύσει στις 17 Νοέμβρη, ελλείψει ταμειακών διαθεσίμων, όπως φρόντιζε πολλάκις και σε δραματικούς τόνους να μας "προειδοποιεί" ο πρωθυπουργός μας. Άλλωστε, η δόση που περιμένουμε και η εκταμίευση της μετατίθεται χρονικά δια μια εισέτι φορά, είναι η ίδια που περιμένουμε από τον Ιούνιο, και η οποία, αν δεν ερχόταν, θα καταρρέαμε τον Ιούλιο. Το πρόβλημα έγκειται στο γεγονός ότι όταν μαλώνουν οι ελέφαντες, την πληρώνουν τα μυρμήγκια.

Πιο συγκεκριμένα, μετά την ανάληψη της εξουσίας από το Σαμαρά και κρίνοντας από τις μετέπειτα ενέργειες του - δεν αναφέρομαι στη διάψευση των προσδοκιών επαναδιαπραγμάτευσης των μνημονίων - παρατηρείται μια σταθερή πρόσδεση της χώρας στο άρμα της Γερμανίας. Διαλέγουμε, εν ολίγοις, στρατόπεδο, συντασσόμενοι με τη Γερμανία και τις επιλογές της. Απέναντι βρίσκεται το ΔΝΤ, το οποίο ουσιαστικά προωθεί την αμερικανική γραμμή στην οικονομική πολιτική, η οποία, γραμμή όμως δεν συμφωνεί με τις γερμανικές επιλογές και προτάσεις. Η αντιπαράθεση των ΗΠΑ και της ΕΕ, όπως αυτή εκφράζεται σήμερα από τη Γερμανία, στο πεδίο της οικονομικής πολιτικής (*), έχει αρχίσει καιρό τώρα, με τον Ομπάμα, διακριτικά μεν σαφέστατα δε, να εκδηλώνει τη διαφωνία του, τον τελευταίο καιρό όμως εντείνεται και πλέον είναι ορατή. 

Θα μου πείτε όμως πως σε μια αντιπαράθεση στην οποία με τον έναν ή τον άλλον τρόπο εμπλέκεσαι - πολλώ δε μάλλον όταν είσαι στο επίκεντρο -  αναγκάζεσαι κάποια στιγμή να πάρεις θέση υπέρ του ενός ή του άλλου. Δεχόμενη αυτό το επιχείρημα προσωρινά, σημειώνω ότι το πρόβλημα δεν είναι ότι παίρνουμε θέση, αλλά το γεγονός ότι παίρνουμε θέση υπέρ αυτού που δεν φαίνεται να είναι αυτός που θα βγει νικητής από την αντιπαράθεση. Έχοντας κατά νου ότι η Κίνα δεν φαίνεται πολύ πρόθυμη να επενδύσει σε ευρωπαϊκά ομόλογα, αυτό πρακτικά σημαίνει ότι η Ευρωζώνη / ΕΕ (και συγκεκριμένα η Γερμανία και οι συν αυτώ, αργά ή γρήγορα), δεν θα διαθέτει χρήματα για να στηρίξει και να επιβάλλει τις αποφάσεις και τις επιλογές της (διότι μην ξεχνάμε ότι για να μπορεί να επιβάλλει στην Ελλάδα, Πορτογαλία και στα άλλα γουρουνάκια τις οικονομικές πολιτικές αιματηρής λιτότητας, πρέπει ταυτόχρονα να τα χρηματοδοτεί, για να μπορούν να πληρώνουν τα οφειλόμενα στους πιστωτές της). Η αθέτηση της πληρωμής των οφειλομένων, πρακτικά θα πυροδοτούήσει μια αλυσιδωτή έκρηξη στα θεμέλια του τραπεζικού συστήματος, τις επιπτώσεις της οποίας ΚΑΝΕΙΣ δεν είναι σε θέση να προδιαγράψει (και οι περισσότεροι δε ξυπνούν ιδρωμένοι σε αυτό το εφιαλτικό σενάριο). Συνεπώς, τι θα συμβεί όταν δεν θα υπάρχουν πια λεφτά για τις δόσεις, που αποτρέπουν την κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος; Είτε θα συμβεί ο αρμαγεδδώνας (σφόδρα απίθανο), είτε οι ΗΠΑ θα ρίξουν δύο σφαλιάρες στη Γερμανία (που έφτασε τα πράγματα στο παρά ένα) και θα την αναγκάσουν σε "συνθηκολόγηση". Και εμείς τότε θα είμαστε με τους χαμένους, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Επανέρχομαι όμως στο επιχείρημα της προηγούμενης παραγράφου, σημειώνοντας ότι τελικά είναι ένα επίπλαστο δίλημμα, στο μέτρο που ουσιαστικά αναπαράγει το "με εμάς ή με τους άλλους". Οι συμμαχίες μεταξύ χωρών γίνονται επί τη βάσει κοινών συμφερόντων και συνεπώς ο βαθμός σύμπραξης είναι ευθέως ανάλογος του αριθμού των κοινών συμφερόντων (στο μέτρο που είναι μάλλον απίθανο τα συμφέροντα μιας χώρας να ταυτίζοντα πλήρως με τα συμφέροντα μιας άλλης). Συνεπώς, η κοινή λογική - η δική μου τουλάχιστον - λέει ότι η καλύτερη τακτική είναι η ευελιξία και η διατήρηση διαύλων επικοινωνίας / συνεργασίας με όλους όσους μπορούν να σου φανούν συγκυριακά ή μακροπρόθεσμα χρήσιμοι. Πιο απλά, στη συγκεκριμένη χρονική συγκυρία, η Ελλάδα θα έπρεπε να χτίζει επικοινωνία / συνεργασία με όλες τις χώρες του Νότου και κυρίως με Ισπανία και Ιταλία, και από τη στιγμή που διαφάνηκε η διαφωνία ΔΝΤ - ΕΕ, στο θέμα της δόσης, να αφήσει να βγάλει το ΔΝΤ το φίδι από την τρύπα και όχι να σπεύσει να πάρει θέση υπέρ της γερμανικής απόψεως. 

(Αν το αντεπιχείρημα στα παραπάνω είναι ότι δεν μπορείς να ισορροπήσεις πατώντας με το ένα πόδι στη μια βάρκα και με το άλλο στην άλλη, σημειώνω απλώς ότι ίσως θα έπρεπε να ξανασκεφτούμε ποιο περιεχόμενο αποδίδουμε στην έννοια της εξωτερικής πολιτικής)

(*) Προσωπικά, έχω την πεποίθηση ότι η αντιπαράθεση ΗΠΑ - ΕΕ  (βλ. Γερμανίας) δεν περιορίζεται μόνο στα πλαίσια της οικονομικής πολιτικής. Είναι μια βαθύτερη αντιπαράθεση που έχει να κάνει με τα γεωπολιτικά συμφέροντα των ΗΠΑ στην Ευρώπη και κυρίως στο νότιο μέρος της, που γειτνιάζει με τη Μέση Ανατολή από τη μια πλευρά και τις βλέψεις και φιλοδοξίες της Γερμανίας από την άλλη. Η κρίση απλώς είναι το πιεστικό και ορατό πρόβλημα, και για τους δύο, στο οποίο αντανακλώνται οι λανθάνουσες διαμάχες των δύο πλευρών.

Η λίστα

Μερικές σκέψεις, εξαιτίας της δημοσίευσης της λίστας Λαγκάρντ στο τεύχος του περιοδικού HOT DOC, που κυκλοφορεί σήμερα.

Θεωρώ ότι η γνωστοποίηση του περιεχομένου της λίστας σε μένα, δεν μου είναι χρήσιμη, παρά μόνο ίσως για να κουτσομπολέψω ή έστω να θυμώσω με κάποιους. Περισσότερο χρήσιμη θα ήταν στις αρμόδιες αρχές, και αυτό υπό την αίρεση ότι πραγματικά θέλουν να την αξιοποιήσουν .Παρότι δε, είμαι θιασώτης του κοινωνικού ελέγχου, όλων και για όλα, λαμβάνοντας υπ' όψιν α) ότι η λίστα περιέχει μόνο τους ανθρώπους που έβγαλαν χρήματα μέσω της HSBC, β) δεν γνωρίζουμε εάν τα χρήματα αποκτήθηκαν νόμιμα ή παράνομα, και γ) δεν γνωρίζουμε εάν τα χρήματα έχουν δηλωθεί και φορολογηθεί, θεωρώ ότι οποιαδήποτε απόφαση μου με βάση το περιεχόμενο της λίστας, π.χ. αλλαγή της αγοραστικής συμπεριφοράς μου, αποφεύγοντας να αγοράσω το προϊόν που παράγει ή εμπορεύεται ένα υποκείμενο της λίστας, θα ενείχε σοβαρό κίνδυνο λάθους.

Με βάση λοιπόν, τη χρησιμότητα, η οποία είναι, ή έστω προσπαθώ να είναι η  κατευθυντήρια γραμμή στις αγορές μου, δεν βλέπω κανένα λόγο να δώσω τα 2 ευρώ του αντιτίμου του τεύχους του περιοδικού. Αυτό όμως δεν με εμποδίζει να δω και να αναγνωρίσω αφ' ενός το σθένος του δημοσιογράφου να προβεί στη δημοσιοποίηση της (ιδίως ενόψει του γεγονότος ότι όλοι οι υπόλοιποι συνάδελφοι του ποιούν τη νήσσαν) και αφ' ετέρου του γεγονότος ότι χρειάζεται χρήματα για να μπορεί να συνεχίσει να εργάζεται χωρίς πάτρονα. Για το λόγο αυτό και με κάθε ειλικρίνεια, δηλώνω ότι, εάν έδινε τη λίστα στη δημοσιότητα, π.χ. μέσω διαδικτύου, και ζητούσε, από όσους το επιθυμούν, να δωρίσουν κάποια χρήματα, θα το έκανα και μάλιστα καταβάλλοντας περισσότερα από τα 2 ευρώ, που τώρα αντιστοιχούν στο αντίτιμο του περιοδικού, ακριβώς διότι με τον τρόπο αυτό, θα μου απεδείκνυε ότι ενδιαφέρεται για τη διάχυση της πληροφορίας στην κοινωνία, χωρίς να τη συναρτά υποχρεωτικά με κάποιο αντίτιμο, έστω και το απολύτως απαραίτητο για την οικονομική επιβίωσή του, έστω και το όχι τόσο υψηλό των 2 ευρώ. Και ναι, τότε θα ήθελα να τον στηρίξω οικονομικά, παρότι δεν θα είχε αλλάξει η στάση μου απέναντι στη χρησιμότητα της πληροφορίας σε προσωπικό επίπεδο. Από τη στιγμή όμως, που η πληροφορία μετατράπηκε σε εμπόρευμα, λυπάμαι αλλά είμαι και εγώ υποχρεωμένη από τη μεριά μου να την αντιμετωπίσω ως τέτοια και να καταφύγω στην αξιολόγηση της χρησιμότητας της.

Επί της ουσίας της δημοσιοποίησης της λίστας και σε σχέση με τα ήδη αναφερόμενα, περί παραβίασης των προσωπικών δεδομένων των υποκειμένων της λίστας, αξίζει να σημειωθεί ότι κατά τη γνώμη μου υπάρχει όντως τέτοια παραβίαση, πέρα και άσχετα από τα νομικά ή/και τις προϋποθέσεις του νόμου για την ύπαρξη παραβίασης(*), και πέρα και άσχετα από το εάν τα χρηματικά ποσά αποκτήθηκαν νόμιμα ή παράνομα. Και διευκρινίζοντας ότι δεν εκφέρω νομική άποψη, θεωρώ ότι υπάρχει παραβίαση, διότι η δημοσιοποίηση συνιστά μια μορφή διαπόμπευσης και περαιτέρω αδυνατώ να διαβλέψω κάποιο σκοπό στη δημοσιοποίηση της που να εξυπηρετεί το κοινωνικό σύνολο. (Αν η δημοσιοποίηση καταλήξει στην κινητοποίηση των αρμοδίων αρχών, τότε ίσως να υπάρχει μια δικαιολογία, αν και σε αυτή την περίπτωση, θα πρέπει να αναλογιστούμε όλοι τη σημασία και σημειολογία της κινητοποίησης των αρχών, εξαιτίας και μετά τη δημοσιοποίηση της λίστας στο ευρύτερο κοινό). Για αυτή την παραβίαση όμως, θεωρώ ότι νομιμοποιούνται να μιλούν όσοι αντιτάχθηκαν π.χ. και στη δημοσιοποίηση των προσωπικών δεδομένων των ιεροδούλων, των συλληφθέντων σε διαδηλώσεις ή των αντιφασιστών συλληφθέντων. Οι όψιμοι υπερασπιστές των προσωπικών δεδομένων των υποκειμένων της λίστας, τους προσφέρουν κακή υπηρεσία, στο μέτρο που η δυσαρέσκεια τους για τη δημοσιοποίηση εκλαμβάνεται ως προσπάθεια συγκάλυψης της εν λόγω περίπτωσης, αφού σε αντίστοιχες, και κατά τη γνώμη μου πολύ βαρύτερες παραβιάσεις, παρέμειναν σιωπηλοί. 

(*) αναμένω με τεράσιο ενδιαφέρον τις εμβριθείς αναλύσεις περισπούδαστων νομικών του διαδικτύου, υπέρ της άποψης ότι, νομικά, δεν υπάρχει τέτοια παραβίαση, π.χ. λόγω εξυπηρέτησης του δημοσίου συμφέροντος (;). 

ΥΓ : Γνωρίζω ότι η παρούσα ανάρτηση ενδέχεται να επικροτηθεί από ανθρώπους με τους οποίους διαφωνώ κάθετα σε θεμελιώδη ζητήματα. Για το λόγο αυτό ομολογώ ότι έχω πάθει 'Οσκαρ Ουάιλντ και νομίζω ότι, όταν αυτοί συμφωνούν μαζί μου, κάπου πρέπει να κάνω εγώ λάθος...

Update : Και εκεί που νομίζεις ότι τίποτα δεν μπορεί να πάει πιο στραβά, μαθαίνεις την είδηση ότι εκδόθηκε ένταλμα σύλληψης του Βαξεβάνη, εξαιτίας της δημοσιοποίησης της λίστας. Ανεξάρτητα από τη θέση που έχει κάποιος σε σχέση με τη δημοσιοποίησης της λίστας, δεν μπορεί παρά να παραδεχθεί ότι η δίωξη του Βαξεβάνη, και μάλιστα με αυτόφωρη διαδικασία, είναι ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ. Σε μια ευνομούμενη πολιτεία, δεν μπορεί να διώκεται δημοσιογράφος, εξαιτίας της δουλειάς του. Για μια ακόμη φορά τίθενται εν αμφιβόλω βασικές αρχές της δημοκρατίας και αυτό πρέπει να μας βρει όλους αντίθετους.

Σχιζοφρένεια ή Πως η μνήμη μπορεί να είναι κατάρα

Μερικές παρατηρήσεις, με βάση το μικρόκοσμο μου, κυρίως αυτόν της εικονικής πραγματικότητας το διαδικτύου και των σόσιαλ μυδιών, σχετικά με τα τεκταινόμενα στην Ισπανία και την αντιμετώπιση τους στην Ελλάδα.

1. Αυτοί που πέρυσι ειρωνεύονταν το κίνημα των αγανακτισμένων, επισημαίνοντας με στόμφο ότι αυτό απαρτίζεται από κάθε καρυδιάς καρύδι εκ των βολεμένων που ξεβολεύτηκαν, φέτος κοιτούν λιγούρικα το κίνημα στην Ισπανία και λοιδωρούν τους Έλληνες "που περιμένουν στην ουρά για το IPhone5". 

2. Αυτοί που πέρυσι λοιδωρούσαν τους αγανακτισμένους και ΑΡΓΟΤΕΡΑ τους ενεφάνισαν ως  προάγγελους ή/και προπομπούς τη ΧΑ, δεν παρατηρώ να έχουν τις ίδιες ανησυχίες σχετικά με τους Ισπανούς.

3. Αυτοί που πέρυσι τόνιζαν ότι η επανάσταση μπορεί να υπάρξει μόνο μετά από συνειδητοποίηση και συντονισμένη δράση, φέτος διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους από αγανάκτηση  που οι Ισπανοί αντιδρούν και εμείς πίνουμε φραπέ. 

4. Αυτοί που συνεχίζουν να αναρωτιούνται που είναι οι αγανακτισμένοι και παράλληλα ποιο το νόημα των διαδηλώσεων ενάντια σε μια νεοεκλεγείσα κυβέρνηση, να το κοιτάξουν λίγο. Είτε πιστεύουν ότι υπάρχει λόγος να εμφανιστούν ξανά οι (κατάπτυστοι;) αγανακτισμένοι, είτε πιστεύουν ότι εφόσον έχουμε νεοεκλεγείσα κυβέρνηση, δεν υπάρχει λόγος αντιδράσεων, διότι η τελευταία δρα κατόπιν νωπής (που το θυμήθηκα τώρα αυτό;) λαϊκής εντολής. 

5. Αυτοί που φέτος παρακολουθούν με τεράστιο ενδιαφέρον την Ισπανία, πέρυσι δεν είχαν κατέβει στο Σύνταγμα παρά μόνο μια δύο φορές, και αυτές για χαβαλέ. 

6. Αυτοί που από πέρυσι μας έχουν κάνει τα αυτιά τηγάνια με τις περισπούδαστες αναλύσεις τους για την ποιότητα του φαινομένου "αγανακτισμένοι", φέτος δεν έχουν κάτι να πουν για τους διαδηλωτές στην Ισπανία. (Εντάξει, αυτοί είναι οι έξυπνοι, που, αφού ξέρασαν ό,τι μαλακία κατέβαινε στο κεφάλι τους, σχετικά με το πως οι ελληνάρες εκείνο και οι ελληνάρες το άλλο, τώρα κάνουν τις πάπιες για μην εκτεθούν).

7. Αυτοί που πιστεύουν ότι αυτό που συμβαίνει τώρα στην Ισπανία είναι κάτι διαφορετικό από αυτό που συνέβη πέρυσι στην Ελλάδα, ας γειωθούν με την πραγματικότητα. 

8.  Αυτοί που φαντασιώνονται εξεγέρσεις να ξεπηδούν μέσα από τις διαδηλώσεις, πίστευαν ότι πέρυσι η εξέγερση θα αρχίσει από την Αθήνα και φέτος ότι η εξέγερση θα αρχίσει από τη Μαδρίτη. 

9. Αυτοί που το παίζουν κυνικοί, να ελέγξουν μήπως είναι απλώς σκατόψυχοι και οι ορθολογιστές μήπως είναι απλώς φανατικοί.

Και ένα άσχετο...

Εσείς ρε παλικάρια που έχετε κάνει τις εμπεριστατωμένες αναλύσεις σχετικά με το πως η ΧΑ μπήκε στην κεντρική πολιτική σκηνή, μήπως θέλετε να συμπεριλάβετε και φαινόμενα όπως τα στρατόπεδα συγκέντρωσης του Χρυσοχοΐδη για την ελάφρυνση των "προβληματικών" περιοχών της Αθήνας, τη διαπόμπευση οροθετικών από το Λοβέρδο με αιτιολογία την προστασία του οικογενειάρχη που γαμάει πρεζόνια χωρίς προφυλακτικό, τη lifestyle παρουσίαση Κασιδιάρηδων και της μπουγάδας τους από κατινάρες των ΜΜΕ, την κινητοποίηση της ποινικής διαδικασίας για την ικανοποίηση αιτημάτων φίμωσης, τις "μούφες" που πωλούνται ως ειδήσεις, και όλα αυτά προς ένα κοινό απαίδευτο, αμόρφωτο και αποχαυνωμένο;

Disclaimer: Όποιος έχει τη μύγα, μυγιάζεται και όποιος έχει τη σφίγγα, σφίγγεται.

Τι να πω...

Εδώ και πολύ καιρό θέλω να γράψω. Αλλά τι να πω;

Τι να πεις και τι γράψεις για μια κοινωνία που με τεράστια ευκολία είναι διατεθειμένη να καταφερθεί και να κατηγορήσει τους αδύναμους για τα προβλήμα της;

Τι να πεις και τι να γράψεις για μια κοινωνία που υποκριτικά διατείνεται ότι επιθυμεί αξιοκρατία, ισότητα, ισονομία και αλληλεγγύη, αλλά δοθείσης ευκαιρίας πράττει το αντίθετο;

Τι να πεις και τι να γράψεις για μια κοινωνία που μπερδεύει τον ορθολογισμό με τον κυνισμό;

Τι να πεις και τι να γράψεις για μια κοινωνία που όλα τα αποτιμά σε χρήμα;

 

Τι να πεις και τι να γράψεις για μια κοινωνία που αδυνατεί να καταλάβει ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν κοινές βιολογικές καταβολές και η συμπεριφορά δεν είναι γενετικό χαρακτηριστικό;

Τι να πεις και τι να γράψεις για μια κοινωνία που η καθε γενιά κατηγορεί την προηγούμενη;

Τι να πεις και τι να γράψεις για μια κοινωνία που μεγαλώνει τα παιδιά της με την προοπτική να βρουν μια καλή δουλειά και να βγάλουν λεφτά;

 

Τι να πεις και τι να γράψεις για μια κοινωνία που τα μέλη της χρησιμοποιώντας εκείνα τα "εργαλεία" που θα μπορούσαν να προάξουν το γενικότερο καλό, τελικά φροντίζουν να προάγουν το ατομικό τους συμφέρον;

Τι να πεις και τι να γράψεις για μια κοινωνία που δεν αγαπά τη γνώση;

Τι να πεις και τι να γράψεις για μια κοινωνία που αγκιστρώνεται σε ιδεοληψίες, για κάθε θέμα και με κάθε ευκαιρία, ώστε να συνεχίσει να πορεύεται, χωρίς να ενδιαφέρεται για το που;

Τι να πεις και τι να γράψεις για μια κοινωνία που φοβάται και στο βωμό του φόβου της δέχεται να θυσιάσει την ελευθερία της, τα δικαιώματά της, ακόμη και την ίδια την επιβίωση της;

Τι να πεις και τι να γράψεις για μια κοινωνία που όλοι πιστεύουν ότι είναι καλύτεροι από τους υπόλοιπους;

Τι να πεις και τι να γράψεις για μια κοινωνία που καταναλώνει πληροφορίες, απόψεις και γνώμες και αδυνατεί να τις φιλτράρει;

Τι να πεις και τι να γράψεις για μια κοινωνία που εμφορείται από το "μακριά από τον κώλο μου και όπου θέλει ας είναι";

Και πολύ περισσότερο τι να πω και τι να γράψω εγώ για αυτή την κοινωνία, όταν η κάθε μου μέρα είναι μια  ατέρμονη προσπάθεια να κρατήσω το κεφάλι μου έξω από τα βουρκόνερα της;

Προϋπολογισμός

Ας αρχίσουμε από τα εύκολα.

Ο Βενιζέλος, στο χρονικό διάστημα από τη λήξη του πανηγυρακίου για το σχηματισμό κυβέρνησης μέχρι σήμερα, επιδίδεται στην τακτική "πάρτο αλλιώς" και πιο συγκεκριμένα "στρίψε προς τα αριστερά". Όχι όμως και τόσο πετυχημένα, διότι αναγκαστικά περιορίζεται σε λεκτικές ακροβασίες και ναι μεν σημειώνεται ως "ρήτορας", αλλά πλέον έχει αρχίσει να γίνεται κουραστικός, ως αναξιόπιστος. Επί του πρακτέου, δεν μπορεί ούτως ή άλλως να κάνει πολλά. Δεν κρατάει τα ηνία μιας κυβερνήσεως, ώστε να αρχίσει τις "παροχές", συνεπώς δεν πρόκειται να καταφέρει να γλυκάνει και πολύ κόσμο. Η προ δύο ημερών δήλωση του προς δημοσίους υπαλλήλους είναι ενδεικτική της κατάστασης. "Με τα λόγια χτίζω ανώγεια και κατώγεια". Με το βεβαρυμένο δε παρελθόν του, δεν νομίζω ότι θα καταφέρει να πείσει πολλούς. 

Για τους λόγους αυτούς, πιστεύω ότι το ΠΑΣΟΚ θα είναι τυχερό να καταφέρει να κρατηθεί στα ίδια εκλογικά επίπεδα με τις προηγούμενες εκλογές. Η προσωπική αίσθηση μου είναι ότι θα πέσει 2 - 4 μονάδες, ήτοι θα παλέψει για να μην εμφανιστεί με μονοψήφιο ποσοστό. 

(Σε μια τέτοια περίπτωση, ο Βενιζέλος θα έχει θέματα, διότι, όσο μεγαλύτερη η εκλογική πτώση του ΠΑΣΟΚ, τόσο περισσότεροι αυτοί που θα θέλουν την κεφαλή του επί πίνακι. Το θετικό για εκείνον πάντως είναι ότι αυτή τη στιγμή δεν έχει σοβαρό αντίπαλο, το φίδι δηλαδή στον κόρφο του, αλλά ας μην γελιόμαστε, ούτε ο Λοβέρδος έγινε κολλητός του, ούτε οι υπόλοιποι (Διαμαντοπούλου, Ραγκούσης κλπ) έχουν ξεχάσει τις φιλοδοξίες τους. Θεωρώ πάντως ότι η διάλυση των κομματικών οργάνων από το Βενιζέλο, αποσκοπούσε στην εξαφάνιση, διαδικαστικά, της δυνατότητας ανάδειξης αρχηγού).

Ανάλογο ξεφούσκωμα προβλέπω και για ΔΗΜΑΡ (1 - 2 μονάδες). Η απαίτηση του κυρ-Φώτη να συμμετάσχει ο ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση, ήταν δίκοπο μαχαίρι. Ναι μεν, θεωρήθηκε ότι με αυτόν τον τρόπο θα εξέθετε τον ΣΥΡΙΖΑ (*), που προφανώς θα αρνούνταν, αλλά αντίστοιχα εκνεύρισε τους ψηφοφόρους της ΔΗΜΑΡ που έβλεπαν στον κυρ-Φώτη την υπεύθυνη δύναμη που δεν θα άφηνε την χώρα στα χέρια της ακυβερνησίας. Μην παραβλέπουμε δε, ότι η βασική δεξαμενή ψηφοφόρων της ΔΗΜΑΡ ήταν και παραμένει το ΠΑΣΟΚ, και προφανώς μιλάμε για ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ που είναι δυσαρεστημένοι με το ΠΑΣΟΚ, αλλά δυσκολεύονται να πάνε προς τα δεξιά. Εάν λοιπόν, δυσαρεστήθηκαν από την στάση του κυρ-Φώτη, κάποιοι θα στραφούν στο ΣΥΡΙΖΑ και κάποιοι θα ξεπεράσουν τις αγκυλώσεις και θα πάνε στη ΝΔ. Θεωρώ όμως ότι, παρά την πτώση, δεν διακυβεύεται η είσοδος της ΔΗΜΑΡ στη Βουλή. 

Επίσης, δεδομένη θεωρώ την πτώση της Χ.Α. Κάτι η προβολή των στελεχών της, που δεν "γράφουν" και πολύ καλά στο γυαλί (μην ξεχνάμε ότι ο κόσμος παραμένει ακόμη προσκολλημένος στην τηλεόραση κατά κύριο λόγο, για την ενημέρωση του), κάτι αυτά που είπαν, κάτι το γεγονός ότι οι ψηφοφόροι της Χ.Α. είναι από εκείνους που δεν νιώθουν καλά με την ακυβερνησία, νομίζω ότι αρκετοί θα μετακινηθούν σε πιο "παραδοσιακές" επιλογές, με πρώτη και καλύτερη τη ΝΔ. Η πτώση πάντως δεν θα της στοιχίσει την είσοδο της στη Βουλή και σε γενικές γραμμές τη βλέπω μεταξύ 1 - 3 μονάδων. 

Ο συνασπισμός Δημουργία Ξανά - Δράση - Φιλελεύθερη Συμμαχία θα μείνει εκτός Βουλής, διότι θεωρώ ότι δεν θα μπορέσει να συγκρατήσει και να αθροίσει τους ψηφοφόρους που ψήφισαν τα επιμέρους κόμματα στις προηγούμενες εκλογές. Πρώτος λόγος, τα καραγκιοζιλίκια του Τζήμερου. Δεύτερος λόγος, οι ψηφοφόροι του Μάνου, είτε θετικά είτε αρνητικά διακείμενοι προς τη συμμαχία με τον Τζήμερο (αυτοί οι τελευταίοι ιδίως είναι έτοιμοι να αποσκιρτήσουν), το έχουν εύκολο να το ρίξουν στη ΝΔ, με την ελπίδα να σχηματίσει κυβέρνηση (μόνη ή με το ΠΑΣΟΚ, ή με όποιον τρόπο, τέλος πάντων), οπότε θα την ενισχύσουν.

(Ο ΛάΟΣ δεν θα δει Βουλή, ούτε με κυάλια. Εάν εφθάρη τόσο από τη συμμετοχή στη συγκυβέρνηση, πλέον έχει να αντιμετωπίσει και την έλλειψη σε "βεντέτες", ήτοι τηλεοπτικά προβεβλημένα στελέχη, για να στελεχώσουν τα ψηφοδέλτια του, και δυστυχώς για εκείνους, ευτυχώς για εμάς, η Βάνα και ο Δημητράκης δεν αρκούν). 

Και τώρα πάμε στα πιο ζόρικα. 

ΚΚΕ. Ανεξάρτητα από το λανθασμένο ή σωστό της στάσης του να αρνείται συνεργασία, νομίζω ότι ο απόλυτος χαρακτήρας της στάσης του, δυσαρέστησε αρκετούς από τους ψηφοφόρους του, όχι τόσο τους παραδοσιακούς, όσο τους νεόκοπους, οι οποίοι αναμένεται να μετακινηθούν προς ΣΥΡΙΖΑ μεριά. Πρέπει όμως να ληφθεί υπ' όψιν ότι η άρνηση του ΚΚΕ δεν είχε αποφασιστική σημασία, διότι τα κουκιά δεν έβγαιναν ούτως ή άλλως, οπότε οι παραδοσιακοί ψηφοφόροι του δεν έχουν λόγο να αισθάνονται άσχημα, πέραν του γεγονότος ότι στη μεγάλη πλειονότητα τους θεωρούν ότι καλώς έπραξε το κόμμα. Συνεπώς, η μείωση των ποσοστών του, θα φέρει το ΚΚΕ περίπου εκεί που είναι συνήθως, μείον κάτι λίγο ακόμη. Εγώ τη βλέπω στις 2 - 3 μονάδες.

Ανεξάρτητοι Έλληνες. Πάνε και αυτοί για ξεφούσκωμα. Κάτι η φάση με το non-paper, κάτι το γεγονός ότι στη μεγαλύτερη πλειονότητα τους οι ψηφοφόροι των ΑνΕλλ προέρχονται από τη δεξαμενή της ΝΔ, στην οποία θα επιστρέψουν για να την ενισχύσουν, ώστε να μπορεί να σχηματίσει κυβέρνηση, ο Καμμένος θα δει το ποσοστό του κόμματος του να μειώνεται, πιστεύω κάπου μεταξύ 2 - 4 μονάδων, γεγονός φυσικά που σημαίνει ότι θα μπει στη Βουλή, αλλά με λιγότερους βουλευτές. 

ΝΔ. Ο Αντώνης είναι προφανώς τόσο τυφλωμένος από την επιθυμία του να γίνει πρωθυπουργός, που δεν μπορεί καν να υπολογίσει τις συνέπειες των κινήσεων του. Λειτουργεί βεβιασμένα, χωρίς υπολογισμό κόστους/ωφέλειας και με γνώμονα το "ό,τι να 'ναι". Πρώτο κρούσμα, η Ντόρα. Η Ντόρα δεν έχει ψηφοφόρους, έχει πελάτες, τους οποίους ναι μεν θα φέρει μαζί της, αλλά μην ξεχνάμε ότι μιλάμε, σε ποσοστό, για ένα 2% περίπου. Από την άλλη πλευρά όμως, η Ντόρα είναι αντιπαθητική σε πολλούς ΝΔάτες, αλλά και σε πολλούς υποψήφιους να ψηφίσουν ΝΔ που προέρχονται από αλλού. Εν ολίγοις, θεωρώ ότι ο ισοζύγιο μεταξύ αυτών που θα φέρει η Ντόρα και αυτών που θα διώξει είναι οριακά θετικό, οπότε δεν διαβλέπω τεράστια ωφέλεια. 

(Από άποψη τακτικής, ο Αντώνης δεν φαίνεται να αντιλαμβάνεται ότι μεσοπρόθεσμα η Ντόρα είναι  φίδι στον κόρφο του, διότι αν δεν πάει καλά στις εκλογές, θα είναι η πρώτη που θα σύρει το χορό της αμφισβήτησης του, συνεπικουρούμενη από όσους έμειναν εκτός νυμφώνος - και εξαιτίας της κατάληψης της θέσεως τους από τις "μεταγραφές" του Αντώνη. Νομίζω ότι η Ντόρα θα εξελιχθεί στο Βενιζέλο της ΝΔ, με τον Αντώνη να κάνει το Γιωργάκη. Και μάλιστα χωρίς τα εμπόδια που αντιμετώπισε ο Βενιζέλος). 

Δεύτερο κρούσμα των αψυχολόγητων ενεργειών του Αντώνη, οι "μεταγραφές" από παντού, που κινούνται στη λογική "όλα τα σφάζω, όλα τα μαχαιρώνω". Ειδικά σε ό,τι αφορά τους πρώην Λαοσίτες, με εξαίρεση Γεωργιάδη, Βορίδη, ο Αντώνης θα έπρεπε να έχει διαβλέψει ότι Πλεύρης, Ανατολάκης, ως ετερόφωτοι στο ΛάΟΣ (ο Καρατζαφέρης έκανε συνολικά το promotion και αυτοί συνεισέφεραν με ένα αναγνωρίσιμο επώνυμο) δεν θα τραβήξουν μαζί τους όσους ψηφοφόρους ελπίζει, ενώ από την άλλη πλευρά ενδέχεται η κίνηση του να δυσαρεστήσει παραδοσιακούς ψηφοφόρους της ΝΔ, με αποτέλεσμα το ισοζύγιο εισερχομένων-εξερχομένων ψηφοφόρων να μην πάει τόσο καλά, όσο νομίζει.

(Μεσοπρόθεσμα δε, ο Αντώνης θα βρει μπροστά του τις συνέπειες των "μεταγραφών", υπό την έννοια ότι θα δημιουργήσει δυσαρεστημένους υποψηφίους βουλευτές, των οποίων η θέση στη λίστα - και στη Βουλή - θα καταληφθεί από κάποια μεταγραφή και οι οποίοι, σε περίπτωση κακού για τη ΝΔ εκλογικού αποτελέσματος, θα είναι οι πρώτοι που θα αρχίσουν να αμφισβητούν τον αρχηγό, με τη βοήθεια φυσικά των όρνεων που θα ενσκήψουν, όπως συνήθως συμβαίνει όταν το κόμμαδεν πλασάρεται καλά στις εκλογές).

Σε γενικές γραμμές, θεωρώ δεδομένη την αύξηση του ποσοστού της ΝΔ, κυρίως από ψηφοφόρους από διάφορες κατευθύνσεις, ορμώμενοι από την ισχυρή επιθυμία τους για σχημτισμό κυβέρνησης, ο οποίος νομίζω ότι είναι ο πιο ισχυρός παράγοντας για να ψηφίσει κάποιος από τον ευρύτερο χώρο ΝΔ.  Επιπλέον, μην παραβλέπουμε τη συσπείρωση των δεξιόστροφων ψηφοφόρων, οι οποίοι διατηρούν ακόμη τα φοβικά αντανακλαστικά απέναντι στην ευρύτερη αριστερά ή έστω αριστερόστροφη πολιτική. Η αύξηση όμως αυτή, μάλλον δεν θα είναι ιδιαίτερα θεαματική και πιστεύω ότι θα κινηθεί κάπου μεταξύ 3 - 5 μονάδων. 

Και φτάνουμε στο ΣΥΡΙΖΑ, του οποίου η αναπάντεχη άνοδος στις προηγούμενες εκλογές, έρχεται να του δώσει από μόνη της ώθηση. Αθροιστικά προς αυτήν, θα λειτουργήσουν οι διαρροές της ΔΗΜΑΡ, αν και δεν βλέπω να έχουν αποφαστική σημασία, καθώς και του ΠΑΣΟΚ και ΚΚΕ. Θεωρώ ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα ψαρέψει και από τους αναποφάσιστους που περιφέρονται. Νομίζω ότι κάποιοι (λίγοι) θα μετακομίσουν προς το ΣΥΡΙΖΑ και από τους ΑνΕλλ. Γενικά, θεωρώ ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα μαζέψει ρώγες, από διάφορους χώρους, υπερβαίνοντας τα παραδοσιακά στεγανά δεξιάς - αριστεράς, ή συντηρητικοί - προοδευτικοί. Σε επίπεδο ποσοστών, τη βλέπω κάπου μεταξύ 6 - 8 μονάδων.

Συγκριτικά, λοιπόν με τις προβλέψεις για ΝΔ, θεωρώ ότι ακόμη παίζεται ποιος θα τερματίσει πρώτος και θα συνεχίσει να παίζεται μέχρι τελευταία στιγμή, εάν δεν συμβεί κάτι θεαματικό. Στο σημείο αυτό, θεωρώ ότι όλη αυτή η καταστροφολογία που επικρατεί και ενισχύεται από παράγοντες εντός και εκτός Ελλάδας, τελικά καταφέρνει να ενισχύσει το ΣΥΡΙΖΑ, διότι αφ΄ενός, όταν προέρχεται από το εξωτερικό σπρώχνει ψηφοφόρους στην αντιδραστικότητα, ενώ οι εγχώριες "απειλές" έχουν μειωμένο εκφοβιστικό χαρακτήρα, στο μέτρο που προέρχονται από μειωμένης αξιοπιστίας - για τους ψηφοφόρους - πολιτικούς χώρους, αφ' ετέρου τείνει να γίνει ρουτίνα, με αντίστοιχη απώλεια της δύναμης καταναγκασμού της. 

Δεν αποκλείω ο ΣΥΡΙΖΑ τελικά να βρεθεί μπροστά από τη ΝΔ, αλλά νομίζω ότι κάτι τέτοιο απαιτεί επιτυχημένη επικοινωνιακή διαχείριση, εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ, του διαστήματος μέχρι τις εκλογές και η αλήθεια είναι ότι δεν φημίζονται για τις ικανότητες τους στον τομέα αυτό. Για τον ίδιο λόγο, θεωρώ ότι με μια ή δύο κακές επιλογές του, ο ΣΥΡΙΖΑ εύκολα θα μπορεί να βρεθεί πίσω από τη ΝΔ και με διαφορά, και το "ιστορικό" του δείχνει ότι μπορεί μέχρι και να κλωτσήσει την καρδάρα με το γάλα μόνος του.Τέλος, το κομματικό επιτελείο του ΣΥΡΙΖΑ, πρέπει να θέσει κάποια απώτατα όρια, στους ελιγμούς που σχεδιάζει για την προσέλκυση ψηφοφόρων, διότι τα πολλά στρογγυλέματα, στα πλαίσια του πολιτικού παιχνιδιού, θα δυσαρεστήσουν τους ψηφοφόρους του από επιλογή (σε αντίστιξη με αυτούς της συγκυρίας), οι οποίοι τώρα αποτελούν τον πυρήνα του.

Θεωρώ περιττό, φυσικά, να αναφέρω ότι όλα τα παραπάνω ισχύουν με βάση τις παρούσες συνθήκες. Οποιαδήποτε ανατάραξη, εξυπακούεται ότι επιφέρει αλλαγή των συσχετισμών δυνάμεων μεταξύ των κομμάτων. 

(Η επικείμενη ανακοίνωση της λίστας κάθε κόμμματος, και κυρίως οι ενδοκομματικές αντιδράσεις σε αυτή, θα αποτελέσουν μια ματιά στην επόμενη μέρα των κομμάτων, αλλά επί του παρόντος νομίζω ότι δεν θα επηρεάσουν σε μεγάλο βαθμό τις μεταξύ τους ισορροπίες, εκτός κι αν γίνουν αιτία οι τσακωμοί να ακούγονται και έξω από το "σπίτι".)

Προς το παρόν αυτά. Εδώ είμαστε, να τα λέμε μέχρι τις εκλογές. 

----

(*) Ο σχεδιασμός ήταν ακριβώς αυτός. Να εμφανιστεί ότι δίδεται η ευκαιρία στον ΣΥΡΙΖΑ να σχηματίσει την κυβέρνηση που επιθυμούσε, την οποία όμως κλωτσάει, προφανώς επειδή δεν θέλει να κυβερνήσει (ή να λερώσει τα χέρια του με εξουσία, όπως είχε πει και ο Alexis, αναφερόμενος στην Αλέκα). Θεωρώ όμως ότι, δεδομένης της απόλυτης δυσαρέσκειας της μεγαλύτερης μερίδας του κόσμου, ανεξαρτήτως κομματικής τοποθέτησης, προς το ΠΑΣΟΚ, και δευτερευόντως προς τη ΝΔ, περισσότερο φάνηκε ο ΣΥΡΙΖΑ να αρνείται οποιαδήποτε συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ - ΝΔ, εμμένοντας στις θέσεις του, παρά ότι κλωτσάει την ευκαιρία μιας κυβέρνησης.

---

Disclaimer ενόψει προϋπολογισμού

Όπως ήδη ανέφερα, επίκειται προϋπολογισμός για την επόμενη εκλογική αναμέτρηση, ο οποίος είναι σχεδόν αυτονόητο ότι θα είναι εντελώς επηρεασμένος από τις προσωπικές πολιτικές επιλογές μου και τις υποκειμενικές θεωρήσεις μου για την τρέχουσα πολιτική, κοινωνική και οικονομική συγκυρία. Για να είμαι λοιπόν ξεκάθαρη απέναντι σας, πριν παραθέσω τον προϋπολογισμό, έκρινα σκόπιμο να σας εκθέσω μερικές από αυτές τις επιλογές και θεωρήσεις, ώστε να τις λάβετε υπ' όψιν σας, όταν θα διαβάζετε τον προϋπολογισμό μου. 

Εξ αρχής ήμουν της άποψης, ότι το σχέδιο διάσωσης δια δανεισμού και πιο συγκεκριμένα οι όροι του, πάσχει, διότι είναι ατελέσφορο. Πρώτον, δεν είναι δυνατόν να βοηθήσεις έναν υπερχρεωμένο, δανείζοντας τον. Δεύτερον, είναι παράλογο να περιμένεις να λάβεις πίσω τα δανεικά, προσηκόντως και εμπροθέσμως, εάν οι παρεμβάσεις σου κατατείνουν στη μείωση των εισοδημάτων του οφειλέτη σου. Τρίτον, ναι μεν υπάρχουν πολλά πράγματα που έπρεπε να έχουν γίνει εδώ και χρόνια, αλλά δεν μπορείς να περιμένεις ότι θα συμβούν μέσα σε μια νύχτα (πολλώ δε μάλλον, δεν μπορείς να πιστεύεις ότι θα δημιουργήσεις επιτυχημένες και αποτελεσματικές δομές, που απαιτούν σχεδίαση, με ευχολόγια ή διαταγές). Τέταρτον, τα νούμερα δεν βγαίνουν. Πέμπτον, δεν μπορείς να κινείσαι με τη λογική "σήμερα την σκαπουλάραμε, σε Χ μήνες/χρόνια ποιος ζει, ποιος πεθαίνει". Και πάνω σε όλα αυτά, προσωπικά δεν είδα καθόλου θετικά, όλο αυτό το σκηνικό τρόμου που στήθηκε πολλάκις. Όπως δεν είδα θετικά και τα επιχειρήματα, περί εντιμότητας των ελλήνων, που δεν είναι μπαταχτσήδες, της περήφανης Ελλάδας που δεν θα δεχθεί να χρωστάει ή να φεσώσει τους δανειστές της, όλα εκείνα τα επιχειρήματα τέλος πάντως που απευθύνονταν στο θυμικό. Με τελευταίο, αλλά διόλου ευκαταφρόνητο, παράγοντα, την αναξιοπιστία (στην καλύτερη, το υστερόβουλο, στη χειρότερη) των ανθρώπων που μου παρουσίαζαν τη μια και μοναδική λύση.

(Δυστυχώς, ούτε η Ιστορία θα μας βοηθήσει να διαπιστώσουμε ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο, στο μέτρο που δεν πρόκειται να εφαρμοστούν παράλληλα η ΤΙΝΑ και η όποια εναλλακτική, ώστε να μπορούμε να συγκρίνουμε αποτελέσματα. Μια θα εφαρμοστεί, κι αν έχει θετικά αποτελέσματα, θα αναρωτιόμαστε εάν η άλλη θα είχε θετικότερα, ενώ εάν αποτύχει θα πιστεύουμε ότι άλλη θα είχε επιτύχει.)

Με βάση τα παραπάνω, το προσωπικό μου συμπέρασμα είναι ότι η υπάρχουσα συνταγή δεν λειτουργεί και δεν πρόκειται να λειτουργήσει, διότι η ίδια αντιστρατεύεται και ακυρώνει τις απαραίτητες προϋποθέσεις για την επέλευση των αποτελεσμάτων που επιδιώκει. 

Από την άλλη πλευρά, όμως, δεν μπορώ να παραβλέψω, τις συνέπειες αυτής της επιλογής, ανεξάρτητα από τα αποτελέσματα της. Δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν είμαι έτοιμη να δεχθώ τη σωτηρία της χώρας, σε βάρος των ανθρώπων της. Δεν μπορώ να αξιολογήσω θετικά μια επιλογή που, ούσα ακόμη αμφιβόλου αποτελεσματικότητας, έχει ήδη δημιουργήσει σοβαρά κοινωνικά προβλήματα. Δεν είμαι πρόθυμη να βελτιώσω οικονομικούς δείκτες, στερώντας ζωτικής σημασίας υπηρεσίες από τους πολίτες. Δεν ξέρω καν αν θέλω μια στιβαρή οικονομία, σε μια αποκαμωμένη κοινωνία, ιδίως ενόψει του γεγονότος ότι είναι κοινό μυστικό πλέον ότι η ευρωστία μιας οικονομίας δεν συνεπάγεται καλύτερες κοινωνικές συνθήκες. Και παρότι αναγνωρίζω ότι η κοινωνία μας έκανε πολλά και σοβαρά λάθη, όπως άλλωστε κάνουν όλες οι κοινωνίες, δεν μπορώ να δω την κατάρρευση της, ως "παιδευτική" τιμωρία, ή έστω ως το τίμημα των επιλογών της, διότι, ας μην γελιόμαστε, δεν είναι τόσο απλά και μονοδιάστατα τα πράγματα.

Επίσης, είχα και διατηρώ σοβαρές αμφιβολίες για την ύπαρξη αιτιώδους συνδέσμου μεταξύ της προτεινόμενης λύσης και των αποτελεσμάτων που ευαγγελίζεται. Το ίδιο πρόβλημα αντιμετωπίζω και στη σύνδεση συγκεκριμένων αρνητικών της οικονομίας μας με τα φερόμενα ως παραγωγικά αίτια τους. Με απλά λόγια, δεν έχω πειστεί ότι π.χ. η ανταγωνιστικότητα πλήττεται κατά κύριο λόγο από το ύψος του μισθού. Επίσης, δεν έχω πειστεί ότι η μείωση των μισθών θα επιφέρει μείωση της ανεργίας. Επίσης, δεν έχω πεισθεί ότι οι επιχειρηματίες θα σπεύσουν να επενδύσουν στο ασταθές, οικονομικά, νομοθετικά, πολιτικά, περιβάλλον της Ελλάδας, το οποίο μαστίζεται από τη διαφθορά, μόνο και εάν είναι χαμηλοί οι μισθοί. Δεν έχω πεισθεί ότι ο ανταγωνισμός στην αγορά, μπορεί από μόνος του να επιφέρει ισορροπία. Δεν έχω πεισθεί ότι η διαπάλη των επιχειρήσεων θα συνεπάγεται αναπόδραστα καλύτερα προϊόντα και υπηρεσίες για τους καταναλωτές. Εν ολίγοις δεν μπορώ να εντοπίσω, εάν υπάρχει, τη σχέση αιτίας - αιτιατού, προκειμένου είτε να διαπιστωθεί πως παράγεται ένα αποτέλεσμα, είτε για να δημιουργήθούν οι συνθήκες για να παραχθεί.

Περαιτέρω, όταν καλούμαι να αξιολογήσω ένα σύστημα ή έναν θεσμό, ο οποίος δυσλειτουργεί ή παράγει αρνητικά αποτελέσματα, δεν αρκούμαι στη διαπίστωση της δυσλειτουργίας ή των αρνητικών αποτελεσμάτων για να καταδικάσω το σύστημα ή το θεσμό. Προηγουμένως, προσπαθώ να εντοπίσω τους λόγους για τους οποίους δυσλειτουργεί ή έχει αρνητική παραγωγή, κι αν επιδιορθώνεται, προτιμώ την επιδιόρθωση, στο μέτρο που κρίνω χρήσιμο ή σκόπιμο το σύστημα ή το θεσμό, παρά την κατάργηση του, ιδίως εάν η κατάργηση βασίζεται σε μονολιθικά επιχειρήματα (όπως ότι ο συνδικαλισμός εξετράπη των σκοπών του και συνεπώς καταργώ το συνδικαλισμό). 

Τέλος, το πολιτικό προσωπικό που πρωταγωνιστεί σήμερα, είναι, στα μάτια μου, απαξιωμένο, ως διεφθαρμένο, ιδιοτελές, εξουσιομανές, ανίκανο και εν ολίγοις ανεπαρκές. Από τη σούπα αυτή βολεψάκηδων (διότι αυτοί είναι οι πρώτοι και καλύτεροι εκρφραστές του "μακριά από τον κώλο μου, και όπου θέλει ας είναι"), πρέπει να διαλέξω τους λιγότερους κακούς.

Με αυτά τα δεδομένα, προτίθεμαι να ψηφίσω ΣΥΡΙΖΑ στις επερχόμενες εκλογές.

Γιατί; Ή η απάντηση στα περί του αντιθέτου "επιχειρήματα"

Όποιος νομίζει ότι την επομένη των εκλογών, ακόμη κι αν ο ΣΥΡΙΖΑ βγει αυτοδύναμος (που δεν παίζει σε κανένα σύμπαν, γνωστό και άγνωστο), ξαφνικά θα ξημερώσει μια άλλη ημέρα και θα έχουν λυθεί μαγικά τα προβλήματα μας, παρακαλώ να συνδέσει τον εγκέφαλό του, διότι έχει φύγει το βύσμα. 

Όποιος νομίζει ότι την επομένη των εκλογών, αν βγει ο ΣΥΡΙΖΑ, θα βρέξει αίμα ή θα εμφανιστεί ο καβαλάρης της Αποκάλυψης, καλύτερα να δει έναν ειδικό, εμείς δεν μπορούμε να βοηθήσουμε.

Όποιος νομίζει ότι όσοι ψηφίζουν ΣΥΡΙΖΑ είναι φοροφυγάδες, βολεμένοι, δημόσιοι υπάλληλοι με εξωφρενικά προνόμια, μπαχαλάκηδες, αγράμματοι, ανενημέρωτοι, ηλίθιοι, αιθεροβάμονες, wannabe βυσματούχοι πασόκοι, υποψήφιος κομματικός στρατός, και δεν ξέρω και εγώ τι άλλο, χρειάζεται επειγόντως φροντιστήριο πραγματικότητας.

Όποιος νομίζει ότι όσοι ψηφίζουν ΣΥΡΙΖΑ ταυτίζονται απόλυτα με ΟΛΕΣ τις θέσεις του, τότε καλά θα κάνει να κοιτάξει εάν αυτός ταυτίζεται με ΟΛΕΣ τις θέσεις της δικής του κομματικής επιλογής. Είμαι σχεδόν πεπεισμένη ότι όλοι κάνουμε τις επιλογές μας, με βάση το με ποιον συμφωνούμε στα περισσότερα. Τουλάχιστον, έτσι την κάνω εγώ. 

Όποιος νομίζει ότι όσοι ψηφίζουν ΣΥΡΙΖΑ δεν θέλουν να αλλάξει κάτι, και ιδίως τα κακώς κείμενα, ας ξανασκεφτούν ποιοι, με ποιο τρόπο και γιατί δημιούργησαν και διαινωνίζουν τα κακώς κείμενα.

Όποιος νομίζει ότι όποιος ψηφίζει ΣΥΡΙΖΑ πιστεύει ακράδαντα ότι ο τελευταίος κατέχει την αλήθεια και έχει όλες τις λύσεις, μάλλον πρέπει να διευκρινιστούν κάποια πράγματα. Όχι, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κατέχει την απόλυτη αλήθεια, ούτε έχει όλες τις λύσεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ αυτή τη στιγμή αντιπροσωπεύει την επιλογή κάποιων να βγουν από το αδιέξοδο της ΤΙΝΑ, ριψοκινδυνεύοντας για μια ισχνή έστω πιθανότητα να μπορεί να γίνει κάτι καλύτερο, με το σκεπτικό ότι ούτως ή άλλως χαμένοι είναι. Από την παρατήρηση του κοινωνικού μου περίγυρου (ο οποίος ουδόλως επαρκεί για να εξαχθούν αξιόπιστα αποτελέσματα), έχω καταλήξει ότι οι άνθρωποι που στρέφονται προς το ΣΥΡΙΖΑ είναι αυτοί που έχουν συνειδητοποιήσει ότι δεν υπάρχει πια γυρισμός  και προσπαθούν να κάνουν damage control στην οικονομική κατάρρευση, ώστε να περιορίσουν τις συνέπειες της στην κοινωνία, που έχουν ήδη επέλθει για πολλούς και επίκεινται για πολλούς περισσότερους.

Επίσης, όχι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μοιάζει στο ΠΑΣΟΚ του 1981. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα σύνολο, μια σύνθεση επιμέρους απόψεων, που κινούνται με βάση μια κοινή συνισταμένη. Αν και όποτε εκλείψει αυτή η κοινή συνισταμένη, το κόμμα θα διαλυθεί στα εξ ων συνετέθη. Το ίδιο θα συμβεί αν και όποτε τα επιμέρους στοιχεία του διαφωνήσουν και αντιπαρατεθούν για οποιοδήποτε λόγο. Επίσης, οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα ανομοιογενές μείγμα, το οποίο επί του παρόντος, αποδίδει στο ΣΥΡΙΖΑ μια πιθανότητα να καταφέρει κάτι περισσότερο ή καλύτερο από τους υπόλοιπους. Αν και όποτε διαφευσθεί ή θεωρήσει ότι διαψεύσθηκε αυτή η ελπίδα/πιθανότητα/δυνατότητα, θα απομακρυνθεί. Και μην παραβλέπουμε ότι από τη στιγμή που ξεφύγαμε από τα όρια του δικομματισμού και πήγε επιτέλους το χέρι του ψηφοφόρου σε άλλο ψηφοδέλτιο, δεν θα είναι δύσκολο να το ξανακάνει, αν και όποτε θεωρήσει ότι πρέπει. Μπορούμε να αποχαιρετίσουμε τις συμπαγείς μάζες ψηφοφόρων και την έννοια του "μονοκούκι". Μπορούμε να ξεχάσουμε τους "αφοσιωμένους" ψηφοφόρους, που ό,τι κι αν συνέβαινε, η ψήφος παρέμενε ανεπηρέαστη. Γι αυτό το λόγο, είναι μάλλον αφελές να μην αναγνωρίσουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, αυτή τη στιγμή λειτουργεί ως όχημα για να περάσουμε στην άλλη όχθη του πολιτικού σκηνικού που διαμόρφωσε η μεταπολίτευση. Σε αυτό το πλαίσιο, η ψήφος στο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να αναδειχθεί και σε μια κίνηση τακτικής, ενόψει του συγκεκριμένου πολιτικού, οικονομικού και κοινωνικού πλαισίου, η οποία θα εξυπηρετήσει τον  στόχο της και εν συνεχεία θα επαναξιολογηθεί. Οι φόβοι ότι μπορεί να γίνει πολιτικό κατεστημένο στη θέση του υπάρχοντος, παραβλέπουν την έλλειψη των ικανών και απαραίτητων συνθηκών για κάτι τέτοιο. Για να μην αναφέρω, βέβαια, ότι το ιστορικό και πολιτικό πλαίσιο του 1981 ήταν πολύ διαφορετικό από το σημερινό.

Όποιος ενδιαφέρεται, για περισσότερα επιχειρήματα και απόψεις, προτείνω να διαβάσει και τα εξής : Μην ψηφίσετε ΣΥΡΙΖΑ,
Θα ψηφίσω ΣΥΡΙΖΑ,
Η παράλογη ψήφος,
Τι να κάνουμε. Ιδού η απορία.

Update 1: ΣΥ.ΡΙΖ.Α; Γιατί; Μπορεί;

Update 2 : Σινούκ ρεφενέ
Update 3 : Γιατί τρέμουν την κυβέρνηση της αριστεράς
(η λίστα θα ενημερώνεται με όσα άρθρα ανακύπτουν στην πορεία)

Το μήνυμα των εκλογών

Καθυστερημένα μεν, κάλλιο αργά ποτέ δε.Αποφάσισα ότι ήρθε η ώρα να κάνω ταμείο για τις προηγούμενες εκλογές και προϋπολογισμό για τις επόμενες. 

(διαβάστε τον Ζάφοντ και τον Άδη)

Εκλογές έγιναν, ο κυρίαρχος λαός (πολύ μου αρέσει αυτό το κλισέ) έστειλε το μήνυμα του. Ας δούμε τι το έκαναν εκάστη εκ των πολιτικών δυνάμεων.

ΝΔ : Από την αυτοδυναμία, στα παρακάλια για το σχηματισμό κυβέρνησης, με αυτούς που,  πριν και μετά τις εκλογές, στιγματίζουμε ως ανεύθυνους και επικίνδυνους. Μακάρι όμως να σταμάταγε εδώ. Ο Αντώνης θεώρησε ότι το μήνυμα, δεν ήταν χυλόπιτα, αλλά προτροπή για "νοικοκύρεμα" της παράταξης. 'Ετσι, ξεκίνησε επιχείρηση "σκούπα" και μαζεύει σε βουλευτές και πολιτευτές ... όσα σέρνει η σκούπα. Η μεγαλειώδης επιχείρηση διαμελισμού και κατακερματισμού της κεντροδεξιάς παράταξης, ξεκίνησε με τη θορυβώδη ... μεταγραφή της Ντόρας. Ναι, της Ντόρας που πέρυσι δήλωνε ότι εάν δεν μπει το κόμμα της και η ίδια στη Βουλή, θα φύγει από την πολιτική (ναι, καλά...). Τώρα άλλαξε γνώμη και ρίχνει τα μούτρα της, για να μείνει στην πολιτική και να συνεχίσει να εισπράττει βουλευτικές αποζημιώσεις και άλλα επιδόματα, εκ του δημοσίου κορβανά. Πάντως το είχε πει ότι θα συμμαχούσε και με τον διάολο (να τα λέμε και αυτά) και φυσικά ποιος καλύτερος για να παραστήσει το διάολο, εξόν από τον "αγαπημένο" της Αντώνη!

Τη δόξα Βορίδη, Γεωργιάδη, ζήλεψαν Πλεύρης και Ανατολάκης, και έπεσαν στα τέσσερα να τους μαζέψει η σκούπα του Αντώνη, η οποία φυσικά τους μάζεψε. Και μετά, για να δέσει το γλυκό, ήρθε και ο Βελόπουλος, ο οποίος όμως δεν το έκανε για το έδρανο (αλλά από ... ιδεολογία), γι' αυτό δεν θα είναι υποψήφιος βουλευτής.

(Ο Καρατζαφέρης δε, είναι στα πρόθυρα εγκεφαλικού, διότι, μα του την έκαναν με ελαφρά πηδηματάκια οι ψηφοφόροι, μα του την κάνουν και οι βουλευτές. Όχι από-κομμα του το έκαναν το μαγαζί, αλλά χαρίζονται παλαιά υλικά. Πρέπει να ομολογήσουμε ότι είχε αφ' ενός σκληρό ανταγωνισμό με τη Χρυσή Αυγή (αν έχεις τους "αυθεντικούς" φασίστες, τι να τα κάνεις τα γενόσημα του ΛάΟΣ), αφ' ετέρου, με τόσες κωλοτούμπες που είχε κάνει, ο νόμος των πιθανοτήτων επέβαλε να στραβοπατήσει κάποια στιγμή. Περαστικά και σε άλλα με υγεία. Βέβαια, ο Αρχηγός (ο Καρατζαφέρης ντε), θεώρησε ότι απλώς ο λαός μπερδεύτηκε, και μια και αποτελείται από αμνοερίφια πήρε τον κακό το δρόμο, ή τουλάχιστον έτσι λέει. Μάλλον όμως έχει πάρει γραμμή ότι πα πα λα το κόμμα...)

Επί της ουσίας, όμως, ο Αντώνης ξανα-ανακάλυψε την επανα-διαπραγμάτευση, που είχε αφήσει στη μέση, ψηφίζοντας το Μνημόνιο ΙΙ. Αφού την "άκουσε" άσχημα με το αποτέλεσμα των εκλογών, που έδωσε στη ΝΔ ποσοστό μικρότερο από αυτό του 2009 που ήταν ήδη χαμηλό, αποφάσισε να το πάρει αλλιώς, και να θυμηθεί "το μπορούμε να το κάνουμε καλύτερο", αφότου όμως μας είχε πρήξει τα ζωτικά όργανα ότι δεν "γίνεται αλλιώς, εγώ είμαι υπεύθυνος και θα ψηφίσω". Δεν ξέρω τι άλλαξε στο μεσοδιάστημα, εκτός από τον πολιτικό χάρτη, και επανέκαμψε η δυνατότητα επαναδιαπραγμάτευσης που είχε χαθεί. Φαντάζομαι ότι σχετίζεται με κάποια σύνοδο πλανητών, ή άλλο αστρολογικό φαινόμενο, όπως το ότι μπήκε ο Άρης στον Κριό (όχι, δεν ξέρω αν και που μπήκε ο Άρης, δεν παρακολουθώ τις συνευρέσεις των πλανητών).

Αν έπρεπε λοιπόν να συνοψίσουμε το μήνυμα που άκουσε ο Αντώνης, αυτό θα ήταν : Πες / Κάνε κι άλλες μαλακίες. Μπορείς. Τερμάτισέ το.

ΠΑΣΟΚ : Ο Μπένυ είδε το ΠΑΣΟΚ να "μπαίνει" στο πλύσιμο, αφού δεν διάβασε τις οδηγίες χρήσης πασόκων και τους έχωσε σε καυτό νερό και στίψιμο σε υψηλή ταχύτητα. Αγαπητέ, τι ακριβώς περιμένατε να συμβεί, όταν κάνατε αφαίμαξη στην τσέπη αυτών που σας ψήφιζαν τόσα χρόνια για να αιμοδοτείται η τσέπη τους ; FYI αλλά πια οι περισσότεροι σας καταγράφουν ως σοσιαλΗστές, οπότε μην περιμένετε να σας συμπαθήσουν στο άμεσο προσεχές μέλλον. Επίσης, θα ήθελα να συγχαρώ τον τεράστιο Μπένυ, που επιτέλους κατάφερε να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη και να εκπαραθυρώσει τον Γ(κ)ΑΠ από την προεδρία. Αλλά, ο σκατόψυχος ο λαός, εκεί που πήγε να χαρεί ο κος Αυτοθυσία (που ανέλαβε το Υπουργείο Οικονομικών δια να μας σώσει, και ουχί με απώτερο κίνητρο), έριξε το ποσοστό του ΠΑΣΟΚ σε επίπεδο 1977 (εμ, Μπένυ μου, μόνο οι μισθοί θα γύριζαν στο παρελθόν;). Αλλά, όταν ο άνθρωπος είναι αισιόδοξος, βλέπει πάντα το ποτήρι μισογεμάτο και έτσι ο Μπένυ, είδε το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα σε εκείνη την εποχή, που τράβαγε την ανηφόρα. Αχ, ας πει όμως κάποιος στον Ευάγγελο ότι βλέπει την ανηφόρα, γιατί κινείται ... με την όπισθεν!

Κατά τα λοιπά, προσπαθεί να το γυρίσει σε ολίγον από βελτίωση των όρων των Μνημονίων, αλλά χωρίς επαναδιαπραγμάτευση, και αυτά για εγχώρια κατανάλωση. Εκτός των τειχών, άλλα λέμε, όταν μιλάμε. Περσινά, ξυνά σταφύλια θα μου πείτε και θα έχετε και δίκιο. Αλλά τι να γράψω και εγώ η έρμη για το ΠΑΣΟΚ, τις κατά καιρούς δηλώσεις της Φώφης (θου κύριε φυλακή τω στόματι μου); Άσε που έγιναν και μαλλιοκούβαρα με τους φίλους τους στο ΣΕΒ. Στα δύσκολα όλοι σε ξεχνούν. Δύσκολες στιγμές ζει το ΠΑΣΟΚ (ελπίζω και τις τελευταίες του, γενικώς). 

Αν έπρεπε λοιπόν να συνοψίσουμε το μήνυμα που άκουσε ο Ευάγγελος, αυτό θα ήταν : Εμπρός, προχώρα, ισοπέδωσε τα όλα.

Φιλελεύθερο μέτωπο : Με τα καμώματα λοιπόν της Ντόρας, έμεινε ρέστος και ο εκτός βουλής  Μάνος, που έψαχνε για καμιά συμμαχία, μπας και δει και αυτός, έδρανο και βουλευτική αποζημίωση (κοίτα τελικά, πως όλοι που σιχαίνονται τον δημόσιο τομέα, έχουν λόξα να πληρώνονται από αυτόν... μπα σε καλό τους, να το κοιτάξουν). Όπως λοιπόν και η Ντόρα, ποίησε την ανάγκη φιλοτιμίαν και για το καλό της πατρίδας βεβαίως βεβαίως, αποφάσισε να τα βρει με τον Τζήμερο. Ξέρετε εκείνον τον "φρέσκο" με τις μπαγιάτικες (και λίγα λέω) ιδέες, που δεν ήθελε συγχρωτισμό με πολιτικούς. Αφού, τελικά ούτε ο Τζήμερος είδε το περιστύλιο της Βουλής, παρά μόνο σε καρτ ποστάλ, αποφάσισε και αυτός, για το καλό της πατρίδας βεβαίως βεβαίως, να αποδεχθεί τη συμμαχία με το Μάνο, μπας και φέξει κανένα έδρανο. Και εκεί που όλοι περιμέναμε το αίσιο τέλους του συνοικεσίου, ο Τζήμερος ανακινεί το θέμα Βαλιανάτου (για το οποίο τον ευχαριστώ δεόντως διότι ήρθε να αποδείξει τον ισχυρισμό μου "προσοχή στο κενό μεταξύ κοινωνικού και οικονομικού φιλελευθερισμού"... ΟΚ χάλια νεολογισμός ο κοινωνικός φιλελευθερισμός, αλλά το πιάσατε το νόημα). Εντάξει, δεν μπορώ να πω, ο άνθρωπος προσπάθησε να το "στρογγυλέψει" το θέμα, λέγοντας "όταν λέμε όλοι, εννοούμε όλοι, εκτός από ...", αλλά δεν έπεισε και τόσο (εμ μεγάλε είσαι και του χώρου, καλή η διαφήμιση γελάσαμε, αλλά αυτό, δεν σημαίνει ότι την άλλη ημέρα, θα τρέξουμε να αγοράσουμε το προϊόν!). Κάπως έτσι, το τίμιο φιλελεύθερο μέτωπο (άτιμη κενωνία, που άλλους τους ανεβάζεις και άλλους τους κατεβάζεις), θα κατέβει στις επόμενες εκλογές, ψιλοενωμένο, με το Μάνο να ενδίδει στις απαιτήσεις του Τζήμερου και με την ελπίδα ότι θα πάρουν όλα τα ψηφαλάκια που πήραν και στις προηγούμενες και θα μπουν στη Βουλή. Το αστείο πάντως είναι ότι ενώ είναι μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, διατυμπανίζουν ότι θα σώσουν τη χώρα. Πως ρε μεγάλοι, με τους 7 ή 8 βουλευτές που θα βγάλετε εάν πιάσετε το 3%; Ή μήπως η αυτοπρόσωπη παρουσία σας στη Βουλή θα συνοδευτεί με βουντού στους υπόλοιπους και θα έρθουν στο δρόμο της κοινής λογικής σας; 

Αν έπρεπε λοιπόν να συνοψίσουμε το μήνυμα που άκουσε το φιλελεύθερο μέτωπο, αυτό θα ήταν : Δυο, δυο, στην μπανιέρα δυο δυο (αλλιώς δεν θα δεις έδρανο ποτέ, φιλελεύθερε).

ΣΥΡΙΖΑ : Εντάξει, το είχαν πάρει χαμπάρι ότι έχουν απήχηση, ότι έχουν δυναμική, αλλά με το ποσοστό που τελικά πήραν, έπαθαν ένα κοκομπλόκο. Ε δεν είναι και λίγο μέσα σε ένα βράδυ να διπλασιάζεις (και κάτι ψιλά ακόμη) την εκλογική σου δύναμη. Και σαν να μην έπφτανε αυτό, έπεσαν μετά πάνω τους και οι σειρήνες, να τους φωνάζουν μπείτε στην κυβέρνηση, πάρτε μια καρέκλα, βουλευτείτε. Δεν ψάρωσαν όμως (κυρίως διότι οι σειρήνες είχαν τη φάτσα του Κουβέλη, που όπως και να το κάνουμε, δεν είναι και αυτό που θα έλεγες πλανεύτρα). Στυλώνουν λοιπόν τα πόδια σαν μουλάρια και αρνούνται να συμμετάσχουν σε κυβέρνηση που δεν μπορεί εκ των πραγμάτων να κάνει αυτά που εκείνοι θέλουν να κάνουν (τσ τσ πείσμα βρε παιδί μου, καλέ μετά τις εκλογές είμαστε, δεν χρειάζεται να τηρήσετε αυτά που λέγατε πριν από αυτές). Και από εκεί που ήταν οι επικίνδυνοι, οι ανεύθυνοι, οι λαϊκιστές (χώσε κι άλλα), έγιναν εν μια νυκτί βασικό συστατικό της επόμενης κυβέρνησης. "Αν δε μπει ο ΣΥΡΙΖΑ, εγώ δεν συμμετέχω" φώναζε ο μπαμπα-Φώτης, αλλά που αυτοί, εκεί στην άρνηση. Και τους έκραζε το σύμπαν. Περιέργως όμως πως, το σύμπαν δεν έκραζε και τον μπαρμπα-Φώτη, που παρότι έβγαιναν τα κουκιά (μαζί με ΝΔΣΟΚ) για το σχηματισμό κυβέρνησης, εκείνος επέμενε να θέτει έναν ανέφικτο όρο για τη συμμετοχή του (προφανώς έχουντας κατά νου ότι αν έλεγε το ναι μόνος του, τότε θα ακολουθούσε το δρόμο που χάραξε ... ο Καρατζαφέρης), και μετά όλοι μαζί να παραπονιούνται για την ακυβερνησία (η οποία όμως δεν εμπόδισε τον κο Παπαδήμο να πληρώσει στο ακέραιο ομόλογο που δεν συμμετείχε στο πετυχημένο - λέμε και καμιά μαλακία - κατά τα άλλα PSI, ενώ ήταν γνωστό ότι είχε αγοραστεί για μέρος της ονομαστικής αξίας του).

Αν έπρεπε λοιπόν να συνοψίσουμε το μήνυμα που άκουσε ο ΣΥΡΙΖΑ, αυτό θα ήταν : Μαλάκα, η γκόμενα με γουστάρει τρελά, κάτσε τώρα μην κάνω καμιά μαλακία και την ξενερώσω.

ΚΚΕ : Εδώ δεν υπάρχουν πολλά να ειπωθούν. Το ΚΚΕ πιστεύει και υποστηρίζει ότι δεν αρκεί η κατάληψη της εξουσίας για να αλλάξεις τον κόσμο. Μέχρι εδώ καλά. Αυτό που τους διαφεύγει όμως είναι ότι τη στιγμή που καίγεται το σπίτι μας, είναι κομμάτι ...ανεπίκαιρο να συζητάμε για τον καινούργιο κόσμο, διότι θα πρέπει να είμαστε απασχολημένοι με το να σώσουμε το σπίτι μας. Και ναι μεν είναι σωστό να εμμένουμε στις αρχές μας, αλλά μπάστα ρε παιδιά, βάλτε ένα χεράκι στην κατάσβεση. Δεν παραβλέπω βέβαια και το γεγονός ότι από τη στιγμή που δεν έβγαιναν τα κουκιά για το σχηματισμό κυβέρνησης, δεν είχαν κανένα λόγο να δουν με θετικό μάτι την πρόταση ΣΥΡΙΖΑ. Μέλλει δείξαι τι ακριβώς έχουν στο μυαλό τους. 

Αν έπρεπε λοιπόν να συνοψίσουμε το μήνυμα που άκουσε το ΚΚΕ, αυτό θα ήταν : Λαϊκή αφύπνιση και μετά κατάληψη της εξουσίας ή Μην μας ψηφίσετε πριν ενστερνιστείτε πλήρως αυτό που λέμε. 

Ταμείο τέλος. Προϋπολογισμός στο επόμενο.

Κάποια μέρα

Ο θάνατος είναι η μόνη βεβαιότητα στη ζωή μας. Θα έρθει. Δεν ξέρεις πότε, που και υπό ποιές συνθήκες, αλλά θα έρθει. Δεν εξαρτάται από εσένα και δεν μπορείς να κάνεις κάτι για αυτό. Κάθε ημέρα λοιπόν, που είσαι ακόμη εδώ είναι μια ημέρα ζωής. Για αυτό δεν έχει καμία σημασία, να αναρωτιέσαι το πότε. Για αυτό δεν υπάρχει κανένας λόγος να τον φοβάσαι. 

Ο θάνατος είναι η πιο αμετάκλητη απόφαση. Στο θάνατο δεν υπάρχει δεύτερη ευκαιρία. Για αυτό δεν είναι, συνήθως, μια απόφση που παίρνει ο ίδιος ο άνθρωπος. Κι όμως, υπάρχουν εκείνοι οι άνθρωποι που στο θάνατο βλέπουν επιλογή, που στο τέλος βλέπουν διέξοδο. Πόσο μπορεί να υποφέρει ένας άνθρωπος για να καταφέρει να υπερβεί, να νικήσει το ένστικτο της ζωής; Πόσο μπορεί να πονά ένας άνθρωπος για να διαλέξει τον οριστικό αφανισμό του, την αμετάκλητη απόφαση του θανάτου;

Κάθε μέρα ακούμε για αυτοκτονίες ανθρώπων. Περισσότερες από ποτέ άλλοτε. Κάθε μέρα η αμετάκλητη απόφαση παίρνεται και επιβάλλεται από τον ίδιο τον άνθρωπο. Κάθε ημέρα κάποιος επιλέγει (;) να πάψει να υπάρχει, οριστικά, τελεσίδικα, αμετάκλητα. Κάθε φορά που ακούω για ένα θάνατο από αυτοκτονία, νιώθω ότι χάνω έναν άνθρωπο. Για πάντα. Παρότι με κανέναν από αυτούς τους ανθρώπους δεν έχω μοιραστεί χαρές, λύπες, δεν έχω δημιουργήσει αναμνήσεις, δεν βιώνω την απώλεια του από τη ζωή μου, με πονάει το άκουσμα του θανάτου τους. Με πονάει η σκέψη ότι ένας άνθρωπος έπαψε να υπάρχει. Με πονάει το αμετάκλητο της απόφασης τους. Με πονάει το μέγεθος  της απόγνωσης που τους οδήγησε εκεί. 

Ο πόνος όμως είναι δυσάρεστος. Πρέπει να τον διαχειριστώ, πρέπει να τον χαλιναγωγήσω, για να μην με νικήσει. Έτσι, τον μετατρέπω σε θυμό. Εκείνο τον ήρεμο θυμό, που αυξάνει την αδρεναλίνη, αλλά δεν θολώνει την κρίση. Εκείνο το θυμό που υποδαυλίζει τη φωτιά της θέλησης, αλλά δεν προκαλεί εκρήξεις. Κάποια μέρα, θα τον μεταγγίσω από το μυαλό, στο σώμα μου. Θα ξεσπάσει όλος μου ο πόνος.  Και τότε, το μόνο αμετάκλητο θα είναι η θέληση μου.

Προεκλογική καμπάνια

Ι. Δεν θυμάμαι τον πατέρα μου να μας λέει παραμύθια. Για την ακρίβεια, μόνο μια φορά ξεκίνησε να μας πει ένα παραμύθι, το οποίο δεν ολοκλήρωσε. Θυμάμαι όμως τις ιστορίες που μας έλεγε για το πως θα σιχαίνεται για όλη του τη ζωή τα μακαρόνια, διότι του θυμίζουν τα σκουληκιασμένα μακαρόνια που έτρωγε στα συσσίτια στην Αθήνα τον καιρό της Κατοχής. Το πως, την ίδια εποχή, πέθαιναν οι άνθρωποι στους δρόμους από την πείνα και πέρναγε ένα κάρο του δήμου και τους μάζευε. Το πως αναγκάστηκε να διανύσει 360 χιλιόμετρα πεζός για να επιστρέψει στον τόπο καταγωγής του, προκειμένου να γλιτώσει την πείνα και τον θάνατο στην Αθήνα. Το πως βρέθηκε κάποια στιγμή σε μια ουρά, με έναν γερμανό διοικητή να μετράει eins, zwei, drei, όπου το "τρία" επείχε θέση αγγελτηρίου θανάτου. Το πως είδε οι ναζί να πυροβολούν τον καλύτερο του φίλο στο κεφάλι, ενώ εκείνος έτρεχε να σωθεί.Το πως μας έδειχνε τα μέρη που είχε συμβεί το ένα και το άλλο. 

Λέξεις που μετουσιώνονταν σε εικόνες και με συνέδεαν με μια εποχή για την οποία γνώριζα μόνο μέσα από βιβλία. Η σύνδεση αυτή, υποθέτω ότι λειτούργησε ως εμβόλιο. Εμβόλιο κατά του ναζισμού. Δεν θα μπορούσε ποτέ να φανταστώ τον εαυτό μου να δικαιολογεί, πολλώ δε μάλλον να προσεταιρίζεται και να υποστηρίζει ανθρώπους που πρεσβεύουν, ανοιχτά ή έμμεσα, ιδέες σαν αυτές που δημιουργήσαν τις εικόνες εκείνες. 

Νόμιζα ότι όλοι σε αυτή τη χώρα είχαν κάνει αντίστοιχο εμβόλιο για αυτές τις "ιδεολογίες" (τα εισαγωγικά χρησιμοποιούνται διότι θεωρώ πως η λέξη ιδεολογία ποτέ δεν μπορεί να εκπροσωπεί ρητορεία μίσους). Δεν φαίνεται όμως όλοι να έχουν αποκτήσει ανοσία σε τέτοιες ρητορείες. Ίσως διότι για μένα ήταν ο πατέρας μου, για κάποιους άλλους ήταν ο παππούς και όσο μεσολαβούν γενιές αποδυναμώνεται το εμβόλιο. Ίσως γιατί η παρούσα χρονική συγκυρία ευννοεί την άνοδο στην επιφάνεια των πιο ταπεινών ενστίκτων μας. Ίσως διότι υπάρχει πολλή αμάθεια και άγνοια, ακόμη και αδιαφορία. Ίσως γιατί ο ρατσιστικός λόγος έχει μπει στο καθημερινό δημόσιο λόγο ύπουλα καιρό τώρα. Ίσως πολλά. Ελπίζω μόνο ότι θα μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε τους λόγους.

Σας συνιστώ ανεπιφύλακτα να διαβάσετε την ανάρτηση του Άδη με τίτλο "Μια σουρεαλιστική ιστορία για παντελώς αμαθείς". Και όσο κι αν με ενοχλεί η παρουσία κάποιων ανθρώπων που πρεσβεύουν ναζιστική ρητορεία (που μου είναι εντελώς αποκρουστική και αποκρουστικοί), ο Άδης έχει δίκιο. Η ποιότητα της Δημοκρατίας κρίνεται και καθορίζεται από το πως φέρεται στους αντιπάλους της. Ελπίζω να έχει δίκιο και στο σημείο που αναφέρει ότι οι εκπρόσωποί της θα αποδομηθούν μόνοι τους τώρα που ήρθαν στο φως του ήλιου. 

ΙΙ. Η κατάσταση που ζούμε τον τελευταίο μήνα και θα ζήσουμε, κατά πάσα πιθανότητα μέχρι την 16η Ιούνη, θα μπορούσε να είναι γελοία, εάν δεν ήταν τόσο καθοριστική για το μέλλον μας. Τόσο σε επίπεδο επιλογών που θα καθορίσουν εφεξής τις πολιτικές αποφάσεις, όσο κυρίως σε επίπεδο ποιότητας πολιτικού λόγου. Θυμάμαι τις εποχές που αντιπολίτευση σήμαινε η δημοσίευση ημίγυμων φωτογραφιών και συμπολίτευση η ανταπόδοση στο ίδιο επίπεδο. Νόμιζα ότι εκεί είχε ισορροπήσει το ιστορικό χαμηλό του πολιτικού λόγου στην Ελλάδα (τουλάχιστον κατά τη διάρκεια των χρόνων που η μνήμη είχε καταχωρήσει). Ανακάλυψα όμως ότι μπορεί τότε ο πολιτικός λόγος να είχε γίνει αναπαραγωγή περιεχομένου trash φυλλάδας, σήμερα όμως έχει πέσει ακόμη πιο χαμηλά, έχει γίνει εσχατολογικός, καταστροφολάγνος, διχαστικός, σε πολλά σημεία του ρατσιστικός, αντανακλαστικός, ευτελής, φοβικός. Και για αυτό δεν υπάρχει καμία δικαιολογία. 

Βέβαια, κάποιος θα μπορούσε να αντιτάξει ότι αυτό συμβαίνει σε απάντηση ενός πολιτικού λόγου υποσχέσεων, επικίνδυνων ασαφειών, οπορτουνιστικό και καιροσκοπικό. Ακόμη κι αν αυτό ισχύει, η απάντηση δεν μπορεί να είναι η έκκληση στα φοβικά και κατώτερα ένστικτα του ανθρώπου. Είναι επικίνδυνος αυτός ο δρόμος και δημιουργεί τις προϋποθέσεις για την έλευση ακόμη πιο ακραίων θέσεων, διότι έτσι ο ρατσιστικός λόγος βρίσκει το δρόμο του για την κεντρική πολιτική σκηνή. 

ΙΙΙ. Το θετικό όμως της ίδιας χρονικής περιόδου (της προ - μετα - προεκλογικής εννοώ) είναι το απίστευτο ξεβράκωμα που έχουν υποστεί όλοι. Κι όταν λέμε όλοι, εννοούμε όλοι. 

Μετά το φιάσκο της αυτοδυναμίας της ΝΔ και την καταπόντηση των ποσοστών της, ο Σαμαράς τώρα μαζεύει ό,τι βρει μπροστά του για μια χούφτα ψήφους. "Σκούπα" με όλη τη σημασία και απαξία της λέξεως. 

Από την άλλη πλευρά, ο Βενιζέλος κατάφερε να γίνει πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, αλλά κινδυνεύει να μείνει χωρίς κόμμα. Η καταβύθιση των ποσοστών του ΠΑΣΟΚ θέτουν ούτως ή άλλως σε κίνδυνο την μελλοντική ύπαρξη του ως κόμμα, η απόφαση όμως του Βενιζέλου να κάνει το όποιο κόμμα ίσιωμα, προφανώς για να το στήσει από την αρχή, δεν δίνει αέρα ανανέωσης. Χώρια που όσο περισσότεροι μένουν εκτός νυμφώνος (και ήταν πολλά τα προβεβλημένα στελέχη του ΠΑΣΟΚ που δεν εξλέγησαν), τόσο αυξάνονται οι πιθανότητες ανταρσίας.

Μια λοβοτομή θα με σώσει...

Αν σε προβληματίζει το γεγονός ότι ακούς όλο και συχνότερα γύρω σου ανθρώπους να λένε ότι θα ψηφίσουν Χρυσή Αυγή, ή ακόμη χειρότερα, αν προσπαθείς να δείξεις τι εστί Χρυσή Αυγή σε ανθρώπους που σκέφτονται να την ψηφίσουν, είσαι μαλάκας, διότι θα έπρεπε να εστιάζεις στις πομπές του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ.

Αν προσπαθείς να κάνεις γνωστά όσες περισσότερες από τις πομπές του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ γνωρίζεις, είσαι μαλάκας, διότι θα έπρεπε να προωθείς τις θέσεις της δικής σου κομματικής επιλογής, αντί να επιτίθεσαι εναντίον των υπολοίπων. 

Αν προσπαθείς να κάνεις γνωστές τις θέσεις της δικής σου κομματικής επιλογής, είσαι μαλάκας, διότι προπαγανδίζεις, ενώ θα έπρεπε να έχεις ξεπεράσει το μεταπολιτευτικό σύνδρομο του κομματικού προσηλυτισμού και να προσπαθείς να ενημερώσεις τους άλλους. 

Αν προσπαθείς να ενημερώσεις τους άλλους για τα τερτίπια του εκλογικού νόμου, ώστε να τα λάβουν υπ' όψιν τους και η ψήφος τους να μην εκτραπεί σε κατεύθυνση που δεν θα ήθελαν, είσαι μαλάκας και τακτικιστής, ενώ θα έπρεπε να κάνεις τις επιλογές σου με βάση αυτό που σε αντιπροσωπεύει και είναι καλύτερο για την κοινωνία. 

Αν κάνεις τις επιλογές σου με βάση αυτό που θεωρείς ότι κατά το δυνατόν σε αντιπροσωπεύει και είναι καλύτερο για την κοινωνία, είσαι μαλάκας, διότι θα έπρεπε να κάνεις την επιλογή σου με βάση αυτό που εξυπηρετεί τα καλώς εννοούμενα συμφέροντα του ατόμου στην κοινωνία για να μπορέσει να αναπτυχθεί.

Αν κάνεις τις επιλογές σου με βάση αυτό που εξυπηρετεί τα καλώς εννοούμενα συμφέροντα του ατόμου στην κοινωνία για να μπορέσει να αναπτυχθεί, είσαι μαλάκας, διότι είσαι ατομιστής και δεν ενδιαφέρεσαι για την ολότητα. 

Αν ενδιαφέρεσαι για την ολότητα και γι' αυτό κατακρίνεις τα εύκολα συνθηματάκια, είσαι μαλάκας, διότι είσαι διασπαστικός και δεν αφήνεις  τον κόσμο να ενωθεί κάτω από ένα κοινό σκοπό.

Και ούτω καθεξής ...

Αυτό που έχω εγώ να πω είναι ότι εάν κάνεις ΟΛΑ τα παραπάνω, ετοιμάσου να σου κάνουν τα νεύρα ... ζαρτιέρες!

Φανατισμένη πραγματικότητα

'Οσο ανησυχητική κι αν είναι - που είναι - η άνοδος των ακραίων στοιχείων που παρατηρείται τον τελευταίο καιρό, βλέπω καθημερινά γύρω μου μια άλλη άνοδο που την θεωρώ εξίσου, αν όχι περισσότερο, επικίνδυνη. Βλέπω τους ανθρώπους να κλίνουν όλο και περισσότερο προς τα άκρα, όχι όμως τα άκρα των άκρων, αλλά τα άκρα των προσωπικών πεποιθήσεων τους. 

Ο κόσμος δεν είναι φτιαγμένος από το άσπρο ή το μαύρο μόνο και καμία εξήγηση του δεν μπορεί να είναι μονοδιάστατη και μονολιθική. Η γνώμη μου είναι ότι καμία ιδεολογική προσέγγιση του κόσμου δεν μπορεί από μόνη της να παράσχει την εξήγηση του. Στα δικά μου τα μάτια, ο κόσμος μοιάζει περισσότερο με παζλ, που έχει δανειστεί τα κομμάτια του από τα τέσσερα σημεία του ιδεολογικού ορίζοντα. 

Κι όμως παρατηρώ ότι οι άνθρωποι όλο και περισσότερο, όλο και πιο εντατικά, προσπαθούν να εξηγήσουν τον κόσμο, με μια διάσταση, ένα γνώμονα, μια ιδεολογική συνταγή. Και κάθε φορά που σκοντάφτουν σε κάτι που δεν ταιριάζει, τόσο περισσότερο πεισμώνουν και επιμένουν να χωρέσουν τα πάντα, στο κουβαδάκι της όποιας ιδεολογίας, πεποίθησης, άποψης.

Δεν έχει σημασία τι πιστεύει ο καθένας. Δεν έχει καν σημασία ποια στάση ζωής ή ιδεολογία ενστερνίζεται. Ο δογματισμός καιροφυλακτεί και βλέπω ότι αυτόν τον καιρό βασιλεύει επί όλων. Παρατηρώ μετριοπαθείς να μετατρέπονται σε δογματικούς, υπερασπιζόμενοι τη μετριοπάθεια. Φιλελεύθερους να μεταλλάσσονται σε φανατικούς, κηρύττοντας το φιλελευθερισμό. Ανατρεπτικούς να μεταμορφώνται σε συντηρητικούς, προσπαθώντας να αλλάξουν τον κόσμο. Και όλοι ευαγγελίζονται το δίκαιο, το ηθικό και αγαθό.

Μέσα σε αυτή τη διαδικασία, αναπόφευκτα, χάνουν την ευθυκρισία τους. Κανείς δεν μπορεί να διακρίνει που σταματά το δίκαιο και που αρχίζει το άδικο, που σταματά να είναι ηθικό να υπερασπίζεσαι την εφαρμογή της α' ή β' αρχής και που αρχίζει η ανηθικότητα της επιβολής της. Πότε εξαντλείται το σωστό και γίνεται λάθος. Κανείς δεν δίνει ποια σημασία τι επιλέγει ως πληροφορία ή ως ενημέρωση, αρκεί να υπερασπίζεται το ίδιο με εκείνον, ή τουλάχιστον εκείνος να νομίζει ότι υπερασπίζεται το ίδιο. "Ενημέρωση" κατά ρυπάς, "πληροφορίες" σε καταιγισμό και "απόψεις" σε ευαγγελική μορφή. Παρασυρμένοι από το δίκιο που τους πνίγει, στραγγαλίζουν καθημερινά τις έννοιες, τα επιχειρήματα, τα συναισθήματα.

Κρύβομαι πίσω από τη σιωπή στην πραγματική ζωή και πίσω από την οθόνη του ΗΥ στη διαδικτυακή, και παρακολουθώ συζητήσεις, δημοσιεύσεις, παραπομπές. Παρατηρώ τις λέξεις, τα νοήματα και τους συλλογισμούς που εκφράζονται και βλέπω τους ανθρώπους να ξεπερνούν κάθε όριο της δικής τους λογικής, να πηγαίνουν σε όλο και σε πιο ακραία μορφή την άποψη τους και σε όλο πιο ακραία εφαρμογή την ιδεολογία τους. 

Το χειρότερο όμως είναι ότι κανείς δεν θα αναγνώριζε ποτέ ότι τα παραπάνω τον αφορούν. Κρυμμένος πίσω από το "δίκιο" του, το "σωστό", την "κριτική στάση" του, όλα τα παραπάνω αφορούν τους άλλους. Ακόμη και εγώ που γράφω, τα διατυπώνω σε τρίτο πρόσωπο, ωσάν να μην έχω κάνει ποτέ το ίδιο λάθος;

Δεν ξέρω ποια λέξη αποδίδει αυτό που βλέπω. Σκέφτομαι μία, αλλά δεν θέλω να την αποδεχθώ, μπας και την ξορκίσω, με την ελπίδα να κάνω λάθος. Φοβάμαι όμως ότι τραβάω τη μετριοπάθεια στα άκρα...

Μπες ανάποδα στο μονόδρομο του μυαλού σου

"Δεν έχουν όλοι όσοι νομίζουν πως κάτι βλέπουν, τα μάτια ανοιχτά.

Ούτε όλοι όσοι κοιτάζουν γύρω καταλαβαίνουν τι συμβαίνει ολόγυρα και με αυτούς τους ίδιους.

Κάποιοι αρχίζουν τότε μόνο να βλέπουν, όταν δεν υπάρχει πια τίποτα να δουν.

Μόνο αφού έχουν γκρεμίσει ό,τι είχαν και δεν είχαν, αρχίζουν να ενεργούν με περίσκεψη. 

Το να αντιληφθεί κανείας πολύ αργά τι κρύβεται πίσω από τα πράγματα δεν ωφελεί, πολύ περισσότερο καταθλίβει. 

Gracian

Αυτή την επισήμανση ενός ιδιαίτερα συχνού λάθους που μπορεί να κάνει κανείς χρησιμοποιώντας το μυαλό του δεν την οφείλουμε στη σύγχρονη έρευνα του εγκεφάλου. Χρονολογείται ήδη από το 17ο αιώντα και περιλαμβάνεται στο Oraculo manual, ένα κείμενο που συνέταξε ο Ισπανός ισουίτης ιερέας Baltasar Gracian (1601-1658), αποτελώντας ένα είδος καθρέπτη χειρός, για να αναγνωρίσει κανείς τον εαυτό του. Εκτός από τη στενότητα της αντίληψης και την τύφλωση, ο Gracian περιγράφει εδώ και μια σειρά άλλων λαθών που αποτελούν, μηδενός εξαιρουμένου, ανασταλτικούς παράγοντες, καθώς δεν αφήνουν να αξιοποιηθούν πλήρως οι πολλαπλές δυνατότητες χρήσεις ενός ανθρώπινου μυαλού : αυταρέσκεια, αλαζονεία, αδράνεια και επιπολαιότητα, μονομέρεια και στενοκεφαλιά, αδιαφορία για τους άλλους και κατ' επανάληψη απερισκεψία. 

Κοιτάζοντας σήμερα γύρω μας, βλέπουμε πως οι επισημάνσεις αυτές προφανώς ελάχιστα καρποφόρησαν, όπως ακριβώς και όλοι οι άλλοι συμβουλευτικοί οδηγοί που μας παρουσιάζουν, με εικόνες λιγότερο ή περισσότερο πνευματώδεις, γεμάτες υπονοούμενα, ίσως μάλιστα και με κυνισμό, τη στενότητα της ανθρώπινης αντίληψης και σκέψης. Και εμείς τις κοιτάζουμε, διασκεδάζουμε με τον κοντόφθαλμο κι απροβλημάτιστο τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι χρησιμοποιούν το μυαλό τους και γελάμε, πολύ ικανοποιημένοι, με τη στενομυαλιά και τη βλακεία των άλλων. Όταν όμως έρχεται η στιγμή να αναγνωρίσουμε τον εαυτό μας και το μέγεθος της δικής μας στενομυαλιάς σε αυτές τις εικόνες, τότε τελειώνουν μονομιάς τα αστεία. Και όσο πιο λείος είναι ένας τέτοιος καθρέπτης αυτεπίγνωσης, όσο πιο καθαρά κι αδιαμφισβήτητα μας δείχνει τα λάθη που κάνουμε στη χρήση του μυαλού μας, τόσιο πιο γρήγορα χάνουμε τη διάθεση να κοιταζόμαστε σε αυτόν. 

[...]

Κάθε άνθρωπος μπορεί να κάνει λάθη. Πρέπει μάλιστα  να κάνει πότε πότε λάθη. Μόνο κάνοντας κάτι λάθος μπορεί κανείς να καταλάβει πως θα γινόταν σωστά. Αν υπήρχε κάποιος που δεν έκανε λάθη στη χρήση του μυαλού του, δεν θα ήταν πια σε θέση να αλλάξει. Θα έμοιαζε με ένα αυτόματο μηχάνημα, τέλεια προγραμματισμένο για τη διεκπεραίωση ορισμένων εργασιών, εντελώς ανίκανο όμως να εξελιχθεί. Αλλά και όποιος κατορθώνει να καταπνίγει εν τη γενέσει του τον κλονισμό που του προκαλούν τα λάθη του, καθώς και κάθε αμφιβολία για την ορθότητα του τρόπου με τον οποίο σκεφτόταν και ενεργούσε μέχρι τώρα, στερεί από τον εαυτό του τη δυνατότητα να μάθει μέσα από τα σφάλματα του. Ούτε αυτός είναι πια σε θέση να διορθώσει αυτά τα λάθη, να αλλάξει και να εξελιχθεί. Κι αυτός θυμίζει όλο και περισσότερο ένα αυτόματο μηχάνημα, που ούτε ζωή κρύβει μέσα του, ούτε αισθήματα. Έχει χάσει έτσι ακριβώς ό,τι χαρακτηρίζει ένα ανθρώπινο μυαλό : την ικανότητα να εγκαταλείπει περπατημένους δρόμους και να απαλείφει προγράμματα που κάποια στιγμή δημιουργήθηκαν μέσα του."

Το παραπάνω κείμενο είναι αποσπάσματα από το βιβλίο του Gerald Huther "Οδηγίες χρήσης ενός ανθρώπινου μυαλού" (οι τονισμοί δικοί μου). 

(Αφιερώνεται εξαιρετικά σε όσους πιστεύουν ότι έχουν δίκιο.)

ΓΕΙΤΣΕΣ (5)

Χτύπησε νευρικά στους κροτάφους της τα δάχτυλα του χεριού που στερέωνε το κεφάλι της. Έπρεπε να τελειώσει το παραμύθι που είχε αφήσει στη μέση. Αλλά τι τέλος να του δώσει;

- "Χα, έχεις στην εξουσία σου έναν ολόκληρο κόσμο και μπορείς να κάνεις να συμβεί ό,τι σου αρέσει και δεν είσαι σε θέση να αποφασίσεις! ΧΑ και ΧΑ ξανά!"

Αυτό το μικρό διαολάκι που έσερνε μαζί της χρόνια και συνέχεια διαφωνούσε μαζί της, συνήθως την εκνεύριζε μόνο, σήμερα όμως τη θύμωνε. Το πρόβλημα της δεν ήταν ότι δεν ξέρει ποιο τέλος θα ΗΘΕΛΕ να δώσει στο παραμύθι, αλλά ποιο τέλος θα ήθελαν αυτοί που το διάβαζαν. 

- "Ξεκαβάλα καλή μου", της πέταξε ξανά στα μούτρα, σαν να ήθελε να τη θυμώσει περισσότερο. 

Δεν τη θύμωσε όμως, απλώς τη στεναχώρησε λιγάκι που δεν εννοούσε να καταλάβει ότι έψαχνε να βρει αυτό που οι περισσότεροι θα ήθελαν. 

- "Ξέρεις όμως, κατά βάθος δεν γράφεις για τους άλλους, για την πάρτη σου γράφεις, οπότε γιατί παριστάνεις τώρα ότι θέλεις να μοιραστείς την εξουσία του τέλους;"

Σταμάτησε να χτυπάει νευρικά τα δάχτυλα της και σκέφτηκε. Ναι, μάλλον είχε δίκιο, πρώτα και κύρια για εκείνη έγραφε. Αυτό όμως σήμαινε ότι δεν μπορούσε να δώσει ένα τέλος σαν αυτό που θα ήθελαν οι περισσότεροι;

- "Κοίτα να δεις κοριτσάκι", της είπε με εσκεμμένα επιτηδευμένο ύφος, χτυπώντας κέντρο στην αντιπάθεια της για τα υποκοριστικά, "πας ανάποδα. Δεν μπορείς να μαντέψεις τι θέλει ο καθένας ξεχωριστά και όλοι μαζί, για να τους το προσφέρεις. Πρέπει πρώτα να ανακαλύψεις τι θέλεις εσύ και να το προτείνεις. Αν τους αρέσει, θα το διαλέξουν, αν όχι, θα το απορρίψουν και πάμε παρακάτω. Είναι σαν να είσαι στην ταβέρνα. Δεν θα κάτσεις να μαντέψεις αν οι περισσότεροι θέλουν μπριζόλα για να τους πεις "Α η μπριζόλα είναι πολύ καλή, δοκιμάστε την". Αν πιστεύεις ότι η μπριζόλα είναι καλή θα πεις "Νομίζω ότι η μπριζόλα είναι καλή, εγώ αυτή θα πάρω και λέω μήπως θέλετε να τη δοκιμάσετε και εσείς". 

Ως συνήθως είχε βρει την πιο άκυρη παρομοίωση για να της δείξει παραστατικά τι εννοούσε. Ως συνήθως όμως είχε περάσει ξεκάθαρα το μήνυμα του. Και μάλλον συμφωνούσε μαζί του. 

(σύνδεση με τα προηγούμενα εδώ, εδώ , εδώ και εδώ 

διότι ο πανδαμάτωρ χρόνος μπορεί να δαμάσει και να σβήσει τα πάντα, αλλά όχι τους συνδέσμους)

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΕΜΠΤΟ

Η Νεράιδα

Σε έναν κόσμο που τον στηρίζει ο Καπιταλισμός, ακόμη και όταν πάσχει από αλλεργίες, είναι μάλλον απίθανο να κυκλοφορούν νεράιδες. Οι νεράιδες δεν ευδοκιμούν σε περιοχές που ο ορθολογισμός, ο υπολογισμός και ο παροξυσμός αποτελούν τους κυριότερους -ισμούς της κοινωνίας. Πολύ περισσότερο σε κόσμους που ο στυλοβάτης τους είναι ο Καπιταλ-ισμός και έχει δορυφόρους του τον Ορθολογ-ισμό, τον Υπολογ-ισμό και τον Κυν-ισμό. Για τον λόγο αυτό άλλωστε, οι νεράιδες δεν είχαν εμφανιστεί στην επικράτεια του Καπιταλισμού, τουλάχιστον από την εποχή που ένας άλλος -ισμός, το μαύρο πρόβατο των υπολοίπων, ο Ανθρωπ-ισμός εμφανίστηκε, αλλά κανείς δεν ξέρει εάν υπάρχει ακόμη. Άλλωστε, οι νεράιδες είναι ιδιόρρυθμες και πολύ παρεξηγησιάρες. Δεν τους αρέσει να πηγαίνουν εκεί που δεν έχουν αποδοχή και για το λόγο αυτό ποτέ καμία νεράιδα δεν εμφανίζεται απρόσκλητη σε πάρτυ.

Ενώ λοιπόν ο κόσμος συνέχιζε να τραντάζεται επικίνδυνα από τα φτερνίσματα του Καπιταλισμού και οι Βλακότρυποι συνέχιζαν να ρουφούν το φάρμακο τους, τα υπόλοιπα παραθαλάσσια χωριά και πολιτείες των θερμών θαλασσών συνωστίζονταν για το μερίδιο τους στη φαρμακοθεραπεία του Καπιταλισμού, η Χερ-Μανία συνέχιζε να συνταγογραφεί ανεξέλεγκτα πανάκριβα φάρμακα, σπρώχνοντας την Ένωση Νευρωτικών Εθνών στη χρεωκοπία και η Γαλλαρκοζία έψαχνε ένα σκαμπώ για τον ηγέτη της. Μέσα σε αυτό το σουρεαλιστικό σκηνικό απόκοσμου θεάτρου του παραλόγου, κάποιοι φανατικοί του ξεπεσμένου και άγνωστο εάν επιβιώνει Ανθρωπ-ισμού, άρχισαν να μουρμουρούν κάτι περίεργα μάντρα και στιχάκια ξεχασμένων ποιητών. Στην αρχή κανείς δεν τους έδωσε μεγάλη σημασία, αλλά εκείνοι επέμεναν να δυναμώνουν τη φωνή τους, ειδικά όταν έλεγαν "Πρώτα ο άνθρωπος". Σιγά σιγά όμως, κυρίως λόγω της συγκυρίας, όλο και περισσότεροι άρχιζαν να μουρμουρούν μαζί τους, μέχρι που δεν υπήρχε άλλη λύση, αλλά να τους ακούσουν και οι υπόλοιποι. Τότε, λοιπόν, έγινε κατανοητό ότι όλα αυτά τα ακατανόητα, που μερικοί ήλεγχαν και ως ανόητα, δεν ήταν τίποτα περισσότερο από επίκληση στην γνωστότερη και πιο ισχυρή νεράιδα από όλες, την Αλληλεγγύη. 

Όπως όμως είπαμε, οι νεράιδες είναι ιδιόρρυθμες, και η Αλληλεγγύη περισσότερο από όλες. Πριν λοιπόν αποφασίσει να ανταποκριθεί στην πρόσκληση, έστειλε τη βοηθό της, τη Συνειδητοποίηση, να κόψει κίνηση και να βεβαιωθεί ότι θα ήταν απολύτως ευπρόσδεκτη, εάν αποφάσιζε φυσικά να εμφανιστεί. Εξυπακούεται ότι η Συνειδητοποίηση δεν ήταν λιγότερο ιδιόρρυμη, και έτσι αποφάσισε να κυκλοφορήσει αόρατη στην αρχή, τουλάχιστον μέχρι να σιγουρευτεί για ορισμένα πράγματα.

Στον κόσμο, εν τω μεταξύ, οι άνθρωποι είχαν αρχίσει να ξεμένουν από δάχτυλα που έδειχναν τους ενόχους για την κατάσταση του Καπιταλισμού. Άλλωστε μέχρι τώρα είχαν κατηγορήσει τους πάντες και τα πάντα και φυσικά αυτό χρειαζόταν πολλά περισσότερα δάχτυλα από όσα διαθέτει ένας άνθρωπος, τουλάχιστον με τη μορφή που τον έχουμε συνηθίσει. Κάπως έτσι, είχαν καταλήξει όλοι συν-υπεύθυνοι, αλλά με την ευθύνη ακέραια στον καθένα τους, γεγονός που, εκτός του ότι δεν έδειχνε να έχει καμία θετική επίπτωση στην κατάσταση του Καπιταλισμού, είχε αρχίσει να μπερδεύει τους οικονομολόγους που προσπαθούσαν να βγάλουν αναλογία ευθυνών για να υπολογίσουν τη δοσολογία του φαρμάκου. 

Ίσως μέσα στην επίδραση των δραστικών ουσιών των φαρμάκων, ίσως και εξαιτίας της, οι άνθρωποι άρχισαν να καταλαβαίνουν ότι τελικά όλοι στην ίδια μοίρα είναι, ακόμη κι αν άλλοι έπαιρναν το πρωτότυπο φάρμακο και άλλοι το γενόσημο. Όλοι υπέφεραν από την κατάσταση στην οποία είχε περιέλθει ο Καπιταλισμός και έπρεπε να ανεχθούν και τους νάνους του, που είχαν βγει από τις τρύπες τους και ζήταγαν τα ρέστα (για την ακρίβεια όλα τα ζήταγαν και άφηναν τα ρέστα). Δεν είχε πια μεγάλη σημασία σε ποιο χωριό ή βασίλειο έμενε κάποιος, ούτε η ένταση του προβλήματος, ούτε το όνομα του φαρμάκου. Η κοινή συνισταμένη όλων των ανθρώπων ήταν ότι υπέφεραν. Και, ξέρετε, οι κοινές συνισταμένες είναι ύπουλες, στην αρχή είναι αόρατες, αλλά έτσι και τις υποψιαστεί κάποιος, γίνονται πιο υπαρκτές, διαγνώσιμες και συμπαγείς και από το ατσάλι. Χώρια που προκαλούν περίεργες συμπεριφορές, εντελώς ασύμβατες με τις αστρολογικές επιρροές που προκαλεί ο δορυφόρος Υπολογ-ισμός. Ο άνθρωπος αρχίζει να απλώνει το χέρι του στον διπλανό του, όταν διαπιστώνει ή συνειδητοποιεί ότι δεν τους χωρίζει τίποτα, αλλά τους ενώνει η ομοιότητα της κατάστασης τους. Και εκεί κάπου, ο δορυφόρος Κυν-ισμός παύει να έχει οποιαδήποτε επιρροή στους αστρολογικούς χάρτες των ανθρώπων.

Αυτά έβλεπε λοιπόν η Συνειδοτοποίηση, μη μπορώντας από ένα σημείο και μετά να κρύψει μια αυτάρεσκη χαρά. Έτρεξε λοιπόν στη μακρινή νεραιδοχώρα, στο Πίσω-Μέρος-του-Μυαλού, να ενημερώσει σχετικά την Αλληλεγγύη. Η Αλληλεγγύη την άκουγε με προσοχή και με συγκρατημένη αισιοδοξία, που θα έλεγε και το δελτίο ειδήσεων των 8, για να μην αναγκαστεί να αναφέρει λέξεις με αρνητική παρήχηση, όπως δυσπιστία. Δεν ήταν και πολύ σίγουρη ότι οι άνθρωποι την καλούσαν στον κόσμο τους και πολύ περισσότερο ότι την αποδέχονταν σε αυτόν. Και τότε η Συνειδητοποίηση παρουσίασε το τελευταίο και πιο σημαντικό, κατά τη γνώμη της, εύρημα όλων. Έβγαλε από το μικρό πλεκτό τσαντάκι της ένα κουτάκι από σκούρο ξύλο που έδεχνε να αστράφτει. Η Αλληλεγγύη κατάλαβε αμέσως ποιο κουτάκι ήταν. Είχε καιρό να εμφανιστεί νεράιδα κρατώντας το. Ήταν το κουτάκι που χρησιμοποιούσαν για να αποθηκεύουν σκέψεις των ανθρώπων. Η Συνειδητοποίηση το έσπρωξε προς το μέρος της και η Αλληλεγγύη, κατατροπώνοντας την παρουσιάστρια του δελτίου των 8 που της φώναζε "Μην το ανοίξεις, οι συνέπειες μπορεί να είναι καταστροφικές", το έπιασε στα χέρια της και το άνοιξε. Τότε πετάχτηκαν από μέσα οι σκέψεις των ανθρώπων, δημιουργώντας ένα πανδαιμόνιο. Πάνω όμως από τη βουή, ακούγονταν καθαρά "Πρέπει να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλον, είμαστε όλοι στην ίδια θέση". Η Αλληλεγγύη δεν είχε πια καμία αμφιβολία, έπρεπε να βγει στον κόσμο.

Πάτησε το πλήκτρο της τελείας και σταμάτησε να σκεφτεί. Έπρεπε να γράψει κι άλλα;

- "Νομίζω..", πετάχτηκε πάλι το her own personal διαολάκι της, αλλά δεν το άφησε να συνεχίσει. Ήξερε,  όπως στην ταβέρνα. 

- "Αυτό ακριβώς" επιδοκίμασε εκείνο, δεν μπορούσε άλλωστε να κρατήσει εύκολα το στόμα του κλειστό. "Το έπιασες το νόημα".

Δεν χρειάζεται να γράψει τίποτα περισσότερο. Μπριζόλα it is λοιπόν. Ο καθένας ας διαλέξει ποια, πως θα είναι ψημένη, πως θα σερβιριστεί και τα ρέστα.

- "Και κάτι τελευταίο, κοριτσάκι" προσπάθησε πάλι να την τσιγκλίσει. "Η ζωή είναι πολύ μεγάλη και πολύ οδυνηρή για να την πάρεις σοβαρά. Επίσης, θα είναι πολύ ανιαρή. Εξ άλλου η σοβαροφάνεια  είναι για σένα τόσο ευπρόσδεκτη όσο και ένας στενός κορσές. Δεν αφήνεις λοιπόν τις σοβαρές αναλύσεις, τις εμπεριστατωμένες απόψεις και τις εμβριθείς έρευνες και να δεις τα πράγματα έτσι όπως ακριβώς είναι, απλά;".

Είχε δίκιο ξανά. Η ζωή ήταν πολύ μεγάλη για να τη ζήσει χωρίς χιούμορ και παραμύθια.