Δευτέρα 8 Μαρτίου 2010

Τι θα πάρετε παρακαλώ;

Ακούω και διαβάζω απόψεις περί ανάγκης παραδειγματικής τιμωρίας των "αρπακτικών" του δημοσίου χρήματος. Κατ' αρχήν συμφωνώ. 

Αλλά ...

1. Η ανάγκη παραδειγματικής τιμωρίας δεν προέυψε, ή τουλάχιστον δεν θα έπρεπε να έχει προκύψει, τώρα, που έχει γίνει το σύστριγγλο. Σε μια κοινωνία που θέλει να λέγεται ευνομούμενη, η τιμωρία όλων και κάθε παραβατικής συμπεριφοράς είναι εκ των ουκ άνευ στοιχείων. Δεν χρειάζεται να έχει φτάσει στο μη παρέκει η δυσαρέσκεια των πολιτών, για να απο(ανα)καλυφθεί τέτοια αναγκαιότητα. 

2. Η μέχρι σήμερα ατιμωρησία - στα πλαίσια της ευρύτερης και πανταχόθεν αδιαφορίας - είναι η αιτία των συμπτωμάτων που βιώνουμε σήμερα. Η τιμωρία των υπευθύνων μπορεί να απαλύνει τον πόνο, αλλά δεν θα λύσει το πρόβλημα. Ίσως απλώς να χρυσώσει το χάπι. Προσωπικά, ουδόλως ενδιαφέρομαι να δω τον τάδε ή τον δείνα στη φυλακή. Ενδιαφέρομαι όμως τα δω τα χρήματα που άρπαξαν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο να επιστρέφουν στη θέση τους. Μπορεί αυτό να πραγματοποιηθεί;

3. Τα μεγάλα λόγια περί τιμωρίας κλπ κλπ, στο μέτρο που αφορούν σε πολιτικά πρόσωπα, ήτοι βουλευτές και υπουργούς, είναι μόνο μεγάλα λόγια, αφού τα όποια αδικήματα έχουν έρθει μέχρι σήμερα στην επιφάνεια, είναι ήδη παραγεγραμμένα. Άρα για τι αδίκημα θα τους δικάσουμε;

4. Ως είθισται στη χώρα αυτή, έτσι και τώρα είναι σφόδρα πιθανό να πληρώσουν τη νύφη οι αποδιοπομπαίοι τράγοι (και αν) και να γλυτώσουν οι πραγματικά υπεύθυνοι. Δεν ενδιαφέρομαι απλώς να ακούσω για φυλακίσεις και λοιπά δήθεν τρομακτικά που αφορούν άλλους πλην αυτών που πραγματικά ευθύνονται και τους ξέρουμε όλοι. 

5. Το ποιος έχει κάνει / πει / διαπράξει τι, καθώς και το ποιος έχει ευθύνη γιατί συνέβη το άλφα ή το βήτα, είναι πράγματα που τα γνωρίζουμε όλοι καλά. Στο μέτρο που κάποιοι εξ αυτών είναι πολιτευτές, αδυνατώ να καταλάβω γιατί είναι εκ νέου βουλευτές (και όχι μόνο στη σημερινή βουλή, αλλά και σε κάθε επόμενη της θητείας των πομπών). Προφανώς γιατί κάποιοι τους ψήφισαν. Κάποιοι δηλαδή δεν τους τιμώρησαν, ούτε με το να τους στείλουν στο σπίτι τους. Κατά τα λοιπά όμως σύσσωμη η κοινωνία επιθυμεί την τιμωρία τους.

Παρακαλώ, μη θεωρηθεί ότι με τα παραπάνω προτείνω και την ηθική παραγραφή ή αμνήστευση των όποιων αδικημάτων. Αντιθέτως. Δεν μπορώ όμως να κλείνω τα μάτια στην πραγματικότητα που υποδεικνύει ότι αποτελεσματική μεθόδος ανατροπής πεπραγμένων ή επαναφοράς στην προηγούμενη κατάσταση, είτε δεν υπάρχει, είτε είναι εξαιρετικά δύσκολη στην εφαρμογή της.

Και μην ξεχνάμε. Είναι άλλο πράγμα η δικαιοσύνη, άλλο το δίκαιο και άλλο το περί δικαίου αίσθημα. Εμείς, τι από τα τρία επιθυμούμε;

GatheRate

7 σχόλια:

  1. Μα η τιμωρία των τρωκτικών είναι παραδειγματική! Δεν βλέπεις τον κάθε γλύφτρα που πλήρωνε με ψήφους τον κάθε βουλευτή να του βρει μια κουτσοδουλίτσα στο Δημόσιο για να ζει ζωή χαρισάμενη; Ήρθε επιτέλους η ώρα που του βγήκε ξινό και τώρα θα γευτεί τον ένα φόρο πάνω απ' τον άλλο.

    Το μόνο άσχημο είναι ότι πέρνει και τους υπόλοιπους η μπάλα αλλά και τι να κάνει κανείς;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Διαφωνώ ως προς τη δεύτερη παράγραφο. Η τιμωρία δεν θα βοηθήσει άμεσα, αλλά έμμεσα. Ο φόβος της τιμωρίας είναι αρκετός πολλές φορές για να την αποτρέψει. Όσο πιο σκληρή η πιθανή τιμωρία, τόσο λιγότερο πιθανό είναι να διαπραχθεί το αδίκημα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αγαπητέ Costa, κατ' αρχήν καλώς ήρθες. Εν μέρει αυτό που λες ισχύει, αλλά μόνο για όσους αντάλλαξαν την ψήφο τους με διορισμό. Κάποιοι όμως μπήκαν με νόμιμες και διαφανείς διαδικασίες, οπότε μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά. Όπως χλωρά είναι και οι ιδιωτικοί υπάλληλοι που φοβούνται ότι έρχεται και η σειρά τους.
    Σε κάθε περίπτωση πάντως, η προσωπική μου άποψη είναι ότι η εργασιακή ανασφάλεια των ιδιωτικών υπαλλήλων ήταν και είναι ένας καλός λόγος για να αμοίβονται καλύτερα από αντίστοιχη θέση του δημοσίου. Για να μην αναφέρω φυσικά το γεγονός ότι ο διορισμός στο δημόσιο απαιτεί λιγότερα τυπικά προσόντα.

    Tony ο αποτρεπτικός χαρακτήρας της ποινής μπορεί να λειτουργήσει μόνο εάν εφαρμόζεται. Μπορεί να έχεις εξαντλητικές ποινές (όπως συμβαίνει συχνά) και να μην έχουν αποτρεπτικό χαρακτήρα απλά διότι δεν χρησιμοποιούνται ποτέ. Άρα έχουμε πρόβλημα εφαρμογής των νόμων και όχι ύπαρξης αυστηρών νόμων/ποινών. Πιστεύω ότι ακόμη και με ποινές πλημμεληματικού χαρακτήρα (δλδ όχι ιδιαίτερα βαριές) μπορούν να αποτραπούν φαινόμενα παραβατικότητας, αν ο υποψήφιος δράστης γνωρίζει πρώτον ότι, στην πιθανή περίπτωση που αποκαλυφθεί, δεν πρόκειται να γλυτώσει και μάλιστα η σχετική διαδικασία δεν θα τραβήξει χρόνια. Κάτι τέτοιο όμως προϋποθέτει τη λειτουργία και μάλιστα εύρυθμη δημόσιων μηχανισμών ελέγχου και επιβολής κυρώσεων.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Είναι αλήθεια πως σ' ένα πόλεμο πάντα θα υπάρχουν παράπλευρες απώλειες... και πράγματι συμφωνώ ότι θα υπάρξει και μια μειοψηφία ΔΥ που μπήκαν με νόμιμες και διαφανείς διαδικασίες που θα υποστούν και αυτοί τις ίδιες συνέπειες... όπως άλλωστε άλλα 9 εκ Έλληνες. Μια άλλη λύση θα ήταν να αφήσουν τους μισθούς στα ίδια ύψη και απλά να σχολάσουν τους μισούς ΔΥ... αλλά αυτό θα είχε σαν αποτέλεσμα να διπλασιαστεί η ανεργία... και προφανώς οι πρώτοι που θα πλήρωναν τη νύφη θα ήταν όσοι δεν μπήκαν στο Δημόσιο με μέσο...

    Όμως δεν βλέπω πως οι ΔΥ μπορούν να επηρεάσουν τους ιδιωτικούς υπάλληλους. Τα μεροκάματα πχ στις οικοδομές έπεσαν λόγω των λαθρομεταναστών παρόλο που οι μισθοί στο Δημόσιο τραβούσαν την ανηφόρα. Εδώ φταίει περισσότερο ο ανταγωνισμός με τα υπόλοιπα κράτη. Αν πχ ένα κινέζικο παπούτσι κοστίζει 5 ευρώ, δεν θα αγοράσω το ελληνικό με 50 ευρώ αναγκάζοντας έτσι τα μεροκάματα στην Ελλάδα να πέσουν μέχρι να εξομοιωθούν με τα αντίστοιχα σε άλλες αγορές ώστε και το προϊόν να μπορέσει να γίνει πιο προσιτό.

    Φυσικά ούτε αυτό είναι απόλυτο σαν παράδειγμα αφού υπάρχουν και άλλοι παράμετροι στην εξίσωση όπως λχ η ποιότητα του προϊόντος. Όσο μεγάλη και αν είναι η κρίση, εαν το παιδί μου κινδυνεύει να πεθάνει, εκεί θα ψάξω να βρω τον καλύτερο γιατρό έστω και αν αυτό σημαίνει ότι θα το πληρώσω χρυσάφι.

    O φόβος της τιμωρίας που αναφέρει ο Tony_Ts, είναι περισσότερο στοιχείο μουσουλμανικό, που δεν θα έπρεπε να αρμόζει σε ένα χριστιανικό κράτος με υψηλό μορφωτικό επίπεδο... αν και τελικά η μοντέρνα ιστορία μας δείχνει ότι τελικά είμαστε άξεστοι και της "αρπαχτής" και όχι ο φιλόξενος αισθησιακός λαός που νομίζουμε ότι είμαστε... reality check here!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Τυπικά η οικονομική πολιτική του δημοσίου (μισθολογική κατάσταση) δεν επηρεάζει τον ιδιωτικό τομέα, απλώς μετά από μείωση των μισθών των ΔΥ, ανοίγει η όρεξη των εργοδοτών στον ιδιωτικό και αρχίζουν να επικαλούνται τα επιχειρήματα του δημοσίου για τη μείωση. Τώρα έχουν προσθέσει και το καινούργιο περί ανταγωνιστικότητας των ελληνικών προϊόντων, ως προς το οποίο έχω την απορία, ποια είναι είναι αυτά τα εξαγώγιμα προϊόντα (υπάρχουν αλλά οι μισθοί δεν θα κοπούν μόνο στις επιχειρήσεις που πραγματοποιούν εξαγωγές αλλά σε όλες).
    Και μην ξεχνιόμαστε, αυτούς τους μήνες, είναι η διαπραγμάτευση των συλλογικών ή/και κλαδικών συμβάσεων που καθορίζουν τους μισθούς των ιδιωτικών υπαλλήλων.

    Θα προτιμούσα η Ελλάδα να μην ορίζεται ως χριστιανικό κράτος (καλά το υψηλού μορφωτικού επιπέδου κράτος, δεν θα το ανοίξω το κουτάκι - ένα μάτσο ηλίθιοι wannabe απατεώνες είμαστε), αλλά ως ευνομούμενο κράτος.

    Και μια και ήρθε η κουβέντα, γιατί ακόμη δεν έχει φορολογηθεί η εκκλησιαστική περιουσία;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Όσο και ν' ανοίγει η όρεξη των εργοδοτών στον ιδιωτικό τομέα και αρχίζουν να επικαλούνται τα επιχειρήματα του δημοσίου για τη μείωση των μισθών, πάντα θα κάνουν πίσω προκειμένου να εξασφαλίσουν το καλύτερο στέλεχος. Την πίεση θα την δούμε στους χαμηλότερους βαθμούς όπου η προσφορά είναι μεγαλύτερη και όπου ο συνδικαλισμός έβαλε πάλι το χεράκι του όλα αυτά τα χρόνια.

    Επειδή η Ελλάδα ανήκει στη Δύση που με την σειρά της έχει βασιστεί στα ελληνοχριστιανικά ιδεώδη, συνεπάγεται ότι και η Ελλάδα ορίζεται σαν χριστιανικό κράτος... ο κόσμος να χαλάσει. Ο επικείμενος(;) πόλεμος των πολιτισμών λέγεται ότι θα είναι τελικά θρησκευτικός μεταξύ του Ισλάμ και του Χριστιανισμού. Η Ελλάδα προφανώς θα βρεθεί στο πλευρό των Σταυροφόρων.

    Ίσως για αυτό το λόγο οι πολιτικοί άρχοντες να διστάζουν ακόμη να βάλουν χέρι στην εκκλησία...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Το πρόβλημα όμως είναι ότι οι περισσότεροι εργαζόμενοι δεν είναι (μεγαλο)στελέχη. Και έχεις απόλυτο δίκιο για το θέμα του συνδικαλισμού, κατά τη γνώμη μου είναι ο κύριος υπαίτιος του γεγονότος ότι οι εργαζόμενοι δεν έχουν πλέον διαπραγματευτική δύναμη, στο μόνο επίπεδο που θα μπορούσαν, ήτοι στο συλλογικό.

    Sorry, Costa αλλά αν η Δύση βασίζεται σε ελληνική παράδοση είναι στην αρχαιοελληνική που δεν υπήρχε ο χριστιανισμός.

    Όλοι οι πόλεμοι γίνονται για ένα και μόνο πράγμα τη δύναμη (ή/και ό,τι την εξασφαλίζει, π.χ. χρήμα). Αν κάποτε ξεσπάσει πόλεμος μεταξύ χριστιανών και μουσουλμάνων δεν θα είναι για τη θρησκεία, θα είναι για τη δύναμη. Και μην ξεχνάμε ότι η θρησκεία έχει τη δύναμη να παραμυθιάζει μεγάλο αριθμό ανθρώπων για άγνωστο χρονικό διάστημα.

    Και ο λόγος που οι πολιτικοί δεν βάζουν χέρι στην εκκλησία είναι γιατί έχει μεγαλύτερη δύναμη από αυτούς (βλ.ταυτότητες, συλλαλητήρια για το μακεδονικό και άλλες επιδείξεις της δύναμης της από την εκκλησία).

    ΑπάντησηΔιαγραφή