Παρασκευή 19 Μαρτίου 2010

ΕΕ : Δύο δρόμους έχει η ζωή

Ο Επίτροπος για τις οικονομικές και νομισματικές υποθέσεις, Όλι Ρεν, απηύθυνε έκκληση προς τους ηγέτες της ΕΕ να συμφωνήσουν, κατά τη σύνοδο κορυφής την προσεχή εβδομάδα, σε ένα σαφές πακέτο βοήθειας προς την Ελλάδα. 

Ο Πρόεδρος της Κομισιόν, Ζοζέ Μπαρόζο, δήλωσε ότι τυχόν προσφυγή της Ελλάδας στο Νομισματικό Ταμείο δεν θα έπληττε το κύρος της ΕΕ. 

Ο εκπρόσωπος του γερμανικού υπουργείου οικονομικών, Μίκαελ Όφερ, δήλωσε ότι το ΔΝΤ εμπλέκεται ήδη στην ελληνική κρίση, υπό την ιδιότητα συμβούλου.

Την περασμένη εβδομάδα, ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε εξέφρασε την άποψη ότι  η προσφυγή στο ΔΝΤ για βοήθεια θα αποτελούσε επιβεβαίωση μιας αποτυχίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
 
Ο εκπρόσωπος του κυβερνώντος γερμανικού Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος δήλωσε χθες ότι η Ελλάδα θα πρέπει να στραφεί στο ΔΝΤ.

«Βρισκόμαστε αντιμέτωποι με έντονη κερδοσκοπία σε βάρος του ευρώ», είπε η κ. Μέρκελ κατά τη διάρκεια συνέντευξης στη Rheinischer Post, προσθέτοντας ότι σε ευρωπαϊκό επίπεδο θα πιέσει για αυστηρότερη εποπτεία των hedge funds. 

Ο πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί δεν συμφωνεί με την άποψη της γερμανικής κυβέρνησης ότι η Ελλάδα θα πρέπει να στραφεί στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) για βοήθεια, δήλωσε Γάλλος αξιωματούχος.
(όλες οι παραπάνω ειδήσεις είναι από τη Ναυτεμπορική

Αν τα παραπάνω δεν έχουν καταφέρει ακόμη να μας πείσουν σχετικά με το πόσα και πόσο μεγάλα παιχνίδια παίζονται, αμφιβάλλω τότε αν υπάρχει κάτι που μπορεί.

Προσωπικά, δεν μπορώ να φανταστώ άλλη εξήγηση για τη διγλωσσία - καλύτερα πολυγλωσσία - που έχει ενσκύψει. Όχι ότι ποτέ στην πολιτική υπήρχε μια γλώσσα, αλλά τώρα το θέμα έχει εκτροχιαστεί εντελώς. 

Από τη μια έχουμε τη καγκελάριο της Γερμανίας να διστάζει - μάλλον εμμέσως αρνείται - να παράσχει οποιαδήποτε βοήθεια, λεκτική, πολιτική, οικονομική, προς την Ελλάδα. Πρακτικά αυτό, δείχνει μια απροθυμία της μεγαλύτερης δύναμης της ΕΕ, της Γερμανίας, να επωμιστεί οποιοδήποτε μέρος του προβλήματος, μικρό ή μεγάλο. Είναι συνεπώς, μάλλον αναπόδραστο το συμπέρασμα του τρίτου παρατηρητή ότι, επί του παρόντος, στους κόλπους της ΕΕ, υπάρχει μια αναταραχή να την πω, φαγωμάρα να την πω, πάντως μια διάχυτη ανησυχία, σίγουρα μπορώ να την πω. Κάπως έτσι όμως αναπτύσσεται ή/και ενθαρρύνεται η κερδοσκοπία σε βάρος του νομίσματος της ΕΕ, του ευρώ. Όταν ο τρίτος, που παραφυλάει στη γωνία για να βγάλει κέρδος, βλέπει ότι σε μια ομάδα επικρατούν αλληλοσυγκρουόμενες απόψεις και τάσεις, το πρώτο που θα σκεφτεί είναι ότι τώρα είναι η ευκαιρία. Αν έχει δε περισσότερους τρόπους να εκμεταλλευτεί την ευκαιρία, θα την αρπάξει από τα μαλλιά και θα την στύψει με όλους τους τρόπους που μπορεί να σκεφτεί. 
Το γιατί η Γερμανία επιλέγει αυτή την τακτική, είναι γνωστό και το έχουμε ξαναπεί. Επιπλέον, όμως η Γερμανία πλέον έχει να αντιμετωπίσει και το τυχόν δεδικασμένο, άλλως κακό προηγούμενο, που θα δημιουργηθεί, αν βοηθήσει σήμερα την Ελλάδα. Είναι γνωστό ότι η Ελλάδα δεν είναι η μόνη χώρα με προβλήματα, αύριο δε, μπορεί να είναι κάποια άλλη. Αν σήμερα η Γερμανία βοηθήσει την Ελλάδα, αύριο θα είναι ακόμη πιο δύσκολο να αρνηθεί τη βοήθεια της σε κάποια άλλη χώρα που θα βρεθεί στην ίδια θέση. Από την άλλη πλευρά, όμως, η Γερμανία δεν θα ήθελε να δει την κατάρρευση της νομισματικής ένωσης, διότι ναι μεν το μάρκο ήταν - και μπορεί να ξαναγίνει - δυνατό νόμισμα, αλλά σίγουρα δεν θα έχει τη διείσδυση (penetration) του ευρώ στις αγορές. Μπρος βαθύ και πίσω ρέμα ;

Ο Όλι Ρεν, από την άλλη πλευρά, γνωρίζει, όπως και οι υπόλοιποι, τις συνέπειες τυχόν αδυναμίας να επιλυθεί το ελληνικό πρόβλημα "ενδοοικογενειακά" και εκ της θέσεως του πρέπει να προωθήσει τέτοιου είδους λύση. Ανάλογη στάση θα περίμενε κανείς εύλογα και από τον Ζοζέ Μπαρόζο, ο οποίος όμως έχει και άλλες παραμέτρους να συγκεράσει και οι οποίες, προφανώς, τον οδηγούν σε μια ελαφρά διαφοροποιημένη στάση. 
Για να μην τα πολυλογούμε πάντως, είναι προφανές ότι στο μυαλό όλων δεν είναι η σωτηρία της Ελλάδας. Αυτό που όλοι θα ήθελαν είναι έναν τρόπο που θα τους αφήσει και την πίτα (του καθενός και όλων μαζί) άθικτη και το σκύλο χορτάτο. Δεν γνωρίζω αν κάτι τέτοιο είναι εφικτό. Συνήθως όμως δεν υπάρχουν ιδανικές και συμφέρουσες για όλους λύσεις. Το εάν θα χαθεί κάτι από την πίτα ή αν θα πεθάνει ο σκύλος από την πείνα, remains to be seen. 

Το τελευταίο που πρέπει να σημειωθεί πάντως, είναι η διάψευση όλων εκείνων των προσδοκιών, υποσχέσεων και ευσεβών πόθων, περί ενωμένης και δυνατής Ευρώπης. Η Ευρώπη ουδέποτε υπήρξε ενωμένη. Και δεν είναι και σήμερα ενωμένη, ούτε τυπικά, ούτε ουσιαστικά. Και δεν πρόκειται να γίνει, διότι δεν υπάρχουν οι τυπικές προϋποθέσεις (πολιτική ένωση), και δεν έχουν αρχίσει καν να δημιουργούνται οι ουσιαστικές (θέληση και δεσμοί μεταξύ των χωρών της). Συνεπώς, δεν πρέπει να εκπλήσσει το γεγονός ότι βρισκόμαστε σε αυτό το ατέρμονο "παιχνίδι" τακτικής και ισορροπιών του τρόμου. Αυτό θα είναι το modus vivendi της ΕΕ μέχρι να λυθεί, με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο,  ο γόρδιος δεσμός.

GatheRate

8 σχόλια:

  1. Καταρχήν ο Κώστας Μητρόπουλος από Τα Νέα πιστεύει ότι δεν έχει μόνο δυο δρόμους η ζωή

    http://www.tanea.gr/default.asp?pid=48&albid=2857

    Σοβαρά όμως... όλοι οι ηγέτες συμπεριλαμβανομένης της Μέρκελ θέλουν να βοηθήσουν γιατί όλοι πιστεύουν σε αυτό το οικοδόμημα που λέγεται ΕΕ. Μέχρι τον Μάιο όμως είναι υποχρεωμένη να ακούει και τους ψηφοφόρους της για να μην χάσει κιόλας την θέση της για χατήρι της Ελλάδος.

    Δυστυχώς η ακαταστασία αυτή θα διατηρηθεί μέχρι να περάσουν ακόμα δυο γενειές... ώστε να μην υπάρχουν πλέον κορώνες κατοχικών αποζημειώσεων, να καταλάβουν και οι Έλληνες ότι το 50% των αποδοχών τους θα πηγαίνει στο κράτος, ότι θα πρέπει να πληρώνουν τέλη για τα ακίνητά τους τουλάχιστον το 1% της αξίας τους όπως στο εξωτερικό...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Όχι μόνο πρέπει να ακούει τους ψηφοφόρους της, επιπλέον πρέπει να και να τους καθοδηγεί (χειραγωγεί), διότι όπως θα άκουσες πρόσφατα ανακοίνωσε περικοπές στα επιδόματα ανεργίας και στις θέσεις στο δημόσιο τομέα. Σε αντιστάθμισμα αυτών, πρέπει να το "παίξει" σκληρή και να μην ενδώσει στις πιέσεις περί βοήθειας της Ελλάδας, διότι οι Γερμανοί θα ξεσηκώνονταν και άντε να τους εξηγήσεις περί νομισματικών ισοτιμιών και ισοζυγίου εξαγωγών.

    Προσωπικά, δεν μέμφομαι τους άλλους που κοιτούν και προασπίζουν το συμφέρον της χώρας τους. Αντιθέτως, εύχομαι και οι δικοί μας πολιτικοί να έκαναν το ίδιο. Όπως επίσης εύχομαι να "ανακαλύψουμε" μια ημέρα ότι δεν μπορούμε να έχουμε και την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο.

    Παρεπιμπτόντως, χθες το μεσημέρι, βγήκαμε το μεσημέρι για φαγητό (που μαύρη ήταν η ώρα που μου ήρθε η ιδέα) και από όσο παρατήρησα, η κρίση δεν έχει περάσει ακόμη από εδώ, διότι όλοι έξω ήταν (και εγώ μαζί, γμ τις ιδέες μου γμ) και έτσι πριν το μεσημεριανό μας, φάγαμε ένα πακετάκι κολλημένοι στην κίνηση !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Η ταβέρνα (ξανα)-ζει όπως σχολιάζουν και στο Βήμα της Κυριακής:

    http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=1&artId=321401&dt=21/03/2010

    Ελπίζω να περάσατε καλά... πάντα το οικογενιακό περιβάλλον τελικά είναι και το καλύτερο!!!

    Έχεις απόλυτο δίκαιο λοιπόν όταν λες ότι είναι αδύνατο να εξηγήσεις στον απλό Γερμανό γιατί αυτός πρέπει να τρώει αγγούρι στο ανεργίας την ώρα που στην Ελλάδα παρά την κρίση ο κόσμος το απολαμβάνει.

    Εις αναμονή λοιπόν και της οικονομικής και πολιτικής ένωσης... όταν όλοι θα έχουν τις ίδιες υποχρεώσεις δεν θα προασπίζουν πλέον το συμφέρον της χώρας τους αλλά το συμφέρον της χώρας μας (βλ ΕΕ)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ιδέα που μου έσκασε χθες. (Δεν είναι τυχαίο ότι ο ήλιος βάραγε).

    Η Άγκελα, ο Νικολά και γενικώς τα παιδιά των χωρών που έχουν βαριά βιομηχανία, προσβλέπουν σε ένα φτηνότερο ευρώ προκειμένου να ανακάμψουν οι εξαγωγές τους. Επειδή όμως η ΕΚΤ δεν μπορεί απλά να υποτιμήσει το ευρώ, παίζουν το παιχνίδι της διάδωσης του πανικού, ώστε οι ίδιες οι αγορές από μόνες τους να υποτιμάνε συνεχώς το ευρώ και η αξία του να πέφτει.

    Όταν το ευρώ πλησιάσει αρκετά κοντά στο δολλάριο, με μία κραυγή ομοψυχίας, και μία καρδιά τετραπέρατη, θα κυρήξουν και την επίσημη βοήθεια προς την Ελλάδα για να δείξουν σε όλους πόσο ενωμένοι και αγαπημένοι είμαστε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Μπορεί πράγματι να θέλουν να επωφελειθούν από ένα φτηνότερο ευρώ... αν και πάρα πολύ φτηνό θα προκαλέσει άλλα προβλήματα με τις πρώτες ύλες όπως το πετρέλαιο που θα γίνουν ακριβότερες. Μολοταύτα, τα ελληνικά προϊόντα ακόμα και με το χαμηλότερο ευρώ εξακολουθούν να μην είναι ανταγωνιστικά! Δηλαδή εμείς τον χαβά μας!

    Πάντως όλο οι άλλοι φταίνε και ποτέ ο Έλληνας! Προκειμένου το ΠΑΣΟΚ να πει ότι παρέλαβε καμένη γη έβγαλε τη χώρα να χρεωκοπεί και τώρα αναρωτιώμαστε γιατί δεν θέλουν να μας δανείσουν οι σπεκουλάτορες!!!...

    Το επόμενο άρθρο το βρήκα σε καναδική εφημερίδα. Μπορεί το τελευταίο μέρος του να μην είναι και πολύ ενδιαφέρον για μας αλλά σε γενικές γραμμές αξίζει να το διαβάσουν τουλάχιστον όσοι καταλαβαίνουν αγγλικά. Ενώ στην Ελλάδα ακόμα ψαχνόμαστε, στον Καναδά ήδη προσπαθούν να κάνουν τα παθήματα της Ελλάδος μαθήματα για να μην τους πιάσει και αυτούς η φάκα.

    The failure of Greece’s small economy would be internationally irrelevant if it weren’t for Euro-egotists such as French President Nicolas Sarkozy, who can’t bear the indignity of letting one of their own drown in dysfunction.
    But for the wise who learn from the mistakes of others, here is the Greek six-step formula for failure:

    1. Accept a downward slide in ethical values and principled behavior. Greece ranks a dismal 3.8 out of 10 on Transparency International’s 2009 Corruption Perceptions Index. (Canada and Australia are tied at 8.7.)

    2. Implement tax and social programs that discourage the efforts of those who contribute to society but encourage those who live off the efforts of others.

    3. Follow socialist policies that involve government in business ownership and tilt the playing field against private enterprise. Impose a maze of bureaucratic red tape that impedes the establishment and operation of legitimate businesses. Pass rigid labour laws that discourage full-time employment by making it very costly to lay off workers. The World Bank assesses Greece to have one of the least hospitable business environments, ranking 109th. (Canada ranks 8th.)

    4. Build a bloated public sector that dominates every aspect of life. Ignore debt and deficits as some sort of capitalist concept, and hand public sector unions the monopolistic powers to extract higher wages, shorter working hours and extravagant benefits well above those of private-sector workers.

    5. Discourage employees who strive to work responsibly by tolerating slothful, uncaring performance in others. Public employees in Greece complain that as few as one in five actually care about doing a good job.

    6. When the whole mess hits the financial wall, deny responsibility and blame “speculators” rather than recognizing it’s your policies that have turned the country into a debtor to whom only a fool would lend.

    In the euro zone, Greece, Portugal, Spain and Italy may be farther along the path to self destruction, but some or all elements of the failure formula are also endemic in every other developed country. Reaction to the financial meltdown has unleashed activist politicians who believe big government is the solution. An explosion of stimulus spending and corporate bailouts, combined with falling revenues, have pushed national debt-to-GDP ratios into uncharted territory, while social program costs that were already unsustainable before the crisis continue to climb.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. ...μέρος 2ο...

    The West’s fairy-tale period of global prosperity, driven by ever rising real estate prices and debt-funded purchases of Asian consumer goods, was a Faustian bargain. Now it’s payback time.

    Declining birth rates, combined with aging populations, mean fewer workers contributing to public revenues while social program costs escalate. Debts and deficits must be brought under control with serious cuts to public spending. Failure to do so will bring many more countries to the edge of the same abyss that Greece totters on today.

    And that abyss isn’t just an economic one. The violence in Greece may well herald an even darker outcome. A desperate Athenian shopkeeper, explaining to reporters that her windows had been broken three times by government union demonstrators, pleaded, “What have I done to make them want to destroy my living?”

    For her and other private-sector workers who endured job losses and wage cutbacks while public-sector workers maintained their jobs along with generous working hours and compensation, this kind of behavior is akin to rubbing salt into an already raw wound. It’s a wound that’s present in essentially every Western country and in reacting to the reality of unavoidable spending cuts, public-sector unions would be wise not to deepen the resentment they have earned.

    The Canadian government has signaled the time to rebalance the books is nigh, and union leaders are already posturing for battle. A recent poll shows a substantial majority of Canadians agree that major public-spending reductions are necessary, but even Canada’s relatively healthy books can’t be balanced by simply cutting programs. Private contracting of publicly-funded services is the only way to gain cost efficiencies and reduce union monopoly power that has all too often held Canadians as strike-bound hostages. In other words, introduce what private-sector workers face every day and what unions fear most: competition.

    Canada is one of the world’s best places to live, but if you ask the average Canadian what distinguishes us from countries that are not, it’s unlikely that they’ll list any elements of the failure formula.

    Besides plans to cut public spending, the Conservative government’s new budget contains business measures that include a further easing of tariff barriers and red tape reduction. Yet these important measures were lost in media and public reaction to a suggestion that a couple of words in our national anthem might be changed.

    Democracies work when people have a basic understanding of what’s needed to build a successful nation, and what can destroy it. The Greek tragedy provides a valuable lesson for those willing to learn.

    Eskarina, sorry που έκανα υπέρβαση της φιλοξενίας σου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Costa, πολύ ενδιαφέρον το άρθρο που παρέθεσες (κανένα πρόβλημα με την έκταση του), πρέπει όμως να προστεθεί, ως αιτία της κατάρρευσης, και η αδιαφορία που επεδείκνυαν και συνεχίζουν να επιδεικνύουν όλοι οι πολίτες της Ελλάδας, προς το γενικότερο καλό. Ο καθένας μας κοιτάει πως θα βολέψει την πάρτη του και οι υπόλοιποι να πάνε να πνιγούν.

    Ελληνάκι, η ιδέα σου δεν νομίζω ότι απέχει πολύ από την πραγματικότητα. Μπορούμε επιπλέον να τη διανθίσουμε και με άλλα επιχειρήματα, όπως ότι τελικά βοήθεια θα δοθεί (στο παρά πέντε για τους λόγους που αναφέρεις) και η αναμονή έχει σκοπό να λειάνει τις γωνίες των σκληρών ανταλλαγμάτων που θα ζητηθούν (κατ' αναλογία με το ΔΝΤ).
    Τέλος, η φημολογία περί εξόδου της Ελλάδας από την ευρωζώνη (πέραν από την πραγματική βάση της) μπορεί να μήνυμα της Γερμανίας προς τους λοιπούς επίδοξους αναξιοπαθούντες να μην ακολουθήσουν το δρόμο της Ελλάδας, διότι θα τους δείξουν την πόρτα και μέχρι να έρθει η σειρά τους θα έχουν βρει και τον τρόπο να το κάνουν.

    Στο δια ταύτα όμως, απλώς επιβεβαιώνεται το αυτονόητο. Η Ευρωπαική Ένωση μόνο ένωση δεν είναι. Και το συμπέρασμα αυτό δεν αλλάζει ούτε στην προκειμένη περίπτωση που το φτάιξιμο για την κατάντια της είναι όλο της Ελλάδας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Και μια στην αρθρογραφία για την κατάντια της Ελλάδας, να και ένα αρθράκι από ΤΑ ΝΕΑ αυτή τη φορά:

    [ ΠΡΟΕΚΤΑΣΕΙΣ ] Πτωχεύουμε γιατί είχαμε τα πάντα!
    Τoυ Γιώργου Λακόπουλου
    ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: 24 Μαρτίου 2010

    Η λύση του ελληνικού οικονομικού προβλήματος σε δεκαέξι λέξεις: «Οριστική απομάκρυνση από τις συμπεριφορές,τις νοοτροπίες και τις πολιτικές που μας έφεραν στη σημερινή κατάσταση». Είναι η τελευταία φράση του Γιώργου Προβόπουλου στον πρόλογο της Εκθεσης που συνέταξε η Τράπεζα της Ελλάδος για την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας. Η γενικότητα της διατύπωσης είναι και η δύναμή της ταυτόχρονα. Γιατί- όπως το συνηθίζει άλλωστε ο Προβόπουλος από τότε που ανέλαβε την κεντρική τράπεζα της χώρας- τοποθετεί και το πρόβλημα και τη λύση του πέρα από τους αριθμούς. Στους ανθρώπους! Αν μπορούσε, ενδεχομένως θα παράφραζε τη γνωστή ατάκα του Κέννεντυ: μη ρωτάς τι κάνει η ελληνική οικονομία για σένα, ρώτα τι κάνεις εσύ για την ελληνική οικονομία. Αυτή η προσέγγιση δεν είναι τεχνοκρατική, είναι πολιτική. Υποδηλώνει ότι όλοι μαζί το βουλιάξαμε το καράβι, όλοι μαζί θα το σώσουμε. Αν το σώσουμε.

    Κάθε χώρα, όπως έχει τους πολιτικούς που της αξίζουν, τους συνδικαλιστές, τους δημοσιογράφους, τους επιχειρηματίες, τα ΜΜΕ, έτσι έχει και το δημοσιονομικό προφίλ που της αξίζει. Πίσω από τους αριθμούς υπάρχει το ανάγλυφο της κοινωνίας της. Οι Έλληνες βάζουν και σ΄ αυτό τη σφραγίδα της αντινομίας τους. Στη χρεοκοπία και την οικονομική κατάρρευση δεν φτάσαμε γιατί μας έλειψαν οι πόροι και οι ευκαιρίες. Αντίθετα, τα τελευταία τριάντα χρόνια η χώρα υπερενισχύθηκε με κονδύλια. Και τα επιμέρους συστήματά της που τώρα καταρρέουν- Υγεία, Εκπαίδευση, Διοίκηση, Πρόνοια, Γεωργία κ.λπ.- υπερχρηματοδοτήθηκαν. Και... γι΄ αυτό καταρρέουν.

    Δεν υπάρχει άλλη οικονομία στον πλανήτη που καταστράφηκε λόγω εισροής πόρων. Πτωχεύουμε γιατί είχαμε τα πάντα. Αν η Ελλάδα ήταν φιγούρα του ελληνικού κινηματογράφου, θα ήταν ο Λάμπρος Κωνσταντάρας ως... Λάζαρος Χατζηφλόκας!

    Πίσω από την οικονομική διαχείριση που απέληξε σε χρέη και ελλείμματα υπάρχουν οι πηγές της κακοδαιμονίας που επισημαίνει- περισσότερο με ουμανιστική διάθεση, παρά με οικονομολογική υπεροψία- ο κεντρικός τραπεζίτης: συμπεριφορές, νοοτροπίες, πολιτικές! Το ένα τροφοδοτούσε το άλλο και όλα μαζί το πολιτικό κλίμα που άνοιγε ανέμελα τη λεωφόρο της καταστροφής. Όλα έγιναν με τη συγκατάθεση της πιο ευτυχισμένης κοινής γνώμης της Ευρώπης! Οι κυβερνήσεις που διάλεγαν τον εύκολο δρόμο είχαν μαζί τους την πλειοψηφία του λαού. Αλλά αγνοούσαν αυτό που έλεγε ο θρυλικός Τζον Κένεθ Γκαλμπρέιθ: «Στα οικονομικά η πλειοψηφία είναι πάντα λάθος».

    http://www.tanea.gr/default.asp?pid=10&ct=13&artID=4566746

    ΑπάντησηΔιαγραφή