Τα καρότα και τα μαστίγια και μια ιστορία καταναλωτισμού

Θα ήθελα να κάνω λάθος και να τελώ σε πλάνη οικτρά, αλλά πλέον είμαι σχεδόν σίγουρη ότι ο άνθρωπος κινητοποιείται είτε λόγω καρότου, είτε λόγω μαστιγίου, ή με έναν συνδυασμό αυτών. Η τακτική είναι αποδεδειγμένα αποτελεσματική και μπορεί να καταλογιστεί στα πλεονεκτήματα της ότι σπανίως, ή έστω δύσκολα "ανιχνεύεται". Τις περισσότερες φορές "τσιμπάμε" το δόλωμα του καρότου ή "φοβόμαστε" (μπορεί να γραφτεί και εκτός εισαγωγικών) το μαστίγιο, για να "δρομολογηθούμε" τελικά στη "σωστή" κατεύθυνση (θα μπορούσε να γραφτεί και "λούκι"). Λούκια υπάρχουν πολλά, μικρότερα, μεγαλύτερα, προσωπικά, οικογενειακά, διαπροσωπικά, επαγγελματικά, κοινωνικά. Και μην γελιόμαστε. Πάντα κάνουμε στους άλλους τα ίδια - ακόμη και τα δυσάρεστα - που μας κάνουν εκείνοι (ακόμη και πριν μας τα κάνουν).

Έρχονται όμως στιγμές που το καρότο δεν είναι τόσο γοητευτικό, τόσο δελεαστικό και δεν μπορεί πια να σου κεντρίσει το ενδιαφέρον. Αναρωτιέσαι εάν αξίζει να το κυνηγήσεις. Όπως επίσης, έρχεται η στιγμή που το μαστίγιο δεν ξυπνάει το φόβο με την ίδια ένταση, ή ακόμη συνηθίζεις τον πόνο τόσο πολύ που πια δεν σε απασχολεί. Τότε  ξυνπάει το εγγενές ελάττωμα της τακτικής "καρότο-μαστίγιο". Στο μέτρο που αυτή βασίζεται στις ψυχολογικές αντιδράσεις του ανθρώπου, υπάρχει πάντα το ενδεχόμενο, σε δεδομένη χρονική στιγμή, αυτές να μην είναι οι αναμενόμενες και ευκταίες. Κάθε λογικός άνθρωπος μπορεί να υποθέσει βάσιμα ότι αυτό θα συμβεί κάποια στιγμή και επαφίεται στην εξυπνάδα και την ευελιξία του να το καθυστερήσει, αρκεί να μην παραμυθιάσει και τον εαυτό του πως με τον τρόπο αυτό έχει βρει το αποτελεσματικότερο εργαλείο χειραγώγησης. 

Οι πολιτικοί μας όμως δεν φημίζονται, ούτε για την εξυπνάδα - αντίθετα είναι παγκόσμιοι πρωταθλητές στην κουτοπονηριά, όπως άλλωστε και πολλοί από εμάς - όπως δεν φημίζονται ούτε για την προσαρμοστικότητα τους σε νέες συνθήκες. Για να αποδώσουμε όμως τα του Καίσαρος, οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι ο τρόπος που οι πολιτικοί ζουν απομονωμένοι και αποκομμένοι από την κοινωνία, σε έναν εικονικό κόσμο, δεν τους βοηθάει ιδιαίτερα να παρακολουθούν τις εξελίξεις στο κοινωνικό γίγνεσθαι, ή να αντιλαμβάνονται τις αλλαγές και τις μεταστροφές που συντελούνται. Αυτό όμως είναι δικό τους πρόβλημα. Κάπως έτσι, αφού έστρωσαν με ολόκληρη χώρα στο κυνήγι του καρότου - προφανώς εκμεταλλευόμενοι το ελάττωμα του πληθυσμού της να προτιμά το "αρπαχτό καρότο" από το "παραχθέν καρότο"- ξαφνικά, όταν τελείωσαν τα καρότα, παραπονιούνται γιατί πια ο πληθυσμός δεν δείχνει να συμμορφώνεται με τας υποδείξεις. Λυπάμαι, αλλά οι εξαρτημένες συμπεριφορές είναι αυτό ακριβώς, εξαρτημένες από συγκεκριμένη συνθήκη. Χτύπα κουδουνάκι, για να τρέξουν τα σάλια του σκύλου.

Μπορεί να ξένισε ή ακόμη και να ενόχλησε η παρομοίωση με το σκυλάκι του Παβλόφ, δεν περιείχε όμως ούτε υποτίμηση, ούτε προσβολή. Περιείχε την απλή διαπίστωση ότι δεχθήκαμε να εξαρτήσουμε τη συμπεριφορά μας. Και όχι μόνο αποδεχθήκαμε την εξάρτηση, αλλά την ενστερνιστήκαμε σε τέτοιο βαθμό που χλευάζαμε και μερικές φορές γελοιοποιούσαμε όσους προσπαθούσαν να το αποφύγουν. Η φράση "καλά, αυτός πάει με το σταυρό στο χέρι", ίσως μας δίνει ενδείξεις για το που είχαμε φτάσει. Και ας είμαστε ειλικρινείς, αν το καρότο δεν είχε μετατραπεί σε αγγούρι, ακόμη θα το κυνηγάγαμε.

[Ας μην νομισθεί από όλα τα παραπάνω πως ενστερνίστηκα το δόγμα του "Μαζί τα φάγαμε". Γνωρίζω ότι και αυτό το δόγμα, όπως όλα τα δόγματα, αποτελούν μια μέθοδο διαχείρισης και χειραγώγησης του ανθρώπου. Όπως επίσης γνωρίζω ότι μαζί ΔΕΝ τα φάγαμε. Οι περισσότεροι από εμάς κυνηγούσαν ένα καρότο, ενώ οι μπριζόλες όδευαν λάθρα προς άλλες κατευθύνσεις. Όπως δεν θα έπρεπε να νομισθεί ότι παραδίδω μαθήματα κοινωνικής συμπεριφοράς ή πολιτικής. Ουδείς άσφαλτος, ούτε καν η εθνική οδός.]

Κάπως έτσι, μετά το τέλος της εποχής των καρότων, ήρθε η εποχή του μαστιγίου και ο φόβος είναι πρώτο θέμα στην ημερήσια διάταξη κάθε δελτίου χειραγώγησης που σέβεται τον εαυτό του. Όπως όμως είπαμε, ήδη παραπάνω, ο φόβος ξεθυμαίνει ή απλώς μειώνεται, όταν ο αποδέκτης του αρχίζει να συνηθίζει τον πόνο του μαστιγίου. Έτσι και στην ελληνική κοινωνία της κρίσης, ο φόβος βαίνει (ποιοτικά και ποσοτικά) μειούμενος ως προς τα δεινά που μας περιμένουν, στο μέτρο που κάπου έχουμε αρχίσει αντιλαμβανόμαστε ότι είναι μάλλον αναπόφευκτα, και με το καλύτερο και με χειρότερο σενάριο, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι όσο κι αν το μαστίγιο κραδαίνεται πάνω από τα κεφάλια μας, το αξίωμα "ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος" διεκδικεί τη θέση του.

Δεν πιστεύω ότι απαρνηθήκαμε εν μια νυκτί τις κουτοπόνηρες σκέψεις ή ότι ξαφνικά ξύπνησε μέσα μας το επαναστατικό φίλτρο (που θα μπορούσε να είναι κάτι ανάλογο με το μητρικό φίλτρο) και αποφασίσαμε ότι δεν θα ανεχθούμε άλλο καρότο και άλλο μαστίγιο. Όπως επίσης, δεν πιστεύω ότι ξαφνικά όλοι οι πολίτες αυτής της χώρας διεκδίκησαν τις πληροφορίες που χρειάζονται και ενημερώθηκαν για τα θέματα, στα οποία είχαν προηγουμένως μαύρα μεσάνυχτα. Μακριά από εμάς να μας χαλάσει η ζαχαρένια... Αντίστοιχα, απίθανο θεωρώ ότι ξεκολλήσαμε από τις αγαπημένες ιδεοληψίες μας και το αλάθητο (που, συγκρινόμενο με του πάπα,  δίνει άλλο νόημα στο έτερο αξίωμα "το μέγεθος μετράει"). Κοιτάζοντας γύρω μας (και μέσα στον καθρέπτη μας), διαπιστώνουμε ότι όλοι έχουμε οριοθετήσει την "ιδεολογική" περιοχή μας και παραμένουμε ακοίμητοι φρουροί της. Και μερικές φορές και ενεργοί ιεροκήρυκες της μιας και μοναδικής αλήθειας που μόνο εμείς κατέχουμε. Μακριά από εμάς να παραδεχτούμε ότι κάνουμε λάθος... Το πιο τραγικό (και συνάμα γελοίο) είναι εκείνη η περίπτωση των ανθρώπων που δομούν τη σκέψη τους, επί τη βάσει συλλογισμών, ασύνδετων όμως, οι οποίοι καταλήγουν να σοδομίζουν τη λογική. Τόση φαιά ουσία χαμένη.

Θα περίμενε λοιπόν κανείς, η τακτική αυτή να αρχίζει να δίνει σημάδια αποτυχίας. Αντίθετα, όμως, από τα αναμενόμενα, συνεχίζει να πετυχαίνει τους στόχους της. Η μόνη λογική εξήγηση που μπορώ  να δώσω έγκειται στην έξη της κατανάλωσης. Γίναμε και παραμένουμε καταναλωτές. Μόνο που σήμερα ο καταναλωτισμός μας επεκτείνεται  σε πεδία που ήταν εντελώς - ίσως εξ ορισμού - off limits (που λέμε και στο χωριό μου). Καταναλώνουμε απόψεις, καταλώνουμε σκέψεις, καταναλώνουμε τέχνη, καταναλώνουμε λύσεις, καταναλώνουμε ανθρώπους.

Και κάπως έτσι "καταφέρνουμε" να υπερβούμε και να ακυρώσουμε τα απώτατα όρια της τακτικής του καρότου και του μαστιγίου. Δεν χρειάζεται πια το καρότο να είναι δελεαστικό, δεν χρειάζεται πια να προσπαθούμε να αποφύγουμε τον πόνο του μαστιγίου. Αρκεί να μπορεί να καταναλωθεί, είτε το ένα, είτε το άλλο, είτε και τα δύο μαζί. Σήμερα έχουμε φτάσει σε εκείνο το επίπεδο που ακόμη και η ρητή δήλωση εξέχοντος πολιτικού προσώπου ότι μας τάζει / μας απειλεί, για να κάνουμε κάτι, ακόμη και ο ίδιος ο πόνος που νιώθουμε, εκλαμβάνεται ως προϊόν προς κατανάλωση. Το είπε, το ακούσαμε, το κατάπιαμε, πάμε παρακάτω.

Δεν διατηρώ καμία αισιοδοξία, απαισιοδοξία, ελπίδα, φόβο για το μέλλον. Μια μόνο διαπίστωση. Δεν υπάρχει μέλλον και ο χρόνος που θα συνεχίσει να κυλάει, δεν έχει τίποτα να φέρει. Game Over.

Γαμώ τη σωτηρία μου ΓΑΜΩ

Διαβάστε αυτό.

Και μετά διαβάστε και τα σχόλια.

 

Εγώ θα σταθώ σε ένα από αυτά :

"Είτε αρέσει είτε όχι το ΛΑΟΣ (με όλο το λαικισμό του και την γραφικότητα του) είναι πολύ πιο υπεύθυνη πολιτικ η δύναμη από τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ.

Ειδικα ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι πιο γελείο έχει παράξει το πολιτικό σύστημα. Μια καρικατούρα ψευτοπορδοεπαναστατών, που στοιχειωδώς σοβαρός ανθρωπος να είσαι καταλαβαίνεις το μέγεθος της γελειότητας τους.

Το αποκορύφωμα η άρνηση στη τολμηρή πρόταση του ΓΑΠ για δημοψήφισμα (που ήταν τελικά ο καταλύτης για όλες τις εξελίξεις), στο οποίο εάν ήταν συνεπής με αυτά που έλεγαν θα έπρεπε να συμφωνήσουν την ίδια στιγμή.

Με τον Αδωνη? με τον Αδωνη.
Με το Βορίδη? με το Βορίδη.

Με τον οποιονδήποτε ωστε να αποτρέψουμε ο τόπος μας να γίνει Κούβα και οι Ελληνίδες σε 10 χρόνια να δουλεύουν στα στριπτιζάδικα και τα μπουρδέλα της Τουρκίας και της Αλβανίας."

 

Κι αν με ρωτάει κανείς, ως Ελληνίδα, αν επθυμώ να συμπορευτώ με τον Άδωνη  ή τον Βορίδη, απαντώ: Χίλιες φορές πουτάνα στα μπουρδέλα της Τουρκίας και της Αλβανίας.

 

Τα νομικά του πανηγυριού

Για τα νομικά ζητήματα που τίθενται σε σχέση με τη διαδικασία που ακολουθήθηκε για το διορισμό του Λ. Παπαδήμου, ως πρωθυπουργού, αν σας ενδιαφέρει, δείτε εδώ.

Απολογισμός του δημοψηφίσματος

Στην προηγούμενη ανάρτηση (Δημοψήφισμα αγάπη μου), είχα αφήσει εκκρεμότητα τις παρενέργειες της προκήρυξης δημοψηφίσματος. Μετά τις εξελίξεις των τελευταίων 24ώρων, η ενασχόληση μαζί τους μοιάζει ετεροχρονισμένη και άνευ ενδιαφέροντος. Μοιάζει, αλλά τελικά νομίζω ότι δεν είναι. 

Όταν ο πρωθυπουργός (μπορούμε να αρχίσουμε να τον αναφέρουμε και ως πρώην) ανακοίνωσε την πρόθεση του να θέσει σε δημοψήφισμα τη δανειακή σύμβαση έγινε κυριολεκτικά το σύστριγγλο εντός και εκτός χώρας. Εντός χώρας, διότι το ενδεχόμενο των εκλογών απομακρύνονταν και αυτό από μόνο του δημιουργούσε υστερόβουλες και ανυστερόβουλες αντιδράσεις. Επίσης, όμως η προκήρυξη του δημοψηφίσματος ερμηνεύθηκε, από τους λιγούρηδες της εξουσίας, αυτούς δηλαδή που θέλουν να γίνουν χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη, ως ένδειξη αδυναμίας του πρωθυπουργού, οπότε τα όρνια ακόνιζαν τα νύχια τους. Εκτός χώρας, δημιουργήθηκε πανικός, διότι έγινε αντιληπτό ότι είμαι μάλλον απίθανο οι Έλληνες να πουν ναι στη σύμβαση, οπότε όλο το "έργο διάσωσης" θα πήγαινε χαμένο. Κάπως έτσι, η Μέρκελ και ο Σαρκοζύ αποφάσισαν να μας τρίξουν τα δόντια και, αφού τα έχωσαν στον πρωθυπουργό, ανακοίνωσαν ότι αν θέλουμε σώνει και καλά να κάνουμε δημοψήφισμα, τότε θα έχει ερώτημα την παραμονή ή αποχώρηση της χώρας μας από το ευρώ. Τα χρηματιστήρια παγκοσμίως τράβαγαν τις τρίχες τους, διότι υπέθεταν ότι η απάντηση στο δημοψήφισμα θα είναι όχι και συνεπώς η Ελλάδα θα τράβαγε άλλο δρόμο και μαζί της θα παρέσυρε και όσους έχουν το μουντζούρη της στα χέρια τους. Εντυπωσιακά ηχηρή ήταν η σιωπή από την άλλη μεριά του Ατλαντικού, σε επίσημο επίπεδο βεβαίως, παρά το γεγονός ότι ο Ομπάμα, σε άλλες φάσεις, είχε παρέμβει για το θέμα της Ελλάδας. 

Ας αφήσουμε προς το παρόν τις εσωτερικές αντιδράσεις κατά μέρος. Πολλά έχουν ειπωθεί για τις σκοπιμότητες αυτής της κίνησης (της προκήρυξης δημοψηφίσματος) και ακόμη περισσότερα για τα συμφέροντα, σε διεθνές επίπεδο, που εξυπηρετεί ο πρωθυπουργός. Αν κρατήσουμε το δεδομένο ότι το όχι στη δανειακή σύμβαση, θα κόστιζε πολλά μηδενικά στον λογαριασμό Ευρωπαίων και Αμερικανών, τότε μπορούμε, με ασφάλεια, να υποθέσουμε ότι ούτε οι Ευρωπαίοι, ούτε οι Αμερικανοί, θα ήθελαν να δουν μια εξέλιξη που δεν θα περιελάμβανε τη δανειακή σύμβαση. Άρα, το δημοψήφισμα κατ' αρχήν αντιστρατεύονταν τα συμφέροντα αμφοτέρων, οπότε κανείς εξ αυτών δεν θα είχε "εγκρίνει" μια τέτοια κίνηση. 

Με βάση το ίδιο δεδομένο (ότι κανείς από τους παραπάνω δεν θα ήθελε να δει την Ελλάδα χωρίς τη δανειακή σύμβαση), καταλήγω ότι όλοι θα ήθελαν να διασφαλίσουν ότι η δανειακή σύμβαση θα κυρωθεί και εφαρμοστεί. Το ζητούμενο λοιπόν ήταν να διασφαλιστεί ότι δεν θα βρει κάποιος πολιτικός, που από επιλογή ή από ανάγκη, θα έκανε πίσω στην υπογραφή της και σε κάθε περίπτωση αυτό (η διασφάλιση και υπογραφή της συμβάσεως) θα πρέπει να γίνει με τους παρόντες συσχετισμούς πολιτικών δυνάμεων, διότι κανείς δεν ξέρει τι τύχη επιφυλάσσει το μέλλον στα δύο κόμματα εξουσίας στην Ελλάδα. Συνεπώς, το ζητούμενο ήταν να μην γίνουν εκλογές άμεσα και παράλληλα να βρεθεί ένας τρόπος να δεσμευθεί στην υπογραφή της συμβάσεως και η ΝΔ. 

Γνωρίζοντας τα όσα συνέβησαν τα τελευταία τρία 24ώρα, είναι προφανές ότι πλέον η ΝΔ και ο Σαμαράς δεν μπορούν να ευαγγελίζονται ούτε την επαναδιαπραγμάτευση (αυτού που είχαν στο μυαλό τους να επαναδιαπραγματευτούν), ούτε το περίφημο μείγμα πολιτικής, αφού ο ίδιος ο Σαμαράς, την περασμένη Παρασκευή, δήλωσε ότι πρώτα θα κυρωθεί η δανειακή σύμβαση (ΟΚ, διαφώνησε στα παραρτήματα της, αλλά αυτό νομίζω ότι δεν είναι καν σοβαρό επιχείρημα) και εν συνεχεία θα πάμε σε εκλογές. Άρα, το ζητούμενο επετεύχθη. Εκλογές δεν θα πραγματοποιηθούν άμεσα και η σύμβαση θα κυρωθεί (ακόμη όμως κι αν απαιτηθούν εκλογές για την εκτόνωση της έντασης, αυτές θα διενεργηθούν μετά την κύρωση της συμφωνίας). 

Κάπως έτσι δεν είναι παράλογο να υποθέσει κανείς ότι οι παρενέργειες που εμφανίστηκαν, δεν ήταν τελικά και τόσο παρενέργειες. Μπορεί η κίνηση Παπανδρέου να έφερε σε αμηχανία τη Μέρκελ και το Σαρκοζύ, επειδή ενδεχομένως να μην την γνώριζαν, εν τέλει όμως η εξέλιξη ουδόλως θίγει τα συμφέροντα τους. Αντίστοιχα, δεν θίγει και τα συμφέροντα των Αμερικανών. Δεν αμφιβάλλει κανείς ότι ήταν παρακινδυνευμένη, το ρίσκο ήταν μεγάλο και το αποτέλεσμα εξαρτιόταν από πολλές ανέλεγκτες παραμέτρους, γεγονός το οποίο θα ήταν ένας πολύ καλός λόγος να μην την γνωστοποίηση ο πρωθυπουργός, αφού για αυτόν τον λόγο ποτέ δεν θα του επέτρεπαν να την παίξει. Χώρια που ο Παπανδρέου αποσκοπούσε και στην πολιτική επιβίωση του, η οποία είναι μάλλον αδιάφορη σε οποιοδήποτε άλλον, πλην του ιδίου. 

Στο σημείο αυτό, αξίζει να σημειωθεί ότι οι υποψήφιοι χαλίφηδες θεώρησαν ότι εντόπισαν μια αδυναμία και άρχισαν να κρώζουν την αντίθεση τους στην απόφαση του πρωθυπουργού. Πιάστηκαν και από τη θυμωμένη αντίδραση της Μέρκελ και του Σαρκοζύ, για να αρχίσουν να προβάλλουν την πατριωτική άρνηση τους, αλλά προφανώς δεν πέρασε από το μυαλό τους ότι ο πρωθυπουργός ουδόλως είχε σκοπό να κάνει ποτέ δημοψήφισμα, ενώ παράλληλα πόνταρε (ρισκάροντας ξανά) ότι κανείς βουλευτής του ΠΑΣΟΚ θα έβρισκε το σθένος να μην δώσει ψήφο εμπιστοσύνης και να ρίξει την κυβέρνηση. Έτσι, αναγκάστηκαν να παρακολουθήσουν, με μια κάποια αμηχανία, την επιβίωση της κυβέρνησης, την Παρασκευή.

Φτάνουμε λοιπόν στο σήμερα, όπου είναι πλέον περίπου δεδομένο ότι η σύμβαση θα κυρωθεί και μάλιστα με αυξημένη πλειοψηφία, δημοψήφισμα εξυπακούεται ότι δεν πρόκειται να γίνει, εκλογές αν γίνουν, θα γίνουν όταν όλα θα έχουν τελειώσει, η ΝΔ είναι δεμένη χειροπόδαρα στο μνημονιακό άρμα  και οι υποψήφιοι χαλίφηδες εν αναμονή, ενώ ο Γιωργάκης μπορεί να διαφημίζει τον εαυτό του ως συναινετικό που για το καλό της πατρίδας αφήνει την καρέκλα. Διόλου κακή απόδοση για τον Γιωργάκη, που έπαιξε στο στοίχημα του δημοψηφίσματος.

Και μια απορία : αν η οργισμένη αντίδραση Μέρκελ-Σαρκοζύ οφείλεται στην άγνοια, η σιωπή των Αμερικανών που οφείλεται ;

Δημοψήφισμα αγάπη μου

Δημοψήφισμα λοιπόν. Ο μεγάλος τιμονιέρης (μην ακούω γέλια) αποφάσισε ότι πρέπει ο λαός να ορίσει την τύχη του. Ακούγεται δημοκρατικό. Και θα ήταν, αν δεν υπήρχαν κάποια - προφανώς ήσσονος κατά τον τιμονιέρη - ζητήματα με το σχεδιαζόμενο δημοψήφισμα.

(Δισκλέιμερ : Επειδή όταν έχεις μεγάλη μύτη, οι πιθανότητες είναι να σε περάσουν για ελέφαντα, εξ αρχής δηλώνω, έχοντας επίγνωση των συνεπειών του νόμου περί ψευδούς δηλώσεως μπλα μπλα (αυτό μάλλον κολλάει αλλού, τέλος πάντων, πάμε παρακάτω μην το χάσω και θα χάσει η Βενετιά βελόνι) ότι η προσφυγή στο λαό πριν τη λήψη σοβαρών αποφάσεων είναι σωστή. Κατ' αρχήν.

Ιδού λοιπόν οι λόγοι για τους οποίους δεν είναι σωστή στην προκειμένη περίπτωση :

1. Σε 3 μήνες ο λαός θα κληθεί να αποφασίσει περί της νέας δανειακής συμβάσεως. Μιας συμβάσεως, το τελικό κείμενο της οποίας θα χρειαστεί περί το δίμηνο να ολοκληρωθεί, εξαιτίας των πολυάριθμών θεμάτων, τα οποία ρυθμίζει, αλλά και των τεχνικών λεπτομερειών που πρέπει να μελετηθούν και υπολογιστούν. Ακόμη λοιπόν κι αν το χρονικό πλαίσιο αυτό μας δώσει παράθυρο ενός μήνα (λέμε τώρα) για να μελετήσουμε τη σύμβαση, πιστεύει κανείς ότι είναι αρκετό, για να συλλέξουμε τις απαραίτητες πληροφορίες, ώστε να επιβεβαιώσουμε ότι οι ρυθμίσεις της σύμβασης είναι σωστές; 

2. Το δημοψήφισμα απευθύνεται στο λαό και περιμένει από αυτόν την απάντηση. Σε ένα ερώτημα που άπτεται νομικών και οικονομικών θεμάτων, τα οποία ακόμη και οι νομικοί θα δυσκολεύονταν να απαντήσουν, χωρίς οικονομικές γνώσεις και οι οικονομολόγοι χωρίς νομικές γνώσεις. Αλλά θα απαντήσει ο λαός. Δηλαδή η μαμά μου, που δεν έχει ούτε νομικές, ούτε οικονομικές γνώσεις. Συγνώμη, αλλά η όλη φάση μου μοιάζει σαν να πάω στο γιατρό και να μου ζητάει τη γνώμη μου (και τη γνώμη της μαμάς μου, και του αδερφού, και του γκόμενου μου και πάει λέγοντας) για τη θεραπεία που πρέπει να ακολουθήσει στην περίπτωση μου. (*)

[για τα φημολογούμενα δύο άλλα ερωτήματα του δημοψηφίσματος, παρακαλώ κάντε υπομονή, σερβίρονται σε λίγο, για να είναι ζεστά]

3. Καταπίνω τα παραπάνω και πάω παρακάτω. Οι λόγοι που ώθησαν τον μεγάλο τιμονιέρη (κόψτε το με τα γέλια επιτέλους) στη διεξαγωγή δημοψηφίσματος δεν είναι η δημοκρατική ευαισθησία του. (Να θυμίσω στο σημείο αυτό ότι μόλις πριν από ένα μήνα ψηφίστηκε ο νόμος που επανακαθόριζε το πλαίσιο διεξαγωγής δημοψηφισμάτων. Δεν υπονοώ κάτι, το λέω στη συνέχεια). Ο πλέον κοινωνικά αναλφάβητος θα είχε, μέχρι σήμερα, καταλάβει ότι η κοινωνία αναδεύεται και τεντώνεται με ανησυχητική συχνότητα και κινητικότητα (πως τα λέω, όταν θέλω να αποφύγω τις βωμολοχίες - στην προκειμένη περίπτωση προφανώς εννοούσα ότι γίνεται της πουτάνας). Άρα, απλή λογική χρειάζεται για να αντοληφθείς ότι πρέπει να ανοίξεις την ασφάλεια στη χύτρα (διότι εκεί έχουμε βρασμό, και ούχι στην ΚΟ του ΠΑΣΟΚ, αλλά και αυτό παρακάτω). Και ο τιμονιέρης (εντάξει, επειδή δεν βλέπω να σοβαρεύεστε, εφεξής θα τον λέω πιλότο)  γνωρίζει ότι υπάρχει μια δικλίδα ασφαλείας σε αυτή τη χύτρα. Η πρσφυγή στο λαό (δηλαδή στον κυρίαρχο λαό, το οποίο στο μυαλό του, όπως και στο μυαλό των περισσότερων πολιτικών, μεταφράζεται "κάτσε να του πάρω τη γνώμη, να καυλώσει από την κυριαρχία του και μετά τον γράφω ολόψυχα στα αρχίδια μου και κάνω αυτό που θέλω"). Πως προσφεύγουμε στο λαό : Εκλογές ή δημοψήφισμα (κάλπη το ένα, κάλπη και το άλλο, εγγυημένη στύση για τον κυρίαρχο λαό). Επειδή όμως στις εκλογές, ο πιλότος θα έπαιρνε τον μπούλο και φύλλο πορείας για το μπαούλο, καταλήξαμε στο δημοψήφισμα. ΑΛΛΑ αυτός δεν είναι ο λόγος που διεξάγονται τα δημοψηφίσματα.

4. Η διεξαγωγή δημοψηφίσματος είχε επιπλέον και άλλα οφέλη, παράπλευρα, ούτως ειπείν. Όπως το γεγονός ότι μετά το δημοψήφισμα, όποια κι αν ήταν η έκβαση του, πολλοί θα μπορούσαν να το παίξουν Πόντιοι Πιλάτοι. Εξηγούμαι : Αν ο κυρίαρχος λαός (πρέπει να βρω έναν θεό να ευχαριστήσω που δεν με καταράστηκε με ένα πέος, διότι με τόσες φορές που έγραψα το κυρίαρχος λαός μέχρι τώρα, θα είχα μια πολύ ενοχλητική στύση), αν λοιπόν ο κυρίαρχος λαός αποφανθεί ότι θέλει τη δανειακή σύμβαση, προχωράμε ακάθεκτοι στην υλοποίηση της, έχοντας καβαντζώσει νωπή λαϊκή εντολή (Κρεοπωλείο "Οι νωπές εντολές"). Αν ο κυρίαρχος λαός πει όχι στη δανειακή σύμβαση, κάνουμε ό,τι άλλο μας καυλώσει, εκτός από τη δανειακή σύμβαση (επίσης, μπορούμε να κάνουμε τη δανειακή σύμβαση, έχοντας αλλάξει το όνομα - εγώ όμως δεν είμαι κακοπροαίρετος άνθρωπος να σκέφτομαι ότι σκέφτονται έτσι. Επίσης δεν είμαι και συνωμοσιολόγος να σκεφτώ ότι, πριν από το δημοψήφισμα, θα έπεφτε κάργα εντατική πλύση εγκεφάλου για τα οφέλη της συμβάσεως). Τέλος, στην πρίζα σύμπασα την αντιπολίτευση, να τρέχει και να μην φτάνει. Νωπή λαϊκή εντολή, χωρίς εκλογές, οπότε Αντωνάκη, αναμείνατε στο ακουστικό σας. Το καρπούζι και το μαχαίρι στο ίδιο σημείο, οπότε ΛΑΟΣ/Ντόρα και λοιπά παρόμοια κόμματα/υποκείμενα, για πέστε και παίρνετε, αφού τόσο καίγεστε να βάλετε το πολύτιμο κωλαράκι σας σε καρεκλίτσα περιοπής. Προσφυγή στον κυρίαρχο λαό, αριστεροί και θολοκολτουραίοι, διατί κτυπιέστε, δημοκρατικές διαδικασίες.

5. Και φτάνουμε και στην ΚΟ του ΠΑΣΟΚ. Αυτή που βράζει, αυτή που έχει συνειδησιακά προβλήματα, αυτή που δίνει μια τελευταία ευκαιρία (αν ήταν γκόμενα, θα ήταν πολύ μαλακισμένη, βρες άλλον καλή μου). Εντάξει, δεν είναι ότι η ΚΟ ασκεί και αυτό που κάπου έχω διαβάσει, να δεις που, κοινοβουλευτικό έλεγχο. Ένα μάτσο κουτοπόνηρα ανθρωπάκια είναι που τρέχουν τα σάλια τους μπροστά στα βουλευτικά προνόμια και τις παχυλές αποζημιώσεις, σε σημείο που όχι την μάνα τους θα πούλαγαν, αλλά και κ..λο θα έστηναν για να μην τα χάσουν. Ακριβώς επειδή δεν θέλουν να τα χάσουν, έχουν αρχίσει να το παίζουν γενναίοι και ωραίοι, έτσι μωρέ για τα μάτια του κυρίαρχου λαού. Το οποίο όμως θεατράκι μπορεί να ξεφύγει από τον έλεγχο και τότε τον μπούλο και στο μπαούλο η κυβέρνηση. Ένα δημοψήφισμα ΚΑΙ μια ψήφο εμπιστοσύνης (να σφίξουν οι κώλοι) να μπουν πάλι στο μαντρί και να αφήσουν τα συνειδησιακά. Δηλαδή, δημοψήφισμα = αποφάσισε ο λαός = βγάλτε το σκασμό στην ΚΟ. Ψήφο εμπιστοσύνης = όποιος έχει μπαλάκια ρίχνει την κυβέρνηση και αν δει στις εκλογές το όνομα του σε ψηφοδέλτιο ή αν νομίζει ότι θα δει σταυρό δίπλα από το όνομα του στο ψηφοδέλτιο, πλανάται πλάνην οικτράν. Και αφού κανείς δεν θα έχει τα μπαλάκια = βγάλτε το σκασμό στην ΚΟ. 

6. Και φτάνουμε στα δύο άλλα φημολογούμενα ερωτήματα του δημοψηφίσματος. Ευρώ και Ευρώπη. Ούτε όταν μπήκαμε στην ΕΟΚ, ούτε όταν μπήκαμε στο ευρώ, ερωτήθηκε ο κυρίαρχος λαός, αλλά το  παραβλέπω διότι είμαι γνωστός αιθεροβάμων και πιστεύω ότι καλό είναι να ερωτάται, έστω και ετεροχρονισμένα/καθυστερημένα. Δεν επαναλαμβάνω τα επιχειρήματα, παρά το γεγονός ότι τα θεωρώ σημαντικά, περί της μανούλας μου που ίσως δυσκολεύεται να εκτιμήσει τα υπέρ και τα κατά της κάθε περίπτωσης, ούτε την υστερόβουλη σπέκουλα πανταχόθεν. Μένω στο εξής ένα : Η έξοδος από το ευρώ αλλά και η έξοδος από την ευρώπη είναι δίκοπο μαχαίρι. Με το παρόν δε πολιτικό προσωπικό είναι μόνο φωτιά στα μπατζάκια μας. Από μόνες τους, καμία από τις δύο εξόδους (ή και οι δύο μαζί), δεν σηματοδοτούν, ούτε καθορίζουν ευνοϊκότερη εξέλιξη της πορείας μας. Είναι ο τρόπος διαχείρισης της μετά την έξοδο εποχής που θα καθορίσει εάν η έξοδος θα είναι επωφελής, ή θα είναι από τα τρία, το μακρύτερο, μαζί με τους δύο φίλους του. Συνεπώς,  αν δεν ξέρουμε αυτή τη διαχείριση (ήτοι, πολιτική που θα ακολουθηθεί) δεν ξέρουμε, ούτε μπορούμε να υποθέσουμε ότι η έξοδος θα είναι επωφελέστερη. Συμπέρασμα : το κρίμα στο λαιμό του κυρίαρχου λαού, φάτε έξοδο και ως προς την πολιτική, απλό, οι πολιτικοί θα κάνουν ό,τι τους καυλώσει (και έτσι σίγουρα θα πάρει πολλούς ο χάρος). Πρόβλεψη για το μέλλον : δανειακή σύμβαση, τον πίνετε, έξοδος από ευρώ/Ευρπώπη, τον πίνετε. Ο μπάτλερ αυτό το έλεγε no win situation (αν το δεις από τη μεριά του κυρίαρχου λαού), win win situation (αν το δεις από τη μεριά ότι πάλι οι πολιτικοί θα πηδήξουν επιλέξουν την πολιτική). 

7. Βάλτε σε όλα τα παραπάνω ότι προσφάτως - στις εννιά του μακαρίτη για την ακρίβεια - άλλαξε ο νόμος που καθορίζει το πλαίσιο διεξαγωγής των δημοψηφισμάτων. Να υποθέσω ότι είναι σύμπτωση. Υπόθετο. Μήπως, λέω μήπως, έσπασε ο διαολάκος το ποδαράκι του και η ιδέα του δημοψηφίσματος χρονολογείται παλαιότερα;

Σοβαρός αντίλογος δημιουργείται από το γεγονός ότι η απόφαση για τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος δημιούργησε πλείστες όσες αναταράξεις και ουχί μόνο στο εσωτερικό της περήφανης χώρας μας. Επειδή όμως με τόσο κυρίαρχο λαό που φάγατε παραπάνω, εικάζω ότι κάποιοι από εσάς έχετε ήδη πάρει το βλέμμα του ροφού (ΣτΣ : το βλέμμα που έχουν οι άντρες όταν... εχμμμ ας πούμε είναι ένα βήμα πριν την υπέρτατη εκδήλωση της ύπαρξης τους - πάλι τα είπα ωραία, οπότε καταλαβαίνετε ότι θα μπορούσα να το έχω εξηγήσει με λιγότερες - κακές όμως - λέξεις), σκέφτομαι να αφήσω για αύριο την επεξεργασία των παρενεργειών. Οι κυρίες αναγκαστικά θα περιμένουν να συνέλθουν οι κύριοι.

Και μένει και μια εκκρεμότητα. Ποιος ο εμπενυστής του δημοψηφίσματος; Την οποία παραπέμπω επίσης στην επόμενη ανάρτηση μου, την οποία είμαι σίγουρη ότι θα αναμένετε με ανυπομονησία (αν ναι, να το κοιτάξετε).

Χαίρεστε (και δεν έχω καταλάβει το λόγο).

(*) κι άλλο δισκλέιμερ, διότι τη βλέπω τη μαλακία να μου έρχεται. Όχι ο λαός δεν είναι βλάκας, ούτε όμως παντογνώστης.

ΥΓ : δείτε και τον Άδη και τη δική του οπτική (καλέ μου άσε τις προβλέψεις για εμάς τους φτωχούς θνητούς, εσύ κοτζάμ θεός τι την χρειάζεσαι την πελατεία;) και τον απολογισμό του Ζαφωδ. Παρακαλείστε αμφότεροι να προσέξετε το θέμα με τα σεντόνια, γιατί είναι είναι επικίνδυνοι καιροί για καμαριέρες. Κυκλοφορούν Στρως-Καν... :-Ρ
Ιδιαίτερα καλή βρήκα και αυτήν την ανάρτηση

Η σημειολογία στην καθημερινή ζωή(*)

Οι μεταφορές είναι ένα πολύ χρήσιμο εργαλείο - και στα χέρια ενός αριστοτέχνη γίνονται ένα μαγικό εργαλείο - για τον λογοτεχνικό λόγο. Σε άλλες μορφές γραπτού λόγου όμως, δεν "αρμόζουν", ενώ σε κάποια επιστημονικά αντικείμενα είναι σχεδόν "απαγορευμένες". 

Τον τελευταίο καιρό παρακολουθώ με απορία και αμηχανία, τις μεταφορές να καταλαμβάνουν όλο και μεγαλύτερο χώρο στο δημόσιο λόγο. Η ανάγκη που - τεχνητά ή τεχνηέντως - υφέρπει και συνίσταται στον υπερτονισμό και στην εμφατικότητα, έχει φέρει στην πρωτοκαθεδρία τις μεταφορές.  Και αυτό, από μόνο του, είναι ανησυχητικό, στο μέτρο που ο δημόσιος διάλογος θα έπρεπε να διεξάγεται ψύχραιμα, κυρίως όμως διότι η εμφατικότητα που προσφέρουν οι μεταφορές διεγείρουν το συναισθηματικό υπόβαθρο και ο δημόσιος διάλογος δεν πρέπει να απευθύνεται στο θυμικό, αλλά στη λογική.

Η αρχή έγινε στα οικονομικά θέματα, όπου από την ιατρική ορολογία, πολύ γρήγορα υιοθετήθηκε (τουλάχιστον σε εγχώριο επίπεδο) η στρατιωτική "φρασεολογία". Μεγάλη ειρωνεία, θα έλεγα, τουλάχιστον στο μέτρο που γίνεται σχεδόν παγκοίνως δεκτό ότι "εκεί που τελειώνει η λογική, αρχίζει ο στρατός". 

Εσχάτως όμως, ο διάλογος σχετικά με τα κοινωνικά θέματα έχει αρχίσει να χρησιμοποιεί θρησκευτικής προέλευσης φρασεολογία, αλλά και τη "μεθοδολογία" του δίπολου "καλό-κακό". Είναι επιεικώς αφελές να πιστεύει κάποιος ότι η κοινωνία και η συμπεριφορά των μελών της μπορεί να ερμηνευθεί με ηθικολογίες και μεταφυσικές θεωρήσεις. Όπως είναι γελοίο να προσπαθεί κάποιος να στριμώξει τα μέλη μιας κοινωνίας σε δύο κατηγορίες, με μοναδικό κριτήριο την ετεροκαθοριζόμενη -ή ακόμη χειρότερα την αρνητικά προσδιοριζόμενη - ηθική θεώρηση.

Ιδιαίτερη όμως εντύπωση προκαλεί το γεγονός, ότι οποιοσδήποτε εμπλέκεται σε αυτή τη μορφή διαλόγου, ασυνείδητα(;), επωμίζεται όλες τις "παρενέργειες" της θρησκευτικότητας. Ομιλεί θεωρώντας ότι κατέχει τη μια και μοναδική αλήθεια, την οποία πρέπει να επιβάλλει επί των "απίστων", υπόσχεται τον "παράδεισο" και φυσικά αποκλείει τον εαυτό του από τον εσμό των "αμαρτωλών", υπερτονίζοντας το ηθικό πλεονέκτημα του.  

Σε μια εποχή - πολυεπίπεδης - κρίσης, όλοι ασκούν κριτική σε αυτούς που τους κριτικάρουν, με κύριο επιχείρημα, το ad hominem, στιγματίζοντας τις "αμαρτίες" του "απέναντι". Η ουσιαστική, διαλεκτική σχέση που προϋποθέτει ο διάλογος, έχει θαφτεί κάτω από την υποκρισία, την αλαζονεία και την αγάπη για "τσιτάτα" που χαρακτηρίζουν αμφότερους τους δήθεν συνδιαλεγόμενους στην πλειονότητα τους. 

Κάτω από αυτήν την αποκρουστική επιφάνεια του δήθεν διαλόγου, κρύβεται μια αποκρουστικότερη αλήθεια. Κρύβεται η ημιμάθεια. Όπως ακριβώς η θρησκεία, εξηγούσε με τον για αυτήν βολικό τρόπο τα κάποτε ανεξήγητα φαινόμενα του κόσμου, έτσι και η ηθικολογία στον κοινωνικό διάλογο αποπροσανατολίζει από τα πραγματικά αίτια των προβλημάτων, προτάσσοντας, στην καλύτερη περίπτωση, ως τέτοια τις επιβαρυντικές περιστάσεις τους.

Η λογική, στις μέρες μας, έχει μετατραπεί σε ηθικολογία. Παρά την απώτερη κοινή ρίζα των λέξεων, τις χωρίζει μια άβυσσος. Η άβυσσος στην οποία κατακρημνιζόμαστε, διότι από τη σωτηρία της ψυχής, περάσαμε στη σωτηρία της ηθικής.

(*) Ο τίτλος είναι δανεισμένος από ομότιτλο βιβλίο που αποτελεί συλλογή άρθρων του Ουμπέρτο Έκο.

Ψυχογράφημα της κοινωνικής διαστρωμάτωσης

Θυμάμαι ότι σε αυτή την ανάρτηση, σας είχα υποσχεθεί να αναλύσω τη σεξουαλική συμπεριφορά κάθε κάστας και φυσικά, θα τηρήσω την υπόσχεση μου. Προτίθεμαι όμως να αναβάλλω την τήρηση της περαιτέρω, διότι πρώτον τους τελευταίους μήνες έχουμε "χορτάσει" από σεξουαλικές συμπεριφορές (συνήθως με εμάς ως "αντικείμενα του πόθου") και δεύτερον φρονώ ότι προέχει να αναδειχθεί ένα ακόμη στοιχείο, πριν φτάσουμε στη σεξουαλική συμπεριφορά των καστών.

(όσοι έρχεστε αδιάβαστοι περί της κοινωνικής διαστρωμάτωσης σε κάστες, διαβάστε εδώ, για να μπορείτε να παρακολουθήσετε τη συνέχεια)

Κατόπιν της παραπάνω εισαγωγής, σήμερα θα ασχοληθούμε με το ψυχόγραμμα κάθε κάστας. Αυτό θα μας βοηθήσει να αποκτήσουμε ένα insight (που λέμε και στο χωριό μου) στην ψυχοσύνθεση της εκάστοτε κάστας και για το λόγο αυτό, εν συνεχεία, θα μπορέσουμε με μεγαλύτερη ευχέρεια να κατανοήσουμε τις σεξουαλικές επιλογές της (όταν θα μου έρθει η έμπνευση και θα στρώσω και κ...ο να τις γράψω). 

Όπως πάντα θα ξεκινήσουμε με την κάστα των μάγων. Οι μάγοι "διαλέγονται" για να γίνουν τέτοιοι από πολύ μικρή ηλικία. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να γαλουχούνται με τα ιδεώδη της κάστας τους, τα οποία μπορούν να συνοψιστούν στο τρίπτυχο "Γνώση-Εργασία-Προσπάθεια for ever and ever". Έτσι, οι μάγοι μεγαλώνουν και ανδρώνονται με την πεποίθηση ότι μπορούν να επιτύχουν, εφόσον δουλέψουν σκληρά και ακατάπαυστα, γεγονός το οποίο έχει σημαντικές επιπτώσεις στην κοινωνική ένταξη και ζωή τους, κυρίως διότι ο περιορισμένος χρόνος δεν τους επιτρέπει πολλές κοινωνικές συναναστροφές, με αποτέλεσμα το περιβάλλον τους να τους θεωρεί αντικοινωνικούς και περιθωριακούς τύπους. Για να γίνουν δε τα πράγματα χειρότερα, όταν οι γνώσεις που κατέχουν και διαρκώς πολλαπλασιάζουν οι μάγοι, αποδίδουν καρπούς και τους επιτρέπουν να βλέπουν τα πράγματα πιο καθαρά και σε μεγαλύτερο βάθος, αρχίζουν να εκφέρουν απόψεις που για τους υπόλοιπους είναι από ριζοσπαστικές έως εξωφρενικές (κλασσικό παράδειγμα αυτού του φαινομένου μπορείτε να βρείτε εδώ). Κάπως έτσι καταλήγουμε, μέσω ενός κύκλου ανατροφοδότησης, οι μάγοι να θεωρούνται μάλλον αντικοικωνικοί, και πάντως όχι η χαρά του πάρτυ, εργασιομανείς και λιγάκι "χτυπημένοι", χαρακτηριστικά τα οποία ενστερνίζονται τελικά και οι ίδιοι, αλλά με άλλη ονοματολογία. Αν θέλετε τη γνώμη μου - η οποία θα είναι σαφέστατα προκατειλημμένη - είναι μια χαρά παιδιά, αλλά καλύτερα να κάνουν παρέα μεταξύ τους, προκειμένου και οι μάγοι να γλυτώνουν το - καθόλου δικαιολογημένο - δούλεμα και οι άλλοι να μην αναγκάζονται να ακούν τις "φιλοσοφίες" τους. 

Ιδιαίτερη μνεία, στο σημείο αυτό, πρέπει να γίνει στους σπουδαστές εκείνους, που παραστράτησαν, παράτησαν τη Σχολή και δημιούργησαν τα χρωματιστά χασρτάκια, και σήμερα πλέον ονομάζονται οικονομολόγοι. Όπως έχουμε πει (εδώ, ξεχάσατε κιόλας;) αυτοί δεν ήταν διατεθειμένοι να καταβάλλουν τον κόπο και την προσπάθεια που απαιτείται ώστε να γίνεις πραγματικός μάγος  (και να μπορείς να φτιάξεις μόνος σου χρυσό) και έτσι αποφάσισαν να γίνουν γιαλαντζί, όπερ μεθερμηνευόμενο, να πείσουν τις φυλές τους ότι είναι μάγοι, χωρίς να είναι και τις εξαπάτησαν λέγοντας ότι μπορούν να φτιάξουν χρυσό από τον αέρα! Έτσι, έκοψαν χαρτί σε μικρά κομμάτια, έβαλαν σε κάθε κομμάτι έναν αριθμό και είπαν ότι ανάλογα με τον αριθμό που έχει το χαρτί αντιπροσωπεύει μια ποσότητα χρυσού! Και οι άλλοι το έχαψαν! Αυτή η συλλογική παράκρουση, οδήγησε πολλές φυλές, με προεξάρχουσα την ανθρώπινη, να μαζεύει ακαταπαύστως τα χαρτάκια αυτά ή ό,τι άλλο πλασάρονταν από τους γιαλαντζί μάγους - οικονομολόγους ως πολύτιμο, γεγονός το οποίο προσπόρισε στους οικονομολόγους δύναμη και αίγλη (για να μην αναφέρουμε και  χρωματιστά χαρτάκια). Αντίστοιχα, λοιπόν, οι οικονομολόγοι θεώρησαν ότι έχουν πιάσει τον πάπα από τα μπαλάκια, ή ακόμη και τον κινγκ-κονγκ από το ίδιο σημείο (ρίξτε μια ματιά σε αυτήν ανάρτηση, για το θέμα των μπαλακίων του κινγκ-κονγκ, προκειμένου να καταλάβετε το μέγεθος του καλαμιού που έχουν καβαλήσει οι οικονομολόγοι. Σημειωτέον ότι η παρούσα ανάρτηση προέρχεται από τρίτο ανεξάρτητο παρατηρητή, οπότε η αντικειμενικότητα της είναι ιδιαιτέρως αυξημένη.). Για το λόγο αυτό, οι οικονομολόγοι χαίρουν - για λόγους που δεν είναι κατανοητοί - ιδιαίτερης εκτίμησης από την κοινωνία (σε μέγεθος παρόμοιο με αυτήν που χαίρουν οι κληρικοί - ίδετε κατωτέρω) και έχουν στο τέλος πιστέψει ότι είναι οι masters of the universe, υιοθετώντας αντίστοιχη συμπεριφορά. Φυσικά, ο κύκλος αντροφοδότησης κάνει και εδώ τη δουλειά του, με αποτέλεσμα, οι φυλές και ιδιαίτερα η ανθρώπινη, να αναγνωρίζουν στους οικονομολόγους εξωπραγματικές ιδιότητες και ικανότητες, γεγονός που, με τη σειρά του, κάνει τους οικονομολόγους ακόμη πιο καβαλημένους και πάει λέγοντας. Επειδή όμως το καλάμι δεν είναι και το πιο ανθεκτικό πτητικό μέσο, προβλέπω ότι σύντομα θα σπάσει, λόγω υπερφόρτωσης μαλακίας, και θα κλάψουν μανούλες και οικονομολόγοι... Ήδη άλλωστε έχει αρχίσει να λυγίζει...

Κάπως έτσι, φτάνουμε και στους κληρικούς. Κατ' αρχήν θα πρέπει να σημειώσουμε ότι, με μια λογική που ξεφεύγει από κάθε λογική ή αιτιολογία, οι κληρικοί, αφότου "αυτονομήθηκαν" από την κάστα των μάγων (και ευτυχώς, διότι της έβγαζαν κακό όνομα) αποφάσισαν ότι θα έπρεπε να απέχουν από κάθε σεξουαλική δραστηριότητα. Παραγνωρίζοντας λοιπόν τη βιολογική αναγκαιότητα της σεξουαλικής δραστηριότητας, είτε όντως απείχαν, είτε παρίσταναν ότι απείχαν. Και στις δύο περιπτώσεις όμως, δημιουργούνται σοβαρές επιπτώσεις στην ψυχοσύνθεση τους, μέχρι του σημείου να καταφέρονται εναντίον όσων συμπεριφέρονται απόλυτα φυσιολογικά και επιδίδονται σε αυτές τις - ακόλαστες όπως τις χαρακτηρίζουν οι κληρικοί - δραστηριότητες. Σε γενικές γραμμές, όμως οι κληρικοί χαίρουν ευρύτερης εκτίμησης από την φυλή τους, γεγονός το οποίο τους έχει φουσκώσει τα μυαλά, με αντίστοχες σοβαρές συνέπειες για την ψυχική ισορροπία τους. Παράλληλα όμως, οι κληρικοί έχουν και αυτοί χάψει το παραμύθι των οικονομολόγων και έχουν αποδοθεί στο κυνήγι των χρωματιστών χαρτακίων, με κάθε κόστος και μέσο, παρά το γεγονός ότι, σύμφωνα με τη δική τους αφήγηση αυτά τα χρωματιστά χαρτάκιαα δεν έχουν καμία σημασία. Αποτέλεσμα αυτής της συμπεριφοράς είναι θεωρούνται υποκριτές, χαρακτηρισμό που μάχονται με λύσσα μεν χωρίς επιχειρήματα δε, ώστε στο τέλος να χάνουν και οι ίδιοι τον ειρμό της συλλογιστικής τους. Επίσης, σήμερα πλέον, που  πραγματικοί μάγοι έχουν καταφέρει, λόγω των γνώσεων και της σκληρής δουλειάς τους, να παράσχουν υπαρκτή και μετρήσιμη βοήθεια στις φυλές τους, οι κληρικοί εμφανίζονται ως αναξιόπιστοι. Στο μέτρο όμως που, για λόγους μάρκετινγκ, οι κληρικοί έχουν μετατοπίσει εδώ και καιρό την επαλήθευση των υποσχέσεων τους σε αόριστο χρόνο, εξακολουθούν να έχουν ακροατήριο, ακόμη και σήμερα.

Η επόμενη κάστα είναι αυτή την κλεφτών. Όπως είναι κατανοητό, η κάστα αυτή παρουσιάζει τα λιγότερα προβλήματα σε σχέση με την ανάλυση της ψυχοσύνθεσης της, στο μέτρο που οι κλέφτες είναι  κλέφτες και κανείς από αυτούς δεν τραβάει ζόρι, που οι άλλοι τους λένε κλέφτες. Εσχάτως, έχουν απαλλαγεί και από την ανάγκη που τους κατέτρεχε παλαιότερα να κρύψουν τις κλεψιές τους (η οποία οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι κυρίως πήγαζε από την επιθυμία να αποφύγουν τυχόν συνέπειες και δευτερευόντως για να αποφύγουν την κοινωνική κατακραυγή). Σήμερα πλέον, ελλείψει συνεπειών αλλά και κοινωνικής κατακραυγής, οι κλέφτες την περνούν κοτσάνι και μάλιστα σε αρκετές περιπτώσεις διατυμπανίζουν τα κατορθώματα τους. Ακόμη και η υποκατηγορία των κλεφτών - οι πολιτικοί - έχουν πάψει να κρύβονται, γεγονός το οποίο απήλλαξε τους ίδιους από την αναγκαιότητα να μην γνωρίζει η δεξία τι ποιεί η αριστερά, αλλά προβληματίζει έντοντα ως προς την ψυχοσύνθεση της φυλής που το ανέχεται. 

Τελευταίους, όπως πάντα, αφήσαμε τους πολεμιστές. Άλλωστε, δεν μπορούν να λεχθούν πολλά για την ψυχοσύνθεση μιας κάστας που απαρτίζεται κατά κύριο λόγο από μέλη με μειωμένες διανοητικές ικανότητες. Κάνουν αυτό που τους λένε, χωρίς δεύτερη σκέψη (για την ακρίβεια χωρίς καν πρώτη) και συνεπώς μένουν ικανοποιημένοι. Περιστατικά που πολεμιστές αμφισβητούν την ορθότητα ή τη σκοπιμότητα των πράξεων ή των εντολών τους, είναι μεμονωμένα (και όχι όπως τα "μεμονωμένα" περιστατικά που πολεμιστές επιδεικνύουν ιδιαίτερο ζήλο κατά την εκτέλεση των εντολών τους) και ουσιαστικά επιβεβαιώνουν πανηγυρικά τον κανόνα.

Συνοψίζοντας λοιπόν :

α) οι μάγοι θεωρούνται αντικοινωνικοί χωρίς απαραίτητα να είναι (και, μεταξύ άλλων λόγων και εξ ανατροφοδοτήσεως τείνουν και εκείνοι να αποφεύγουν τις κοινωνικότητες), πιστεύεται ότι έχουν "περίεργες" αντιλήψεις (όπου "περίεργες" είναι αυτές που ξεφεύγουν από το mainstream ή την κυρίαρχη αφήγηση), γεγονός το οποίο δημιουργεί με τη σειρά του στους μάγους την αίσθηση του τρελού του χωριού, με αποτέλεσμα την περαιτέρω οικειοθελή απομόνωση τους, δεν απολαμβάνουν τη δημοφιλία άλλων καστών,  γεγονός που τους δημιουργεί απορία μεν, κατά βάση όμως τους αφήνει αδιάφορους (και η αδιαφορία τείνει να ερμηνεύεται ως σνομπισμός), ενώ τέλος παραμένουν αφοσιωμένοι στη μαγική τέχνη, με αποτέλεσμα να θεωρούνται "πειραγμένοι", το οποίο γίνεται πηγή μιας ακόμη απορίας για τους ίδιους. 

β) οι κληρικοί, παρότι χαίρουν ευρείας εκτιμήσεως στη φυλή του, θεωρείται και όντως έχουν σοβαρά θέματα ψυχικής ισορροπίας, τα οποία πηγάζουν από την άρνηση της βιολογικής ανάγκης για σεξουαλική δραστηριότητα (παρά ταύτα συνεχίζουν να ικανοποιούν άλλες βιολογικές ανάγκες, όπως το φαγητό, και μάλιστα με ιδιαίτερο ζήλο, πιθανότητα προς ισοσκελισμό του βιολογικού τους ισοζυγίου), πιστεύεται ότι είναι υποκριτές, γεγονός το οποίο τους κάνει να γίνονται όλο και περισσότερο επιθετικοί προς τους επικριτές τους, ενώ παράλληλα συνεχίζουν να επιδεικνύουν ιδιαίτερο ζήλο στη συλλογή χρωματιστών χαρτακιών, γεγονός που έχει διαδώσει, ακόμη και στους κόλπους των followers τους, την άποψη ότι παραβαίνουν τις αρχές τους. Κατάληξη όλων αυτών είναι οι κληρικοί να έχουν χάσει λίγο τη μπάλα και για το λόγο αυτό να προσπαθούν σπασμωδικά να αντιδράσουν και για τούτο να μένουν όλο και πιο πίσω στον δρόμο του κοινωνικού γίγνεσθαι. 

γ) οι κλέφτες είναι η κάστα με τα λιγότερα ζητήματα στο ψυχογράφημα της, στο μέτρο που έχει αποδεχθεί το τι κάνει και δεν τραβάει ζόρι, τουλάχιστον για όσο της αποφέρει όφελος. Δεν έχουν καταγραφεί πραγματικά μετανοημένοι κλέφτες, γεγονός που αποδεικνύει ότι ούτε οι ίδιοι αποδοκιμάζουν ή έστω εξετάζουν ηθικά τη συμπεριφορά τους. Κορώνες και δεκάρικοι που εκτοξεύονται είναι βήματα της γενικότερα διαδεδομένης τακτικής του "θολώνω τα νερά", όχι προς αποφυγή παντός τύπου συνεπειών, αλλά κυρίως για την αποφυγή δημιουργίας ανταγωνιστών, διότι η κάστα των κλεφτών είναι μάλλον κλειστή (ιδίως αν θυμηθούμε ότι δημιουργήθηκε κατά το "πρέπει να το ΄χει η κούτρα σου να κατεβάζει ψείρες").. 

δ) οι πολεμιστές είναι ευχαριστημένοι, εφόσον έχουν εντολές να υπακούσουν και να εκτελέσουν και δεδομένης της έλλειψης προσωπικής αξιολόγησης αυτών των εντολών δεν φαίνεται να αντιμετωπίζουν ιδιαίτερα ψυχολογικά θέματα.

(*) Ζητώ συγνώμη από τους αναγνώστες, που παραπλανημένοι, από τον σοβαροφανή τίτλο, διάβασαν την παραπάνω ανάρτηση. Προφανώς, θα ενδιαφέρονταν να μάθουν για τον φανταστικό κόσμο που ονομάζεται πραγματικότητα, η παρούσα όμως αφορά αποκλειστικά τον πραγματικό κόσμο.

Υπόθεση των ορθολογικών προτιμήσεων ή Έτσι είναι αν έτσι νομίζετε;

Kαι ενώ έγραφα ένα σπουδαίο κείμενο, περιέχον την αποψάρα μου επί της τρέχουσας επικαιρότητας, σκόνταψα (κυριολεκτικά) σε αυτό το δημοσίευμα, σχετικά με την απονομή του Βραβείου Νόμπελ Οικονομικών.

Η αναφερόμενη υπόθεση των ορθολογικών προτιμήσεων, μου τράβηξε την προσοχή και έτσι είπα να ρίξω μια ματιά παραπάνω, εδώ, μήπως και πάρω γραμμή τι παίζει (δεκτές οι ενστάσεις περί της εγκυρότητας της πληροφόρησης μου, αν υπάρχουν προτάσεις για βελτίωση της, επίσης δεκτές). Δεν μπορώ να σας πω μετά βεβαιότητας, εάν τελικά πήρα γραμμή τι παίζει, οπότε θα σας πω τι απορίες μου γεννήθηκαν από αυτά που διάβασα.

Σύμφωνα με αυτή την υπόθεση των ορθολογικών προτιμήσεων, οι άνθρωποι δεν κάνουν συστημικά λάθη όταν προβλέπουν το μέλλον, και συνεπώς σε συνάρτηση με ένα οικονομικό μοντέλο, η προσδοκόμενη αξία μιας μεταβλητής είναι ίση με την αξία που προβλέπεται για αυτή την μεταβλητή. 

Εμένα αυτό μου κάνει κάπως σαν αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Αν πιστεύω ότι το Χ κάνει τόσο σήμερα και θέλω να προβλέψω πόσο θα κάνει στο μέλλον, το μόνο που χρειάζεται να κάνω είναι να ... πιστέψω ότι θα κάνει τόσο αύριο. Και στο μέτρο που μπορεί να εμπλέκομαι στη διαδικασία καθορισμού της τιμής του Χ αύριο, η πίστη μου ή οι ενέργειες μου που απορρέουν από αυτή, επηρεάζουν τον καθορισμό τιμής και ενδεχομένως την  προσδιορίζουν σύμφωνα με τα ...πιστεύω μου. Που ακριβώς λοιπόν είναι η ορθολογική προτίμηση/προσδοκία μου; Αλλά ακόμη κι αν λάβουμε ως δεδομένο ότι είμαι ορθολογικό ον και κινούμαι πάντα έτσι, νομίζω ότι δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι είμαι και ένα εγωιστικό γουρούνι, που κινείται ανάλογα με το συμφέρον του, όπου και όπως αυτό διαμορφώνεται, αποτιμητό ή μη. 

Πηγαίνοντας παρακάτω διάβασα ότι "suppose that P is the equilibrium price in a simple market, determined by supply and demand. The theory of rational expectations says that the actual price will only deviate from the expectation if there is an 'information shock' caused by information unforeseeable at the time expectations were formed. In other words ex ante the actual price is equal to its rational expectation". Κάτσε ρε παιδί μου, γιατί εδώ σε χάνω λίγο. Η προσδοκόμενη τιμή θα διαφέρει από την πραγματική, μόνο εάν μεσολαβήσει καταιγισμός πληροφορίων που ήταν άγνωστες κατά το χρόνο που διαμορφώθηκε η προσδοκία/πρόβλεψη και συνεπώς, πριν από τον καταιγισμό πληροφοριών, η προσδοκόμενη και η πραγματική τιμή δεν διαφοροποιούνταν σημαντικά μεταξύ τους. Ναι, αλλά το γεγονός του καταιγισμού το αφήνουμε απέξω; Τι συμβαίνει όταν ο καταιγισμός αυτός λαβάνει χώρα εντός του χρονικού διαστήματος που καλύπτει η προσδοκία/πρόβλεψη; Παράδειγμα (τυχαίο, μην νομίζετε) : Οκτώβριος 2010 και η Ελλάδα έχει μπει στο μνημόνιο. Εγώ προσδοκώ/ προβλέπω ότι η τιμή της μετοχής της Χ τράπεζας (πιάστε καμία καλή- λέμε τώρα - όχι τα μαγαζάκια τύπου Proton), σε ένα χρόνο θα είναι η σημερινή (Οκτώβριος του 2010 είπαμε) +1 ευρώ. Μεσολαβεί ο καταιγισμός του μεσοπρόθεσμου και του κουρέματος, με αποτέλεσμα η τιμή της ίδιας τράπεζας να είναι τον Οκτώβριο του 2011 η παλαιά -15 ευρώ. Και έρχεσαι εσύ και μου λες ότι πριν από τον καταιγισμό, η τιμή της μετοχής ήταν αυτή που είχα προβλέψει/προσδοκούσα; ΟΚ, και λοιπόν; Εγώ έχω χάσει όλα τα δαντελένια σουτιέν μου, επειδή μέσα στον χρονικό ορίζοντα της πρόβλεψης, έφαγα τον καταιγισμό!

Ας το πιάσουμε τότε αλλιώς. Ας ξεχάσω εμένα, ως εμένα, και ας πω ότι είμαι ομάδα/ένωση προσώπων και δημιουργώ μια προσδοκία/πρόβλεψη, υπό τα ίδια παραπάνω δεδομένα. Διαθέτω λοιπόν, με βάση την πρόβλεψη/προσδοκία μου, Ψ ποσό χρημάτων για την αγορά μετοχών αυτής της τράπεζας, διότι προσδοκώ/προβλέπω ότι σε έναν χρόνο θα βγάλω +1 ευρώ από κάθε μετοχή (χοντρικά, μην καθόμαστε τώρα να βγάζουμε και το κόστος χρήματος και το χρόνο απόσβεσης). Με τον τρόπο αυτό αυξάνω τη ζήτηση της μετοχής και κατ' επέκταση και την τιμή της (ε, σχέση προσφοράς - ζήτησης, μην ξεχνιόμαστε). Ουπς, η δική μου πρόβλεψη/προσδοκία ανεβάζει την τιμή ανάλογα με τη "δραστικότητα" των ενεργειών μου... Δεν το λες και full proof το σύστημα. Κι αν εγώ, η ένωση προσώπων (μπορείς να με λες και hedge fun-d) έχω μεγάαααααλα χρηματικά αποθέματα, αν τα σπρώξω όλα προς μια κατεύθυνση, μήπως σέρνω τις εξελίξεις στην πορεία που θέλω; Ουπς, ουπς... κι άλλη τρύπα.

Και μετά μου σκάει ο καταιγισμός. Και πάνε και τα σουτιέν και τα ασορτί κυλοτάκια. Οκ, πριν τον καταιγισμό, είχα προβλέψει σωστά - κι αν θέλεις τη γνώμη μου, ουσιαστικά είχα διαμορφώσει μια πραγματικότητα, ανάλογη των προσδοκιών/προβλέψεων μου - τώρα όμως τον πίνω ολόψυχα. Λύση υπάρχει ή πρέπει να μείνω με την ..."ηδονή" ότι, πριν τον πιω, είχα δίκιο; Η μήπως να κάνω τις ... ορθολογικές προβλέψεις μου, αλλά να πάρω και καμιά πρόβλεψη από την Άση, για το αν και πότε θα μου κάτσει κανένας καταιγισμός πληροφοριών, επειδή ο Δίας κινείται αυτό το εξάμηνο ανάδρομα;

Να πιάσω τώρα και το πως μπορεί να δημιουργηθεί ένας καταιγισμός πληροφοριών (ή ακόμη χειρότερα το πως μπορώ να τον δημιουργήσω εγώ - είπαμε έχω μεγάααααλα χρηματικά αποθέματα) να δούμε τι σύστριγγλο μπορεί να γίνει;

Δια ταύτα; Τι να σας πω και εγώ... Η απλή λογική λέει ότι κάτι δεν κολλάει στην υπόθεση, κυρίως στο μέτρο που αν την εξετάσεις αφηρημένα και απογυμνωμένη δεν φαίνεται να έχει εμπειρική επιβεβαίωση. Από την άλλη πάλι, μπορεί απλώς εγώ να είμαι χαζή, αδαής περί των οικονομικών επιστημών ή και τα δύο μαζί...

Ξέρεις καλέ μου τι είναι διαταγή πληρωμής;

Ο υπουργός Δικαιοσύνης, ανακοίνωσε ότι μελετάται η μεταφορά ύλης από τα δικαστήρια στους συμβολαιογράφους, ιδίως για την έκδοση συναινετικού διαζυγίου, συναινετικών προσημειώσεων υποθήκης και διαταγών πληρωμής. 

Παραβλέποντας το γεγονός ότι σύμφωνα με το οικογενειακό δίκαιο, ο γάμος λύεται με αμετάκλητη δικαστική απόφαση (και το παραβλέπω, διότι αυτό το λέει ο Αστικός Κώδικας, ο οποίος τροποποιείται ευκόλως), ή επίσης το γεγονός ότι μπορεί η συναινετική εγγραφή προσημειώσεως να έχει καταστεί διεκπεραιωτική εργασία για τα δικαστήρια και τους δικαστές, αυτό όμως δεν αναιρεί τη σημασία της ύπαρξης δικαστικής απόφασης για την εγγραφή της, θέλω να σταθώ ιδιαίτερα στο θέμα των διαταγών πληρωμής. 

Η διαταγή πληρωμής εκδίδεται μετά από αίτηση, εφόσον η απαίτηση, που ζητείται να επιδικαστεί, είναι χρηματική, αποδεικνύεται μόνο από έγγραφο και είναι ορισμένη, εκκαθαρισμένη, ληξιπρόθεσμη και απαιτητή.  Η διαταγή πληρωμής είναι εκτελεστός τίτλος, η αναγκαία και ικανή συνθήκη για την έναρξη αναγκαστικής εκτέλεσης, δηλαδή την εκπλειστηρίαση κινητής και ακίνητης περιουσίας του καθ' ου η διαταγή οφειλέτη για την ικανοποίηση της απαιτήσεως. 

Στο μέτρο που η έκδοση διαταγής πληρωμής συνεπάγεται τον εξοπλισμό του αιτούμενου την έκδοση της, με εκτελεστό τίτλο, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι τα νομικά ζητήματα που αναφύονται κατά την έρευνα των προϋποθέσεων για την έκδοση διαταγής πληρωμής, δεν είναι ούτε λίγα, ούτε ήσσονος - νομικής - σημασίας, προσωπικά θεωρώ ανεπίτρεπτη την αφαίρεση της αρμοδιότητας από το δικαστή και την παραχώρηση της σε συμβολαιογράφο,  ο οποίος εκ της φύσεως του αντικειμένου του παραμένει αποκομμένος από τη δικαστηριακή πρακτική και κυρίως από τη νομολογία και τις εξελίξεις του δικαίου.

Κατηγορηματικές διαψεύσεις

Το χειρότερο στην κρίση δεν είναι οι οικονομικές δυσκολίες. Άλλωστε, πότε οι περισσότεροι τα είχαμε πολλά, πάντα τα μετράγαμε. Το χειρότερο είναι η διάψευση των προσδοκιών και η κατάρριψη των αξιωμάτων. 

Πίστευες ότι εάν δουλέψεις σκληρά, αν θυσιάσεις στο βωμό της εργασίας τον προσωπικό χρόνο σου, τον χρόνο της διασκέδασης σου, το χρόνο που δικαιωματικά ανήκε στους αγαπημένους σου, θα προκόψεις και θα δικαιούσαι να ζήσεις μια ζωή λιγάκι καλύτερη, σε ένα σπίτι πιο μεγάλο από αυτό που μεγάλωσες και, που ξέρεις, ίσως με ένα δωμάτιο γεμάτο βιβλιοθήκες με όλα τα βιβλία που από μικρός γράφεις με ευλάβεια σε λίστες . 

Και ξαφνικά έρχεται η κρίση και πρέπει να συνηθίσεις ότι δεν χρειάζεται πια να δουλεύεις 10 ή 12 ώρες την ημέρα, γιατί απλά δεν έχεις τόση δουλειά να κάνεις. Πρέπει να συνηθίσεις ότι δεν χρειάζεται να δουλεύεις στο έπακρο των σωματικών και πνευματικών δυνατοτήτων σου, γιατί απλά δεν έχεις τόση δουλειά να κάνεις. Χάνεις τον κόσμο κάτω από τα πόδια σου. Πως συνηθίζεται η λιγότερη δουλειά; 

Και πως ακριβώς δικαιολογείσαι στον εαυτό σου για το τι πήγε στραβά; Γιατί οι θυσίες σου δεν έπιασαν τόπο; Γιατί στερήθηκες όσους αγαπούσες και σε αγαπούσαν; 

Δεν σε πειράζει που τελικά δεν θα μένεις στο μεγαλύτερο σπίτι, αλλά μαζί του πάνε και οι κατάφορτες βιβλιοθήκες και πρέπει πάλι να μαζεύεις, κρυφά από τις ανελαστικές δαπάνες σου, λεφτά για ένα ακόμη βιβλίο, όπως έκανες όταν ήσουν μαθητής, για μια ακόμη συναυλία, όπως έκανες όταν ήσουν φοιτητής. Τα ταξίδια που ονειρευόταν το μισό μυαλό σου, όταν το άλλο μισό ξενυχτούσε αγκαλιά με βιβλία, ή με εκείνη τη δύστροπη ερωμένη, τη δουλειά σου, μένουν όνειρα. 

Και εσύ εξακολουθείς να ξενυχτάς, από την αϋπνία όμως πια.

Κοιτώ και γράφω

Τελικά δεν υπάρχει ένας κόσμος. Δεν υπάρχουν καν δύο. Υπάρχουν άπειροι. Τόσοι, όσοι και οι άνθρωποι. Απλά, καμία φορά, κάποιος κόσμος διαστραυρώνεται με κάποιον άλλον. Επικαλύπτει και επικαλύπτεται. Και κάπου εκεί είναι το σημείο επαφής μας. 

Πέμπτη απόγευμα, στη διασταύρωση Ακαδημίας και Σίνα. Κρύβομαι σε μια χαραμάδα του χρόνου και του χώρου και κοιτώ τους κόσμους που παρελαύνουν μπροστά μου. 

Μια κοπέλα κάθεται στο πρεβάζι της Σχολής. Κρατάει το κεφάλι της ανάμεσα στα χέρια της. Σκέφτομαι ότι μπορεί να μην νιώθει καλά. Σηκώνει το κεφάλι της και βλέπω ότι είναι δακρυσμένη. Δεν κλαίει, αλλά τα μάτια της είναι υγρά και κόκκινα. Τα συναισθήματα της φανερώνονται. Δεν είναι δύσκολο να τα αναγνωρίσω, κάποτε τα ένιωθα και εγώ. Είναι εκείνα τα συναισθήματα ανάμεικτης λύπης, απογοήτευσης και του "φτου, πάλι από την αρχή", που δεν σε ματώνουν, απλά σε τσούζουν. Είμαι σχεδόν σίγουρη ότι η κοπέλα μόλις ανακάλυψε ότι έχει κοπεί σε κάποιο μάθημα στη σχολή της. Ζηλεύω. Αναπολώ την εποχή που η μεγαλύτερη απογοήτευση μου ήταν ότι κόπηκα/δεν πήρα καλό βαθμό σε κάποιο μάθημα. Ξέρω ότι δεν θα ήταν μεγάλη παρηγοριά για εκείνη να της πω ότι κάποτε θα θυμάται με νοσταλγία αυτό που νιώθει τώρα. 

Λίγα μέτρα πιο κάτω, ένας άνδρας ψάχνει στα σκουπίδια. Στον κάδο των σκουπιδιών, όχι της ανακύκλωσης. Ψάχνει με μια μεθοδικότητα που θα τη ζήλευε και ο πιο οργανωμένος και οργανωτικός βιβλιοθηκάριος.  Αναρψωτιέμαι αν ψάχνει να βρει κάτι χρήσιμο ή κάτι να φάει, αν και νομίζω ότι είναι το πρώτο. Βρίσκει κάτι, σε μέγεθος μεγάλου τετραδίου, που κάποτε είχε χρώμα άσπρο και είναι σκληρό. Κάποιο κομμάτι πλαστικό;

Ξαφνικά, μπροστά μου στέκεται ένας νεαρός. Μόλις είχε διασχίσει την Ακαδημίας, μιλώντας στο κινητό του. Μάλλον, η συζήτηση έχει φτάσει σε εκείνο το σημείο που το μυαλό παρατά όλες τις άλλες δραστηριότητες και επικεντρώνεται σε αυτήν. "Σίγουρα, αν ζοριστώ λιγάκι, τα χρήματα θα τα βρώ. Δεν θέλω όμως να τα πληρώσω. Είναι άδικο και είναι και παράνομο". Ακούει με προσοχή την απάντηση που έρχεται μέσω του κινητού του. "Το ξέρω. Δεν θέλω όμως. Ξέρω ότι δεν είναι καιρός για μπελάδες." Το ακουστικό του κινητού τού μεταφέρει πάλι ένα πολύτιμο μήνυμα, το οποίο καταγράφει στο μυαλό του με ιδιαίτερη φροντίδα. "Εντάξει, θα πληρώσω αύριο το πρωί. Έχεις δίκιο, δεν είμαστε για τέτοια τώρα. Δεν θέλω τρεχάμτα. Άλλωστε, τι μπορεί να αλλάξει;". Το μυαλό του χαλαρώνει και αρχίζει να ασχολείται με όσα είχε αφήσει στη μέση. Τα πόδια του παίρνουν πάλι μπρος και ανηφορίζουν σιγά τη Σίνα. 

Χτυπάει το κινητό μου. Αναγκάζομαι να βγω από τη χαραμάδα μου. Μιλάω και περπατάω. Όταν έχω διασχίσει την Ακαδημίας, περνάω μπροστά από μια κοπέλα, που μοιάζει σαν να κρύφτηκε σε μια χαραμάδα και με κοιτάει. Τώρα είμαι εγώ ένας κόσμος που προσπαθεί να κρυφοκοιτάξει.

Απορίες - Ρωτάτε και απαντάμε

Κάποιος χθες σκόνταψε στο μπλογκ μου, προσπαθώντας να λύσει στο google την απορία "τι είναι η εσκαρινα". 

Και επειδή είμαι καλή και ευγενική ύπαρξη - όπως πολλάκις έχω επισημάνει, αλλά άνευ αξιομνημόνευτων αποτελεσμάτων- αποφάσισα να βοηθήσω να απαντηθεί η βασανιστική απορία του φίλου/φίλης. 

Η εσκαρίνα θα μπορούσε να είναι εξωτικό πουλί, στο μέτρο που στα καλάθια δεν χωρά, στα πανέρια περισσεύει, τουτέστιν μεθερμηνευόμενο, είναι μάλλον παρίας στην τοπική πανίδα. 

Η εσκαρίνα θα μπορούσε να είναι ψάρι, καθόσον συλλαμβάνεται συχνά πυκνά να τσιμπάει σε δολώματα. Πρέπει όμως να διευκρινιστεί ότι είναι ψάρι που ζει σε μεγάλα βάθη, εξ ου και η, συνήθης πλέον, έλλειψη επαφής και οικειότητας με την πραγματικότητα.

Η εσκαρίνα θα μπορούσε να είναι εξωγήινος, διότι πλειστάκις και συχνότατα πέφτει από τα σύννεφα.

Η εσκαρίνα θα μπορούσε να είναι φυτό, αλλά η υπόθεση αυτή κλονίζεται σοβαρά από την επίμονη απέχθεια της προς το ηλιακό φως, ιδίως τις ώρες από την ανατολή μέχρι την ενδεκάτη πρωινή, κατά τις οποίες έχει παρατηρηθεί ότι αναζητά κρυψώνα στις φυλλωσιές του krevatikus paplomatus.

Οι πολύχρονες επιστημονικές έρευνες δεν έχουν καταλήξει ακόμη οριστικά στο τι είναι η εσκαρίνα. Θεωρούν όμως ότι έχει πλέον αποκλειστεί κάθε πιθανότητα η εσκαρίνα να είναι άνθρωπος.

Ένα άρθρο και η ψήφος

Έρχεται δύσκολος χειμώνας. Καυτός Σεπτέμβρης. Και πολλές ακόμη ατάκες, που έχουμε συνηθίσει κάθε χρόνο τέτοια εποχή, με αποτέλεσμα να έχουν χάσει πια το νόημα τους. Φέτος, όμως, μπορεί και να πάρουν την εκδίκηση τους. 

Διάβασα σήμερα αυτό το άρθρο. Η εισαγωγή του δεν με εξέπληξε ιδιαίτερα. Οι εκλογές δεν είναι λύση, γράφει ο συντάκτης του και, με βάση τα δικά του δεδομένα, προφανώς, οι εκλογές δεν είναι λύση, αφού, κατά το μάλλον ή ήττον, θα συνεπάγονταν την απομάκρυνση της παρούσας κυβέρνησης. Συνεχίζει όμως γράφοντας ότι οι εκλογές είναι διέξοδος. Διέξοδος σε τι όμως; Ο συνάκτης του άρθρου θεωρεί ότι οι εκλογές είναι διέξοδος για την κατά τη γνώμη του απαραίτητη συνεργασία του πολιτικού φάσματος, διότι όπως αναφέρει η συναίνεση δεν αρκεί πια. Τόσο όμως η συναίνεση, πολύ δε περισσότερο η συνεργασία, προϋποθέτουν λογικά έναν στόχο, έναν σκοπό. Συναινώ σε κάτι και συν-εργάζομαι για να πετύχω κάτι. Τι όμως είναι αυτό που πρέπει να πετύχει η χώρα και για το οποίο απαιτείται να συνεργαστούν οι πολιτικές δυνάμεις; 

Σύμφωνα με την κατακλείδα του άρθρου, κατά τη γνώμη του συντάκτη του, το επιτευκτέο είναι η επαναδιαπραγμάτευση των δεσμεύσεων που έχει αναλάβει η χώρα. Ακούγεται μάλλον αστείο, αν και είναι τραγικό, ένας άνθρωπος, που υποστήριξε σθεναρά την αναγκαιότητα αυτών των δεσμεύσεων, να αναφέρει σήμερα ότι παρίσταται ανάγκη επαναδιαπραγμάτευσης τους. Στην πιο αθώα εκδοχή αυτού του τραγικού αστείου, μια τέτοια δήλωση θα συνιστούσε ομολογία λάθους και όλοι οι άνθρωποι έχουν δικαίωμα (και μάλιστα αναφαίρετο, κατά πως φαίνεται) στο λάθος. Στην πιο ύποπτη εκδοχή του όμως, θα ήταν ένδειξη ότι έχουν αλλάξει συσχετισμοί, συνθήκες, συμφέροντα που απαιτούν αντίστοιχη αλλαγή πλεύσης του συντάκτη. Όπως άλλωστε ο ίδιος αναφέρει, οι εκλογές δεν είναι λύση, αλλά είναι "η μοναδική καθαρτήρια και εκτονωτική διαδικασία μιας φορτισμένης και θυμωμένης κοινωνίας". Ίσως θα ήταν χρήσιμο να σημειωθεί ότι οι εκλογές δεν είναι (ή δεν θα έπρεπε να είναι) μαζική ψυχοθεραπεία. Αν ο συντάκτης του άρθρου αναγνωρίζει ότι υπάρχει μια φορτισμένη ή θυμωμένη κοινωνία, θα ήταν πιο χρήσιμο να διερευνήσει γιατί είναι φορτισμένη ή θυμωμένη η κοινωνία και όχι να αναζητά να καταστήσει τον ακρογωνιαίο λίθο της δημοκρατίας σε εργαλείο εκτόνωσης και εν τέλει εφησυχασμού της θυμωμένης κοινωνίας. 

Για να επανέλθουμε όμως στον "εθνικό" στόχο που καλούνται να επιτύχουν οι συνεργαζόμενες πολιτικές δυνάμεις, βοηθάει να δούμε ποιες πολιτικές δυνάμεις είναι αυτές που κατά τη γνώμη του συντάκτη πρέπει να συγκλίνουν. Δεν τις κατονομάζει, αλλά σίγουρα τις υποδηλώνει. "Συνεργασία ακόμη και κυβερνητική όλων των κομμάτων του «συνταγματικού τόξου», όπως εκφράστηκε πρόσφατα π.χ. στον νόμο για τα ΑΕΙ". Συνεπώς, οι πολιτικές δυνάμεις που πρέπει να συμπράξουν είναι αυτές που ορίζονται και υπάρχουν ανάμεσα στο ΛάΟΣ και το ΠαΣοΚ. The last frontier είναι ο Παπουτσής, ο Χρυσοχοΐδης, ο Λοβέρδος, η Διαμαντοπούλου κλπ. Τα πέραν αυτού  δεν υπάρχει κανένας λόγος και απολύτως καμία δικαιολογία να συμπεριληφθούν στο "συνταγματικό τόξο" του συντάκτη. Ίσως τώρα είναι λιγάκι πιο καθαρό σε τι ακριβώς συνίσταται ο στόχος που καλούνται να επιτύχουν με τη συνεργασία τους οι πολιτικές δυνάμεις που επιλέγονται. Κι αν ακόμη εκλάβουμε ως ειλικρινή και σαφή τη δήλωση του συντάκτη περί του στόχου της συνεργασίας (η επαναδιαπραγμάτευση των δεσμεύσεων που έχει αναλάβει η χώρα), μπορούμε πια να υποθέσουμε προς ποια κατεύθυνση θα κινηθεί η επαναδιαπραγμάτευση. 'Αλλωστε ο συντάκτης δεν υποστήριξε, ούτε καν εξέφρασε, σε κάποιο σημείο του άρθρου, τους στόχους της επαναδιαπραγμάτευσης, αντίθετα περιορίστηκε στο να υποστηρίξει την αναγκαιότητα της, ερήμην των ευκταίων αποτελεσμάτων της. 

Κλείνοντας, θα μου επιτρέψετε μια προσωπική δήλωση : Οι εκλογές δεν είναι λύση είναι η μόνη λύση σε μια δημοκρατία για να αποφασίσει την τύχη της. Για αυτό, όποτε γίνουν εκλογές, ας μην περιοριστούμε να εκτονωθούμε, όπως μας προτρέπει ο συντάκτης, ας αποφασίσουμε που θέλουμε να πάμε την κοινωνία μας. Δεν ψηφίζουμε για να ψηφίσουμε, ψηφίζουμε για να διαλέξουμε.

Ηφαίστειο από άμμο

Η θάλασσα θα είναι πάντα η καλύτερη θέα. Εκτός κι αν υπάρχουν λουόμενοι. Τότε αυτοί γίνονται η καλύτερη θέα.

Μου αρέσει να κάθομαι ακίνητη σε ένα σημείο και να παρατηρώ τον κόσμο που με προσπερνά. Ακόμη περισσότερο μου αρέσει να μαντεύω τι κάνει όταν δεν με προσπερνά. Η παραλία, λοιπόν, η οποιαδήποτε παραλία, τότε μετατρέπεται σε τόσες θεατρικές σκηνές, όσοι οι λουόμενοι και εγώ παρακολουθώ διαδοχικά μια σκηνή από όλα τα έργα που παίζονται και προσπαθώ να μαντέψω που θα στηθεί η επόμενη σκηνή για τον κάθε πρωταγωνιστή. 

Είναι 7 το απόγευμα, σε μια ασήμαντη και άσημη παραλία, από εκείνες που ονομάζουμε baby beach, διότι είναι ρηχές σε απόσταση πολλών μέτρων. Αναπόφευκτα, πλατσουρίζουν πάμπολλα παιδάκια. Παραδόξως, τα παιδάκια ποτέ δεν δημιουργούν την αίσθηση θεατρικής παράστασης, Ίσως διότι δεν υποκρίνονται. Ίσως γιατί για αυτά δεν υπάρχει ο χρόνος, το πριν, το μετά, υπάρχουν μόνο τα κουβαδάκια τους και η άμμος.

Προσπαθώ να διαλέξω θεατρική παράσταση. Τα παιδάκια όμως συνέχεια κλέβουν την προσοχή μου. Πασχίζουν αδέξια να στερεώσουν την άμμο και να φτιάξουν κάτι, που άλλο το ονομάζουν και άλλο τους βγαίνει. Μια μικρή λέει : Έφτιαξα ένα ξενοδοχείο. Ο φίλος της κοιτάει το δημιούργημα και λέει : Μα αυτό είναι μόνο μια τρύπα. Για να πάρει την αποστομωτική απάντηση : Ναι, αυτή είναι η πισίνα του, μετά θα φτιάξω και το κτίριο...

Παραδίπλα ένα αγοράκι δίνει εντολές σε ένα μικρότερης ηλικίας κοριτσάκι, το οποίο προφανώς συναντά για πρώτη φορά και δεν ξέρει το όνομα του : Μικρούλα, φέρε νερό, Μικρούλα φέρε το φτυάρι. Κάποια στιγμή η μικρούλα εκνευρίζεται : Δεν με λένε Μικρούλα, έχω και όνομα! Πετάει το κουβαδάκι και βουτάει στα νερά. 

Κάπου ανάμεσα στην άμμο και τα παιδάκια, ξεχωρίζω έναν μεγάλο, έναν ενήλικα (για τα παιδάκια, ίσως και γέρο, αφού είναι προφανές ότι είναι σαράντα φεύγα - τρομακτικό ε; γέρος από τα σαράντα!). Γονατισμένος στην άμμο, έχει σκύψει πάνω από κάτι που εύκολα θα έλεγες ότι είναι κάστρο μιας πριγκήπισσας και επιμελείται με προσοχή και λεπτομέρεια  τα σκαλοπάτια του. Κτίζει πύργους στην άμμο, αλλά το κάνει με τόση δεξιοτεχνία και μεράκι, που μόνο μάταιο δεν φαίνεται. 'Οσο το κάστρο του παίρνει οριστική μορφή, τόσα περισσότερα βλέμματα μαγνητίζει. Και δεν είναι μόνο παιδικά. Σιγά σιγά όλο και περισσότερα παιδάκια συγκεντρώνονται γύρω του και παρατηρούν τη δουλειά του, με ορθάνοιχτα μάτια και κλειστά στόματα. Σίγουρα όλα σκέφτονται το ίδιο πράγμα : Αααααααα!

Μπαίνω στον πειρασμό. Θέλω και εγώ να παίξω με την άμμο. Μου λείπει το θάρρος για να το κάνω. Τώρα όμως έχω άλλοθι. Υπάρχει άλλος ένας μεγάλος που παίζει με την άμμο. Σκέφτομαι : Κοριτσάκι, δεν είναι καλό που πρέπει να βρεις θάρρος για να παίξεις με την άμμο. Με ενοχλώ με τις σκέψεις μου και τις σταματώ. Λέω σε ένα παιδάκι : Έλα να φτιάξουμε ένα ηφαίστειο. Προφανώς  έδειχνε καλύτερα να έχω ένα παιδάκι από δίπλα, δεν άντεχα μάλλον μόνη μου.

Έχω παρασυρθεί εντελώς από τη δημιουργία και, όταν το ηφαίστειο είναι σχεδόν έτοιμο, αρχίζω να σκέφτομαι πως πρέπει να έχω και μια έκρηξη για το ηφαίστειο μου. Να ξύσω σπίρτα και μετά να βάλω φωτιά! Μεγαλοφυές! Μοιράζομαι την ιδέα μου με έναν μεγάλο και η απάντηση του με προσγειώνει στην πραγματικότητα : Ναι, τέτοια να τους δείχνεις, να βάλουν καμιά φωτιά. 

Γυρίζω ταπεινωμένη στη θέση μου και πιάνω ξανά το βιβλίο μου. Ανοίγω στη σελίδα που έχω σταματήσει και πριν εξαφανιστώ μέσα της, ρίχνω μια τελευταία ματιά. Το ηφαίστειο μου είναι ανενεργό. Το παιδάκι έχει φύγει.

29 Ιουλίου, δεν μπορώ να σε θυμηθώ

Σήμερα ξύπνησα αγκαλιά με την απόλυτη βεβαιότητα ότι στις 29 Ιουλίου, έχει συμβεί κάτι που θα έπρεπε να θυμάμαι. Αλλά, δεν το θυμάμαι.

Η σχέση μου με τους αριθμούς δεν ήταν ποτέ ιδιαίτερα καλή. Οι αριθμοί όμως που αναπαριστούν ημερομηνίες ήταν πάντα σύντροφοι μου. Γεννήσεις, θάνατοι, και άλλα γεγονότα, που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, που για καλό ή για κακό, αποτυπώθηκαν σαν τατουάζ στο κορμί της ζωής μου.

Στίβω το μυαλό μου να θυμηθώ τι είναι αυτό που έχει γίνει στις 29 Ιουλίου και δεν τα καταφέρνω. Με ενοχλεί η επιλεκτική αμνησία μου, περισσότερο όμως με ενοχλεί η φορτική απαίτηση του συμβάντος που δεν θυμάμαι, να το θυμηθώ. Και η μυρωδιά του. Δεν μυρίζει χαρά.

Ο χρόνος κινείται ανάμεσα στους αριθμούς, τις ημερομηνίες που δεν μπορώ να ξεχάσω. 29 Ιανουαρίου, η πρωτοχρονιά. 23 Απριλίου. 21 Ιουλίου. 19 Σεπτεμβρίου. 28 Νοεμβρίου. 17 Δεκεμβρίου. 21 Δεκεμβρίου. Και πάλι από την αρχή. Χαρές και λύπες μαζί, σαν μαργαριτάρια στο ίδιο κολιέ, γύρω από το λαιμό μιας ζωής.

Στο ημερολόγιο των ημερομηνιών μου δεν βρίσκω την 29 Ιουλίου. Αλλά είμαι απόλυτα σίγουρη ότι κάτι υπάρχει, ή θα έπρεπε να υπάρχει. Ρωτάω το στομάχι και μου το επιβεβαιώνει, με ένα σφίξιμο. Δεν μπορώ, όμως, να θυμηθώ. 

Αναλογίζομαι - μάλλον ως δικαιολογία - ότι υπάρχει και ένα γεγονός χωρίς ημερομηνία. Συνέβη, το θυμάμαι και ίσως περισσότερο από όσο θα ήθελα, αλλά η ημερομηνία του είναι απροσδιόριστη, κρυμμένη σε ένα θολό τριήμερο του Νοεμβρίου. 

Μήπως το 29 Ιουλίου είναι και αυτό, μια ακόμη θολή ημερομηνία; Όχι. Σίγουρα όχι. Είναι 29 Ιουλίου, απόλυτα ξεκάθαρο. Και πάλι όμως δεν μπορώ να θυμηθώ το συμβάν. Ή μήπως ήταν γεγονός;  Αφαιρούμαι προσπαθώντας να καταλάβω γιατί διαφοροποιώ το συμβάν από το γεγονός. Με κάποιο τρόπο αποδίδω στα γεγονότα και προσωπική συμμετοχή. Επανέρχομαι όταν το 29 Ιουλίου αναβοσβήνει γρηγορότερα στο μυαλό μου.

Για ένα δευτερόλπετο, σκέφτομαι ότι ίσως να μην έχει συμβεί ακόμη, ίσως να συμβεί σήμερα. Το επόμενο δευτερόλεπτο, με μέμφομαι και με λοιδορώ για τις αηδίες που σκέφτομαι. Κανείς δεν ξέρει τι ΘΑ συμβεί. Το μόνο που μπορεί να ξέρει είναι τι ΈΧΕΙ ήδη συμβεί. Με χαστουκίζει η ιδέα ότι θα ταξιδεύω, όλη μου τη ζωή, για τη χώρα του ΘΑ, παρέα με τον αόριστο και τον παρακείμενο.

Το 29 Ιουλίου έχει αρχίσει να εκνευρίζεται. Και εγώ δεν μπορώ να θυμηθώ. Θα με τυρρανάει όλη την ημέρα. Με πιέζει. Και η αντίδραση μου στην πίεση είναι  η αναπάντεχη ιδέα ότι μπορεί να σφετερίζεται την παρήχηση με το 29 Ιουνίου. Από την άλλη όμως, το 29 Ιουνίου δεν έχει ολοκληρώσει ακόμη την αποτύπωση του, οπότε πως είναι δυνατόν η παρήχηση του να έχει τέτοια δύναμη;

Το παίρνω απόφαση. Ή θα θυμηθώ ή πρέπει να περιμένω να ξημερώσει. 

Μα τι στο διάολο θέλει από μένα το 29 Ιουλίου;

Τι έγινε ρε παιδιά;

Μετά από ένα Μνημόνιο και κάποια σίκουελ, μετά από ένα Μεσοπρόθεσμο και έναν Εφαρμοστικό Νόμο (και μην ξεχνάμε και το πολυνομοσχέδιο - όπως λέμε πολυμίξερ - του υπουργείο Οικονομικών που κατατέθηκε και αναμένει να ψηφιστεί, διότι ψήφοι υπάρχουν), η χρεωκοπία είναι εδώ. Με ονοματεπώνυμο ... Επιλεκτική Χρεωκοπία. Τώρα να πω ότι χάρηκα για τη γνωριμία, ψέματα θα πω.

Στην αρχή θα μας έσωζε το Μνημόνιο, μετά θα μας έσωζε το επικαιροποιημένο Μνημόνιο, μετά θα μας έσωζε το Μεσοπρόθεσμο. Τελικά τίποτα μάλλον δεν μας έσωσε, εκτός κι αν έρχεται κάτι και μας προετοιμάζουν για να "σωθούμε", για μια ακόμη φορά. 

Να δείτε που στο τέλος θα παρακαλάμε να χρεωκοπήσουμε για να φύγει η απειλή... Και για να είμαστε ειλικρινείς, η προοπτική της χρεωκοπίας, μετά από όσα έχουν συμβεί τον τελευταίο χρόνο, δεν φαντάζει και τόσο κακή. Βέβαια, αν αντί για φέτος, είχε γίνει πέρισυ, αντί Μνημονίου, θα τον είχαν πιει οι τράπεζες (παγκοσμίως, καθόσον το μικρό αλλά περήφανο Ελλαδιστάν έδινε τα φώτα του - αλλάζοντας τα δικά τους - σε σχεδόν όλο το χρηματοπιστωτικό σύστημα). Τώρα όμως θα τον πιούμε μόνο εμείς. Όπως φυσικά, άλλο πράγμα η συντεταγμένη χρεωκοπία και άλλο η ασύντακτη (και είναι γνωστό ότι εμείς είμαστε νοικοκυραίοι και μια "τάξη και ασφάλεια" τη θέλουμε).

Ξέρω, όμως, τι δεν πήγε καλά. Δεν εφαρμόστηκε όλο το Μνημόνιο (απόδειξη ότι ζουν ακόμη συνταξιούχοι) και το Μεσοπρόθεσμο δεν πρόλαβε να εφαρμοστεί (ειδικά εκείνο το κομμάτι περί 50 δις ιδιωτικοποιήσεων - ναι, εδώ γελάμε).

Τέτοιες ώρες όμως, τέτοια λόγια. Και επειδή δεν είμαι οικονομολόγος για να κάνω βαθυστόχαστες  αναλύσεις, θα σας πω μόνο το εξής : μετά την ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου, ανέβηκε το Χρηματιστήριο (και όχι μόνο το ελληνικό). Αν λοιπόν αναλογιστεί κανείς ότι στο Χρηματιστήριο παίζουν όσοι έχουν καβαντζωμένα λεφτά και δεν περιμένουν - φυσικά - να ζήσουν από τη δουλειά τους, τότε, αφού αυτοί χαίρονται, εγώ πρέπει να λυπάμαι. Καθόλου ασφαλές κριτήριο, αλλά σάμπως όλες οι υπόλοιπες παπαροκλάδες που ακούμε είναι περισσότερο σοβαρές;

Την περασμένη Τρίτη το πρωί, άκουσα στη πρωινή εκπομπή της ΝΕΤ, την κα Ξενογιαννακοπούλου (αν θέλετε τη γνώμη μου, της πάει καλύτερα το Ξυνογιαννακοπούλου), να ομιλεί περισπούδαστα περί συστημικής κρίσης της ΕΕ. Αν δεν ήταν βουλευτής του κυβερνώντος κόμματος, είμαι σίγουρη ότι θα είχε βγει ανακοίνωση της αντιπροεδρίας της κυβερνήσεως (ξέρετε του χοντρού - ουπς και οι δύο αντιπρόεδροι είναι χοντροί, πως θα τους ξεχωρίζουμε; τέσπα του Πάγκαλου εννοώ ) με την οποία θα καταδεινύνονταν η υποδαύλιση από τον Συριζα τέτοιων δηλώσεων. Καλά ξυπνητούρια κα Ξενογιαννακοπούλου. Για εξηγήστε μας τώρα τι ήταν όλες αυτές οι πίπες που μας λέγατε τον τελευταίο χρόνο; Πρώτα έφταιγε ότι είμαστε τεμπέληδες, χαραμοφάηδες και κλέφτες (και έπρεπε να μας τιμωρήσουν που ήμαστε κακά παιδιά), τώρα φταίει η ΕΕ (που φταίει). Στο τέλος, θα βγούμε ματιασμένοι (που και αυτό κάποιοι το λένε ήδη - τελικά δεν έχω φαντασία!). Φταίω εγώ, φταις εσύ φταίει και ο Χατζηπετρής.

Σήμερα η ίδια εκπομπή φιλοξενούσε την κα Μπακογιάννη (ναι, είδα ένα μέρος - έκανα αντιλυσσικό πρόσφατα, μην ανησυχείτε), η οποία σε κάποια φάση, ανέφερε ότι εκείνη προτάσσει το καλό της πατρίδας, έναντι του όποιου προσωπικού όφελους, διότι ως μάνα, όπως άλλωστε όλες οι μανάδες, δεν μπλέκεται στην ιεράρχηση των προτεραιοτήτων της. Κα Μπακογιάννη μου, προς στιγμήν και για χάρη της συζήτησης θα παραβλέψω το γεγονός ότι τα δικά σας παιδιά, σε σύγκριση με τα δικά μου, βρίσκονται  σε εντελώς διαφορετική κατάσταση και συνεπώς εντελώς διαφορετικά πράγματα είναι απαραίτητα και σημαντικά για τα μεν και τα δε. Αυτό που θα ήθελα να σας παρακαλέσω είναι να κάνετε, ως μάνα, ό,τι πιστεύετε σωστό για τα δικά σας παιδιά, αλλά να αφήσετε τα δικά μου ήσυχα, γιατί και οι υπόλοιπες δεν μπερδευόμαστε με το τι είναι σημαντικό και τι όχι .

Και τώρα για επίλογο (όπως λέμε επιδόρπιο) σας έχω κερασάκι : «Η διοίκηση Σαμαρά διέλυσε το Κολέγιο!»

Αναμνήσεις δακρυγόνων

Είχα ήδη ακούσει τι είχε γίνει το προηγούμενο βράδυ. Και η μόνη αλήθεια είναι ότι φοβόμουν. Πρώτα για τους ανθρώπους που ήταν εκεί και δεύτερον για μένα που είχα αποφασίσει ότι την επόμενη ημέρα θα ήμουν και εγώ εκεί. 

Άκουσα πολλές φορές το "Έλα μην πας σήμερα" και η αλήθεια είναι ότι και ο φόβος μου φώναζε  να μην πάω. Τελικά, όμως η ντροπή φώναξε πιο δυνατά. Η ντροπή που θα ένιωθα αν δεν πήγαινα. Η ντροπή που θα ένιωθα αν άφηνα τους άλλους να καταπιούν όλα τα χημικά μόνοι τους. Ήξερα ότι ένα μέρος αυτών μου αναλογούσε και το μόνο τίμιο πράγμα που μπορούσα να κάνω ήταν να πάω να πάρω το μερίδιο μου. Και πήγα. 

(Όχι, δεν έτρεφα αυταπάτες ότι μπορούσε να αποτραπεί η ψήφιση του μεσοπρόθεσμου. Είμαι βλαμμένη, αλλά όχι τόσο που να μην διατηρώ επαφή με την πραγματικότητα)

Αυτή τη φορά όμως όλα ήταν διαφορετικά, διότι εγώ ήμουν διαφορετική. Όλες τις προηγούμενες φορές, όσα χρόνια πίσω κι αν πάμε, πήγαινα προετοιμασμένη (όσο μπορούσα και όσο μου έκοβε). Παντελόνι με πολλές τσέπες για να χώσω μέσα τα απαραίτητα, αθλητικά παπούτσια, μαντήλια, νερά κλπ. Αυτή τη φορά όμως, άφησα όλο τον "εξοπλισμό" μου πίσω. Πήγα έτσι όπως ήμουν το πρωί που κατέβηκα στη δουλειά, διότι δεν ήθελα να δεχθώ (και να αποδεχθώ) ότι η εξάσκηση συνταγματικά κατοχυρωμένου δικαιώματος είναι μάχη και πρέπει να πάω προετοιμασμένη και εξολπισμένη.  Αν είδατε λοιπόν μια τύπισσα να περιφέρεται με το φουστανάκι της και τα πεδιλάκια της ανάμεσα σε καπνούς, δακρυγόνα και πέτρες, ήμουν εγώ.  

(πρέπει πάντως να ήμουν πολύ γελοίο θέαμα, διότι έπιασα αρκετούς να με κοιτούν στην καλύτερη περίπτωση με απορία, στη χειρότερη σαν ούφο)

Κάποια στιγμή, ξεχώρισα στο πλήθος ένα ψηλό παλικάρι που με σήκωμενο το χέρι του, κρατούσε, ακόμη πιο ψηλά, ένα μπουκάλι με ψεκαστήρα γεμάτο με αραιωμένο malox, και ψέκαζε όποιον του το ζητούσε. Δεν είχε περάσει πολύ ώρα από τη στιγμή που είχαν σκάσει μπροστά μας μερικά δακρυγόνα (και ασφυξιογόνα, είμαι σίγουρη) και μπήκα στον πειρασμό. Ναι, ήταν πειρασμός, με τα μυαλά που είχα πάρει μαζί μου εκείνη την ημέρα. Αλλά αντιστάθηκα (χρησιμοποιώντας - προφανώς - τα ίδια μυαλά).

(κάπου διάβασα, μια - δύο ημέρες μετά τα επεισόδια, ότι όποιος κατέβηκε εκείνη την ημέρα στο κέντρο απροετοίμαστος είναι είτε μαλάκας, είτε μαζόχας. Συμφωνώ απολύτως, διότι μπορώ να σας πω μετά βεβαιότητας ότι είμαι ΚΑΙ τα δύο).

Αφού περιφερθήκαμε επί δύο και πλέον ώρες προς όλες τις πιθανές και απίθανες κατευθύνσεις, πέριξ της πλατείας, καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι έχουμε το δακρυγονο-μαγνήτη, αφού όπου κι αν πηγαίναμε, έπεφταν δακρυγόνα (ώρες μετά ανακαλύψαμε ότι δεν έχουμε κανέναν μαγνήτη, απλά όντως έπεφταν παντού δακρυγόνα). Κάποια στιγμή βρεθήκαμε στη Φιλελλήνων, μαζί με πολύ κόσμο. Για λίγο φάνηκε ότι εκεί θα βρίσκαμε ηρεμία και αέρα. Δεν άργησαν να διαψευστούν οι ελπίδες μας. Σύντομα, άρχισαν να πέφτουν δακρυγόνα στην αρχή της Φιλελλήνων. Ο κόσμος που ήταν συγκεντρωμένος άρχισε να συρρέει στη Ξενοφώντος (πρώτη κάθετος της Φιλελλήνων). Εμείς, μπήκαμε στο κομμάτι της Ξενοφώντος που βγάζει στη Νίκης και το οποίο είναι τυφλό (η Ξενοφώντος συναντά κάθετα τη Νίκης και εκεί τελειώνει). Το ίδιο έκαναν και πολλοί άλλοι. Για μια ακόμη φορά, χωθήκαμε σε ένα στενό για να γλιτώσουμε από τα δακρυγόνα. Ούτε όμως αυτή τη φορά, τα γλιτώσαμε, διότι λίγα λεπτά αργότερα έπεσαν δακρυγόνα επί της Ξενοφώντος, στο σημείο μεταξύ Φιλελλήνων και Νίκης. Κάτι που το στενό είναι τυφλό, κάτι που εκεί είχε μαζευτεί αρκετός κόσμος, για λίγο, όλοι μας, το μόνο που σκεφτήκαμε ήταν να τρέξουμε. Ευτυχώς, όμως, οι περισσότεροι, με την παραίνεση των ψυχραμότερων που φώναζαν "Μην τρέχετε", καταφέραμε να τιθασσεύσουμε την παρόρμηση και κινηθήκαμε περπατώντας προς τη Νίκη. Εμείς μπήκαμε στη συνέχεια στην Απόλλωνος, όπου σταθήκαμε, προσπαθώντας να σκεφτούμε. Δεν ξέρω τι σκέφτονταν οι άλλοι δύο που ήμαστε μαζί, εγώ πάντως σκεφτόμουν "τι είναι  όλος αυτός ο χαμός που συμβαίνει γύρω μου;".

Αυτό πάντως που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση εκείνη την ημέρα (και ομολογώ ότι το αντιλήφθηκα πολύ αργότερα από τότε που συνέβη, αλλά νομίζω ότι πλέον είναι η κυρίαρχη ανάμνηση) ήταν το γεγονός ότι το ένα παλικάρι που ήμαστε μαζί εκείνη την ημέρα, το έβλεπα για δεύτερη φορά και δεν ξέρω τίποτα περισσότερο από το μικρό του όνομα. Παρά ταύτα, κάθε φορά που προσπαθούσαμε να μετακινηθούμε (περπατώντας ο ένας πίσω από τον άλλον, σαν ένα μικρό ανθρώπινο τρενάκι) έβρισκε πάντα τρόπο να μου "παραχωρεί" τη θέση του, ώστε να βρίσκομαι πάντα στο μέσο του "τρένου", ώστε να υπάρχει κάποιος μπροστά μου και κάποιος πίσω μου.

Ο ΔΣΑ και το κύπελλο των τελών

Σήμερα θα μου επιτρέψετε το ατόπημα να πω τον πόνο μου. Καλά, και σε πολλές άλλες φάσεις, τον πόνο μου λέω, αλλά σήμερα η ανάρτηση έχει "επαγγελματικό" χαρακτήρα. Και για να μην τα πολυλογώ, θέλω να κράξω τον Δικηγορικό Σύλλογο Αθηνών, ή τον μεγαλύτερο επιστημονικό σύλλογο της χώρας όπως αρέσκεται η εκάστοτε διοίκηση του να τον προσφωνεί. 

Τα θέματα του κραξίματος έχουσι ως ακολούθως :

 1. Τέλος επιτηδεύματος. Αγαπητοί σύμβουλοι, φαντάζομαι ότι έχετε ακούσει ότι αυτό εφαρμόζεται και στους ασκούντες ελευθέριο επάγγελμα, ήτοι και στους δικηγόρους. Επίσης, φαντάζομαι ότι από φορολογικό δίκαιο κάτι έχει πάρει το αυτί σας. Έτσι, φαντάζομαι (εδώ ίσως η φαντασία μου έχει αρχίσει να οργιάζει) γνωρίζετε ότι η ειδοποιός διαφορά μεταξύ φόρου και τέλους συνίσταται στην ύπαρξη ειδικής αντιπαροχής, δηλαδή το τέλος καταβάλλεται από τον πολίτη σε αντάλλαγμα της ιδιαίτερης χρήσης δημοσίου έργου ή υπηρεσίας (το ΣτΕ έχει πλούσια νομολογία για το θέμα αυτό. Όπως επίσης και το ΔΕΚ, το οποίο, ειρήσθω εν παρόδω, θεωρεί ότι όταν το τέλος υπερβαίνει το κόστος της παρεχόμενης υπηρεσίας, συνιστά, κατά το υπερβάλλον, οικονομική επιβάρυνση ισοδύναμου προς δασμό αποτελέσματος). Μπορεί να μου διέφυγε, αλλά δεν παρατήρησα κάποια ειδική αντιπαροχή για την επιβολή του τέλους. Τα λεγόμενα δε του υπουργού οικονομικών περί πιστοποίησης και ελέγχου των επιτηδευματιών, μόνο γέλιο μπορούν να προκαλέσουν, στο μέτρο που μετά την απελευθέρωση του επαγγέλματος, για ποια πιστοποίηση μιλάμε, ενώ σε σχέση με τον έλεγχο, ελπίζω να μην εννοεί τον φορολογικό, διότι εκεί θα αρχίσουν να φεύγουν ντομάτες και είναι ακριβές (θυμόμαστε ακόμη τα 13.000 ευρώ που δήλωσε η κα Βόζενμπεργκ και την pro bono παροχή των υπηρεσιών της). Δεν θα μου έκανε εντύπωση βέβαια, ο πολυχρονεμένος υπουργός μας να εννοεί την πιστοποίηση και τον έλεγχο που ασκεί ο οικείος σύλλογος στα μέλη του, όπου ως πιστοποίηση νοείται η άδεια ασκήσεως επαγγέλματος, μετά από εκείνες τις επιεικώς γελοίες εξετάσεις που δίνουμε και ο (πειθαρχικός) έλεγχος των μελών (εδώ κι αν θα πέσουν γέλια, έχουμε δει τις αποφάσεις του πειθαρχικού συμβουλίου, όταν φυσικά ευαρεστείται να ασχοληθεί). Σε κάθε περίπτωση, αν η πιστοποίηση και ο έλεγχος σχετίζεται με την ύπαρξη και τη λειτουργία του συλλόγου, τότε το τέλος θα έπρεπε να καταβάλλεται υπέρ του συλλόγου (και τέτοιο καταβάλλουμε ήδη, ξέρετε εσείς, ετήσιες δηλώσεις). Από όσα κατάλαβα εγώ όμως, το τέλος καταβάλλεται υπέρ του δημοσίου εν γένει. 

Τέλος, μην πιάσω και τις απαιτήσεις περί ειδικά αιτιολογημένης απόφασης για την επιβολή του τέλους, γιατί θα το ξημερώσουμε. To cut a long story short, ο Φινοκαλιώτης έχει βγάλει ένα καλό βιβλιαράκι, με τίτλο Φορολογικό Δίκαιο. Το προτείνω ανεπιφύλακτα...

2. Απελευθέρωση επαγγέλματος και γραμμάτια προείσπραξης δικηγορικής αμοιβής. Σύμφωνα με αυτή την ανακοίνωση του συλλόγου, "το γραμμάτιο παύει να συνδέεται με την προείσπραξη αμοιβής και εκδίδεται πλέον αποκλειστικώς για λόγους υπολογισμού και καταβολής των πάσης φύσεως κρατήσεων υπέρ του οικείου Δικηγορικού Συλλόγου των Ασφαλιστικών Ταμείων, του Ταμείου Συνεργασίας και του Διανεμητικού Λογαριασμού". Επίσης, σύμφωνα με την ίδια ανακοίνωση, "Δεν υπάρχουν πλέον ελάχιστες αμοιβές, αλλά η αμοιβή συμφωνείται ελεύθερα μεταξύ Δικηγόρου και εντολέως" καθώς και "Ανεξαρτήτως του ύψους της συμφωνηθείσης αμοιβής, οι κρατήσεις υπολογίζονται πάντοτε επί των «ποσών αναφοράς»". Εν ολίγοις αυτό που μας λέτε είναι ότι οι πρώην αμοιβές λέγονται πλέον "ποσά αναφοράς" και ανεξάρτητα από το ποσό της αμοιβής που θα λάβουμε (ήτοι ακόμη κι όταν είναι μικρότερη από το "ποσό αναφοράς"), θα συνεχίσουμε να πληρώνουμε τις ίδιες κρατήσεις υπολογιζόμενες επί του "ποσού αναφοράς". Αντιλαμβάνεστε ότι η εν λόγω ρύθμιση, την οποία ονομάζετε και ορθολογική, είναι εξόχως άδικη για τους δικηγόρους; Μάλλον όχι, στο μέτρο που στην προκειμένη περίπτωση, μιλάμε για τα λεφτάκια που θα έχανε ο σύλλογος (και τα ταμεία), αν προσπαθούσαμε να την κάνουμε δίκαιη. Δεν μπαίνω καν στον κόπο να αναλύσω ότι θα συνεχίσουμε, όπως εδώ και χρόνια, να πληρώνουμε υπέρ των ταμείων ποσά, τα οποία δεν δικαιούμαστε να αντιλογίσουμε έναντι των εισφορών μας (και τα οποία μέχρι πρότινος, περνούσαμε ως έσοδα, ενώ τώρα ενσωματώνονται στην αμοιβή μας, και είμαστε αποκλειστικά υπόχρεοι για την καταβολή τους). 

Τι να κάνουμε όμως, ο σύλλογος πρέπει να συνεχίσει να υπάρχει για να τον χρησιμοποιούν κάποιοι ως εφαλτήριο για πολιτική καριέρα...

Με γειά μας (και κάτι ψιλά)

Ήρθε και ο ανασχηματισμός και έφερε μια φρέσκια απαισιοδοξία, που λέει και ο Άδης. 

Είπα και εγώ λοιπόν να στρωθώ να γράψω μια ανάρτηση, να πω και εγώ την αποψάρα μου για το θέμα. Είχα όμως έντονη την αίσθηση ότι το έχω ξαναζήσει αυτό. Έγραφα πράγματα που ένιωθα ότι έχω ξαναγράψει. Έψαξα λοιπόν και ιδού τι ξέθαψα. Ρε μπας και έχω μπει κανένα χωροχρονικό συνεχές και ζω τη μέρα της μαρμότας. Γιατί, διάολε, η ίδια ανάρτηση θα μπορούσε να δημοσιευθεί σήμερα και να μην καταλάβει κανείς ότι γράφτηκε το Σεπτέμβριο του 2010 (εντάξει, με την εξαίρεση κάποιων ονομάτων). Και άντε τώρα εγώ να σκεφτώ φρέσκο τρόπο να πω τα ίδια μπαγιάτικα νέα. Δεν θα σκεφτώ, παραιτούμαι (και εσείς γλιτώνετε).

Το φρέσκο φετινό που έχω για τον ανασχηματισμό όμως σχετίζεται με τον τρόπο πραγματοποίησης του : Ο καθένας είπε σε αυτόν που καθόταν δίπλα του, στο υπουργικό συμβούλιο "κάνε έναν κώλο πιο πέρα. Και όπως πολύ σωστά "τιτίβισε" ο χασοδίκης "πλην Πάγκαλου, που χρειάστηκε να κάνει μισό στρέμμα πιο πέρα". 

Μια παρατηρησούλα όμως την έχω. Μετά τον Πάγκαλο, αντιπρόεδρος και ο Βενιζέλος. Εκ δεξιών και εξ ευωνύμων του πρωθυπουργού, δύο βαρέων βαρών άνδρες (το "πολιτικοί" παραλείπεται, δεν ταιριάζει στην πρόταση). Εγώ πάντως, στην θέση του, δεν θα καθόμουν ανάμεσα τους...

Κάπως έτσι ήρθε και η μέρα που είδαμε τον Βενιζέλο υπουργό οικονομικών. Θα περάσουμε καλύτερα μαζί του, είμαι σίγουρη. Διότι, όπως και να το κάνουμε, άλλο είναι να σου κάνει τα ακατανόμαστα ο Παπ/νου και να σου περιγράφει τι ακριβώς σου κάνει, λες και δεν μπορείς να το καταλάβεις, κι άλλο είναι να σου κάνει τα ίδια ο Βενιζέλος και σου λέει διάφορα ευφυολογήματα. Αν μη τι άλλο, για λίγο απασχολείται το μυαλό σου, να αντιληφθεί τι είπε με τόσες ωραίες λέξεις στη σειρά. Μέχρι, βέβαια, να καταλάβεις ότι δεν είπε τίποτα. Όπως και να έχει όμως, ένας αντιπερισπασμός είναι. 

Άντε και με γειά μας το καινούργιο κουστουμάκι.

(και ακολουθούν τα ψιλά του τίτλου)

Ψηφοφορία παροχής ψήφου εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση. Ακόμη και η μετάβαση στο μπάνιο για κατούρημα δεν είναι τόσο προβλέψιμη. Αν μη τι άλλο, μπορεί να βρεις το μπάνιο κατειλημμένο. Πολύ μου άρεσε όμως το ότι μερικοί βο(υ)λευτές του ΠΑΣΟΚ περίμεναν την τυπική ανακοίνωση του αποτελέσματος, για να χειροκροτήσουν. Η χαιρετούρα δε με τον πρωθυπουργό, αμέσως μετά, ήταν όλα τα λεφτά.

 Ουφ, βαρέθηκα το σήριαλ "Η πέμπτη δόση". Πότε θα παίξει τίποτα καινούργιο;

Κοίτα, τώρα κάτι συμπτώσεις. Είπε ο ΓΑΠ για δημοψήφισμα και αμέσως αλλάζουν το νομικό καθεστώς των δημοψηφισμάτων (είδηση εδώ). Μετά είμαι εγώ προπετής ε;

Όταν ο Γιώργος χαρακτηρίζει το νέο δάνειο που "ψήνεται" μαμούθ, εμένα σφίγγεται το στομάχι μου. Περισσότερο κι από όταν βλέπω το Μητσοτάκη...

Και τώρα που είπα Μητσοτάκη, μου ήρθε στο μυαλό και η κορούλα του. Καλά αυτή είχε ψηφοφορία στη Βουλή και έλειπε ταξίδι. Τι τόσο επείγον είχε να κάνει στο ταξίδι, που δεν μπορούσε να το αναβάλλε; Ή μήπως κανόνισε το ταξίδι, όταν έμαθε ότι θα διεξαχθεί ψηφοφορία για την παροχή ψήφου εμπιστοσύνης; (Καλά, ολόκληρη βουλευτής από πολιτική οικογένεια, δεν ξέρει ότι αν δεν απουσιάζεις λόγω αποστολής που σου έχει αναθέσει η Κυβέρνηση ή η Βουλή, δεν μπορείς να στείλεις ψήφο δια επιστολής; Ή μήπως πάλι, για αυτό την έστειλε;)

Τελικά, ο Παπ/νου και στο Περιβάλλοντος, ψάχνει να δει πως θα βρει λεφτά. Έρχεται νομιμοποίηση αυθαιρέτων. Γιατί στην Ελλάδα πάντα συμφέρει να είσαι παράνομος.

Σύμφωνα με πληροφορίες (από εδώ) το Υπουργείο Οικονομικών θα επιβάλλει τέλος επιτηδεύματος στους ελεύθερους επαγγελματίες, "...ώστε να εξισορροπηθούν τα έσοδα που υπολογίζεται ότι χάνονται κάθε χρόνο από την αδυναμία του ελεγκτικού και εισπρακτικού μηχανισμού να εντοπίσει τους φοροφυγάδες". Δεν φαντάζομαι βέβαια ότι θα ψάξουν ποιοι είναι οι φοροφυγάδες, το τέλος θα  πληρώσουν όλοι ανεξαιρέτως. Αφού άλλωστε, όλοι οι ελεύθεροι επαγγελματίες είναι φοροφυγάδες, όπως όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι τεμπέληδες κλπ κλπ. Μετά την περαίωση της περαίωσης, το τέλος επιτηδεύματος. Μα το Μέγα Σουβλακέα, θα αρχίσω να κλέβω την εφορία! Η πολλή τιμιότητα θα με αφήσει στο δρόμο.

Η κρίση είναι ευκαιρία

Ευκαιρία να βγάλουμε από μέσα μας, ανερυθρίαστα και απροκάλυπτα, όλη την κακία και τα απωθημένα που τόσα χρόνια στοιβάζαμε κρυφά στην ντουλάπα του θυμικού μας.

Ακούω από παντού μισαλλόδοξες απόψεις, κριτικές, κατηγορίες, μομφές, καταδίκες, αφορισμούς και κατάρες. 

Όσοι δεν συμφωνούν με τις κυβερνητικές επιλογές, είναι βολεμένοι που θέλουν να διατηρήσουν τα κεκτημένα τους. Όσοι δεν είναι έτοιμοι να υποστούν την πείνα και την ανέχεια, θέλουν να συνεχίσουν να ζουν όπως ζούσαν, με δανεικά και κλεμμένα. Όσοι δεν επιρρίπτουν την ευθύνη στα κεφάλια δικαίων και αδίκων, είναι προκατειλημμένοι. Όσοι δεν θέλουν συνταγές, είναι προκατειλημμένοι. Όσοι θεωρούν ότι το πολιτικό προσωπικό των δύο μεγάλων κομμάτων είναι ανεπαρκές έως ακατάλληλο για τη διαχείριση της παρούσας κατάστασης, είναι προπαγανδιστές συνταγματικών εκτροπών. Όσοι δεν αποδέχονται τη μια και μοναδική αλήθεια, είναι μέρους του προβλήματος. Όσοι δεν αποθεώνουν τοτέμ, είναι κοιμισμένοι και καλομαθημένοι. Όσοι δεν έχουν φτάσει ακόμη στην εξαθλίωση, δεν δικαιούνται να ομιλούν για ένα καλύτερο και δικαιότερο κόσμο.'Οσοι δεν υπακούν στην ιδεολογική καθαρότητα, είναι επικίνδυνοι.  Όσοι υποστηρίζουν ότι το πρόβλημα είναι μεγαλύτερο και παγκόσμιο, είναι τυφλοί και ιδεοληπτικοί. Όσοι επιμένουν να φωνάζουν ότι είναι αθώοι του προπατορικού αμαρτήματος, είναι ψεύτες και λαϊκιστές. Όσοι δεν αποθεώνουν τις αγορές, είναι ανεδαφικοί και αριστεροί ιδεοληπτικοί. Όσοι βλέπουν ανθρώπους πίσω από τους αριθμούς, είναι συναισθηματικοί. Όσοι δεν μπορούν να δουν ανάκαμψη τότε και με τον τρόπο που τους έχει προπαγανδιστεί, είναι κοντόφθαλμοι και ανορθολογιστές. Όσοι δεν πείθονται ότι κινούμαστε στη σωστή κατεύθυνση, τους αξίζει η πείνα και η εξαθλίωση.

Όσοι δεν είναι με τους μεν, είναι με τους δε.

Και όλοι μιλούν για όλους, σαν να τους γνωρίζουν. Σαν να ξέρουν τα πάντα για αυτούς, κάθε λεπτομέρεια της ζωής τους. Σαν να μπορούν να διαβάσουν τις πιο μύχιες σκέψεις τους.

Και όλοι μιλούν. Γιατί όλοι έχουν τη λύση τώρα. Γιατί κάποιοι την είχαν πάντα. Γιατί κάποιοι είναι ρεαλιστές και ορθολογιστές. Γιατί κάποιοι ξέρουν καλύτερα, κι ας μην έχουν την παραμικρή επαφή με την πραγματικότητα.

Και όλοι κουνούν το δάκτυλο σε κάποιους άλλους, ενώ προσπαθούν να τους υποβάλλουν την αποδοχή της υπαιτιότητας τους. Γιατί αυτοί - και μόνο αυτοί - ξέρουν ποιοι έφταιξαν.

Το χειρότερο αυτής της κρίσης είναι ότι βλέπω ανθρώπους να μεταλλάσσονται, να μεταμορφώνονται σε κάτι τρομακτικό. Είδα φίλο μου, αφότου απολύθηκε, να υποστηρίζει με μανία τα μέτρα συλλογικής εξαθλίωσης, με τη λογική ότι αφού εκείνος υπέστη βαρύτατες συνέπειες, το ίδιο πρέπει να πάθουν και οι άλλοι. Άκουσα ηλικιωμένο άντρα, συνταξιούχο, να απαντά για την πείνα που εξαπλώνεται, καλά να πάθουν. Άκουσα ότι αφού είμαι ελεύθερος επαγγελματίας, είμαι μέρος του συστήματος και άρα του προβλήματος. Άκουσα, από αυτοπροσδιοριζόμενο σοσιαλιστή, ότι η πολιτική διαμορφώνεται στα ταμπλώ των αγορών.

Στην κρίση λοιπόν, μπορούμε να φάμε ο ένας τις σάρκες του άλλου, χωρίς ντροπή και χωρίς να κρατάμε τα προσχήματα. Είναι ευκαιρία λοιπόν να κάνουμε αυτό που πάντα κάναμε, χωρίς περιστροφές και ανώφελες φιοριτούρες.

Ψυχανάλυση σε html

Κάτι έχει σκαλώσει στο λαιμό μου και με πνίγει. Κάτι θέλω να πω και δεν μου βγαίνει. Ίσως είναι πολλά αυτά που θέλω να πω και η γλώσσα δεν προλαβαίνει. Σκέφτομαι λοιπόν να τα αφήσω να βγουν, χωρίς ειρμό, χωρίς συνέχεια, χωρίς αρχή, μέση και τέλος. 

(You have been warned)

 Όλοι ψάχνουμε να βρούμε τι είναι αυτό που συμβαίνει στο Σύνταγμα. Άλλοι ψάχνουμε, γιατί θέλουμε να βρούμε κάτι, άλλοι γιατί θέλουν να βρουν το τίποτα. Οι πρώτοι μου μοιάζουν σαν τη μάνα που ονειρεύεται φωναχτά ότι το παιδί της, όταν μεγαλώσει, θα γίνει επιστήμονας και θα κάνει μια αξιοζήλευτη ανάκαλυψη. Οι δεύτεροι μου μοιάζουν σαν εκείνους που "προφητεύουν" ότι το παιδί, μέσα στο περιβάλλον που γεννήθηκε, μόνο βιαστής, δολοφόνος ή πρεζόνι μπορεί να γίνει. Όλοι όμως κοιτάμε ένα "νήπιο" που προσπαθεί να πει την πρώτη του λέξη. Σσσσσσσσσσσσσσσσσ άκου.

Νιώθω ότι η έκφραση "κεκτημένα δικαιώματα" έχει, εσχάτως, αποκτήσει αρνητική χροιά. Απορώ. Μπερδεύομαι. Στο τέλος όμως σκέφτομαι ότι για μένα κεκτημένο δικαίωμα είναι η αναπηρική σύνταξη που έπαιρνε η φίλη (και συνάδελφος) όταν, μετά από μετάσταση, κατέληξε με καρκίνο στα οστά και στον εγκέφαλο. Είναι κεκτημένο δικαίωμα μου να απαιτήσω να πληρώνω για να παίρνει αυτή τη σύνταξη. Είναι κεκτημένο δικαίωμα μου να απαιτήσω να της δίδεται αυτή η σύνταξη, από τα λεφτά που πληρώνω. Και κανένας δεν έχει δικαίωμα να αποφασίζει διαφορετικά, όταν πρόκειται για τα δικά μου λεφτά.

Διάβασα ότι από το 2008 μέχρι σήμερα, οι κυβερνήσεις έχουν τροφοδοτήσει τις τράπεζες με 108 δις, προκειμένου να σωθούν. Μα καλά, καπιταλισμό δεν έχουμε; Νεοφιλελεύθερες θεωρίες δεν ορίζουν το οικονομικό γίγνεσθαι; Παρακαλώ πολύ, θέλω εφαρμογή του καπιταλισμού, εδώ και τώρα! Όποιος δεν αντέχει, λε πουλ ε α λα μπαούλ (που λένε και στο χωριό μου) Τι; Θα καταρρεύσει η οικονομία της χώρας; Για ξανασκέψου λιγάκι αυτό που λες... Τι; Δεν είναι απλό; Φυσικά και είναι και λέγεται καπιταλισμός. Έτσι μου το έμαθαν. Είμαι αδαής / χρηματοοικονομικά αναλφάβητη / επικίνδυνη / λαϊκίστρια / ηλίθια / [προσθέστε κατά βούληση] ; Όχι καλέ μου, είμαι καπιταλιστικό γουρούνι και δεν ανέχομαι να σώζω, με τα ωραία μου λεφτάκια, αποτυχημένους επιχειρηματίες και βλαμμένα μεγαλοστελέχη, που το μόνο που έχουν να επιδείξουν είναι κοντίφθαλμη απληστία. Γαία πυρί μειχθήτω.

Άκουσα χθες τον Απόστολο Κακλαμάνη να προσπαθεί απεγνωσμένα να εξηγήσει ότι όλοι οι βουλευτές δεν είναι ίδιοι και δεν είναι όλοι κλέφτες, απατεώνες και λαμόγια. Ακόμη κι αν έχει δίκιο, θέλω να του θυμίσω ότι, επί σειρά ετών, οι πολιτικοί "εκπαίδευσαν" τον κόσμο στη γενίκευση και στη συλλογική απαξίωση ολόκληρων κοινωνικών ομάδων και επαγγελματικών κατηγοριών. Οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι τεμπέληδες. Οι ελεύθεροι επαγγελματίες είναι φοροφυγάδες. Έτσι φτάσαμε και στο οι πολιτικοί είναι κλέφτες. Όταν σπέρνεις ανέμους, θερίζεις θύελλες. 

Πολλοί είπαν ότι οι μούντζες στη Βουλή, που είναι το σύμβολο της δημοκρατίας, στρέφονται τελικά κατά της ίδιας της δημοκρατίας. Εγώ όμως θυμάμαι ότι το κτίριο της Βουλής, κάποτε ήταν ανάκτορα (ίσως να είναι ακόμη). Όχι, κύριοι, οι μούντζες δεν στρέφονται κατά της δημοκρατίας, ούτε κατά του κτιρίου. Στρέφονται κατά των σημερινών ενοίκων του. Κατανοητό; Πιάστε τώρα την καραμέλα περί πολιτικού πολιτισμού του λαού.

Είτε λόγω ανικανότητας, είτε υστερόβουλα ή εθελόδουλα, ο πρωθυπουργός της χώρας σκοπεύει να "εισάγει" τεχνοκράτες και τεχνογνωσία για την αντιμετώπιση των δυσεπίλυτων προβλημάτων που χρονίζουν, π.χ. της φοροδιαφυγής. Ευτυχώς, τοιαύτη εισαγωγή δεν θα επηρεάσει το ισοζύγιο εισαγωγών - εξαγωγών της χώρας. Δεν είμαι όμως τόσο σίγουρη για το ισοζύγιο ανοχής - αντίδρασης.

Μετά από τριάντα χρόνια, όλα όσα γίνονται σήμερα, κάποιοι θα τα διαβάζουν σε ένα βιβλίο ιστορίας και θα προσδιορίζουν τους σημερινούς πρωταγωνιστές, κάποιους ως τους υπαίτιους της κακής κατάστασης που θα επικρατεί τότε και τους υπόλοιπους ως τους διορατικούς που νικήθηκαν. Υπάρχει βέβαια και το αντίθετο σενάριο, όπου κάποιοι θα είναι οι αγωνιστές που θεμελίωσαν το καλύτερο μέλλον (παρόν των αναγνωστών), παρά τις ισχυρές, αντίθετες δυνάμεις. Ό,τι κι αν συμβεί, μετά από τριάντα χρόνια, θα είναι ξεκάθαρο αν ήταν για το καλύτερο ή το χειρότερο. Η ειρωνεία όμως είναι ότι σήμερα, όποιον κι αν ρωτήσεις, είναι σίγουρος ότι αγωνίζεται για το καλύτερο. Τελικά όμως, τα εγγόνια μας θα ξέρουν ποιοί είχαν δίκιο και ποιοι άδικο. Ας γράψουμε λοιπόν όλοι ένα γράμμα προς τα εγγόνια μας, με μια φράση : Ό,τι έκανα, το έκανα διότι νόμιζα ότι είναι το σωστό. Συγχωρέστε με, αν έκανα λάθος. 

Όταν το 2007, ο Καραμανλής προκήρυξε πρόωρες εκλογές, ισχυρίστηκε ότι χρειάζεται νωπή λαϊκή εντολή. (Δεν κατάλαβα ποτέ για ποιον ακριβώς λόγο την χρειάζονταν, αφού μετά έκανε ακόμη λιγότερα από αυτά που έκανε πριν, αλλά αυτό δεν είναι του παρόντος). Σήμερα, ο Γιώργος δεν χρειάζεται λαϊκή εντολή για όσα πρόκειται να αποφασίσει. Άλλωστε και η λαϊκή εντολή που του εδόθη το 2009, άλλα τον εξουσιοδοτούσε να κάνει και άλλα έκανε (αλλά και αυτό δεν είναι του παρόντος). Τελικά, σε αυτή τη χώρα εκλογές γίνονται όποτε ο πρωθυπουργός έχει όρεξη για λαϊκή εντολή;


Αυτή η συναίνεση, τελικά, πρέπει να είναι πολύ δολοπλόκα γκόμενα. Αν κάτσει του Γιωργάκη, ο Αντωνάκης δεν θα δει ποτέ εξουσία. Αν δεν της κάτσει ο Αντωνάκης, ο Γιωργάκης θα τα δει κωλυόμενα. ΔΗΜΑΡ, ΔΗΣΥ και ΛΑΟΣ (ο τόνος στο Α), την λιγουρεύονται και της την πέφτουν αγρίως. Και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, κρατάει το φανάρι.


Ουφ, τα είπα. Γιατί όμως δεν νιώθω καλύτερα;